ILPB3/423-266/10-4/MC

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 21 czerwca 2010 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB3/423-266/10-4/MC

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2010 r. (data wpływu 22 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z zawartą umową - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 7 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z zawartą umową.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2009 r. spółka z zagranicznym kapitałem, której zarząd najczęściej przebywa poza Polską, podpisała umowę o świadczenie usług w zakresie doradztwa finansowego i administracyjnego. Strony stwierdziły, że z uwagi na to, że Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w 2006 r., a świadczący usługi posiada odpowiednie kwalifikacje do świadczenia usług doradztwa finansowego i administracyjnego (m.in. z uwagi na prowadzenie działalności w tym zakresie od 1975 r. we Włoszech), a w szczególności znajomość rynku w branży komponentów dla przemysłu AGD, to strony deklarują chęć wzajemnej współpracy.

Przedmiotem umowy są usługi polegające na doradztwie finansowym i administracyjnym, obejmujące w szczególności: dokonywanie bieżącego przeglądu rynku w przedmiocie działalności Spółki, w tym jego struktury, w zakresie tendencji i prognoz rozwoju, zarządzanie rachunkowością przemysłową Spółki, wystawianie i ewidencjonowanie faktur sprzedażowych, analiza danych rynkowych pod kątem możliwości rozpoczęcia działalności w nowych segmentach rynku, doskonalenie stosowanych procedur, analiza nowych możliwości w zakresie obszarów produkcji, dokonywanie bieżącej analizy stosowanych technologii programów oraz systemów organizacji i zarządzania, kształtowanie pozytywnego wizerunku Spółki (public relations) i Jej dobrego imienia - w tym przede wszystkim u aktualnych i potencjalnych klientów.

Ważnym jest zapis w umowie mówiący o tym, że osoby zaangażowane do wykonywania powyższej umowy będą świadczyć usługi umowy w przeważającym zakresie w siedzibie swego pracodawcy (usługodawcy), a innych miejscach w tym zakresie w siedzibie usługobiorcy - w zakresie niezbędnym do realizacji umowy.

Za świadczone usługi usługodawca (firma nie jest rezydentem na terenie RP) wystawia faktury, za które Wnioskodawca ma zamiar zapłacić.

Spółka posiada certyfikat rezydencji, z którego wynika, że świadczący usługę jest podatnikiem w Republice Włoskiej.

Pismem z dnia 7 czerwca 2010 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny o informację, iż umowy podpisane z zagranicznymi podmiotami dotyczą spółek prawa handlowego wg prawa włoskiego. Są to spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (SRL), które nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby i nie prowadzą działalności poprzez położony w Polsce zagraniczny zakład.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

Czy powyższe usługi należy zaliczyć do należności licencyjnych - art. 21 ust. 1 pkt 1, czy do świadczeń zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 2a.

2.

Czy zapłata za taką usługę nakłada na Spółkę obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osiąganych przez podmioty zagraniczne.

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarte w umowie usługi zaliczone powinny zostać do usług zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 2a z uwagi na to, że nie są to doświadczenia zawodowe w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej rozumianej jako know - how, (ponieważ nie zostaje nabywcy przekazany produkt - wiedza, informacja, technika, formuła, umiejętności, plan), lecz jest to świadczenie usług, w której jedna strona zobowiązuje się do użycia swoich szczególnych umiejętności zawodowych i doświadczenia do wykonywania pracy na rzecz drugiej strony poprzez być może w przyszłości stworzenie nowego produktu. Znaczący dla usług jest również sposób ustalonego wynagradzania - według z góry przyjętych zasad, a nie są stosowane otwarte formy wynagradzania uzależnione np. od obrotów uzyskanych dzięki przekazanym wartościom.

Zdaniem Spółki, umowa zawarta między spółką polską a spółką włoską nie ma charakteru należności licencyjnych i nie będzie obowiązana do potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego. Spółka uważa, że w takiej sytuacji dochód spółki włoskiej należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstw" w rozumieniu art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w ramach umowy między rządem RP a Rządem Republiki Włoskiej z 1985 r. Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy, zyski z przedsiębiorstwa umawiającego się państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim umawiającym się państwie poprzez położony tam zakład.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Natomiast w myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Przepis art. 21 ust. 1 ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jeśli odbiorcą tych przychodów (wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy) jest rezydent podatkowy z kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas stawka potrącanego podatku u źródła wynika z tej umowy lub dochód taki może być na podstawie wspomnianej umowy zwolniony z opodatkowania.

Treść art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi zaś, iż osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 12 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (dalej: umowa polsko - włoska), podpisanej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności (art. 12 ust. 2 tej umowy).

Z kolei art. 12 ust. 3 ww. umowy zawiera definicję określenia "należności licencyjne", za które uważa się wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W myśl art. 12 ust. 4 tej umowy, należy przy tym mieć na uwadze, iż postanowień ustępu 1 nie stosuje się, jeżeli właściciel należności licencyjnych mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność zarobkową przez zakład w nim położony bądź wolny zawód za pomocą tam położonej stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście należą do takiego zakładu lub stałej placówki. W takim wypadku należności licencyjne podlegają opodatkowaniu w tym drugim Umawiającym się Państwie zgodnie z jego prawem.

W powyższych przepisach mowa jest o należnościach licencyjnych powstających w Umawiającym się Państwie i wypłacanych osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie. Za należności licencyjne uznaje się m.in. informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest ustalenie czy umowę zawartą pomiędzy Wnioskodawcą, a spółką włoską, należy traktować jako umowę know-how, czy jako umowę o świadczenie usług.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-włoskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 11.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż w umowie know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły.

W myśl definicji zawartej w słowniku języka polskiego know-how to "praktyczna umiejętność lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania".

Definicja użyta w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2002 r. w sprawie wyłączenia określonych porozumień wertykalnych spod zakazu ograniczających konkurencję (Dz. U. Nr 142, poz. 1189 z późn. zm.) wskazuje, iż pojęcie know-how oznacza - nieopatentowane, nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne lub technologiczne, lub zasady organizacji i zarządzania, co do których podjęto działania zmierzające do zapobieżenia ich ujawnieniu, jeżeli stanowią one całość lub część określonych informacji praktycznych wynikających z doświadczeń dostawcy, przeprowadzonych badań lub testów, niezbędnych nabywcy do używania, sprzedaży lub odsprzedaży towarów objętych porozumieniem.

Natomiast w ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie.

Termin "poufny" oznacza, że pakiet know-how jako taki, lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny.

Termin "istotny" oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części:

a.

sposobu wytwarzania, lub

b.

produktu i usługi, albo

c.

dla rozwoju powyższych i nie zawiera informacji banalnych.

Zaś termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how.

Termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności, oraz aby zapewnić, że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby.

Zgodnie z punktem 11.2 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD umowa na zakup know-how różni się od umowy o świadczenie usług, wedle której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres art. 7.

Punkt 11.6 Komentarza stanowi ponadto, iż w praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej. Przykładem takiego kontraktu, jednym z wielu, jest umowa franchisingowa (kontrakt specjalnego charakteru), w której udostępniający przekazuje nabywcy swoją wiedzę i doświadczenie oraz udziela mu różnorodnej pomocy technicznej, której towarzyszy, w pewnych przypadkach, pomoc finansowa i dostawa towarów. W takich umowach mieszanych należy - opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej - dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że przedmiotem umowy zawartej przez Wnioskodawcę i spółkę włoską są usługi polegające na doradztwie finansowym i administracyjnym, obejmujące w szczególności: dokonywanie bieżącego przeglądu rynku w przedmiocie działalności Spółki, w tym jego struktury, w zakresie tendencji i prognoz rozwoju, zarządzanie rachunkowością przemysłową Spółki, wystawianie i ewidencjonowanie faktur sprzedażowych, analiza danych rynkowych pod kątem możliwości rozpoczęcia działalności w nowych segmentach rynku, doskonalenie stosowanych procedur, analiza nowych możliwości w zakresie obszarów produkcji, dokonywanie bieżącej analizy stosowanych technologii programów oraz systemów organizacji i zarządzania, kształtowanie pozytywnego wizerunku Spółki (public relations) i Jej dobrego imienia - w tym przede wszystkim u aktualnych i potencjalnych klientów.

Zatem, jej podstawowym przedmiotem jest zapewnienie świadczenia określonych usług, a nie przekazanie specyficznej, poufnej wiedzy.

Dokonując zatem kwalifikacji prawnopodatkowej badanego wynagrodzenia należy stwierdzić, iż stanowi ono należności z tytułu świadczenia usług wymienionych w otwartym katalogu zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie usługi te nie mieszczą się w dyspozycji normy prawnej określonej zarówno w art. 21 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, jak i w art. 12 ust. 3 powołanej umowy.

Mając powyższe na uwadze, umowa zawarta między Wnioskodawcą, a spółką włoską nie ma charakteru należności licencyjnych. Oznacza to, że podmiot polski posiadając certyfikat rezydencji, nie jest obowiązany z tytułu świadczenia usług doradczych przez spółkę włoską do potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego.

W takiej sytuacji, opłaty jakie uzyskuje spółka włoska należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstw" w rozumieniu art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. umowy, zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład (...).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl