ILPB3/423-252/13-5/JG

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 28 sierpnia 2013 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB3/423-252/13-5/JG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* możliwości jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów - jest nieprawidłowe,

* określenia stawki amortyzacyjnej - jest bezprzedmiotowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2013 r. Wnioskodawca złożył do Urzędu Skarbowego (...) wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów.

Pismem z dnia 21 maja 2013 r. nr (...) Naczelnik Urzędu Skarbowego (...), na podstawie art. 14b § 6 oraz art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), w zw. z § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) przesłał przedmiotowy wniosek Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie (data wpływu do tut. Organu 27 maja 2013 r.).

W piśmie z dnia 6 sierpnia 2013 r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu nr ILPB3/423-252/13-2/JG, ILPB3/423-253/13-2/JG z dnia 26 lipca 2013 r., Spółka dokonała uzupełnienia ww. wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca świadczy usługi transportu kolejowego towarowego przy użyciu własnych wagonów i lokomotyw. Pojazdy eksploatowane są na podstawie Dokumentacji Systemu Utrzymania, z której wynika m.in. obowiązek przeprowadzania okresowych napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów. Do końca 2012 r., zgodnie z ustawą o rachunkowości i ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, remonty te odnoszone były jednorazowo w koszty. Począwszy od 1 stycznia 2013 r. Spółka prowadzi księgi rachunkowe stosując Międzynarodowe Standardy Rachunkowości.

Zgodnie z MSR 16, pkt 14, nakłady ponoszone od 2013 r. w związku z realizacją napraw głównych i rewizyjnych lokomotyw i wagonów, Spółka wykazuje jako komponent, czyli istotny element majątku trwałego. Wartość tych remontów rozliczana jest bilansowo na obciążenie nakładów na środki trwałe w budowie, a następnie ewidencjonowana jako oddzielny składnik majątku i amortyzowana do następnego znaczącego remontu, przez 4 lata.

Stosownie do art. 15 ust. 4d-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zamierza jednorazowo potrącać je w dacie poniesienia, a ich amortyzacja nie będzie stanowiła kosztów uzyskania przychodu.

W piśmie uzupełniającym z dnia 6 sierpnia 2013 r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) Wnioskodawca doprecyzował opisane zdarzenia przyszłe i wyjaśnił, że:

* wykazywane jako komponent naprawy główne i rewizyjne lokomotyw i wagonów nie spełniają definicji środka trwałego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16a ust. 1), gdyż nie są kompletnym i zdatnym do użytku środkiem transportu; wartość tych napraw Spółka zamierza jednorazowo potrącać w dacie poniesienia,

* dla celów rachunkowych wartość tych napraw, zgodnie z MSR 16, pkt 14, wykazywana jest jako komponent i amortyzowana do następnego znaczącego remontu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Spółka prawidłowo zamierza jednorazowo rozpoznawać wydatki na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów w kosztach uzyskania przychodu. Jeżeli stanowisko Spółki zostałoby uznane za nieprawidłowe, to jaką stawkę amortyzacji podatkowej należałoby przyjąć dla napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane przez Spółkę lokomotywy i wagony są przez Nią wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług transportu kolejowego. Jednak nie można ich powiązać bezpośrednio z konkretnymi przychodami. Remonty ich służą utrzymaniu zdolności produkcyjnej majątku trwałego Spółki i nie wiąże się z nimi żadne świadczenie o charakterze ciągłym. Czynności te prowadzą do odtworzenia stanu pierwotnego środka trwałego, a dla celów podatkowych amortyzacji podlegają kompletne i zdatne do użytku środki trwałe, na co sposób ewidencjonowania nie ma żadnego wpływu.

Zgodnie z tabelą amortyzacji, stanowiącą załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lokomotywy i wagony Spółka amortyzuje podatkowo przy zastosowaniu stawki 7%, przez 14 lat, natomiast w tabeli tej nie ma wyszczególnionych komponentów i w związku z tym podanej dla nich stawki amortyzacji.

O konieczności przeprowadzenia remontu, zgodnie z Dokumentacją Systemu Utrzymania, decyduje upływ ustalonego czasu (zasadniczo 4 - 5 lat) lub przekroczony wcześniej przebieg pojazdu (400 tys. k.m.). Wnioskodawca zakłada 4-letni okres amortyzacji, jeżeli jednak określony dla danej lokomotywy limit kilometrów zostanie przekroczony przed upływem tego czasu, może zaistnieć konieczność szybszego przeprowadzenia remontu. Spółka nie jest więc w stanie precyzyjnie przewidzieć okresu użytkowania danego komponentu.

W związku z tym, stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty te jako pośrednio związane z przychodami powinny być potrącane w dacie ich poniesienia, a zgodnie z art. 15 ust. 4e, momentem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto go w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej możliwości jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów,

* bezprzedmiotowe - w części dotyczącej określenia stawki amortyzacyjnej.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że nie ulega wątpliwości, iż ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki z tytułu napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów stanowią koszty uzyskania przychodów. Mają bowiem związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a ponadto w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawarto zakazu ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu natomiast do kwestii potrącalności przedmiotowych wydatków, wskazać należy, że wydatki o charakterze remontowym stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Przyjmując zatem za Wnioskodawcą, iż realizacja napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów stanowi remont, wydatki poniesione na te naprawy uznać należy za koszty pośrednie, co oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten powinien być rozpoznany na podstawie uregulowań wynikających z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 4d tej ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei art. 15 ust. 4e ww. ustawy stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4 h uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ma obowiązek przeprowadzania okresowych napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów. Począwszy od 1 stycznia 2013 r. Spółka prowadzi księgi rachunkowe stosując Międzynarodowe Standardy Rachunkowości. Zgodnie z MSR 16, pkt 14, nakłady ponoszone od 2013 r. w związku z realizacją napraw głównych i rewizyjnych lokomotyw i wagonów, Spółka wykazuje jako komponent, czyli istotny element majątku trwałego. Wartość tych remontów rozliczana jest bilansowo na obciążenie nakładów na środki trwałe w budowie, a następnie ewidencjonowana jako oddzielny składnik majątku i amortyzowana do następnego znaczącego remontu, przez 4 lata.

W przedmiotowej sprawie istotą zapytania jest natomiast rozstrzygnięcie, czy wydatki na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów mogą być rozpoznane jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Dokonując zatem kwalifikacji podatkowej przedmiotowych kosztów wskazać należy, że z przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jasno wynika, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

Dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych zasady prowadzenia tej ewidencji zostały określone w ustawie o rachunkowości.

I tak, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o przyjętych zasadach (polityce) rachunkowości rozumie się przez to wybrane i stosowane przez jednostkę rozwiązania dopuszczone ustawą, w tym także określone w MSR, zapewniające wymaganą jakość sprawozdań finansowych.

W myśl art. 4 ust. 1 ww. ustawy, jednostki obowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy.

Przyjęte zasady (politykę) rachunkowości należy stosować w sposób ciągły, dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak, aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne. Wykazane w księgach rachunkowych na dzień ich zamknięcia stany aktywów i pasywów należy ująć w tej samej wysokości, w otwartych na następny rok obrotowy księgach rachunkowych (art. 5 ust. 1 ustawy o rachunkowości).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające je koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty.

Wobec powyższego, wskazanie w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. ustawy o rachunkowości.

W konsekwencji stwierdzić należy, że za "dzień poniesienia kosztu" uznaje się dzień, na który podatnik uwzględnia koszt w prowadzonych przez niego księgach rachunkowych. Tym samym, jest to dzień, który podatnik wskazuje w księgach rachunkowych jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany. Dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego "ujęcie jako kosztu", tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości.

Innymi słowy, przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, ustawodawca przesądził, że "pośrednie" koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku przez podatnika skutkującego uszczupleniem jego majątku), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku przez podatnika).

Podsumowując, ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe, zauważyć należy, że z treści powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Innymi słowy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stoją na przeszkodzie w rozliczeniu w czasie kosztów remontów środków trwałych.

Skoro więc Wnioskodawca zdecydował się rozliczać koszty napraw rewizyjnych i głównych lokomotyw i wagonów zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości w czasie, to wydatki te powinny być w tym samym czasie kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawy rewizyjne i główne lokomotyw i wagonów uznać należało za nieprawidłowe.

W tym miejscu tut. Organ pragnie jednocześnie dodać, że w sytuacji gdy, okaże się, że rzeczywisty czas rozliczenia wydatku remontowego jest krótszy niż pierwotnie przewidywany lub gdy zaistnieje konieczność przeprowadzenia kolejnego remontu, wcześniej niż uprzednio planowano i nierozliczona wartość wydatku remontowego będzie dla celów rachunkowych zaliczona do kosztów jednorazowo, to Spółka będzie mogła nierozliczoną wartość wydatku remontowego zaliczyć również jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej określenia stawki amortyzacyjnej, należy wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a omawianej ustawy podatkowej.

Według art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

#8722; o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powołanego powyżej przepisu, amortyzacji podlega taki składnik majątku, który:

* jest własnością (współwłasnością) podatnika,

* jest nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* jego przewidywany okres używania przekracza rok,

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo jest oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze powyższe oraz wyjaśnienie Wnioskodawcy, że wykazywane jako komponent naprawy główne i rewizyjne lokomotyw i wagonów nie spełniają definicji środka trwałego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16a ust. 1), gdyż nie są kompletnym i zdatnym do użytku środkiem transportu - kwestia dotycząca określenia stawki amortyzacyjnej staje się bezprzedmiotowa.

Stawki amortyzacyjne wskazane w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą bowiem stawek dla środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl