ILPB3/423-266/11-2/JG

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 13 września 2011 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB3/423-266/11-2/JG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2011 r. (data wpływu 13 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest producentem półosi na potrzeby branży motoryzacyjnej. Wyprodukowane półosie są sprzedawane między innymi spółkom z grupy A. i B. (dalej: Kontrahent), które następnie montują je zasadniczo w produkowanych przez siebie pojazdach samochodowych.

Wnioskodawca dąży do tego, aby stać się liderem wśród światowych producentów półosi, które będą instalowane w samochodach różnych podmiotów, poprzez dostarczanie towarów na najwyższym poziomie wymaganym w przemyśle motoryzacyjnym, wytwarzanych przy zastosowaniu najnowocześniejszych technologii prowadzących do optymalizacji zdolności produkcyjnych.

Spółka jest świadoma, iż zachowanie najwyższych standardów jakości warunkuje "lojalne" zachowanie klienta, w efekcie - możliwości osiągania przychodów podatkowych w przyszłości. Stąd też Wnioskodawca tak wielką wagę przywiązuje do zapewnienia swoim kontrahentom dostaw z zachowaniem odpowiednich standardów jakości. W tym celu, Spółka stosuje odpowiednie normy ISO oraz ewentualnie dodatkowe normy wynikające z wewnętrznych procedur stosowanych przez Spółkę (w przypadku, gdy towar musi cechować się wyższą jakością niż gwarantowana przez stosowanie norm ISO). Ponadto, na potrzeby prowadzonej produkcji towarów (półosi), Spółka stosuje określone systemy zarządzania jakością, które określają wymagania niezbędne dla osiągnięcia wytyczonych celów oraz narzędzia umożliwiające pomiar (weryfikację) osiągniętych wskaźników jakościowych.

Niemniej, Spółka wskazuje, iż pomimo dołożenia najwyższej staranności przy produkcji półosi, może się zdarzyć, iż niektóre towary dostarczone przez Spółkę ujawnią wady (wady fizyczne rzeczy lub wady polegające na braku wymaganej jakości z punktu widzenia wymagań Kontrahenta), co w konsekwencji wiąże się zasadniczo z tym, iż uniemożliwiają one prawidłowe funkcjonowanie urządzeń, których częścią składową miał być dostarczony towar. Wady takie mogą powstać pomimo stosowania przez Wnioskodawcę ww. norm jakości. Doświadczenie zarówno Spółki, jak i Grupy X wskazuje, iż nawet w przypadku stosowania ww. norm jakości, nie można zagwarantować, iż produkowane przez Spółkę półosie będą stanowiły towary całkowicie wolne od wad, tzn. przy zachowaniu najwyższej staranności nie można wyeliminować ryzyka wystąpienia wady półosi. Powyższe ryzyko wpisane jest niejako w naturę prowadzonej przez Spółkę działalności, zaś jego wystąpienie nie można przypisywać niewykonaniu / nienależytemu wykonaniu czynności związanych z wytwarzaniem ww. półosi.

Zgodnie z przepisami prawa cywilnego, sprzedawca jest zasadniczo odpowiedzialny za wady sprzedanej rzeczy (z tytułu rękojmi za wady fizyczne lub gwarancji jakości). W celu uszczegółowienia zakresu rękojmi za wady fizyczne rzeczy oraz doprecyzowania zakresu przyznanej gwarancji jakości, Spółka zawarła z Kontrahentami umowy regulujące w szczególności zakres odpowiedzialności Wnioskodawcy za wady dostarczonych półosi, procedury usuwania ujawnionych wad półosi oraz procedury rozliczania kosztów powstających z powodu ujawnienia wad półosi (...).

A. Standardowa procedura usuwania ujawnionych wad półosi.

Ponieważ usunięcie wad półosi poprzez ich naprawę jest często nieuzasadnione z przyczyn ekonomicznych, a czasem wręcz niemożliwe z powodu nieusuwalności wady, Wnioskodawca zasadniczo będzie zapewniać wymianę wadliwych półosi na towar wolny od wad, realizowaną poprzez zwrot kosztów usunięcia ujawnionych wad półosi oraz zakupu przez Kontrahentów nowych półosi. Umowa pomiędzy Spółką a Kontrahentami przewiduje, że wymiana będzie dokonywana w fabryce Kontrahenta montującej pojazdy samochodowe lub - najczęściej - w autoryzowanym serwisie samochodowym (w zależności od tego czy wady półosi ujawnią się jeszcze na etapie montażu pojazdu samochodowego, czy dopiero w trakcie używania ww. pojazdu przez ostatecznego konsumenta).

Koszty wymiany wadliwych półosi, usuwanych zgodnie z przyjętą procedurą są dzielone na następujące grupy:

1.

Koszty Materiału (Material costs, Material - Kosten) - wartość nowych półosi koniecznych do naprawy pojazdu samochodowego; czasami zdarza się, iż wymiana osi wymaga również wymiany innych dodatkowych części w związku z wymianą wadliwej półosi, takich jak: śrubki, uszczelki; wówczas ww. pozycja może zawierać inne koszty materiałowe, niemniej wartościowo, pozycja ww. dodatkowych kosztów jest niewielka;

2.

Koszty Pracy (Labour costs, Lohn - Kosten) - wartość pracy niezbędnej do wymiany półosi (ustalona na podstawie ilości godzin spędzonych przez pracowników fabryki montującej lub autoryzowany zakład serwisowy na potrzeby demontażu i montażu wadliwej półosi pomnożonych przez stawkę godzinową);

3.

Koszty Dodatkowe (Additional costs, Anteil MNK/L) - koszty niebędące Kosztami Materiału ani Kosztami Pracy; są to inne wydatki poniesione w celu wymiany wadliwej półosi, w szczególności koszty opakowań, ubezpieczenia transportowego, frachtu zagranicznego do granicy importera, opłaty frachtowe okrętowe lub lotnicze, opłaty celne związane z importem części, koszty frachtu krajowego do magazynu importera, inne koszty, takie jak koszty usług świadczonych przez agencje celne, procedury urzędowe.

Zgodnie z postanowieniami umownymi, Koszty Materiału oraz Koszty Pracy powstające w związku z wymianą wadliwej półosi dzielone są pomiędzy Spółkę a Kontrahenta. Podstawą podziału ww. kosztów (ponoszonych w celu usunięcia ujawnionych wad półosi) jest Wskaźnik TF (Technical Factor). W odniesieniu do Kosztów Dodatkowych stosowane jest obciążenie w wysokości 100%. Wskaźnik TF jest rozumiany przez strony jako stopień, w jakim sprzedawca (Wnioskodawca) ponosi odpowiedzialność za koszty powstałe w związku z wystąpieniem wady półosi. Wskaźnik TF jest ustalany na podstawie reprezentatywnej próby półosi o danej serii zgłoszonych do Spółki jako zawierające wady. Przed zgłoszeniem wad półosi do Spółki, Kontrahenci weryfikują wnioski gwarancyjne składane przez autoryzowane serwisy samochodowe i sprawdzają ich zasadność. W razie niezasadności wniosku, np. uszkodzeń spowodowanych użyciem siły lub zużycia, uszkodzona półoś jest z powrotem odsyłana do autoryzowanego serwisu samochodowego, zaś takie półosie zasadniczo nie są przedmiotem obciążeń Spółki (chyba, że koszty są ponoszone w ramach procedur "grzecznościowych"). Należy podkreślić, iż nieuzasadnione wnioski gwarancyjne nie są brane pod uwagę przy ustalaniu Wskaźnika TF, w rezultacie - nie wpływają na ustalanie zakresu odpowiedzialności Wnioskodawcy. W efekcie, system oparty o Wskaźnik TF stworzony został z myślą o dokonywaniu podziału kosztów związanych z wymianą wadliwych półosi w sposób możliwie zbliżony do faktycznego zakresu odpowiedzialności Spółki za powstanie omawianych kosztów.

Reprezentatywna próba półosi oraz system oparty na Wskaźniku TF pozwala ustalić, że dana seria półosi zawiera wady, za które - przykładowo - Spółka ponosi odpowiedzialność w 60%, zaś w 40% Spółka nie ponosi odpowiedzialności (ponieważ ujawniona wada półosi leży po stronie Kontrahenta, dostawcy innych części wykorzystanych do produkcji samochodów itp.). W konsekwencji, w praktyce Wskaźnik TF ma za zadanie odwzorować zakres odpowiedzialności Spółki, tj. odzwierciedlić możliwie najwierniej sytuację, gdy za poszczególne ujawnione wady półosi odpowiada Spółka oraz te, gdy odpowiedzialność za poszczególne wady nie da się przypisać Spółce (wówczas Kontrahent nie będzie uprawniony do obciążenia Wnioskodawcy kosztami spowodowanymi ujawnieniem wad).

Jak Wnioskodawca wskazał powyżej, Wskaźnik TF jest ustalany oddzielnie dla poszczególnych serii produkowanych półosi. Wartość Wskaźnika TF jest także ustalana w odniesieniu dla przyjętych okresów (zasadniczo poszczególnych lat).

W odniesieniu do tzw. lat modelowych (przyjmowanych w odniesieniu do nowych serii półosi) oraz w odniesieniu do lat, w których ww. Wskaźnik TF nie został odrębnie ustalony, Wskaźnik TF jest przyjmowany wstępnie na poziomie 100%, co oznacza, że strony transakcji wstępnie uznają, że Spółka ponosi pełną "odpowiedzialność" za naprawy spowodowane ujawnionymi wadami półosi w odniesieniu do całkowitych kosztów powstałych z tytułu dostarczenia wadliwych półosi. Niemniej, na podstawie opisanej powyżej reprezentatywnej próby ustalany jest następnie "rzeczywisty" Wskaźnik TF, który ma wskazywać na "rzeczywisty" poziom odpowiedzialności Spółki za koszty napraw spowodowane wadami półosi.

Rzeczywisty poziom Wskaźnika TF ustalany jest we współpracy pomiędzy Działem Jakości u Kontrahenta a Działem Jakości w Spółce; w praktyce, dla celów ustalenia rzeczywistego Wskaźnika TF, Dział Jakości w Spółce dokonuje analizy poszczególnych przypadków, w których ujawniły się wady półosi. Analiza jest przeprowadzana na wszystkich półosiach, których transport do Działu Jakości w Spółce jest ekonomicznie uzasadniony. Wyniki przeprowadzonej analizy przez Dział Jakości w Spółce są następnie przedstawiane spółkom z grupy A. i B. (zasadniczo ma to miejsce okresowo, np. w odniesieniu do A. - zasadniczo w lipcu każdego roku). Następnie uaktualniony TF jest stosowany wstecznie do podziału wskazanych kosztów z tytułu wad dostarczonych półosi dokonanych na podstawie wstępnego Wskaźnika TF (Koszty Materiału oraz Koszty Pracy). W przypadku, gdy Wskaźnik TF jest niższy niż wstępny Wskaźnik TF (np. 20% zamiast 100%) spółki z grupy A. i B. zwracają Wnioskodawcy wartość wydatków pokrytych tymczasowo przez Spółkę. Pozostałą część kosztów stanowią zatem koszty, które - w oparciu o wprowadzony system - będą definitywnie obciążać Spółkę.

B. Usuwanie ujawnionych wad półosi bez konieczności dokonywania wymiany na nową półoś.

W sytuacji, gdy wady półosi dają się usunąć bez dokonania wymiany na nową półoś (co zachodzi jednak stosunkowo rzadko), Spółka i Odbiorcy nie stosują opisanej powyżej "standardowej" procedury usuwania ujawnionych wad półosi, opartej o system TF. W takim przypadku, naprawy dokonuje autoryzowany warsztat Odbiorcy, zaś ustalenie poziomu odpowiedzialności oraz sposobu pokrycia kosztów (zasadniczo Kosztów Pracy oraz Kosztów Dodatkowych) będzie następować odrębnie w odniesieniu do poszczególnego przypadku.

C. Usuwanie wad półosi ujawnionych przed montażem.

Jeżeli wada półosi ujawni się w fabryce montującej samochody przed zamontowaniem półosi (np. dostarczona zostanie do Kontrahenta inna niż zamówiona seria półosi, wystąpi brak wymaganej jakości polegający na nieczytelnym numerze półosi), dochodzi do zwrotu ww. towaru (w którego miejsce następnie dostarczana jest partia właściwego materiału); wówczas pierwotna transakcja jest korygowana co do wartości półosi, zaś Spółka na podstawie wystawionej przez kontrahenta noty obciążeniowej poniesie dodatkowe koszty związane z koniecznością dokonania przez Kontrahenta zwrotu towaru z powrotem do Spółki (w miejsce którego zostanie następnie dostarczony właściwy towar, zgodny z zamówieniem złożonym przez Kontrahenta). Ww. dodatkowe koszty obejmują zasadniczo koszty transportu półosi, koszty obsługi wymiany półosi, koszty weryfikacji dostarczonych półosi, koszty logistyczne itp.

D. Wymiana całej partii półosi.

Poza procedurą opisaną powyżej (tj. poza systemem opartym o TF), rozliczane są również koszty wymiany całej partii półosi. Powyższa sytuacja wystąpi w przypadku tzw. uszkodzeń seryjnych, jak również w przypadku przeprowadzenia tzw. akcji serwisowych.

Za tzw. uszkodzenia seryjne uznaje się sytuacje, w których wady danej partii półosi występują z tak dużą intensywnością, że cała partia półosi musi zostać wymieniona, pomimo, że w rzeczywistości - gdyby przeprowadzić sprawdzenie wszystkich sztuk danej serii (co z przyczyn wielkości partii nie byłoby ekonomicznie uzasadnione) - nie we wszystkich półosiach ujawniłyby się wady. W takiego typu sytuacjach przyjmuje się bowiem, iż istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że również pozostałe półosie z danej serii okażą się wadliwe.

"Akcja serwisowa" może mieć z kolei miejsce w sytuacji, w której samochody zostały już wprowadzone na rynek, zaś samochody te zawierają wady wskutek wystąpienia powyższych "uszkodzeń seryjnych". "Akcja serwisowa" będzie mieć zatem na celu wezwanie przez Kontrahenta wszystkich właścicieli danej serii samochodu do zwrotu swoich samochodów do autoryzowanych warsztatów samochodowych w celu przeprowadzenia określonej naprawy.

Wnioskodawca jako koszty "Wymiany całej partii półosi" ujmuje zasadniczo Koszty Materiałów, Koszty Pracy, jak koszty dodatkowe, które zazwyczaj obejmują koszty transportu, koszty sortowania, koszty obsługi administracyjnej, koszty weryfikacji dostarczonych półosi, koszty logistyczne itp. Dzięki wymianie całej wadliwej serii półosi, Spółka ograniczy przyszłe straty, które może spowodować wada półosi (np. szkody spowodowane wypadkami samochodów z wadliwymi półosiami).

E. Odszkodowania / kary umowne.

W ocenie Spółki, opisane powyżej koszty związane z wymianą wadliwych półosi nie posiadają charakteru odszkodowawczego czy też charakteru kar umownych; Spółka podkreśla, iż ewentualne obciążenia o charakterze odszkodowawczym / kar umownych będą rozliczane odrębnie, tj. poza rozliczeniami wskazanymi w pkt A - D systemem obciążeń z tytułu wymiany wadliwych półosi; w szczególności obciążenia o charakterze odszkodowawczym / kar umownych mogą mieć miejsce w odniesieniu do obciążeń wynikłych z przestojów w fabryce Kontrahentów spowodowanymi wadami półosi, z tytułu tzw. "pustych przebiegów" środków transportu (kiedy z winy Spółki, np. z winy opóźnień w procesie produkcji, nie jest wykorzystana cała przestrzeń ładunkowa w ramach transportu finansowanego przez Kontrahenta), czy też z tytułu realizacji roszczenia odszkodowawczego w związku ze szkodą powstałą na osobie w związku z ujawnieniem się wady półosi w użytkowanym samochodzie).

Ww. obciążenia - inaczej aniżeli koszty, jakie mogą powstać dla Spółki w związku z wymianą wadliwych półosi opisanych w pkt A - D, w ocenie Wnioskodawcy, nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty działań wymienionych w grupach od A do D, zaś nie powinna zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie kosztów opisanych w pkt E.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty jakie mogą powstać dla Spółki, wymienione w grupach od A do D, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty, jakie mogą powstać dla Spółki, wymienione w grupie E, zdaniem Wnioskodawcy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako iż podlegają wyłączeniu z ww. kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy.

UZASADNIENIE

Spółka wskazuje, iż kwestię kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów normują przepisy art. 15 i art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ww. ustawy "... kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1".

W świetle przywołanych uregulowań, aby dany wydatek, można było uznać za koszt uzyskania przychodów, zaistnieć muszą jednocześnie dwa warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednio lub pośrednio) powinno być osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów; w przedmiotowym stanie faktycznym zasadnicze znaczenie będzie mieć art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy.

Spółka pragnie podkreślić, iż pokrywanie kosztów wynikających z ujawnienia i usuwania wad półosi (ponoszonych z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy lub gwarancji jakości), tzn. wynikających z realizacji zobowiązań gwarancyjnych, jest związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i niejako stanowi immanentną jej cechę; w efekcie, koszty te są wpisane w ryzyko prowadzenia ww. działalności gospodarczej.

Jak bowiem wskazano powyżej, pomimo dołożenia najwyższej staranności przy produkcji półosi (związanych ze stosowaniem określonych standardów jakości), może się zdarzyć, iż niektóre towary (półosie) dostarczone przez Spółkę zawierają wady (wady fizyczne lub wady polegające na braku wymaganej jakości z punktu widzenia wymagań Odbiorcy), co w konsekwencji wiąże się z tym, iż uniemożliwiają one prawidłowe funkcjonowanie urządzeń, których częścią składową miał być dostarczony towar - półoś. Wady takie mogą powstać pomimo stosowania przez Wnioskodawcę odpowiednich norm ISO oraz dodatkowych norm wynikających z wewnętrznych procedur stosowanych przez Spółkę (w przypadku, gdy produkt musi cechować się wyższą jakością niż gwarantowana przez stosowanie norm ISO). Niemniej, doświadczenie Spółki (jak również innych podmiotów z Grupy X) pokazuje, iż żadna z istniejących norm jakości nie jest w stanie zagwarantować, że jej zastosowanie sprawi, iż Spółka będzie dostarczać wyłącznie towary całkowicie wolne od wad.

Poniesienie przez Spółkę ww. kosztów zobowiązań gwarancyjnych nie tylko wynika z przepisów prawa cywilnego, lecz również w pełni wpisuje się w przyjętą przez Spółkę strategię marketingową. Powyższe jest spowodowane tym, że nawet gdyby Spółka nie była zobowiązana do dokonywania napraw gwarancyjnych na podstawie przepisów prawa, ekonomicznie uzasadnione byłoby w określonych przypadkach poniesienie kosztów ww. napraw dobrowolnie, jako iż powyższe mogłoby służyć przesłankom, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. osiąganiu przychodów podatkowych (ewentualnie zabezpieczeniu albo zachowaniu źródeł przychodów podatkowych). Zachowanie polegające na odmowie sfinansowania powyższych kosztów mogłoby bowiem negatywnie wpłynąć na przyszłą współpracę z kontrahentem (obniżyć wolumen realizowanych obrotów), czy nawet - w obliczu wzmożonej konkurencji na rynku - doprowadzić do utraty dotychczasowych kontrahentów.

Ponadto, należy wskazać, iż bez realizowania przez Wnioskodawcę obowiązków wynikających z przyznanych kontrahentom uprawnień gwarancyjnych (zasadniczo z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy lub gwarancji jakości), czy też z samej polityki marketingowej stosowanej przez Wnioskodawcę (mającej na celu uniknięcie sytuacji utraty odbiorców produkowanych przez Spółkę towarów), kontrahenci - ponosząc z tego powodu określone straty - mogliby dochodzić od Wnioskodawcy stosownych odszkodowań wynikających z poniesionych strat związanych z nieprawidłowym wykonaniem zobowiązań umownych. W powyższym kontekście należy wskazać, iż ponoszenie ww. kosztów zobowiązań gwarancyjnych w pełni spełnia zatem hipotezę przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do omawianego stanu faktycznego, spośród negatywnego katalogu kosztów uzyskania przychodów należy wymienić przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów "kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług".

Wnioskodawca wskazuje, że ww. przepis zawiera zamknięty katalog sytuacji uniemożliwiających zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Są to:

* kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów (ew. wykonanych robót i usług);

* kary umowne i odszkodowania z tytułu zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo w usunięciu wad towarów (ew. wad wykonanych robót i usług).

Należy wskazać, że ww. zamknięty katalog nie zawiera wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów, tj. z wykonaniem roszczeń gwarancyjnych uregulowanych w Kodeksie cywilnym na zasadzie rękojmi za wady fizyczne rzeczy lub udzielonej gwarancji jakości.

W powyższym kontekście Wnioskodawca zauważa, iż istnieje zasadnicza różnica pomiędzy karą umowną i odszkodowaniem a kosztami wynikającymi z usuwania wad towarów w związku z realizacją zobowiązań gwarancyjnych. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mimo iż stosują pojęcie kary umownej i odszkodowania, nie definiują powyższych pojęć na potrzeby przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, dlatego zasadne jest - w ocenie Spółki - odwołanie do znaczenia, jakie ww. pojęciom zostało nadane na gruncie przepisów cywilnoprawnych.

W powyższym kontekście Wnioskodawca wskazuje, iż zarówno kara umowna, jak i odszkodowanie, związane są z wyrównaniem określonej szkody powstałej u kontrahenta z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. W odniesieniu do odszkodowania (uregulowanego w szczególności w art. 471 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny - Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), odszkodowanie ma stanowić "wyrównanie" dla rzeczywistej szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. W odniesieniu do kary umownej, zgodnie z art. 483 Kodeksu cywilnego, można w szczególności wskazać, iż kara umowna to określony rodzaj świadczenia odszkodowawczego, polegającego na zastrzeżeniu w umowie, iż naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi poprzez zapłatę określonej sumy, którą "poszkodowany" uznaje za "satysfakcjonującą" (niezależnie od rozmiaru rzeczywistej szkody). W odniesieniu do obu powyższych kategorii można wskazać, iż źródłem powstania stosunku zobowiązaniowego w powyższych sytuacjach jest powstanie u kontrahenta szkody, tj. uszczerbku w "dobrach" (aktywach) kupującego, gdzie odpowiedzialność za jej powstanie ciąży na sprzedawcy (Spółce) oraz można wykazać, iż zachodzi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy zdarzeniem (dostawą sprzedanej półosi) a zaistnieniem szkody.

W powyższym kontekście należy wskazać, iż zarówno kara umowna, jak i odszkodowanie, uwarunkowane są zupełnie innymi okolicznościami (przesłankami), aniżeli wywiązywanie się z zobowiązań gwarancyjnych wynikających z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy, czy też z tytułu udzielonej gwarancji jakości. Należy bowiem zauważyć, iż zgodnie z przepisem art. 556 § 1 Kodeksu cywilnego "sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne)".

Ponadto, zgodnie z treścią art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego "w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji".

W przypadku, gdy towar zawiera wady, na sprzedawcy ciąży obowiązek nieodpłatnej naprawy towaru albo wymiany towaru na nowy. Obowiązek ten wynika z konieczności podjęcia przez sprzedawcę określonego zachowania niejako w ramach uprzednio zawartej umowy sprzedaży. Wydatki, jakie poniesie Wnioskodawca, w związku z usunięciem wad towaru (poprzez wymianę na nowy towar) będą zatem stanowić wydatki powstające w wyniku realizacji uprawnień Kontrahenta z tytułu przyznanej mu przez Spółkę gwarancji jakości lub rękojmi za wady fizyczne rzeczy, zatem będą w pewnym sensie elementem zawartej już uprzednio umowy sprzedaży i będą miały za zadanie sprawić, aby można było uznać świadczenia zrealizowane w ramach ww. umowy za świadczenia ekwiwalentne (adekwatne), tj. aby roszczenia obu stron transakcji można było uznać za zaspokojone (roszczenie nie tylko sprzedawcy, ale również kupującego). W efekcie, w odniesieniu do kosztów wykonania zobowiązań gwarancyjnych, należy wskazać, iż ponoszenie tych kosztów ma na celu należyte wykonanie zobowiązań umownych, zgodnie z pierwotną treścią umowy sprzedaży.

Na poparcie prawidłowości swojego stanowiska odnośnie rozróżnienia pomiędzy karą umowną lub odszkodowaniem a zobowiązaniami gwarancyjnymi, Spółka wskazuje na następujące stanowisko Wnioskodawcy zaprezentowane w interpretacji indywidualnej z 21 stycznia 2010 r. (nr IPPB3/423-875/09-3/GJ), uznane przez Ministra Finansów w pełni za prawidłowe: " (...) należy zauważyć, że czym innym jest kara umowna czy odszkodowanie, a czym innym są wydatki związane z usunięciem wad towarów w ramach napraw reklamacyjnych. W przypadku, gdy towar jest wadliwy / niezgodny z umową na sprzedawcy (a w przedmiotowej sprawie na podstawie umów o współpracy na producencie) ciąży obowiązek nieodpłatnej naprawy albo wymiany na nowy. Obowiązek ten nie wynika z nałożenia na sprzedawcę / producenta kary umownej, lecz z przepisów zobowiązujących bądź na mocy kodeksu cywilnego bądź ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1176 z późn. zm.) do określonego zachowania. Wydatki poniesione w związku z naprawą, wymianą wadliwego towaru nie mają charakteru ani kar umownych, ani odszkodowań wskazanych w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy".

Niemniej, ponoszenie ww. kosztów nie wyklucza realizacji określonych praw kupującego do wystąpienia z określonymi roszczeniami odszkodowawczymi, jako iż wadliwość kupionej rzeczy może powodować u kupującego powstanie określonej szkody (szkoda ta może polegać na uszczerbku w dobrach także innych niż rzecz objęta rękojmią, spowodowanym przez wadę ww. rzeczy). Niemniej, w ocenie Spółki, ww. uprawnienia są dodatkowym uprawnieniem kupującego, odrębnym od możliwości dochodzenia roszczeń o usunięcie wady rzeczy (poprzez dostarczenie rzeczy wolnej od wad lub jej naprawę) w ramach realizacji przez sprzedawcę zobowiązań gwarancyjnych (zasadniczo wynikających z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy, czy też z tytułu udzielonej gwarancji jakości). Przykładowo, na podstawie art. 561 § 1 Kodeksu cywilnego można wskazać, iż kupujący jest uprawniony do żądania naprawienia szkody wynikłej z opóźnienia w dostarczeniu zamiast rzeczy wadliwych takiej samej ilości rzeczy wolnych od wad (w przypadku rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku); ponadto, na podstawie art. 566 § 2 Kodeksu cywilnego - kupujący, w przypadku poniesienia szkody, może wystąpić z dodatkowym żądaniem naprawienia szkody poniesionej wskutek zaistnienia wady (m.in. w przypadku dostarczenia przez sprzedawcę rzeczy wolnych od wad zamiast rzeczy wadliwych lub usunięcia wady przez sprzedawcę).

Niemniej, w sytuacji opisanej we wniosku, jak to zostało omówione powyżej, obciążenia te będą wynikać z faktu zgłaszania przez kupującego (Kontrahentów) roszczeń o naprawę szkody (kupujący nie rości prawa do uzyskania świadczenia z tytułu strat poniesionych w związku z wadą półosi), lecz kupujący wnosi o doprowadzenie do stanu, w którym świadczenia wynikające z zawartej umowy sprzedaży można będzie uznać za ekwiwalentne (zaś umowę sprzedaży za prawidłowo wykonaną). W efekcie, przedmiotowe koszty nie będą wynikać z nałożenia przez kupującego na sprzedawcę (Spółkę) kary umownej, czy też z roszczenia kupującego wobec sprzedawcy (Spółki) o wypłatę jakiegokolwiek odszkodowania (w związku z "naprawą" szkody powstałej u nabywcy).

Jak już Wnioskodawca wskazywał powyżej, w sytuacji opisanej we wniosku, w przypadku uznania zgłoszonej wady półosi za zasadną, strony umawiają się, iż przeprowadzenie naprawy mającej na celu usunięcie wady rzeczy (półosi) nastąpi na koszt Spółki (zasadniczo naprawa zostanie przeprowadzona przez Kontrahenta). Poniesienie z tego tytułu przez Spółkę kosztów związane będzie z przeprowadzeniem naprawy gwarancyjnej (w szczególności w ramach procedury opartej o Wskaźnik TF); ww. koszty nie będą obejmować swoim zakresem szkody, jaka ewentualnie mogłaby zostać poniesiona przez kupującego (Kontrahenta) z tytułu wadliwie wykonanej dostawy; Kontrahenci bowiem, w ramach opisanych procedur, nie zgłaszają wobec Spółki jakiegokolwiek roszczenia z tytułu poniesionej szkody w związku z wadą dostarczonych przez Spółkę półosi, a sam wydatek poniesiony z tytułu przeprowadzenia naprawy gwarancyjnej nie ma charakteru "odszkodowawczego". Przedmiotowe obciążenia będą dotyczyć wyłącznie kosztów, jakie mogą powstać dodatkowo dla Spółki w związku z działaniami zmierzającymi do wyeliminowania wad półosi, które były przedmiotem zrealizowanych dostaw półosi; w efekcie, będą stanowić wyłącznie koszty usunięcia wady dostarczonego towaru w ramach przysługujących nabywcy roszczeń gwarancyjnych, zasadniczo z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy, czy też z tytułu udzielonej gwarancji jakości (w celu zapewnienia, iż transakcja sprzedaży zostanie w ostatecznym rozrachunku prawidłowo wykonana). W żadnym bądź razie obciążanie Spółki kosztami wynikającymi z obsługi zobowiązań gwarancyjnych nie będzie wynikać z "naprawy" szkody powstałej u nabywcy, jaką mógłby on ponieść z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.

W efekcie, koszty te - jakie mogą być przedmiotem obciążeń Spółki (w związku z usunięciem ujawnionych wad półosi, zasadniczo poprzez ich wymianę przeprowadzoną na rachunek Spółki), opisane szczegółowo w pkt A stanu faktycznego, nie mają charakteru kar umownych, czy też odszkodowań, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji, nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie ww. przepisu.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż taki sam charakter, pozwalający na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, mają również koszty wymiany półosi opisane w pkt B "Usuwanie ujawnionych wad półosi bez dokonywania wymiany na nową półoś" oraz w pkt D "Wymiana całej partii półosi".

W ocenie Spółki, charakteru odszkodowawczego czy też kary umownej nie posiadają również koszty opisane w pkt C "Usuwanie wad półosi ujawnionych przed montażem". W ocenie Spółki, poniesienie ww. kosztów będzie wynikać w szczególności z intencji Spółki do zapewnienia sobie możliwości realizacji dostaw na rzecz ww. kontrahenta tak, aby zwroty towarów, które wystąpiły (uwarunkowane wadliwością dostarczonych półosi) nie zaważyły na prowadzonej współpracy gospodarczej, tj. nie wpłynęły negatywnie na wolumen sprzedaży realizowanej na rzecz danego kontrahenta. Poniesienie zatem ww. kosztów będzie pełnić funkcję w szczególności zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów w przyszłości, koszty te zaś nie będą stanowić odszkodowania, czy też kary umownej.

W powyższym zakresie, Spółka pragnie wskazać, iż ewentualne roszczenia o charakterze odszkodowawczym (opisane w pkt E), jakie mogą być zgłaszane wobec Spółki, będą kierowane do Niej odrębnie, tj. poza przedmiotowymi fakturami dokumentującymi obciążenia z tytułu regulacji zobowiązań gwarancyjnych (dotyczących obciążeń opisanych w pkt A - D). Z uwagi na odszkodowawczy charakter oraz na objęcie takich obciążeń hipotezą przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka nie będzie zaliczać ww. obciążeń do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe rozważania w zakresie charakteru kosztów opisanych w pkt A - D, jakie mogą być przedmiotem obciążeń Spółki (koszty te nie wykazują charakteru kary umownej lub odszkodowania), należy podkreślić, iż ustawodawca nie ograniczył prawa sprzedawców (Spółki) do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wymianą wadliwych towarów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i jakiegokolwiek innego przepisu ww. ustawy; w ocenie Spółki, koszty takie są nierozerwalnie związane z działalnością handlową i wpisane są w "naturę" prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto, należy podkreślić, iż ww. koszty będą ponoszone przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, jako iż brak realizacji zobowiązań gwarancyjnych naraziłoby Spółkę na spory z kontrahentami, konieczność realizacji ewentualnych roszczeń odszkodowanych, jak również na utratę klientów (odbiorców półosi). W efekcie, koszty będące przedmiotem obciążeń, wynikające z usuwania wad rzeczy (półosi) w ramach realizacji zobowiązań gwarancyjnych (z tytułu rękojmi za wady fizyczne lub gwarancji jakości) można uznać za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które nie podlegają wyłączeniu na podstawie jakiekolwiek przepisu wskazanego w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca pragnie wskazać, iż zaprezentowane stanowisko znajduje odzwierciedlenie w linii piśmienniczej prezentowanej przez Ministra Finansów; poniżej Wnioskodawca pragnie przytoczyć tezy z wybranych interpretacji indywidualnych:

* " (...) w przypadku, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy ciąży obowiązek prawny naprawy bądź wymiany wadliwego towaru. (...) Wnioskodawca w wyniku uznania reklamacji poniósł koszt wydanego towaru oraz został obciążony kosztem robocizny. (...) wydatek ten będzie można uznać za koszt uzyskania przychodu, jeżeli (...) koszt napraw reklamacyjnych zostanie poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Musi mieć on również związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. (...) należy podzielić stanowisko Wnioskodawcy w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków związanych z naprawą w ramach reklamacji wadliwego towaru. Wydatki te jak wskazuje Wnioskodawca nie stanowią ani kar umownych, ani odszkodowań (...) - stanowią zatem koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej" - interpretacja indywidualna z 5 stycznia 2010 r. nr ILPB1/415-1105/09-2/AK;

* " (...) Jeśli tylko reklamacja jest zasadna Spółka realizuje roszczenia klientów w postaci wymiany towarów na wolne od wad lub / i wypłatę rekompensaty poniesionych kosztów montażu wadliwych wyrobów, ich demontażu i ponownego montażu wyrobów wolnych od wad, ustalone w oparciu o stawki rynkowe lub szacunek rzeczoznawcy. Czasami zdarza się, że reklamacja jest niezasadna, ponieważ np. upłynął termin rękojmi, lecz Spółka mimo to dokonuje wypłaty rekompensaty i / lub wymiany wyrobów. Czyni tak ze względów marketingowych, pozycji produktów konkurencyjnych i postrzegania Spółki na danym rynku lokalnym. (...) Gdyby nie zobowiązała się do ponoszenia kosztów postępowań reklamacyjnych groziłoby to odmową współpracy z hurtowniami i zagrażałoby źródłu przychodów. W świetle przedstawionych okoliczności w ocenie organu, Spółka ma prawo zaliczyć wydatki związane z postępowaniem reklamacyjnym jako spełniające warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów podatkowych" - interpretacja indywidualna z 21 lutego 2010 r. nr IPPB3/423-875/09-3/GJ;

* "Zgodnie z ww. umową, Firma zobowiązana jest do usunięcia wad wykonanej posadzki, w przeciwnym razie, drugiej stronie przysługuje prawo do dochodzenia roszczeń z udzielonej w umowie gwarancji i / lub rękojmi. Przy braku reakcji z Jej strony na zgłoszoną reklamację, kontrahent Spółki mógłby od umowy odstąpić i zażądać zwrotu zapłaconej części wynagrodzenia, obciążyć Firmę (...) karami umownymi za odstąpienie od umowy oraz odszkodowaniem za poniesione szkody łącznie z utraconymi korzyściami (...) Wydatki związane z usunięciem wad w ramach gwarancji stanowią koszty uzyskania przychodów (wydatki te nie stanowią ani kar, ani odszkodowania)..." - interpretacja indywidualna z 17 czerwca 2010 r. nr ILPB3/423-268/10-2/GC;

* "Podsumowując, należy stwierdzić, iż w świetle przedstawionych powyżej okoliczności, faktycznych oraz regulacji prawnych, poniesienie przez Spółkę wydatku związanego z usunięciem wady produktu, powinno zostać zakwalifikowane jako element kosztu związanego bezpośrednio z należytym wykonaniem przedmiotu umowy zgodnie z jej pierwotną treścią, w związku z czym, wydatek ten stanowi w całości koszt uzyskania przychodów Spółki" - interpretacja indywidualna z 19 marca 2009 r. nr ITPB3/423-744/08/MK;

* "Wydatki związane z usunięciem wad w ramach rękojmi i gwarancji stanowią koszty uzyskania przychodów. Z racji ich charakteru nie można ich uznać za kary umowne ani odszkodowania" - interpretacja indywidualna z 18 marca 2009 r. nr IBPBI/2/423-1187/08/AM;

* "Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż koszty związane z usunięciem wad (w przedmiotowej sprawie koszty wymiany zaworów na niewadliwe), jako koszty bezpośrednio związane z osiągnięciem przychodów, a jednocześnie nie ujęte w katalogu negatywnym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczone mogą być do kosztów uzyskania przychodów" - interpretacja indywidualna z 26 lutego 2009 r. nr ILPB3/423-820/08-2/EK.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, że powyższe stanowiska MF prezentowane w utrwalonej linii piśmienniczej Ministra Finansów, znajdują również akceptację w orzecznictwie sądowym. W powyższym zakresie należy wskazać na wyrok WSA we Wrocławiu z 26 stycznia 2011 r. (sygn. I SA/Wr 1364/10), w którym to Sąd rozstrzygając na tle sporu dotyczącego możliwości zaliczenia kosztów do kosztów działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, przychylił się zarówno do stanowiska podatnika, jak i Ministra Finansów wskazując, iż: "zestawiając wymienione wyżej cechy wydatku, przesądzające o możliwości zakwalifikowania go do kosztów podatkowych z charakterystyką wydatków ponoszonych przez stronę skarżącą z tytułu tzw. "obsługi reklamacji" (m.in. koszt sortowania wadliwych towarów, koszt obsługi administracyjnej - przypis Wnioskodawcy), Minister Finansów nie miał wątpliwości, że wydatki te powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, o jakich mowa w art. 15 ust. 1 updp. Kwestią sporną pozostaje natomiast, czy należy je zaliczyć do tzw. kosztów strefowych, a więc związanych z działalnością prowadzoną na terenie strefy".

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż w przedmiotowym wyroku - podobnie jak uczyniła to Spółka we wcześniejszej części niniejszego wniosku - WSA we Wrocławiu podkreślił, iż " (...) strona (...) przyjmując reklamację i ponosząc koszty jej realizacji wykonuje swoje obowiązki wynikające z gwarancji. Obowiązki wynikające z gwarancji i odpowiadające im prawo klienta do złożenia reklamacji mają natomiast swoje źródło w umowie sprzedaży. Jeżeli Spółka jest obowiązana do przyjęcia i realizacji reklamacji, to jest to element jej działalności produkcyjnej / handlowej, bowiem warunkuje prawidłowe, zgodne z umową i przepisami prawa wykonywanie tej właśnie działalności".

Podsumowując zatem, koszty, jakie mogą powstać dla Spółki, opisane w pkt od A do D, będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty, które Spółka poniesie w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a zatem będą stanowić koszty, które wypełniają hipotezę przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ww. koszty nie będą stanowić również kosztów wymienionych w negatywnym katalogu kosztów uzyskania przychodów, o jakim mowa w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w szczególności nie można uznać ich za kary umowne lub odszkodowania w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w szczególności z tytułu wad dostarczonych towarów).

Jedynie koszty, jakie mogą powstać dla Spółki, opisane w pkt E "Odszkodowania", będą stanowić koszty wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji, te koszty nie będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl