ILPB3/423-215/14-5/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Organu 13 maja 2014 r. (brak daty wypełnienia wniosku) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 13 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 17 lipca 2014 r. (data wpływu 23 lipca 2014 r.) oraz o brakującą opłatę w dniu 14 lipca 2014 r. - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych oraz kadrę dyrektorską, których miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie jest obszar działania firmy lub obszar kilku województw. Czas pracy dla wskazanych pracowników określony jest wymiarem zadań.

Należyte wykonywanie obowiązków służbowych wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów, a także bezpośrednio z tym związanych częstych noclegów. Pracownicy jeżdżą na spotkania biznesowe (np. z klientami oraz na szkolenia wewnętrzne i zewnętrzne).

Pracownicy ponoszą również koszty opłat autostradowych, parkingowych oraz gastronomiczne. Wydatki te pokrywa Spółka oraz zalicza je do kosztów podatkowych.

Spółka nie traktuje opisanych powyżej zdarzeń jako podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy i nie wypłaca pracownikom diet, jak również żadnych innych należności przysługujących pracownikowi z tego tytułu.

W piśmie uzupełniającym z 17 lipca 2014 r. (data wpływu 23 lipca 2014 r.) Wnioskodawca doprecyzował opisany we wniosku stan faktyczny wskazując, że z Regulaminu Pracy nie wynika, iż Spółka jest zobowiązana do pokrywania w całości wydatków generowanych przez pracowników. Spółka posiada wewnętrzne ustalenia (w formie zadań budżetowych) dotyczące budżetów rocznych na tego typu wydatki zaakceptowane przez Zarząd.

Powyższe wydatki udokumentowane są fakturami VAT.

Pracownicy Spółki generują koszty podczas wykonywania obowiązków służbowych. Celem działań pracowników jest uzyskanie przychodów przez Spółkę lub zabezpieczenia źródła przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy okoliczności opisane powyżej uprawniają Spółkę do zaliczenia kosztów gastronomicznych, hotelowych, parkingowych, autostradowych, itp. do kosztów uzyskania przychodu.

2. Czy pracownik mający w umowie o pracę zapis o miejscu pracy obszar działania firmy lub obszar kilku województw wyjeżdżając na spotkania (w obszarze zatrudnienia) biznesowe, szkoleniowe oraz z pracownikami jest w podróży służbowej i zobowiązany jest do wypełnienia druku delegacji.

3. Jeżeli pracownik nie jest w podróży służbowej czy koszty gastronomiczne i hotelowe ponoszone przez Spółkę stanowią dla pracownika przychód.

4. Czy Spółka postąpi prawidłowo uznając, iż przyjazd do siedziby Spółki pracownika, którego miejscem pracy jest inny obszar, potraktuje jako podróż służbową.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest pytanie pierwsze.

Wniosek w pozostałym zakresie rozpatrzony został odrębnymi pismami wydanymi w dniu 7 sierpnia 2014 r. nr ILPB3/423-215/14-4/JG, ILPB1/415-496/14-4/AG (pytanie drugie i czwarte) oraz w dniu 6 sierpnia 2014 r. nr ILPB1/415-496/14-5/AG (pytanie trzecie).

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty gastronomiczne, hotelowe, parkingowe oraz autostradowe generowane przez pracowników w ramach wykonywania obowiązków służbowych stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi - co do zasady - są tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne, ale i inne wydatki na rzecz pracowników pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem w świetle powyższego, pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, o ile nie znajdują się one w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, należyte wykonywanie obowiązków służbowych pracowników Spółki wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów, a także bezpośrednio z tym związanych częstych noclegów. Pracownicy jeżdżą na spotkania biznesowe (np. z klientami oraz na szkolenia wewnętrzne i zewnętrzne) i w związku z tym, ponoszą koszty opłat autostradowych, parkingowych oraz gastronomiczne. Koszty te generowane są przez pracowników podczas wykonywania obowiązków służbowych, a celem działań pracowników jest uzyskanie przychodów przez Spółkę lub zabezpieczenie źródła jej przychodów.

Powyższe wydatki są pokrywane przez Spółkę.

Jednocześnie Spółka nie traktuje opisanych powyżej zdarzeń jako podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy i nie wypłaca pracownikom diet, jak również żadnych innych należności przysługujących pracownikowi z tego tytułu.

Spółka ponadto wskazała, że z Regulaminu Pracy nie wynika, że jest ona zobowiązana do pokrywania w całości wydatków generowanych przez pracowników, jednak Spółka posiada wewnętrzne ustalenia (w formie zadań budżetowych) dotyczące budżetów rocznych na tego typu wydatki zaakceptowane przez Zarząd.

Odnosząc zatem powyższe wyjaśnienia i powołane regulacje prawne do przedstawionego opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że Spółka może zaliczyć koszty gastronomiczne, hotelowe, parkingowe i autostradowe ponoszone przez pracowników Spółki podczas wykonywania obowiązków służbowych do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, tut. Organ pragnie nadmienić, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy - Ordynacja podatkowa. Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.