ILPB3/423-214/10-4/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2010 r. (data wpływu 5 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu powstania przychodu z tytułu zawartego porozumienia w sprawie wykupu obligacji - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 4 maja 2010 r. (data wpływu 10 maja 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu powstania przychodu z tytułu zawartego porozumienia w sprawie wykupu obligacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej jako Spółka lub Obligatariusz) w ramach swojej działalności obejmuje obligacje emitowane przez podmioty powiązane w grupie ze Spółką (zwane dalej Emitentem). Nabywając obligacje Spółka jako Nabywca ustala z podmiotem dokonującym emisji obligacji (zwanym dalej Emitentem), wartość kwoty nominalnej wraz z należnym dyskontem oraz termin wykupu obligacji (tzw. pierwotny termin wykupu obligacji). Następnie Spółka zawiera porozumienie w sprawie wykupu obligacji (dalej jako porozumienie), zgodnie z którym strony potwierdzają, iż nie dojdzie do wykupu obligacji w ustalonym pierwotnie terminie oraz wartość niespłaconej wierzytelności wraz z ustalonym dyskontem pozostaje niezmieniona. Jednocześnie, strony ustalają, iż w związku z faktem niewykupienia w terminie obligacji, zostaną naliczone dodatkowe odsetki liczone od wartości nominalnej, powiększonej o wartość dyskonta zgodnie ze wskazanym niżej zapisem.

Nabywca zobowiązuje się wobec Emitenta, iż od dnia następującego po dniu pierwotnie ustalonego terminu wykupu obligacji, do dnia faktycznego wykupu obligacji (...) Nabywca będzie zobowiązany do zapłaty wobec Emitenta dodatkowego świadczenia wyliczonego zgodnie ze wzorem (7% / 365 x liczba dni od dnia wykupu do dnia wypłaty x wartość nominalna obligacji).

Przy czym, zawarcie porozumienia nastąpi bądź w dniu, w którym przypada termin wykupu obligacji, bądź terminie wcześniejszym. Czyli przykładowo strony ustalają w Umowie objęcia obligacji, iż termin wykupu określony jest na dzień 1 lipca 2009 r., a porozumienie zawarte jest w dniu 1 marca 2009 r.

Zatem zgodnie z treścią ww. porozumienia, strony ustalają wartość dodatkowego świadczenia w postaci odsetek w związku z niewykupieniem w pierwotnie ustalonym terminie obligacji.

W piśmie z dnia 4 maja 2010 r. (data wpływu 10 maja 2010 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku, Spółka doprecyzowała przedstawiony stan faktyczny.

Podmiotem zobowiązanym do zapłaty dodatkowego świadczenia w postaci odsetek, w związku z niewykupieniem w pierwotnie ustalonym terminie obligacji jest ich Emitent. W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka powołała zapis z przykładowej umowy, gdzie niewłaściwie terminologicznie wskazano, iż Nabywca zobowiązuje się wobec Emitenta, iż od dnia 1 października 2009 r. do dnia faktycznego wykupu obligacji (...) Nabywca będzie zobowiązany do zapłaty wobec Emitenta dodatkowego świadczenia wyliczonego zgodnie z wzorem (...).

Prawidłowy zapis powinien brzmieć w taki sposób, iż to Emitent będzie zobowiązany do zapłaty wobec Nabywcy dodatkowego świadczenia wyliczonego zgodnie ze wzorem (...).

Spółka pragnie podkreślić, iż prawidłowy zapis znajduje się we wszystkich tego typu porozumieniach, a jedynie w porozumieniu na podstawie którego dokonano opisu stanu faktycznego zapytania dokonano nieprawidłowego zapisu.

Dodatkowe świadczenie wynikające z niewykupienia w terminie obligacji liczone jest od wartości nominalnej obligacji powiększonej o wartość dyskonta.

Zapis w umowie wskazujący, iż świadczenie to będzie liczone wg wzoru:

7% / 365 x liczba dni od dnia wykupu do dnia wypłaty x wartość nominalna obligacjiodnosi się do nominalnej wartości obligacji, liczonej z zawartym w niej dyskontem. Stąd różnica w określeniu sposobu liczenia dodatkowego świadczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji zawarcia wskazanego wyżej porozumienia, Spółka na dzień jego zawarcia (podpisania), zobowiązana jest wykazać przychód należny w wartości dyskonta od objętych obligacji, ustalonego w pierwotnie zawartej umowie, czy też dyskonto zrealizowane zostanie w dniu, w którym nastąpi ustalony pierwotny termin wykupu, od którego to dnia naliczane są odsetki od kwoty nominalnej powiększonej o wartość dyskonta.

Zdaniem Wnioskodawcy, samo zawarcie porozumienia co do braku wykupu obligacji, ustalenie na dzień zawarcia porozumienia i ustalenie podstawy liczenia odsetek jako kwoty nominalnej wraz z dyskontem, nie jest momentem, w którym Spółka powinna wykazać wartość przychodu w postaci zrealizowanego dyskonta. W ocenie Spółki, momentem powstania przychodu jest dopiero moment, w którym przypada dzień pierwotnie ustalonego terminu wykupu i od którego naliczane są odsetki od wartości nominalnej wraz z ustalonym dyskontem.

Wówczas Spółka dokona zakwalifikowania wartości dyskonta w ciężar przychodu należnego. Natomiast wartość odsetek stanowić będzie dla Spółki przychód w przypadku ich późniejszej zapłaty przez Emitenta bądź ich skapitalizowaniu.

Obligacja, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 z późn. zm.), jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem wierzyciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia (wykupu obligacji). Z emisją obligacji wiążą się dla obligatariusza korzyści, np. pieniężne w postaci odsetek lub dyskonta. Swoim charakterem obligacje zbliżone są do umów pożyczki.

Przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), nie odnoszą się w sposób szczególny do kwestii powstania przychodu w zakresie uzyskanego dyskonta od nabywanej obligacji. Tym samym, w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu odnieść należy się, w ocenie Spółki, do przepisów regulujących kwestie tego, co stanowi przychód podatkowy w odniesieniu do powstania przychodu tytułem odsetek od udzielonej pożyczki. W art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajduje się definicja przychodu, którym są między innymi otrzymane pieniądze lub wartości pieniężne, w tym również świadczenia w naturze i różnice kursowe. Odsetki, jako forma wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, zwykle mają formę pieniężną. Tym samym, aby mogły stanowić przychód, podatnik, zgodnie z przytoczoną dyspozycją art. 12 ust. 1 pkt 1, powinien te odsetki rzeczywiście otrzymać. Ponadto, zgodnie z zapisem art. 12 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy, do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nie otrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek / kredytów. Mając na uwadze powyższe, przychodem są jedynie otrzymane bądź skapitalizowane odsetki od tych pożyczek.

W ocenie Spółki, zawarcie porozumienia pomiędzy Spółkami w przedmiotowym stanie faktycznym nie stanowi wykupu obligacji (weksli) i nie skutkuje tym samym faktycznym otrzymaniem tych odsetek, ani też ich kapitalizacją. Do zdarzenia podatkowego dojdzie w momencie, od którego naliczana będzie nowa wartość odsetek liczona jednak od kwoty wcześniej ustalonej wartości nominalnej wraz z ustalonym dyskontem. Taka też sytuacja istnieje, w ocenie Spółki, w przedmiotowym stanie faktycznym.

Pojęcie "kapitalizacja odsetek" nie jest definiowane na gruncie przepisów prawa. I tak, kapitalizacja to proces dopisania odsetek zapadłych do kapitału podstawowego, od którego te odsetki pierwotnie naliczono. W wyniku kapitalizacji odsetek zobowiązanie z tytułu spłaty odsetek "przekształca się" w zobowiązanie z tytułu spłaty części kapitałowej pożyczki. W rezultacie uzasadnione jest stwierdzenie, że moment kapitalizacji odsetek jest ostatnim momentem, w którym przedmiotem transakcji są jeszcze odsetki. Po dokonaniu kapitalizacji, odsetki stają się bowiem częścią kwoty głównej pożyczki. W takim przypadku, wartość taka staje się kwotą, o którą podmiot zobowiązany jest powiększyć swój przychód należny.

W praktyce wskazuje się, że kapitalizacja odsetek to operacja doliczenia naliczonych i niezapłaconych odsetek do kwoty głównej pożyczki. W rezultacie zobowiązanie z tytułu spłaty odsetek "przekształca się" w zobowiązanie z tytułu spłaty części kapitałowej pożyczki.

Zdaniem Spółki, aby uznać kapitalizację odsetek za skuteczną w świetle przepisów prawa podatkowego, tj. dającą prawo do uznania wartości skapitalizowanych odsetek jako przychodu należnego, w dacie ich kapitalizacji, fakt kapitalizacji i jej moment powinien wynikać z postanowień umowy pomiędzy stronami. W ocenie Spółki, z brzmienia umów zawartych przez Spółkę wynika jednoznacznie fakt kapitalizacji odsetek. Zobowiązanie z tytułu odsetek zostaje dopisane do zobowiązania głównego na podstawie postanowień porozumienia w sprawie obligacji, czyli jest przekształcone w zobowiązanie z tytułu części kapitałowej obligacji. Jak zostało przedstawione w stanie faktycznym, w zawartym porozumieniu Emitent będzie zobowiązany do zapłaty wobec Obligatariusza (czyli Spółki) dodatkowego świadczenia wyliczonego zgodnie ze wzorem, liczone jako 7% / 365 x liczba dni od dnia pierwotnie ustalonego terminu wykupu do dnia wypłaty x wartość nominalna obligacji. Powyższy zapis jednoznacznie wskazuje, iż wartość dotychczas ustalonego dyskonta zostaje niejako wliczona (skapitalizowana) do nowej wartości, od której naliczane będą odsetki. Dochodzi więc do zdarzenia podatkowego w postaci kapitalizacji dyskonta. Prawidłowo zatem Spółka dopiero na moment faktycznej kapitalizacji wykazuje przychód należny w wartości ustalonego dyskonta od objętej obligacji.

Jednocześnie faktyczny dzień, od którego naliczane są dodatkowe odsetki od wartości nominalnej z dyskontem, następuje nie w momencie zawarcia samego porozumienia, ale od dnia następującego po dniu, w którym strony ustaliły pierwotny termin wykupu obligacji. W zawartym porozumieniu, które jak zostało wskazane w stanie faktycznym, strony odnoszą moment liczenia dodatkowych odsetek na dzień następujący po dniu ustalonego pierwotnego wykupu. W dniu zawarcia porozumienia dochodzi zatem jedynie do ustalenia sposobu liczenia wartości odsetek i wskazania terminu, od którego liczona jest dodatkowa kwota odsetek (liczona od wartości nominalnej powiększonej o dyskonto). Jednakże samo zawarcie porozumienia nie odnosi na moment jego zawarcia skutku w postaci skapitalizowania bądź otrzymania odsetek (dyskont), co skutkowałoby po stronie Spółki powstaniem przychodu należnego.

Tym samym, w ocenie Spółki, przychód w związku z kapitalizacją wartości dyskonta następuje właśnie w momencie, od którego liczona jest nowa wartość odsetek.

Powyższe stanowisko zostało pośrednio potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji z 9 listopada 2004 r. (sygn. PD-005U-655/04/BB) podkreślił, że: "wartość dyskonta, w przytoczonym stanie faktycznym, podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Mamy tu bowiem do czynienia z sytuacją w której w efekcie nastąpi wykup bonów dłużnych. Emitent bonów dokonał "płatności" pakietem akcji o określonej wartości, w wyniku czego nastąpił zwrot wartości nominalnej bonów, co jest równoznaczne z ich wykupieniem". W przywołanej interpretacji organ podatkowy potwierdził, że kompensata wzajemnych należności i zobowiązań, stanowi formę zapłaty i w związku z tym, kwota dyskonta może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie potrącenia. Ponoszone przez nią wydatki z tytułu zapłaty dyskonta na rzecz obligatariuszy, powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie faktycznej zapłaty kwoty dyskonta (czy to w formie pieniężnej czy też w formie potrącenia kwoty dyskonta z wartości środków należnych Spółce z tytułu nowej emisji).

Wprawdzie powyższa interpretacja dotyczy kwestii powstania kosztu podatkowego przy wykupie obligacji, lecz wskazana argumentacja, w ocenie Spółki, odnosi się również do kwestii powstania przychodu w tym zakresie. Również Minister Finansów w piśmie z dnia 13 stycznia 1999 r. (PB3/5912-722-604/HS/98) stwierdził, że odsetki od należności, w tym od udzielonych kredytów i pożyczek, naliczone, lecz nie otrzymane zgodnie z warunkiem umowy nie stanowią u wierzyciela przychodów, czym związał prawo do rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu z faktem kapitalizacji wynikającej z warunków umowy.

Zdaniem Spółki, w zawartym porozumieniu wyraźnie określono kwestie kapitalizacji dyskonta, jak również moment, od którego do realizacji dyskonta dochodzi.

Spółka pragnie wskazać również na treść pisma Ministerstwa Finansów z dnia 2 października 1995 r. sygn. PO4/MS-722-608/95. Dotyczy ono momentu powstania przychodów z dłużnych instrumentów finansowych. Ministerstwo wyjaśnia, iż momentem powstania przychodu w przypadku m.in. obligacji jest każdorazowo data faktycznie zrealizowanego dyskonta.

"Istota tych papierów wartościowych polega bowiem na tym, że emitent poprzez sprzedaż uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną (pewnego rodzaju pożyczkę), którą jest zobowiązany zwrócić w terminie oznaczonym na danym papierze wartościowym oraz zapłacić określoną kwotę lub procent za korzystanie z pieniędzy nabywcy papieru wartościowego. Wprawdzie przepisy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 12 ust. 1) nie wyłączają wprost jako źródła przychodu kwot otrzymanych przez emitenta tego typu papierów wartościowych, jednak biorąc pod uwagę postanowienia art. 12 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy (nie są przychodem otrzymane pożyczki lub wykup przez emitenta papierów wartościowych), należy uznać, że u emitenta tych papierów otrzymane kwoty nie są przychodem. W konsekwencji, nie są kosztem uzyskania przychodu wydatki poniesione na wykup obligacji oraz na spłatę pożyczek, z wyjątkiem kwoty dyskonta lub odsetek, w tym również odsetek skapitalizowanych (art. 16 ust. 1 pkt 10a i pkt 23 ustawy)".

Na potwierdzenie swojego stanowiska, Spółka pragnie wskazać przykładowe interpretacje organów podatkowych. I tak przykładowo:

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji o nr IPPB3/423-28/09-2/ER z dnia 8 kwietnia 2009 r. stwierdził, iż skoro więc w przypadku kapitalizacji dochodzi do "dopisania" naliczonych odsetek do pierwotnej kwoty pożyczki za zgodą wierzyciela, to należy uznać to za sposób zadysponowania naliczonych odsetek, które czynią zadość roszczeniu pożyczkodawcy o ich zwrot. Wynika z tego, że już od dnia kapitalizacji wierzyciel uzyskuje korzyść ekonomiczną w postaci zwiększenia kwoty, od której naliczane są dalsze odsetki. Należy również podkreślić, iż z datą kapitalizacji odsetki tracą odrębny od kwoty głównej byt prawny (tekst jedn. stają się częścią kwoty głównej ze wszelkimi tego konsekwencjami).

W rezultacie, w momencie ostatecznego rozliczenia nie mamy już do czynienia ze spłaconymi odsetkami, a jedynie ze spłatą powiększonej kwoty głównej pożyczki. Wynika z tego, że kapitalizacja wywiera ten sam skutek prawny, co zapłata - zmniejsza kwotę odsetek do zapłaty. Odsetki skapitalizowane, tak jak u wierzyciela są przychodem w dacie kapitalizacji, tak drugostronnie, u dłużnika są kosztem uzyskania przychodów w każdorazowej dacie ich kapitalizacji, dokonanej zgodnie z warunkami umów zawieranych przez kontrahentów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji o nr IBPB3/423-379/CzP z dnia 18 marca 2008 r., w której wskazano, iż w myśl art. 12 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Powyższe oznacza, że nie każde otrzymane pieniądze są przychodami. Na podstawie powyższego przepisu podlegają wyłączeniu z przychodów m.in. zwrócone pożyczki (kredyty). Jednakże wyłączenie to nie dotyczy skapitalizowanych odsetek. Oznacza to, iż skapitalizowane odsetki od pożyczek i kredytów są zaliczane do przychodów wierzyciela - Wnioskodawcy każdorazowo w dacie ich kapitalizacji, dokonanej zgodnie z warunkami umów zawieranych przez kontrahentów.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, fakt zawarcia porozumienia z Emitentem nie skutkuje dla Spółki powstaniem przychodu należnego w części dotyczącej dyskonta od emisji obligacji. Przychód w wartości dyskonta od objętej obligacji Spółka wykaże dopiero w dniu, w którym dojdzie do kapitalizacji tej wartości, a więc od momentu naliczania dodatkowej kwoty odsetek od wartości nominalnej powiększonej o dyskonto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Obligacja, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 z późn. zm.), jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem wierzyciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia (wykupu obligacji). Oznacza to, że obligatariusz ma wierzytelność o treści wynikającej z dokumentu obligacji, w stosunku do emitenta.

Świadczenie pieniężne związane z wykupem obligacji składa się z należności głównej zwrot kapitału oraz należności pobocznych (odsetki lub dyskonto).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta.

Z powołanego przepisu wynika zatem, iż wydatki poniesione przez emitenta na wykup obligacji od ich właściciela nie stanowią kosztów uzyskania przychodów emitenta, w kwocie wydatków na wykup, pomniejszonej o kwotę dyskonta.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, iż Spółka w ramach swojej działalności obejmuje obligacje emitowane przez podmioty powiązane w grupie ze Spółką. Nabywając obligacje Spółka ustala z podmiotem dokonującym emisji obligacji, wartość kwoty nominalnej wraz z należnym dyskontem oraz termin wykupu obligacji (tzw. pierwotny termin wykupu obligacji). Następnie Spółka zawiera porozumienie w sprawie wykupu obligacji, zgodnie z którym strony potwierdzają, iż nie dojdzie do wykupu obligacji w ustalonym pierwotnie terminie oraz wartość niespłaconej wierzytelności wraz z ustalonym dyskontem pozostaje niezmieniona. Jednocześnie, strony ustalają, iż w związku z faktem niewykupienia w terminie obligacji, zostaną naliczone dodatkowe odsetki liczone od wartości nominalnej, powiększonej o wartość dyskonta zgodnie ze wskazanym niżej zapisem:

Emitent będzie zobowiązany do zapłaty wobec Nabywcy (Spółki) od dnia następującego po dniu pierwotnie ustalonego terminu wykupu obligacji, do dnia faktycznego wykupu obligacji do zapłaty dodatkowego świadczenia wyliczonego zgodnie ze wzorem (7%/365 x liczba dni od dnia wykupu do dnia wypłaty x wartość nominalna obligacji).

Zawarcie porozumienia nastąpi bądź w dniu, w którym przypada termin wykupu, bądź w terminie wcześniejszym.

Mając na uwadze powyższe, samo zawarcie porozumienia w sprawie wykupu obligacji nie skutkuje dla Spółki powstaniem przychodu należnego z tytułu otrzymanego dyskonta, o ile postanowienia tego porozumienia nie zmieniają innych, niż określenie nowego terminu wykupu i sposobu liczenia odsetek, warunków umowy o wykup obligacji. Również za datę powstania przychodu nie można uznać dnia następującego po dniu, w którym strony ustaliły pierwotny termin wykupu obligacji. Zatem przychód z tytułu dyskonta powstaje w Spółce w dniu, w którym zgodnie z umową powinien nastąpić wykup obligacji (pierwotny termin wykupu).

Należy również dodać, iż tut. Organ wydając powyższą interpretację, nie dokonuje oceny rynkowego charakteru dokonywanej transakcji. Nie może być ona bowiem przedmiotem badania w toku postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.