ILPB3/423-180/14/15-S/PR - CIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz remontowy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 18 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2355/14 - stwierdza, że stanowisko Spółdzielni, przedstawione we wniosku z 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu 15 kwietnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz remontowy - jest prawidłowe.

W dniu 15 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz remontowy.

We wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółdzielnia posiada w swoich zasobach (na parterach budynków) 15 lokali użytkowych o statusie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu oraz 1 lokal użytkowy o statusie wyodrębniony z zasobów spółdzielni mieszkaniowej. Spółdzielnia pobiera od ww. lokali opłaty eksploatacyjne, m.in. na fundusz remontowy, który stanowił dodatkowy przychód Spółdzielni i od niego odprowadzany był podatek dochodowy od osób prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł 4 września 2013 r. (sygn. II FSK 2581/11), że odpisy i wpłaty na fundusz remontowy, pobierane przez spółdzielnię mieszkaniową od lokalu użytkowego mogą być przez nią zaliczone do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odpisy na fundusz remontowy od lokali użytkowych Spółdzielni, przydzielonych na warunkach własnościowego prawa do lokalu użytkowego mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów zgodnie z wyrokiem NSA sygn. II FSK 2581/11 opierając się na całokształcie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (np. art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1) i ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, chociaż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w zasadzie nie uznaje za koszty podatkowe odpisów na fundusz remontowy, ale ustawa o spółdzielniach mówi, że odpisy na fundusz remontowy obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Z art. 2 ust. 1 wynika, że lokalem jest samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu (użytkowy). Spółdzielnia skłania się ku opcji robienia odpisów na fundusz remontowy od lokali użytkowych wchodzących w skład zasobów Spółdzielni Mieszkaniowej i będących częścią budynków, w których te zasoby się znajdują (partery).

Dodatkowo Spółdzielnia wskazała na ustawę o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 z późn. zm.) oraz ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 14 lipca 2014 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-180/14-2/PR, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W ww. interpretacji indywidualnej wskazano, że o możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje więc podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Organ powołał treść art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy.

Organ wyjaśnił, że powyższy przepis dotyczy podstawowych odpisów i wpłat na poczet funduszy, jeżeli po pierwsze obowiązek lub możliwość ich tworzenia określają odrębne ustawy, tj. musi istnieć akt prawny (ustawa), który określa obowiązek, ewentualnie możliwość utworzenia przez podatnika danego funduszu. Po drugie, aby zastosować tę regulację w ustawie tej musi znaleźć się zapis, że odpisy i wpłaty na ten fundusz stanowią koszty podatnika.

Jednocześnie tut. Organ wskazał, że zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1222 z późn. zm.), spółdzielnia tworzy fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych. Odpisy na ten fundusz obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Obowiązek świadczenia na fundusz dotyczy członków spółdzielni, właścicieli lokali niebędących członkami spółdzielni oraz osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali.

Powyższy przepis koresponduje zatem z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiąc o obowiązku tworzenia funduszu remontowego zasobów mieszkaniowych w spółdzielni mieszkaniowej i wskazując, że odpisy na ten fundusz obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi.

Ponadto tut. Organ wskazał, że art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych określa jedynie podmiotowo obowiązek świadczenia na fundusz remontowy (wskazując na członków spółdzielni, właścicieli lokali niebędących członkami spółdzielni oraz osób niebędących członkami spółdzielni) nie przesądzając jednak, zdaniem Organu, jakich lokali on w istocie dotyczy.

Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 41 pkt 1 i 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, zarząd spółdzielni prowadzi odrębnie dla każdej nieruchomości:

Z powyższego przepisu również nie sposób wywieść jakich lokali w istocie dotyczy ewidencja wpływów i wydatków funduszu remontowego zasobów mieszkaniowych.

W konsekwencji nie sposób wyprowadzić jednoznacznych wniosków odnośnie zasad tworzenia i funkcjonowania funduszu remontowego zasobów mieszkaniowych na podstawie wykładni systemowej przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych zarówno w oderwaniu od innych uregulowań prawnych odnoszących się do pojęcia "zasobów mieszkaniowych", jak i wykładni literalnej tego pojęcia.

Zdaniem tut. Organu, podkreślenia wymaga bowiem, że nie sposób dokonać jednoznacznej oceny stanowiska Wnioskodawcy odnośnie zakresu odpisów na fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych, o którym mowa w art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, w kontekście kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, opierając się jedynie na przepisach ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Organ zauważył, że opierając się na wykładni systemowej przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, nie można jednoznacznie przesądzić, że obowiązek świadczenia na fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych dotyczyć może również lokali niemieszkalnych. O ile bowiem zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, lokalem w rozumieniu ustawy jest samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, to nie sposób nie zgodzić się z tezą, że funkcja mieszkaniowa jest zasadniczą cechą wyróżniającą dla uznania, że mamy do czynienia z zasobem mieszkaniowym. Zatem, o ile celem spółdzielni mieszkaniowej jest zarówno zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych, jak i innych potrzeb, przez dostarczanie samodzielnych lokali mieszkalnych, a także lokali o innym przeznaczeniu, to nie można jednoznacznie przesądzić, że odpisy na fundusz remontowy spółdzielni obciążające koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi mogą dotyczyć lokali niemieszkalnych.

W konsekwencji, w ocenie Organu, należy odnieść się zarówno do wykładni innych regulacji prawnych, jak i do samej wykładni literalnej pojęcia "zasobów mieszkaniowych", która jest podstawową wykładnią norm prawnych.

Organ zaznaczył że ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych nie zawiera definicji "zasobów mieszkaniowych". Natomiast ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych mimo, że również nie zawiera definicji tego pojęcia, to jednak dokonała podziału na działalność w zakresie gospodarki zasobami mieszkaniowymi oraz działalność gospodarczą inną niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi (art. 17 ust. 1 pkt 44 tej ustawy). Z tego względu Organ uznał za niezbędne dokonanie wykładni literalnej tego pojęcia.

Zdaniem Organu, przez pojęcie "zasoby mieszkaniowe" należy rozumieć:

W opinii Organu, lokale użytkowe nie wchodzą w skład zasobów mieszkaniowych, ponieważ nie należą do żadnej ze wskazanych wyżej grup pomieszczeń pozostałych i urządzeń wchodzących w skład budynku mieszkalnego lub znajdujących się poza nim, których istnienie jest niezbędne dla prawidłowego korzystania z mieszkań przez mieszkańców (ułatwiających im dostęp do budynku mieszkalnego, zapewniających sprawne jego funkcjonowanie oraz administrowanie). Organ dodał, że istotą lokali użytkowych jest ich niemieszkalne przeznaczenie, co oznacza, że nie można ich zaliczyć do zasobów mieszkaniowych.

W świetle powyższego, tut. Organ wyraził pogląd, że opisane we wniosku lokale użytkowe nie mogą zostać uznane za zasoby mieszkaniowe. Tym samym, skoro z treści art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że kosztem uzyskania przychodów będą wyłącznie odpisy na fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych, to brak jest podstaw, by za koszty podatkowe uznać odpisy na fundusz remontowy od lokali użytkowych.

W podsumowaniu Organ stwierdził, że naliczone przez Spółdzielnię Mieszkaniową odpisy na fundusz remontowy od lokali użytkowych zajmowanych na podstawie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu znajdujących się w budynkach Spółdzielni nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w oparciu o art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pismem z 30 lipca 2014 r. (data wpływu 4 sierpnia 2014 r.) Wnioskodawca wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z 8 września 2014 r. znak ILPB3/423W-49/14-4/BN).

W związku z powyższym, Strona wystosowała w dniu 6 października 2014 r. (data wpływu 14 października 2014 r.) skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 7 listopada 2014 r. nr ILPB3/4240-49/14-2/BN.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał w dniu 18 lutego 2015 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 2355/14, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W ww. wyroku Sąd wskazał, że istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy - w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym Skarżąca będzie uprawniona do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych, dokonanych od lokali użytkowych.

Sąd zauważył, że powyższe zagadnienie było już przedmiotem rozstrzygania przez sądy administracyjne. Zdaniem Sądu, analizując wydane w tym przedmiocie orzeczenia, można postawić tezę, że ukształtowała się jednolita linia orzecznicza, z której wynika, że zwrot "zasoby mieszkaniowe", użyty w art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, obejmuje również "lokale użytkowe". Sąd w pełni podziela wyżej wyrażone stanowisko.

Na wstępie Sąd wskazał, poprzedzając szczegółowe rozważania w sprawie w odesłaniu do treści art. 15 ust. 1 zdanie 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że - co do zasady - na gruncie uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisy i wpłaty na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, o czym wprost przesądza treść art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a zdanie pierwsze omawianej ustawy. Jednocześnie, jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a zdanie drugie cyt. ustawy, ustawodawca, na zasadzie odstępstwa od tej reguły, dopuścił możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych podstawowych odpisów i wpłat na te fundusze, jeżeli, jak stanowi przepis, "obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy".

Sąd zauważył, że uwagi formułowane na tle art. 15 ust. 1 zdanie 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzą do wniosku, że - na zasadzie wyjątku od reguły - istnieje możliwość ujęcia przez podatnika w kosztach podatkowych odpisów i wpłat na tworzone przez niego fundusze, o ile będą one spełniać łącznie dwie przesłanki o charakterze normatywnym, tj. obowiązek lub możliwość tworzenia takich funduszy przewiduje akt o randze ustawowej, zaś przepis nakładający obowiązek lub wprowadzający możliwość ich tworzenia stanowi, że odpisy i wpłaty dokonywane na te fundusze stanowią koszty uzyskania przychodu. Jednocześnie, ustawa podatkowa nie przesądza o tym, jakie konkretnie fundusze (odpisy, wpłaty na nie) mogą być uwzględniane w rachunku podatkowym, odsyłając w tym zakresie do przepisów odrębnych ustaw.

Kategoria "funduszu na remonty zasobów mieszkaniowych" funkcjonuje w porządku prawnym w oparciu o art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, w myśl którego, spółdzielnia tworzy fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych. Przepis ten dodatkowo stanowi, że odpisy na ten fundusz obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi stanowiącymi mienie spółdzielni.

W ocenie Sądu, zestawienie obu regulacji, tj. art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, nie pozostawia wątpliwości, że fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych, o jakim mowa w treści ww. przepisu, spełnia normatywne kryteria do tego, aby móc uznać dokonywane na jego rzecz odpisy i wpłaty za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ww. ustawy.

Sąd zauważył, że spełnienie wymienionych kryteriów, co wynika z treści zaskarżonej interpretacji, dostrzegł również tut. Organ, a u podstaw negatywnej oceny stanowiska Skarżącej, przedstawionego we wniosku, legło przekonanie, że kategoria lokali użytkowych nie mieści się w pojęciu "zasobów mieszkaniowych" w rozumieniu ustawy podatkowej.

Sąd wskazał, powołując się na poglądy wynikające z orzecznictwa i doktryny, że "wykładnia gramatyczno-słownikowa jest tylko jednym z przyjmowanych powszechnie w rozumowaniu prawniczym sposobów wykładni, a wnioski z niej płynące mogą być często (...) mylące i prowadzić do merytorycznie błędnych, niezgodnych z rzeczywistymi, intencji ustawodawcy". W nawiązaniu do powyższego Sąd podkreślił, że wykładnia prawa jest "procesem kompleksowym, wymagającym równoczesnego stosowania co najmniej wszystkich trzech (językowej, systemowej, funkcjonalnej) (...) wykładni. W toku tego procesu, przyjęte rezultaty wykładni językowej są nie tyle poddawane weryfikacji, co dalszemu uściśleniu i rozwinięciu poprzez stosowanie wykładni systemowej i funkcjonalnej".

Dostrzegając w sprawie potencjalne trudności interpretacyjne pojęcia "zasobów mieszkaniowych", powodowane w szczególności odniesieniem do kwestii przeznaczenia lokalu użytkowego, który z pewnością nie realizuje celu stricte mieszkaniowego, Sąd zauważył, że wątpliwości te usuwa skorzystanie z dyrektyw wykładni funkcjonalnej, przeprowadzonej na tle uregulowań ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, jak i nawiązanie do rato legis jej uchwalenia.

Uchwalenie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych dawało bowiem wyraz przekonaniu, że ustawodawstwo spółdzielcze powinno składać się z ustawy podstawowej, mającej zastosowanie do wszystkich spółdzielni oraz kilku ustaw pobocznych, zawierających przepisy szczególne, dotyczące różnych rodzajów spółdzielni (mieszkaniowych, pracy, rolniczych etc.).

Odmienny - na tle spółdzielczości - charakter spółdzielni mieszkaniowych uzasadniano celem ich tworzenia, tj. nie po to, by spółdzielnia prowadziła działalność gospodarczą w interesie członków, lecz po to, by zaspokajała ich potrzeby mieszkaniowe. Także majątek spółdzielni mieszkaniowych służyć miał przede wszystkim zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, a nie działalności gospodarczej. Odmienny charakter członkostwa w spółdzielni mieszkaniowej miał się nadto wyrażać - w niespotykanym w innych spółdzielniach - rodzaju obciążeń jej członków, polegających na obowiązku wpłaty wkładów budowlanych i mieszkaniowych.

Zdaniem Sądu, realizacji tych założeń służy regulacja art. 1 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, który określa cel i przedmiot działalności spółdzielni mieszkaniowej, jakim jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków oraz ich rodzin, przez dostarczanie członkom samodzielnych lokali mieszkalnych lub domów jednorodzinnych, a także lokali o innym przeznaczeniu.

W ocenie Sądu, powyższe prowadzi do wniosku, że wykładni pojęcia "fundusz zasobów mieszkaniowych" nie sposób przeprowadzać bez uwzględnienia kontekstu całej ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych a wreszcie także celu, jakim fundusz remontowy spółdzielni, tworzony na podstawie art. 6 ust. 3 tej ustawy ma służyć.

Przepis art. 1 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych przesądza o tym, że spółdzielnia mieszkaniowa ma obowiązek zarządzania nieruchomościami stanowiącymi jej mienie lub - nabyte na podstawie ustawy - mienie jej członków. Jest więc przymusowym zarządcą zasobów własnych oraz nieruchomości będących współwłasnością jej i członków. Zmiana formy własnościowej lokali spółdzielczych nie pozbawia spółdzielni mieszkaniowej prawa wykonywania dotychczasowego zarządu nieruchomościami, zmieniają się natomiast podstawy prawne prowadzenia tego zarządu.

Prowadzenie zarządu nieruchomościami przez spółdzielnię to nic innego, jak gospodarowanie tzw. wspólnymi częściami tych nieruchomości. Fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych, o jakim mowa w treści art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, stanowi zaś instytucjonalną formę gromadzenia środków na koszty tego zarządu (partycypacji w tych kosztach).

W opinii Sądu, z regulacji przepisów art. 4 ust. 1-4 ww. ustawy wynika, że członkowie spółdzielni, właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni oraz osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa własnościowe do lokali, uczestniczą - poprzez uiszczanie opłat określonych w statucie - w pokrywaniu dwojakiego rodzaju wydatków, tj.: kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali oraz eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, w części przypadającej na ich lokale. Każdy z tytułów do naliczania opłat powinien być wyodrębniony i możliwy do kontroli w postępowaniu wewnątrzspółdzielczym. Obowiązki określone przepisami art. 4 ust. 1-4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych powiela, stanowiący przedmiot analizy prawnej w sprawie, przepis art. 6 ust. 3 ww. ustawy, w myśl którego obowiązek świadczenia na fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych dotyczy członków spółdzielni, właścicieli lokali niebędących członkami spółdzielni oraz osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa własnościowe do lokali.

Zdaniem Sądu, powyższy przepis nie precyzuje kategorii lokalu, w stosunku do którego ustawodawca przypisał obowiązek świadczenia na rzecz funduszu remontowego. Analizowana norma operuje bowiem ogólnym pojęciem "lokalu", co - w nawiązaniu do definicji ustawowej tego pojęcia, zawartej w art. 2 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych - uzasadnia pogląd, że pojęcie lokalu, o jakim mowa w treści art. 6 ust. 3 zdanie drugie ww. ustawy, odnosić należy zarówno do kategorii lokalu mieszkalnego, jak i kategorii lokalu, jakim jest lokal użytkowy. Oznacza to, że pojęcie "lokalu użytkowego" zawiera się w zakresie pojęciowym "zasobów mieszkaniowych", w rozumieniu art. 6 ust. 3 omawianej ustawy, a w konsekwencji, odpisy na fundusz remontowy zasobów mieszkaniowych, dokonywane od takich lokali, stanowią koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu, w zaprezentowanym stanie faktycznym, Spółdzielnia będzie uprawniona do zaliczenia ww. odpisów do kosztów uzyskania przychodów.

Pismem z 25 marca 2015 r. nr ILRP-46-127/15-2/AM Minister Finansów - przez Organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie - złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 31 lipca 2015 r. sygn. akt II FSK 1496/15 umorzył postępowanie kasacyjne z uwagi na cofnięcie pismem z 1 lipca 2015 r. nr ILRP-46-231/15-1/AM przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów ww. skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 18 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2355/14.

W dniu 7 września 2015 r. wpłynął do tut. Organu - prawomocny od dnia 31 lipca 2015 r. - ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Uwzględniając uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu stwierdza się co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 18 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 2355/15 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania zaskarżonej i uchylonej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.