ILPB3/423-24/10-4/DS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2009 r. (data wpływu 31 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości niebędącej własnością Spółki - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 26 marca 2010 r. (data wpływu 2 kwietnia 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości niebędącej własnością Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka, jako Zleceniobiorca na mocy tytułu prawnego - umowy zlecenie zawartej ze Zleceniodawcą prowadzi obsługę dwóch nieruchomości w zakresie: obsługi prawnej, księgowej, technicznej, nadzoru technicznego, rozliczeń związanych z wynajmem i utrzymaniem nieruchomości, prowadzeniem windykacji łącznie z pobieraniem czynszów.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, która posiada przychody wyłącznie z najmu. Do przychodów księgowane są czynsze w wysokości naliczonej z umów najmu.

Kosztami uzyskania przychodu są koszty związane wyłącznie z obsługą tych nieruchomości.

Do kosztów uzyskania przychodów Spółka zaliczyła na podstawie art. 17l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisy amortyzacyjne, bowiem jedna ze stron oddała do odpłatnego używania i pobierania pożytków drugiej stronie podlegające amortyzacji środki trwałe.

Ponadto, Spółka stwierdziła, iż przepisy art. 12-16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stosuje się do umów najmu i dzierżawy.

Oznacza to, że u Zleceniobiorcy przychodem jest czynsz, a kosztem uzyskania przychodu są odpisy amortyzacyjne oraz wszystkie koszty poniesione związane z obsługą nieruchomości.

Nieruchomości zostały przyjęte, jako środki trwałe w dniu 31 grudnia 2007 r. Rozpoczęto je amortyzować począwszy od stycznia 2008 r. Wartość początkowa została ustalona na podstawie operatów szacunkowych sporządzonych przez Biegłych Sądowych. Budynki były wybudowane i użytkowane powyżej 60 miesięcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, indywidualna stawka amortyzacyjna uwzględnia fakt, że środek trwały, którego amortyzacja się rozpoczyna jest już w określonym stopniu zużyty, a zatem zasadne jest umożliwienie szybszego jego zamortyzowania.

W piśmie uzupełniającym z dnia 26 marca 2010 r. Wnioskodawca doprecyzował przedstawiony stan faktyczny wyjaśniając, iż:

W szczególności obsługa polega na prowadzeniu koniecznych remontów, utrzymaniu porządku, zawieraniu umów z najemcami, prowadzeniu bieżących rozliczeń, pobieraniu czynszów i prowadzeniu windykacji.

Wpływy z tytułu czynszów pobierane od najemców są w całości przychodem podatkowym Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo Spółka postąpiła wprowadzając na podstawie tytułu prawnego - umowy zlecenia środek trwały i dokonuje odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki 10%, przy fakcie, że Spółka w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej uzyskuje przychody i opodatkowuje je wyłącznie z wynajmu.

Zdaniem Wnioskodawcy, słusznie postąpił On przyjmując na stan obcy środek trwały, którego jest administratorem. Spółka nalicza amortyzację według stawki indywidualnej 10% w stosunku rocznym. Wpływy z czynszów naliczone według umów są zaliczane przez Spółkę do przychodów opodatkowanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

nbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Amortyzacji podlegają również, stosownie do art. 16a ust. 2 tej ustawy, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

nbspnbsp - zwane także środkami trwałymi.

Regulacja ta ma zastosowanie, gdy podatnik niebędący właścicielem nieruchomości zabudowanej lub gruntu obejmując ją / go na określony czas we władanie na podstawie, np. umowy najmu / dzierżawy przewidującej zgodę właściciela na poczynienie nakładów inwestycyjnych w obcym środku trwałym lub też wybudowanie na cudzym gruncie budynku lub budowli, realizuje takie zadanie dla celów swojej działalności. w tym przypadku dokonane inwestycje w obcym środku trwałym lub też budynki (budowle) wybudowane i wykorzystywane przez podatnika nie stanowią jego własności, mimo poniesienia przez niego nakładów inwestycyjnych. Stanowią one jednak podstawę do naliczania i dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł w przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie natomiast do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia "inwestycji w obcych środkach trwałych". Wobec tego należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka, jako Zleceniobiorca na mocy tytułu prawnego - umowy zlecenie zawartej na czas nieokreślony ze Zleceniodawcą, zajmuje się obsługą dwóch nieruchomości w zakresie prowadzenia kompleksowej obsługi nieruchomości oraz może czerpać z niej pożytki. Spółka wskazała, iż nie jest właścicielem nieruchomości, od których dokonuje odpisów amortyzacyjnych wg indywidualnej stawki. Przedmiotowe nieruchomości spełniają w pełni warunki określone w art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zostały one przyjęte, jako środki trwałe w dniu 31 grudnia 2007 r. Rozpoczęto ich amortyzację począwszy od stycznia 2008 r. Wartość początkowa została ustalona na podstawie operatów szacunkowych sporządzonych przez Biegłych Sądowych. Budynki były wybudowane i użytkowane powyżej 60 miesięcy. Spółka wyjaśniła, iż obsługa nieruchomości polega w szczególności na prowadzeniu koniecznych remontów, utrzymaniu porządku, zawieraniu umów z najemcami, prowadzeniu bieżących rozliczeń, pobieraniu czynszów i prowadzeniu windykacji. Wpływy z tytułu czynszów w wysokości naliczonej z umów najmu pobierane od najemców są w całości przychodem podatkowym Spółki, zaś kosztami uzyskania przychodu są koszty związane wyłącznie z obsługą tych nieruchomości oraz odpisy amortyzacyjne.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika zatem, że nieruchomości, których kompleksową obsługę prowadzi Spółka, nie stanowią środków trwałych będących Jej własnością. z uwagi na powyższe, wydatki ponoszone przez Spółkę na nieruchomości nie stanowią wydatków poniesionych na wytworzenie własnego środka trwałego. Odpisami amortyzacyjnymi mogą być jedynie wydatki w wysokości poczynionych nakładów, jako inwestycje w obcych środkach trwałych.

Reasumując powyższe wyjaśnienia poparte dokonaną oceną prawną, stwierdza się, iż Spółce nie przysługuje możliwość wprowadzenia na podstawie tytułu prawnego - umowy zlecenia do ewidencji środków trwałych przedmiotowych nieruchomości, którymi Ona kompleksowo zarządza, zatem nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki 10%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.