ILPB3/423-145/09-2/EK - Czy otrzymywane wpłaty ona poczet zapłaty zobowiązań wobec leasingodawcy oraz wypłaty w tej samej kwocie do leasingodawcy stanowią odpowiednio przychód i koszt podatkowy?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2009 r. (data wpływu 16 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów oraz kosztów podatkowych - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów oraz kosztów podatkowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem prawa handlowego - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka zajmuje się zarządzaniem flotą pojazdów, gdzie w ramach tej usługi dokonuje wszystkich płatności za swoich klientów. Spółka nie jest Leasingodawcą samochodów, którymi zarządza.

Wnioskodawca podkreśla, iż stronami umów leasingowych są Leasingodawca oraz klient Spółki - leasingobiorca. Umowa leasingu jest pomiędzy Leasingodawcą i leasingobiorcą z pominięciem Wnioskodawcy. Natomiast płatności z tytułu leasingu dokonuje się w ten sposób, iż klient Spółki będący leasingobiorcą przelewa środki będące sumą wynagrodzeń Leasingodawców na konto Wnioskodawcy. Spółka natomiast, pieniądze otrzymane od swoich klientów w tej samej wysokości przelewa na konta poszczególnych Leasingodawców. Pieniądze faktycznie tylko i wyłącznie przechodzą przez Spółkę (konto firmowe Spółki). Z tego zdania - w opinii Spółki - należy wnioskować, iż kwota wpływu z tytułu płatności rat leasingowych na konto od klientów Spółki równa się płatnościom dokonanym przez Nią na konto poszczególnych Leasingodawców. Wnioskodawca posiada umowy kooperacyjne pomiędzy swoimi klientami, w których zawarty jest obowiązek przekazywania sum pieniężnych wcześniej otrzymanych od klientów na poszczególne konta Leasingodawców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymywane wpłaty od klientów Spółki na poczet zapłaty zobowiązań wobec Leasingodawcy oraz wypłaty w tej samej kwocie do Leasingodawcy stanowią odpowiednio przychód i koszt podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 ust. 1 ustawodawca wymienił jedynie przykładowe kategorie pożytków, których otrzymanie kreuje u podatnika przychód podatkowy. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak właściciel.

W przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym, środki pieniężne wpłacane przez klienta na rachunek bankowy Spółki, wpłacane są w konkretnym celu, jakim jest wykonanie jednego z warunków zawartej pomiędzy stronami umowy, tj. zapłata na rzecz Leasingodawcy pieniędzy przesłanych przez klienta (leasingobiorcę). W umowie pomiędzy stronami, tj. Wnioskodawcą oraz klientem będącym leasingobiorcą jest wskazane, iż Spółka ani na chwilę nie staje się właścicielem środków pieniężnych, które mają być rozdysponowane przez Nią wśród Leasingodawców. To bowiem klient Spółki, aż do momentu przekazania kwot pieniężnych uczestnikom programu, pozostawałby właścicielem tych środków. Za wywiązanie się z zawartej umowy Wnioskodawca otrzymuje odrębne wynagrodzenie i właśnie to odrębne wynagrodzenie stanowić powinno dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W świetle powyższego, biorąc pod uwagę, iż ww. środki pieniężne nie mają charakteru definitywnego przysporzenia, właściwym podejściem - w ocenie Wnioskodawcy - wydaje się być, iż pieniądze otrzymane przez Spółkę od klientów nie powinny być traktowane jako przychód Spółki. W związku z powyższym, najwłaściwszą wydaje się teza, iż zarówno otrzymanie środków finansowych od klientów, jak i wypłata środków przeznaczonych dla Leasingodawcy jest dla Spółki neutralna z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przy założeniu, iż:

Wówczas wartość otrzymanej gotówki przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu, a kwota wypłaconych pieniędzy przez Spółkę w tej samej wysokości na rzecz Leasingodawcy nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje na postanowienie w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego wydane przez Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2005 r. sygnatura akt 1472/ROP1/423-321/304/05/MC, który w swoim postanowieniu podziela powyższy pogląd.

W ocenie Spółki, wydaje się również zasadne przytoczenie postanowienia Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 16 lutego 2007 r. sygnatura IUS VII-423/0176/5/2007, w którym to wskazał, iż w sytuacji analogicznej do tej, która została zadana w pytaniu, kwotą przychodu jest uzyskana prowizja (wynagrodzenie dodatkowe), którą to ujmuje się w deklaracji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym (...). Tak określony dochód stanowi - w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy - przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do postanowień zawartych w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Literalna wykładnia powołanych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka świadczy usługi zarządzania flotą pojazdów. Odbiorcami tych usług są leasingobiorcy, w imieniu których Wnioskodawca dokonuje wszelkich płatności (Spółka zaznacza, że nie jest leasingodawcą samochodów, którymi zarządza). System rozliczeń przebiega według następującego schematu: leasingobiorca przelewa środki będące sumą wynagrodzeń leasingodawców na konto Spółki, która przekazuje je (w tej samej wysokości) na konta poszczególnych leasingodawców.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż środki otrzymywane od leasingobiorców (klientów Spółki) mają charakter warunkowy i tymczasowy. W przedstawionej sytuacji nie dochodzi do jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego po stronie Spółki, co z kolei oznacza, iż nie osiąga Ona z tego tytułu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się natomiast do kwestii kosztów uzyskania przychodów, wskazać należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

Zatem za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszelkie wydatki - po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, tj. wymienionych w negatywnym katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów - o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami. Mowa tu zarówno o kosztach bezpośrednio związanych z uzyskiwanym przychodem, jak i o kosztach dotyczących całokształtu działalności podatnika, czyli związanych z funkcjonowaniem firmy.

Z analizy sprawy wynika, iż Spółka na mocy umów zawartych z klientami zobowiązana została do przekazywania otrzymanych uprzednio sum pieniężnych na poszczególne konta leasingodawców. Z zapisów tych umów wynika nie tylko, że Spółka nie jest właścicielem środków pieniężnych otrzymanych od leasingobiorców, lecz również, że za świadczone usługi otrzymuje odrębne wynagrodzenie.

Skoro zatem Spółka, zobowiązując się do przekazania otrzymanych środków pieniężnych na konta poszczególnych leasingodawców, pośredniczy jedynie w rozdzieleniu tych środków, uznać należy, że kwoty te nie stanowią dla Niej kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podkreślić należy, że w tej sytuacji Spółka nie ponosi kosztu, lecz w wykonaniu zobowiązania wynikającego z zawartej umowy kooperacyjnej przekazuje należność podmiotowi uprawnionemu do jej otrzymania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.