ILPB3/423-27/09-4/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2008 r. (data wpływu 31 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu podatkowego rozliczenia wydatków na tzw. "rozruch próbny" przed oddaniem inwestycji do używania - jest prawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 27 stycznia 2009 r. (data wpływu 28 stycznia 2009 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu podatkowego rozliczenia wydatków na tzw. "rozruch próbny" przed oddaniem inwestycji do używania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka ukończyła 30 czerwca 2008 r. realizację inwestycji w postaci budowy bloku energetycznego (dalej: Inwestycja lub Blok Energetyczny). W trakcie realizacji Inwestycji, w 2008 r., Spółka dokonywała kilkakrotnego rozruchu próbnego Bloku Energetycznego. Rozruch próbny polegał na uruchomieniu Bloku Energetycznego w celu sprawdzenia czy spełnia on wymogi technologiczne określone w kontrakcie. Czynności te zostały wykonane przed ostatecznym oddaniem Inwestycji do używania. Z przyczyn kontraktowych Spółka nie była bowiem w stanie oddać Inwestycji do używania przed wykonaniem rozruchu próbnego Bloku Energetycznego.

W wyniku przeprowadzonego rozruchu, niestety z usterkami, Blok Energetyczny wytworzył określoną ilość energii elektrycznej, która od razu została sprzedana na rynku po z góry ustalonej cenie. Na potrzeby rozruchu próbnego Spółka podpisała bowiem odrębną umowę w zakresie dostawy energii pochodzącej z rozruchu.

Pozostała produkcja energii, po zakończeniu rozruchu próbnego, powstała w związku z tzw. oswajaniem inwestycji i oferowana była na rynek bilansujący do X. Cena rozliczeniowa wynikała z ofert jakie kreował wówczas rynek bilansujący. Dla potrzeb niniejszego wniosku energię wyprodukowaną w okresie rozruchu próbnego, jak i później, w okresie tzw. oswajania inwestycji określano łącznie jako energia z rozruchu próbnego.

Tak jak w przypadku normalnej produkcji energii, w ramach bieżącej sprzedaży komercyjnej, w celu wytworzenia energii elektrycznej w trakcie rozruchu próbnego, Spółka musiała ponieść szereg tzw. kosztów zmiennych wytworzenia energii. Kosztami zmiennymi są wydatki niezbędne do uruchomienia Bloku i wytworzenia energii lub będące bezpośrednią konsekwencją wytworzenia energii, takie jak:

* olej opałowy,

* węgiel,

* mączka wapienna,

* inne substancje chemiczne,

* energia elektryczna,

* opłaty środowiskowe,

* akcyza.

W rachunku ekonomicznym kosztu wytworzenia energii koszty zmienne odróżnia się od tzw. kosztów stałych. Koszty stałe charakteryzują się tym, że ich ponoszenie nie jest bezpośrednio i proporcjonalnie uzależnione od ilości wytworzonej energii. Kosztem stałym wytworzenia energii elektrycznej są np. koszty pracowników zatrudnionych w Spółce, opłaty związane z utrzymaniem Bloku Energetycznego, jego amortyzacja, itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, koszty zmienne wytworzenia energii (koszty oleju opałowego, węgla, mączki wapiennej, energii elektrycznej, substancji chemicznych niezbędnych do uruchomienia Bloku i wytworzenia energii, opłat środowiskowych oraz akcyzy) poniesione przez Spółkę w ramach rozruchu próbnego przed oddaniem Bloku Energetycznego do używania mogą być zaliczone do bieżących kosztów podatkowych Spółki w okresach, w których powstał przychód z tytułu sprzedaży energii.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie koszty zmienne wytworzenia energii elektrycznej w okresie rozruchu próbnego powinny być zaliczone do bieżących kosztów podatkowych Spółki. Jednocześnie, nie powinny być one wliczane do wartości początkowej Inwestycji Spółki. Stanowisko to potwierdzają niżej przedstawione argumenty.

Dochód jako podstawa opodatkowania.

W świetle art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodu, z jakich dochód ten został osiągnięty. Dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera kilka wyjątków od powyższej zasady, w przypadku których opodatkowaniu podlega nie dochód, a przychód podatnika. Opodatkowanie przychodu dotyczy jednak wyłącznie sytuacji, o których mowa w art. 21 i 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tymi dwoma przepisami, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych podlega przychód z tytułu otrzymanych dywidend i innych przychodów (dochodów) z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych oraz uzyskanych w Polsce przez nierezydentów przychodów z tytułu odsetek, należności licencyjnych i innych świadczeń niematerialnych.

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, iż poza wyraźnie określonymi w art. 21 i 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przypadkami, podstawą opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych jest dochód rozumiany jako różnica pomiędzy przychodami podatkowymi i kosztami ich uzyskania.

Koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z przytoczonym art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik ma prawo do pomniejszenia osiągniętych przychodów o koszty ich uzyskania w danym roku podatkowym. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Artykuł 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednocześnie zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem podatkowym są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane zgodnie z art. 16a - 16m. W konsekwencji, każdy wydatek poniesiony przez Spółkę w trakcie realizacji inwestycji musi być przeanalizowany pod kątem tego, czy będzie on uznany za koszt związany z uzyskanymi przychodami i bezpośrednio zaliczony do kosztów podatkowych, czy też zostanie uznany za element wartości początkowej inwestycji i zaliczony do kosztów podatkowych w przyszłości poprzez odpisy amortyzacyjne.

Wartość początkowa środków trwałych.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszt wytworzenia środka trwałego uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztów wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Koszt wytworzenia koryguje się o różnice kursowe naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego. Wartość składników majątku wymagających montażu powiększa się o wydatki poniesione na ich montaż.

W opinii Spółki, kosztów zmiennych poniesionych na wytworzenie energii w trakcie rozruchu próbnego nie można uznać za dające się zaliczyć do wartości Inwestycji (zwiększające jej wartość). W wyniku wytworzenia energii elektrycznej węgiel, mączka wapienna oraz pozostałe substancje chemiczne, są zużywane do produkcji energii elektrycznej, natomiast zapłacona akcyza i opłaty środowiskowe są bezpośrednią konsekwencją wytworzenia tej energii. Koszty te są więc ściśle związane z wytworzoną energią, która następnie jest sprzedawana na rynku. W rzeczywistości, wartość tych kosztów nie wpływa więc na podwyższenie wartości Bloku Energetycznego (w przeciwieństwie do wielu innych wydatków poniesionych na wybudowanie tego Bloku), a zostaje całkowicie zużyta do wytworzenia energii.

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, iż wszystkie koszty zmienne energii wytworzonej w trakcie rozruchu próbnego Bloku Energetycznego powinny zostać przypisane do przychodów uzyskanych ze sprzedaży tej energii. Nie ma bowiem wątpliwości, iż ich związek z wytworzeniem energii jest niewspółmiernie większy niż związek z wartością początkową Bloku Energetycznego (bez poniesienia kosztów zmiennych Spółka nie byłaby w stanie w ogóle wytworzyć energii). Należy podkreślić, iż poniesione wydatki na rozruch próbny Inwestycji (w tym koszty zmienne) nie stanowią ze swej natury wydatków inwestycyjnych i jedynie ze względów formalnych, w celu prawidłowego rozliczenia pracy wykonanej przez wykonawcę Inwestycji, są one ponoszone przed oddaniem Bloku do używania. W konsekwencji, zaliczenie tych kosztów do wartości początkowej Inwestycji byłoby zaprzeczeniem rzeczywistego charakteru i sposobu wykorzystania tych wydatków przez Spółkę. Ponadto, niezależnie od przedstawionych argumentów, zaliczenie kosztów zmiennych do wartości początkowej Inwestycji byłoby sprzeczne z zasadami systemowymi podatku dochodowego od osób prawnych.

Amortyzacja podatkowa a powiązanie kosztu z przychodem.

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób prawnych jest opodatkowanie dochodu podatnika. Dochód natomiast jest ustalany jako różnica pomiędzy przychodami a kosztami ich uzyskania. W przypadku wytworzenia środków trwałych wydatki, które normalnie zostałyby zaliczone do kosztów podatkowych, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są zaliczane do wartości początkowej środków trwałych wytworzonych w ramach tej inwestycji i w konsekwencji, zaliczane do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. W związku z tym, konstrukcja przepisów dotyczących amortyzacji podatkowej nie narusza podstawowej zasady podatku dochodowego od osób prawnych, iż opodatkowaniu podlega przychód pomniejszony o koszty jego uzyskania. Zmianie ulega jedynie forma rozliczenia tych kosztów i czas, w jakim zostanie to dokonane.

Wydatki ponoszone w toku realizacji Inwestycji, co do zasady, nie mogą być przypisane do określonych przychodów. Są one bowiem poniesione na wytworzenie środków trwałych, które w przyszłości będą generowały przychody lub przyczyniały się do generowania takich przychodów. W praktyce, co do zasady, inwestycja zaczyna przynosić przychody po oddaniu jej do używania. W konsekwencji, wydatki poniesione na realizację inwestycji są związane ze wszystkimi przyszłymi przychodami wygenerowanymi przez dany środek trwały. Racjonalnym wydaje się więc, iż powinny być one rozliczone w przyszłości proporcjonalnie do długości czasu funkcjonowania danego środka trwałego i tym samym proporcjonalnie do generowanych przez niego przychodów.

Powyższy sposób rozliczenia wydatków jest realizowany właśnie za pośrednictwem przepisów o amortyzacji podatkowej, których celem jest jak najbardziej realne przypisanie danych kosztów do odpowiadających im przychodów. Amortyzacja podatkowa jest więc próbą urzeczywistnienia zasady przypisania kosztów do związanych z nimi przychodów. Natomiast, jeżeli w trakcie realizacji inwestycji dojdzie do sprzedaży wytworzonych towarów (w tym wytworzonych w wyniku realizacji inwestycji) to powinny być one rozliczone poza tą inwestycją. Należy podkreślić, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli w trakcie realizacji inwestycji jakiś środek trwały, jego część lub jakikolwiek surowiec zakupiony w celu realizacji tej inwestycji zostanie sprzedany, to koszt poniesiony na jego wytworzenie lub zakup zostanie automatycznie zaliczony do kosztów podatkowych i przypisany przychodom uzyskanym ze sprzedaży.

Nie ulega natomiast wątpliwości, że koszty surowców wykorzystane do wytworzenia energii elektrycznej w trakcie rozruchu próbnego (koszty zmienne) są związane wyłącznie z przychodem uzyskanym w trakcie tego rozruchu i nie mają nic wspólnego z przychodami uzyskanymi przez Spółkę w przyszłości. Ponadto, bez poniesienia kosztów zmiennych nie byłoby możliwe w ogóle uzyskanie przychodu przez Spółkę przed oddaniem Inwestycji do używania. Należy podkreślić, iż energia wytworzona w trakcie rozruchu próbnego jest produktem (towarem) wytworzonym w ramach realizacji Inwestycji i jej koszt powinien być zaliczony do kosztów podatkowych analogicznie jak w przypadku odsprzedaży zakupionych surowców, które ostatecznie nie zostały wykorzystane do realizacji Inwestycji i odsprzedane na rynku. Zaliczenie więc tych kosztów do wartości początkowej Inwestycji byłoby nie tylko zaprzeczeniem zasady, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych podlega dochód, ale również istoty rozliczania kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Przypisanie kosztu do przychodu w Spółce.

W przypadku Inwestycji realizowanej przez Spółkę, gdy Blok Energetyczny został już oddany do używania, przychód z tytułu sprzedaży energii wyprodukowanej w tym Bloku jest pomniejszany na bieżąco o koszty jego uzyskania w postaci, między innymi, odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów zmiennych. W przypadku zaliczenia kosztów zmiennych, poniesionych przed oddaniem Bloku Energetycznego do używania, do wartości początkowej Inwestycji, opodatkowaniu w danym roku podatkowym podlegałyby wyłącznie przychody uzyskane z tego tytułu. W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przed oddaniem środków trwałych do używania nie można bowiem dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych. Takie podejście byłoby zaś sprzeczne z art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który daje podatnikowi prawo do pomniejszenia przychodów o koszty ich uzyskania w danym roku podatkowym.

Należy również podkreślić, iż energia elektryczna uzyskana w trakcie rozruchu próbnego nie może zostać przez Spółkę zmagazynowana i sprzedana w okresie po oddaniu Bloku do używania, tak aby można było pomniejszyć przychód uzyskany z jej sprzedaży o kwotę odpisów amortyzacyjnych. Jeżeli więc przyjąć, że momentu osiągnięcia przychodu nie można przesunąć w czasie, należy uznać, iż konieczne jest potrącenie kosztów związanych z tym przychodem w okresie, w którym przychód ten został osiągnięty. Wynika to z istoty podatku dochodowego i bezpośrednio z przytoczonej powyżej definicji przedmiotu opodatkowania.

Powyższe wnioski znajdują również potwierdzenie w konstrukcji przepisów dotyczących momentu rozpoznania kosztu podatkowego w czasie. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów. Ustęp 4 tego artykułu mówi, że koszty te są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą. Postanowienie to oznacza, że co do zasady, dla rozliczenia kosztów momentem istotnym jest moment osiągnięcia przychodu związanego z tym kosztem, nie zaś sam moment poniesienia kosztu. Innymi słowy, moment poniesienia kosztu powinien być przyporządkowany do momentu rozpoznania przychodu z tym kosztem związanego. Wyjątek stanowi jedynie rozliczenie tzw. kosztów pośrednich w czasie, czyli kosztów, których nie można przyporządkować do określonego przychodu. W przypadku kosztów zmiennych wytworzenia energii mamy jednak do czynienia z kosztami, które są bezpośrednio związane z określonymi przychodami.

W przeciwieństwie do kosztów stałych, bez poniesienia tych wydatków niemożliwe byłoby w ogóle uzyskanie przez Spółkę przychodu podatkowego z tytułu sprzedaży energii. Jeżeli natomiast, koszty rozruchu próbnego zostaną zaliczone do wartości początkowej środków trwałych składających się na Blok Energetyczny, wówczas koszty te będą rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych. W konsekwencji, zostaną one przypisane do przychodów, które Inwestycja będzie przynosić w przyszłości, po oddaniu jej do używania, nie zaś do przychodów, których w istocie dotyczą. Takie rozwiązanie byłoby więc sprzeczne z przepisem art. 15 ust. 4 ustawy.

Zasady interpretacji przepisów.

Za stanowiskiem Spółki przemawia jeszcze jeden argument. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące rozliczenia inwestycji (w szczególności w zakresie ustalania wartości początkowej środków trwałych) są mało precyzyjne i w praktyce przysparzają podatnikom wiele wątpliwości interpretacyjnych. Ustawodawca nie wprowadził np. istotnych regulacji dotyczących rozliczania przychodów uzyskanych ze środka trwałego przed oddaniem go do używania.

Zgodnie z ogólnymi zasadami interpretacji przepisów prawa podatkowego, w sytuacjach, w których przepisy są mało precyzyjne, lub w pewnym zakresie, w ogóle ich brak, należy dokonywać takiej ich interpretacji, która będzie zgodna z podstawowymi zasadami funkcjonowania podatku. Taką zasadą w omawianym przypadku jest reguła, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych podlega dochód, a nie przychód. Przyjęcie natomiast odmiennej interpretacji musiałoby mieć wyraźną podstawę w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W zakresie przychodów uzyskanych w trakcie inwestycji ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wprowadza jednak wyjątku od zasady przyporządkowania kosztów do odpowiadających im przychodów.

Takiego wyjątku nie stanowi na pewno art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczący ustalania wartości początkowej środków trwałych. Sformułowanie iż do wartości początkowej środków trwałych należy zaliczyć "koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych" nie stanowi wystarczającej podstawy do zaliczenia kosztów zmiennych wytworzenia energii do wartości początkowej Inwestycji. W opinii Spółki, interpretacja tej regulacji powinna być dokonywana w świetle treści art. 7 oraz 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówiących, że każdym przychodom należy przyporządkować odpowiadające im koszty.

Zakres kosztów przyporządkowanych przychodom ze sprzedaży energii.

Mając na uwadze powyższe, Spółka pragnie jeszcze raz podkreślić, iż do kosztów podatkowych planuje zaliczyć tylko koszty zmienne wytworzenia energii, które są ściśle i bezpośrednio związane z przychodami z tytułu sprzedaży energii. Wszelkie pozostałe koszty poniesione w celu realizacji Inwestycji, w tym również związane z przeprowadzeniem rozruchu próbnego, zostaną zaliczone do wartości początkowej Inwestycji (w tym np. wydatki kontraktowe dla wykonawcy Bloku Energetycznego z tytułu przeprowadzenia rozruchu próbnego).

Podsumowanie.

Mając na uwadze powyższe argumenty, w opinii Spółki, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty zmienne wytworzenia energii w trakcie rozruchu próbnego Bloku Energetycznego powinny być w całości zaliczone do kosztów podatkowych i odpowiednio przyporządkowane osiągniętym przychodom. Jednocześnie, koszty te nie powinny być zaliczane do wartości początkowej środków trwałych wytworzonych w ramach zrealizowanej Inwestycji.

Jeżeli jednak Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uzna, iż w ramach wydatków poniesionych na rozruch próbny Inwestycji znajdują się elementy, które powinny zostać zaliczone do wartości początkowej Inwestycji, to w opinii Spółki, zidentyfikowanie takich wydatków może być przeprowadzone jedynie w następujący sposób:

* albo poprzez ustalenie konkretnych wydatków stanowiących koszty wytworzenia Inwestycji - w opinii Spółki, takim wydatkiem mógłby być wyłącznie koszt zakupu oleju opałowego do rozruchu próbnego, który jest niezbędny dla rozpalenia węgla i tym samym uruchomienia Bloku Energetycznego,

* albo poprzez ustalenie różnicy pomiędzy jednostkowym kosztem zmiennym wytworzenia energii w trakcie rozruchu próbnego (wyliczonym na podstawie ewidencji kosztów zmiennych poniesionych w trakcie rozruchu próbnego), a jednostkowym kosztem zmiennym wytworzenia energii w trakcie pełnego i stałego funkcjonowania Bloku Energetycznego (ustalonym na podstawie wyceny kosztu zmiennego dokonanej w toku negocjacji ceny sprzedaży z nabywcą energii) - w takim przypadku jedynie nadwyżka kosztów zmiennych poniesionych w ramach rozruchu próbnego nad wartością tych kosztów w przypadku pełnego i stałego funkcjonowania Bloku, mogłaby być potencjalnie uznana za koszt związany z rozruchem Inwestycji.

Omawiana wycena kosztu zmiennego została przygotowana w formie raportu Spółki z uzgodnień pomiędzy Spółką i Y (odbiorcą energii wytworzonej przez Spółkę) dokonanych przed podpisaniem umowy na sprzedaż energii. Wyliczona wartość kosztu zmiennego stanowiła bowiem podstawę do określenia ceny sprzedaży energii pochodzącej z Bloku Energetycznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.