ILPB3/423-270/10-4/DS - Właściwa stawka amortyzacji dla zmodernizowanego pałacu neorenesansowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2010 r. (data wpływu 22 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 22 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 30 kwietnia 2010 r. (data wpływu 6 maja 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca do dnia 30 czerwca 2007 r. posiadał statut ZPCHR.

W 2004 r. Spółka zakupiła pałac neorenesansowy, który został wpisany do rejestru zabytków - decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 23 kwietnia 1983 r. i jest objęty indywidualną ochroną konserwatorską.

Spółka zakupu dokonała z funduszu ZFRON z przeznaczeniem na bazę rehabilitacyjną.

Wnioskodawca ponosi nakłady na modernizację, adaptację ww. nieruchomości. w księgach Spółki pałac figuruje jako środek trwały w budowie.

Po zakończeniu prac, ww. nieruchomość spełniać będzie wszystkie elementy definicji środka trwałego.

Pismem z dnia 30 kwietnia 2010 r. Spółka wskazała, iż zakwalifikuje przedmiotową nieruchomość do grupy 109 KŚT i potraktuje ją jako ulepszoną. Wydatki na ulepszenie przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych zostały poniesione w wysokości co najmniej 30% jej wartości początkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę amortyzacyjną dla celów podatkowych Spółka może przyjąć dla tej nieruchomości, po przekazaniu jej ze środków trwałych w budowie na środki trwałe Spółki (po zakończeniu prac modernizacyjnych jako kompletny, zdatny do użytku w momencie przyjęcia do eksploatacji środek trwały, przeznaczony na własne potrzeby Jednostki).

Zdaniem Wnioskodawcy, dla budynków używanych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, okres amortyzacji wynosi dziesięć lat, z wyjątkiem m.in. obiektów budowlanych wpisanych do rejestru zabytków i objętych indywidualną ochroną konserwatorską. (wymienionych w rodzaju 109 KŚT), dla których ustawodawca dopuszcza przyśpieszoną amortyzację, przy zastrzeżeniu, że okres ten nie może być krótszy niż trzy lata.

Spółka uważa, iż dla celów podatkowych może Ona zastosować 33% stawkę amortyzacyjną na ww. nieruchomość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestię te uregulowano w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Stosownie do art. 16g ust. 13 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jako ZPCHR w 2004 r. zakupił pałac neorenesansowy, który został wpisany do rejestru zabytków - decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 23 kwietnia 1983 r. i jest objęty indywidualną ochroną konserwatorską. Spółka dokonała zakupu przedmiotowej nieruchomości z funduszu ZFRON z przeznaczeniem na bazę rehabilitacyjną. Wnioskodawca ponosi nakłady na modernizację, adaptację ww. nieruchomości. w księgach Spółki pałac figuruje jako środek trwały w budowie. Po zakończeniu prac, ww. nieruchomość spełniać będzie wszystkie elementy definicji środka trwałego i zostanie zakwalifikowana przez Nią do grupy 109 KŚT. Wydatki na ulepszenie przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych zostały poniesione w wysokości co najmniej 30% jej wartości początkowej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powyżej przytoczone przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tut. Organ stwierdza, iż Spółka jest uprawniona do stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla nabytej nieruchomości, dla której okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata. w konsekwencji, Spółka będzie mogła zastosować 33% stawkę amortyzacji dla przedmiotowej nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.