ILPB3/423-218/09-3/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2009 r. (data wpływu 23 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podatkowych skutków sekurytyzacji wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego - jest prawidłowe.

W dniu 23 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podatkowych skutków sekurytyzacji wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 27 kwietnia 2009 r. (data wpływu 30 kwietnia 2009 r.), w którym Pełnomocnik Spółki poinformował, iż stroną umowy nabycia wierzytelności z umów leasingu, która zostanie zawarta przez Spółkę, będzie spółka z siedzibą w Irlandii o nazwie C (...) 2 Limited (lub inna spółka z siedzibą w Irlandii), a nie jak wskazano we wniosku C (...) Limited. W konsekwencji, to spółka C (...) 2 Limited (lub inna spółka z siedzibą w Irlandii) będzie nabywcą przedmiotowych wierzytelności i wypłaci na rzecz Spółki wynagrodzenie określone w umowie nabycia wierzytelności.

Mając na uwadze powyższe, w dalszej części interpretacji wskazany przez Spółkę we wniosku nabywca wierzytelności - C (...) Limited zastąpiony zostanie przez wskazaną w uzupełnieniu spółkę C (...) 2 Limited (lub inną spółkę z siedzibą w Irlandii).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca prowadzi działalność na rynku leasingu samochodów oraz innych urządzeń i maszyn wykorzystywanych przez korzystających na potrzeby działalności gospodarczej.

W związku z potrzebą pozyskania finansowania prowadzonej działalności leasingowej, Spółka zamierza przeprowadzić sekurytyzację ("Sekurytyzacja") wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu. W ramach Sekurytyzacji Spółka zawrze z C (...) 2 Limited (lub inną spółką z siedzibą w Irlandii) (spółka celowa z siedzibą w Irlandii - "Nabywca Wierzytelności") umowę nabycia wierzytelności ("Umowa"), na podstawie której będzie dokonywać sprzedaży powyższych wierzytelności na rzecz Nabywcy Wierzytelności w zamian za wynagrodzenie odpowiadające wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o uzgodnione dyskonto.

W ramach Umowy na Nabywcę Wierzytelności zostaną przeniesione wszystkie wierzytelności, które mogą być należne Spółce z tytułu zawartych umów leasingowych (głównie wierzytelności przyszłe takie jak raty leasingowe, składki ubezpieczeniowe w przypadku gdy zostały wyodrębnione z opłat za korzystanie, wierzytelności z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu itp.).

Zasadnicza część wierzytelności sprzedanych na rzecz C (...) 2 Limited (lub innej spółki z siedzibą w Irlandii) w ramach Sekurytyzacji będzie wynikała z umów leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ("umowy leasingu operacyjnego"). Niemniej jednak rozważane jest również przeniesienie wierzytelności z tytułu umów leasingu, o których mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ("umowy leasingu finansowego").

Pomimo cesji wierzytelności umowy leasingu nie wygasną pomiędzy ich dotychczasowymi stronami (tj. ich stronami pozostaną Spółka jako finansujący oraz klienci Spółki jako korzystający), a Spółka pozostanie właścicielem rzeczy i praw majątkowych będących przedmiotem umów leasingu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w ramach Sekurytyzacji:

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane od Nabywcy Wierzytelności wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego nie będzie stanowić dla Niego przychodu podlegającego opodatkowaniu. Jednocześnie będzie On obowiązany do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu opłat ponoszonych przez korzystających na podstawie umów leasingowych (w części nie stanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) w dniu wymagalności zapłaty i będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów zapłacone Nabywcy Wierzytelności dyskonto.

Jak zostało wskazane powyżej, zawarte w niniejszym wniosku pytania dotyczą wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego w rozumieniu art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W opinii Spółki, istnieją dwie alternatywne metody uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy, że otrzymane od Nabywcy Wierzytelności wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu. Przy czym, Wnioskodawca będzie obowiązany do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu opłat ponoszonych przez korzystającego na podstawie umów leasingowych (w części nie stanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) w dniu wymagalności zapłaty i będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów zapłacone Nabywcy Wierzytelności dyskonto.

Zgodnie z art. 17k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

"Jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

Powyższa regulacja wprost potwierdza stanowisko zaprezentowane w niniejszym wniosku (spełniony jest warunek dotyczący własności przedmiotów umów leasingu). Powstaje jedynie wątpliwość, czy ma ona zastosowanie do sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego (tj. umów spełniających warunki wskazane w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wynika ona z faktu, że przepis art. 17k odwołuje się do art. 17b określającego warunki uznania umowy za umowę leasingu operacyjnego.

W opinii Spółki, odwołanie do art. 17b ogranicza się do odwołania do "opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych". Referencja ta nie oznacza natomiast, że przepis art. 17k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma zastosowanie jedynie do umów leasingu operacyjnego spełniającego warunki wymienione w art. 17b tej ustawy.

Dobitnym potwierdzeniem powyższej tezy jest, w ocenie Spółki, brzmienie art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych definiującego umowy leasingu finansowego:

"Do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki <...>"

.

Powyższy przepis prowadzi do jednoznacznej konkluzji, że opłaty o których mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych występują zarówno w przypadku umów leasingu operacyjnego, jak i umów leasingu finansowego. Co więcej przepisy, które odwołują się wyraźnie do umów leasingu operacyjnego posługują się sformułowaniem "umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1".

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, do Sekurytyzacji zastosowanie ma art. 17k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Potwierdzeniem powyższej tezy jest stanowisko M. Kośmidra i P. Trybały w "Przewodniku po leasingu w Polsce" (str. 210), w którym autorzy stwierdzili, że "Na podstawie art. 17k ust. 1 u.p.d.o.p., jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p., a więc opłat ponoszonych w podstawowym okresie umowy z tytułu używania przedmiotu leasingu <...>".

Niemniej jednak, biorąc pod uwagę niejednolite stanowisko w doktrynie prawa podatkowego, Spółka wskazuje również alternatywny sposób argumentacji potwierdzający stanowisko zajęte przez Nią w przypadku, gdyby uznać, że art. 17k nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Zgodnie z art. 12 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu wymagalności zapłaty.

Stosownie do art. 17a pkt 1 ww. ustawy, pod pojęciem umowy leasingu (zarówno operacyjnego, jak i finansowego) należy rozumieć umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym (tj. umowę leasingu uregulowaną w art. 7091 - art. 70918 Kodeksu cywilnego) oraz każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwale lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Kodeksu cywilnego regulujących umowę leasingu wynika, że treścią tej umowy jest oddanie przez jedną ze stron określonego składnika majątkowego do czasowego (tj. na czas oznaczony) używania albo używania i pobierania pożytków, jakie przynosi ten składnik majątkowy przez drugą ze stron, w zamian za określone wynagrodzenie. Mając na uwadze przedmiot i treść umowy leasingu oraz umiejscowienie przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących tej umowy obok przepisów o umowie najmu i dzierżawy, w doktrynie prawa cywilnego oraz podatkowego podkreśla się, że umowa leasingu należy do kategorii umów o korzystanie z rzeczy lub praw, do której należą także najem, dzierżawa i użyczenie (por. M. Pazdan, K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, Tom II, Warszawa 2004, s. 315 oraz G. Dźwigała, G. Dźwigała, Z. Huszcz, P. Karwat, R. Krasnodębski, M. Ślifirczyk, F. Świtała, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2007, s. 546).

Z art. 12 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż wynagrodzenie otrzymane przez podatnika na skutek sprzedaży (przeniesienia) na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z określonych w tym przepisie umów, nie stanowi dla tego podatnika przychodu podlegającego opodatkowaniu, pod warunkiem, iż umowy będące źródłem przedmiotowych wierzytelności nie wygasają (czyli w dalszym ciągu obowiązują) pomiędzy dotychczasowymi stronami. Przychód podatnika, który dokonał przeniesienia (cesji) wierzytelności na rzecz osoby trzeciej stanowią natomiast opłaty ponoszone przez korzystającego z rzeczy lub praw (najemcę, dzierżawcę) na rzecz osoby trzeciej (nabywcy wierzytelności) w dniu wymagalności każdej zapłaty.

Zdaniem Spółki, przepis art. 12 ust. 4b tej ustawy znajdzie zastosowanie dla oceny skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności z tytułu opłat wynikających z umów leasingu finansowego na rzecz Nabywcy Wierzytelności. W konsekwencji należy uznać, iż stosownie do normy prawnej wynikającej z powyższego przepisu otrzymane przez Spółkę od Nabywcy Wierzytelności wynagrodzenie, nie będzie stanowiło dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Nie powinny bowiem zachodzić jakiekolwiek wątpliwości, że przeniesienie wierzytelności z tytułu opłat wynikających z umowy leasingu objęte jest regulacją prawną z art. 12 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wskazano powyżej, umowa leasingu należy obok najmu, dzierżawy i użyczenia do grupy umów o korzystanie z rzeczy lub praw i niewątpliwie stanowi umowę o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy, o której mowa w art. 12 ust. 4b ww. ustawy. O okoliczności tej przesądza także definicja umowy leasingu zawarta w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który pod pojęciem tej umowy rozumie nie tylko umowę nazwaną z Kodeksu cywilnego, ale także każdą umowę, na podstawie której jedna ze stron oddaje drugiej ze stron określone składniki majątku do "odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków". Biorąc pod uwagę, iż oddanie rzeczy lub praw do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków, które ta rzecz lub prawo przynosi, należy do essentialia negotii (elementów przedmiotowo istotnych, które decydują o normatywnej treści danej umowy i tym samym o prawach i obowiązkach jej stron) odpowiednio umowy najmu i dzierżawy (art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego oraz art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego), twierdzenie, że umowa leasingu stanowi umowę o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy nie powinno budzić zastrzeżeń.

Spółka wskazuje, iż zaprezentowane w niniejszym wniosku stanowisko co do stosowania art. 12 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do wynagrodzenia uzyskiwanego na skutek sprzedaży wierzytelności z tytułu opłat wynikających z umowy leasingu finansowego znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 października 2007 r., sygn. III SA/Wa 383/07 zostało wyraźnie wskazane, że uregulowanie zawarte w art. 12 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajduje zastosowanie do umowy leasingu finansowego (oraz leasingu gruntów): "W praktyce, taką samą jak komentowany przepis regulację zawierają przepisy ogólne: art. 12 ust. 4b zdanie pierwsze oraz art. 15 ust. 7 u.p.d.o.p., które normują kwestię rozliczeń cesji wierzytelności finansującego w leasingu finansowym oraz w leasingu gruntów. Zakres przedmiotowy wskazanych regulacji jest szeroki - dotyczą one umów najmu, dzierżawy oraz umów podobnych. Do umów podobnych niewątpliwie należy w każdej jego odmianie, w tym leasing finansowy i gruntów. (...) przepisy art. 12 ust. 4b zdanie pierwsze, jak i art. 15 ust. 7 ustawy w sposób analogiczny do przepisu art. 17k regulują zasady wykazywania przez finansującego przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów w przypadku cesji wierzytelności z umów leasingu czy to operacyjnego czy finansowego".

Analogiczne stanowisko jest prezentowane także w doktrynie prawa podatkowego: "Omawiany przepis < art. 12 ust. 4b u.p.d.o.p. - przyp. własny> reguluje moment powstania przychodu w przypadku przelania na osobę trzecią wierzytelności z tytułu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze (np. leasingu), jeszcze niewymagalnych w dacie zawarcia umowy. (...) Ustawodawca zdecydował, że nie jest przychodem wartość zapłaconego przez osobę trzecią wynagrodzenia" (W. Nykiel, A. Mariański (red.), Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Gdańsk 2007, s. 279; takie samo stanowisko zostało wyrażone przez G. Dźwigałę, G. Dźwigała, Z. Huszcz, P. Karwat, R. Krasnodębski, M. Ślifirczyk, F. Świtała, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2007, s. 582).

W opinii Spółki, za nieprawidłowe należałoby natomiast uznać ewentualne stanowisko, jakoby ze względu na umiejscowienie art. 12 ust. 4b poza rozdziałem 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierającym przepisy dotyczące opodatkowania stron umowy leasingu, wskazany przepis nie miałby zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez finansującego na skutek przeniesienia na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z umowy leasingu (finansowego). Stanowisko takie byłoby pozbawione podstaw prawnych, o czym świadczą chociażby następujące argumenty. Po pierwsze, w sytuacji gdy w świetle wykładni językowej treść przepisu jest jasna i nie budzi wątpliwości, nie jest dopuszczalne zmienianie czy korygowanie tak ustalonej treści w drodze wykładni systemowej, albowiem działanie takie podważałoby pewność prawa. Po drugie, należy zauważyć, iż uregulowanie zawarte w art. 12 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter ogólny i dotyczy nie tylko umowy leasingu, ale także umowy najmu, dzierżawy oraz innej niż leasing umowy podobnej do najmu i dzierżawy (np. użyczenie). W takiej sytuacji, działanie ustawodawcy polegające na umieszczeniu analizowanego przepisu w rozdziale 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wśród przepisów ogólnych o przychodach opodatkowanych należy uznać za w pełni uzasadnione. Po trzecie, przepis art. 12 ust. 4b ww. ustawy został dodany z dniem 1 stycznia 2003 r., a więc rok i 3 miesiące później niż przepisy rozdziału 4a dotyczące opodatkowania stron umowy leasingu - w takim przypadku, twierdzenie jakoby przepisy tego rozdziału miały charakter przepisów szczególnych względem art. 12 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, byłoby nieuzasadnione.

Konkludując, przy sprzedaży przez Wnioskodawcę, w ramach Sekurytyzacji, wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Spółka - prowadząca działalność na rynku leasingu samochodów oraz innych urządzeń i maszyn - zamierza dokonać sekurytyzacji wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu. Zasadnicza część wierzytelności będzie wynikała z umów leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niemniej Spółka rozważa także przeniesienie wierzytelności z tytułu umów leasingu, określonych w art. 17f tej ustawy.

Ponadto, na podstawie umów zawartych z nabywcą wierzytelności, Spółka dokona sprzedaży wierzytelności w zamian za wynagrodzenie odpowiadające ich wartości nominalnej pomniejszonej o uzgodnione dyskonto. W ramach tej umowy, na nabywcę wierzytelności zostaną przeniesione wszystkie wierzytelności, które mogą być należne Spółce z tytułu zawartych umów leasingowych. Dodatkowo, jak wskazano we wniosku, pomimo cesji wierzytelności, umowy leasingu nie wygasną pomiędzy ich dotychczasowymi stronami, a Spółka pozostanie właścicielem rzeczy i praw majątkowych będących przedmiotem umów leasingu.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość, co do skutków sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 17k ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

Jednocześnie, na podstawie ust. 2 tegoż artykułu, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

Należy przy tym zaznaczyć, że odwołanie się w art. 17k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do art. 17b ust. 1, dotyczy wyłącznie opłat, o których mowa w tym przepisie, a nie umów w nim wskazanych. Tym samym, rozwiązania zawarte w art. 17k powołanej ustawy mają zastosowanie zarówno do cesji umów leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ww. ustawy, jak też umów leasingu finansowego - wskazanego w art. 17f tej ustawy.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do opisanego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż przy sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w ramach sekurytyzacji:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.