ILPB3/423-192/09-5/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością W. przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2009 r. (data wpływu 9 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na poczęstunek podczas spotkań z kontrahentami - jest prawidłowe.

W dniu 9 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 15 maja 2009 r. (data wpływu 19 maja 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

Stan faktyczny nr 1.

W jednoosobowej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, utworzonej przez Gminę, zatrudniony jest na umowę o pracę obywatel Niemiec, który w Spółce pełni jednocześnie funkcję Członka Zarządu. Jego umowa o pracę zawiera między innymi poniższe zapisy:

* Spółka będzie pokrywać koszty przelotów z jego miejsca zamieszkania do siedziby Spółki oraz przeloty powrotne (przeloty związane z przyjazdem do miejsca zatrudnienia),

* praca będzie wykonywana w Polsce przez 10 dni w miesiącu, a w pozostałe dni, poza granicami kraju,

* Spółka będzie pokrywać wszystkie poniesione koszty i wydatki związane z wykonywaną pracą.

Po przyjeździe do Polski, pracownik przywozi dokumenty na poniesione koszty i przynosi do księgowości do akceptacji i wypłaty. Niejednokrotnie są to faktury, wystawione imiennie na ww. pracownika, a nie na Wnioskodawcę. Takie faktury Spółka otrzymuje za korzystanie z internetu w Niemczech. Rada Nadzorcza uchwałą wyraziła zgodę na zakup w Niemczech przez pracownika mieszkającego w Niemczech, karty do korzystania z internetu w sprawach związanych z wykonywaną pracą na rzecz Spółki. Jest również taki zapis w aneksie do umowy o pracę. Pracownik twierdzi, że nie ma możliwości zakupu takiej karty w Niemczech na Spółkę. Do faktury za korzystanie z internetu jest dołączane wyjaśnienie o niemożności wystawienia faktury na Spółkę.

Spółka otrzymuje również faktury za wynajem samochodu w Niemczech, wystawiane na dane imienne pracownika. Są dostarczane także paragony z kasy fiskalnej na przejazdy taksówką. Wszystkie dokumenty są opisywane przez tego pracownika, jako koszty poniesione w związku z wykonywaną pracą. Wydatki akceptuje przewodniczący Rady Nadzorczej. Paragony na przejazdy taksówką przedstawiają również inni pracownicy Spółki, którzy korzystali z przejazdu podczas wykonywania pracy. Są one również zatwierdzane przez przełożonych jako koszty poniesione w związku z wykonywaną pracą na rzecz Spółki. Ponieważ na paragonach nie ma danych odbiorcy, na odwrotnej stronie paragonu Spółka przybija firmową pieczątkę i księguje jako koszty uzyskania przychodów.

Tak samo Spółka postępuje z fakturami, na których brak jest Jej danych, mianowicie przystawia pieczątkę firmową, na fakturze jest opis osoby podpisującej zgodność poniesionych kosztów w związku z wykonywaną pracą na rzecz Spółki. Spółka ujmuje takie dokumenty jako koszt uzyskania przychodów.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma jednoznacznego określenia, że koszty uzyskania przychodu muszą być udokumentowane tylko i wyłącznie przez fakturę VAT. Również ustawa o rachunkowości nie określa, że do ksiąg rachunkowych może być wniesiony zapisem koszt tylko na podstawie faktur VAT. W ustawie o rachunkowości jest zapis, że do ksiąg rachunkowych należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym. Podstawą zapisów w księgach są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.

Stan faktyczny nr 2.

Spółka, na terenie swojej siedziby, w sali konferencyjnej, organizuje spotkania z kontrahentami, wykonawcami, z którymi są zawierane umowy na wykonywanie poszczególnych zadań na rzecz Spółki.

Na spotkania, Spółka kupuje artykuły spożywcze o niewielkiej wartości, takie jak: kawa, herbata, woda mineralna, soki, ciasteczka.

Faktury za powyższe zakupy, Spółka księguje w koszty uzyskania przychodu, jako zakup artykułów spożywczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie drugie, dotyczące opisanego stanu faktycznego nr 2.

Wniosek Spółki w zakresie pytania 1, dotyczącego opisanego stanu faktycznego nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją w dniu 2 czerwca 2009 r. nr ILPB3/423-192/09-4/MC.

Ponadto informuje się, że w zakresie stanu faktycznego dotyczącego zasad księgowania faktury pierwotnej i korygującej w księdze handlowej, wydane zostało postanowienie z dnia 2 czerwca 2009 r. nr ILPB3/423-192/09-6/MC odmawiające wszczęcia postępowania w tej części.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2 dotyczącego stanu faktycznego nr 2.

Zdaniem Spółki, postępowanie takie jest prawidłowe. Poczęstunek jest symboliczny, nie ma w nim znamion wystawności, okazałości, aby uznać taki wydatek za koszty reprezentacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego nr 2 uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

W związku z powyższym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Przepis ten, w pkt 28 stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Konsekwencją takiego zapisu jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków na reprezentację.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reprezentacji, wobec czego uzasadnionym jest odwołanie się do wykładni językowej tego pojęcia.

Reprezentacja, zgodnie z definicją słownikową ("Słownik języka polskiego" pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992), oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Przenosząc powyższą definicję na grunt działalności gospodarczej, należy przyjąć, że reprezentacja to działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, które mają na celu kształtowanie oraz utrwalanie pozytywnego wizerunku firmy poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, czy wręczanie upominków. Należy zatem zauważyć, że działania te mają na celu stworzenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, tj. w relacji z kontrahentami, gośćmi i potencjalnymi klientami.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca podczas spotkań w Jego siedzibie oferuje kontrahentom i wykonawcom, z którymi zawiera umowy na wykonywanie poszczególnych zadań na rzecz Spółki, drobny poczęstunek, typu kawa, herbata, woda mineralna, soki, ciasteczka.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup przedmiotowych artykułów spożywczych, stanowiących zwyczajowy poczęstunek kontrahentów i należących do powszechnie obowiązujących kanonów kultury (nie mające charakteru okazałości) mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, dodaje się, że wniosek Spółki w zakresie stanu faktycznego dotyczącego podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 2 czerwca 2009 r. nr ILPP2/443-300/09-4/AD.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.