ILPB3/423-136/09-2/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2009 r. (data wpływu 10 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła w 2006 r. umowy o wybudowanie 10 lokali mieszkalnych i ich odprzedaż. Strony zobowiązały się w umowie do wypłacenia 5% wartości przedmiotu umowy w przypadku odstąpienia od umowy. Nabywca zobowiązał się do wpłaty zaliczki na lokale mieszkalne, następnie nie wywiązał się ze zobowiązania i nie wpłacił wszystkich należnych kwot. W sumie nabywca dokonał wpłat na 4 lokale z 10.

Ze względu na niewpłacenie przez nabywcę wymaganych kwot w wymaganym terminie, w styczniu 2007 r. Spółka złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Następnie w kwietniu 2007 r., nabywca wystąpił na drogę sądową o stwierdzenie nieważności postanowień umowy odnośnie zapisów umowy dotyczących kwestii odstąpienia od umowy. Na skutek zaistniałej sytuacji Spółka nie uzyskała środków pieniężnych i ponadto nie mogła dokonać sprzedaży lokali mieszkalnych.

Strony zdecydowały się na polubowne rozwiązanie wszelkich kwestii związanych ze stanem niepewności prawnej co do obowiązywania umów o wybudowanie lokali mieszkalnych i ich sprzedaż oraz ostatecznym rozliczeniem Stron z nimi związanych. Ostatecznie Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz nabywcy należność w formie odszkodowania w wysokości 160.000 zł W ten sposób Spółka chciała zapobiec negatywnym skutkom finansowym w przypadku przedłużania się sprawy sądowej. Ponadto działanie to miało służyć zabezpieczeniu i zachowaniu źródła przychodów.

Po podpisaniu ugody Spółka uzyskała pełną możliwość dysponowania lokalami mieszkalnymi i dokonała ich ponownej sprzedaży, uzyskując w ten sposób przychód ze sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacona należność w formie odszkodowania, w związku z rozwiązaniem umowy, stanowi koszt uzyskania przychodu dla Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacona przez Spółkę należność w formie odszkodowania tytułem rozwiązania umowy stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem została poniesiona przez Spółkę w celu uzyskania przychodu i nie należy do kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony wydatek tytułem odszkodowania jest kosztem uzyskania przychodu w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 15 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W związku z tym, o zakwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodu decyduje łączne spełnienie następujących przesłanek:

* wydatek nie jest wymieniony w zamkniętym katalogu wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów oraz,

* wydatek poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc się do pierwszej z przywołanych wyżej przesłanek należy stwierdzić, że ustawodawca nie zaliczył odszkodowania do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Co prawda, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty podatkowe kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, jednakże, zdaniem Wnioskodawcy, wypłaconego odszkodowania nie należy rozpatrywać w kontekście zacytowanego art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, bowiem jego treść wskazuje, że zamiarem ustawodawcy było wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów jedynie kar umownych i odszkodowań wypłacanych z ściśle określonych tytułów. Uznanie, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, nie znajduje więc uzasadnienia w tym przepisie. Potwierdzenie poprawności takiego stanowiska znaleźć można m.in. w pismach MF z dnia 5 maja 1997 r. (Nr PO 3-MD-722-114/97) oraz z dnia 3 września 1999 r. (Nr PB3-2470/GM-722-357/99).

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, musi być racjonalnie i gospodarczo uzasadniony oraz między nim a spodziewanym przychodem musi zachodzić związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie bądź zabezpieczenie źródła przychodów. Spółka może zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli między tym wydatkiem a osiągniętym przychodem istnieje taki związek, że poniesienie tego wydatku dawało możliwość osiągnięcia bądź zabezpieczenia przychodu. Wydatek ten powinien być ekonomicznie uzasadniony z punktu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Mając na uwadze, że pojęcie "zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów" należy tłumaczyć jako działanie mające na celu jego uchowanie i uchronienie, tak aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, to poniesienie wydatku na wypłatę odszkodowania w celu możliwości dalszej odprzedaży i pozyskania w ten sposób środków na budowę lokali mieszkalnych i innych inwestycji wypełnia w całości warunki uznania odszkodowania za koszt uzyskania przychodu.

Kwestia faktycznego lub hipotetycznego wpływu wydatku na wysokość przychodu oraz konieczności bezpośredniego związku z prowadzoną działalnością była także przedmiotem wielu orzeczeń sądów administracyjnych, m.in.: wyrok NSA z 2 sierpnia 1995 r., sygn. III SA 502/94, publik. ONSA 1996/2/95, wyrok NSA z 24 kwietnia 1996 r., sygn. SA/Gd 1380/95, publik. Lex 26771, wyrok NSA z 11 czerwca 1996 r., sygn. SA/Sz 3298/95, publik. Lex 27173, wyrok NSA z 28 listopada 1996 r., sygn. SA/Rz 1020/95, publik. Lex 27394.

W wyroku NSA z dnia 16 czerwca 2005 r. (sygn. II FSK 279/05, publik. Lex 173044) sąd stwierdza: "Działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu, ale nie oznacza to, by organy podatkowe mogły kontrolować celowość działania podatnika. Z drugiej zaś strony nie można twierdzić, że każdy wydatek, o ile zrealizowany został przychód, należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to negowanie możliwości badania związku wydatku z przychodem. Wydatek musi więc przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów".

W zaistniałym stanie faktycznym, Spółka prawidłowo oceniła, że wydatek w postaci odszkodowania pozwoli na dalszą sprzedaż lokali mieszkalnych i przeznaczenie uzyskanych środków na realizację budowy mieszkań i w ten sposób na uzyskanie przychodu. Działanie Spółki podyktowane było racjonalnością ekonomiczną. Na konieczność analizowania wydatku pod kątem jego ekonomiczności wskazuje się także w doktrynie - "Analiza zachowania się podatnika i organu podatkowego w ramach kwalifikacji wydatków do kosztów podatkowych powinna opierać się na rozważeniu działań podmiotu gospodarczego, kwalifikowanych poprzez pryzmat języka nauk ekonomicznych, charakteryzujących ekonomiczne zjawisko działalności gospodarczej. Podatnik podejmując i realizując działalność gospodarczą ma prawo racjonalnie ocenić efekty swoich działań, bez ingerencji w tym zakresie organu podatkowego" - Paweł Borszowski, Glosa 2007/3/130.

NSA w wyroku z 27 stycznia 2003 r., sygn. akt III SA 1652/2001 stwierdził, że:

" (...) Wystarczającą przesłanką uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest działanie w celu uzyskania przychodu. Nie jest natomiast niezbędne osiągnięcie wspomnianego celu. Cel ten należy ocenić w momencie dokonania wydatku. (...) Przez sformułowanie "w celu" należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Z tych też powodów brak "skutku", tj. przychodu, nie dyskwalifikuje wydatku jako kosztu poniesionego w celu osiągnięcia przychodu (...)".

Wypowiadając umowę, Spółka podjęła te działania w celu osiągnięcia przychodu i zabezpieczenia źródła przychodu. Niewpłacenie bowiem przez nabywcę kwot wynikających z umowy skutkowało powstaniem po stronie Spółki ryzyka związanego z brakiem środków na realizację przedmiotu umowy i pozbawienie możliwości ewentualnej sprzedaży nieruchomości innemu nabywcy. Odstąpienie od umowy umożliwiło dalszą sprzedaż lokali mieszkalnych i uzyskanie przychodu. Celowość podjętych działań przez Spółkę wskazuje z jednej strony na uniknięcie ryzyka związanego z niewypłacalnością nabywcy z drugiej jednak strony na dążenie przez Spółkę do zachowania i uzyskania źródła przychodu poprzez powtórną sprzedaż lokali mieszkalnych. Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, iż oczekiwanie na zakończenie procesu i niepewność prawna jaka się z nim wiązała, zdeterminowały Spółkę do zawarcia przedmiotowej ugody. Zawarcie ugody, a w konsekwencji uniknięcie ryzyka pozwoliło Spółce na osiągnięcie przychodu.

Spółka decydując się na odstąpienie od umowy była w posiadaniu wiedzy, zgodnie z którą jej działanie było racjonalnie uzasadnione. Zapłata odszkodowania oznaczała możliwość sprzedaży lokali mieszkalnych i w ten sposób osiągnięcie i zabezpieczenie źródła przychodów.

UZASADNIENIEm powyższego stanowiska może być inny wyrok sądu, mówiący iż:

" (...) kosztem uzyskania przychodów byłyby uzasadnione racjonalnie i gospodarczo nakłady i wydatki związane z działalnością gospodarczą podatnika, który przez ich poniesienie (»w celu«) zmierza do osiągnięcia przychodów z tego źródła. Jednakże podatnik winien wykazać ową celowość poniesienia wydatku, a także, a może przede wszystkim również to, że wydatek ten został poniesiony racjonalnie, tzn. że podatnik w zamian tego wydatku rzeczywiście uzyskał określone dobra i to, że mogły one racjonalnie rzecz ujmując, co najmniej hipotetycznie przynieść przychód. Owa racjonalność wydatku winna być również oceniana przy uwzględnieniu sytuacji finansowej podmiotu gospodarczego w kontekście jego realnych potrzeb" - wyrok NSA z 17 lipca 2003 r., sygn. SA/Bd 1818/03, Legali.

"Wydatek, aby mógł zostać uznany za koszt podatkowy musi być dokonany celowo i wynikać z prowadzonej działalności służącej jego osiągnięciu. Każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny pod katem bezpośredniego związku z przychodem i racjonalności działania dla osiągnięcia konkretnego przychodu. Istota zależności pomiędzy kosztem a przychodem sprowadza się do zaistnienia związku przyczynowo - skutkowego, tj. poniesienie wydatku musi mieć wpływ na możliwość powstania lub zwiększenia przychodu lub też może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego dochodu" - wyrok NSA z 13 października 2003 r., sygn. akt l SA/Ka 2117/02. Związek, o którym mowa w powyższym wyroku z całą pewnością miał miejsce w analizowanym stanie faktycznym. Wydatek w postaci odszkodowania miał wpływ na możliwość powstania przychodu. Kwota, którą Spółka otrzymała w wyniku dalszej odprzedaży mogła zostać zainwestowana. Możliwość tę można jednak było uzyskać wyłącznie poprzez zapłatę przedmiotowego odszkodowania.

Wypowiadając umowę, Spółka podjęła te działania w celu osiągnięcia przychodu i zabezpieczenia źródła przychodu. Niewpłacenie bowiem przez nabywcę kwot wynikających z umowy skutkowało powstaniem po stronie Spółki ryzyka związanego z brakiem środków na realizację przedmiotu umowy i pozbawienie możliwości ewentualnej sprzedaży nieruchomości innemu nabywcy. Odstąpienie od umowy umożliwiło dalszą sprzedaż lokali mieszkalnych i uzyskanie przychodu. Celowość podjętych działań przez Spółkę wskazuje z jednej strony na uniknięcie ryzyka związanego z niewypłacalnością nabywcy z drugiej jednak strony na dążenie przez Spółkę do zachowania i uzyskania źródła przychodu poprzez powtórną sprzedaż lokali mieszkalnych. Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, iż oczekiwanie na zakończenie procesu i niepewność prawna jaka się z nim wiązała zdeterminowały Spółkę do zawarcia przedmiotowej ugody. Zawarcie ugody, a w konsekwencji uniknięcie ryzyka pozwoliło Spółce na osiągnięcie przychodu.

Powyższe wskazuje bezsprzecznie na związek przyczynowo - skutkowy między wydatkiem powstałym na skutek rozwiązania umowy a przychodem ze sprzedaży lokali mieszkalnych. Ponieważ kwota uzyskana ze sprzedaży lokali mieszkalnych stanowi przychód podatkowy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo do uznania za koszt podatkowy kwoty wypłaconego odszkodowania, stanowiącego wydatek poniesiony w celu uzyskania tego przychodu.

Możliwość uznania wydatków poniesionych na odszkodowanie za koszt uzyskania przychodu potwierdza pismo Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 29 listopada 2007 r., sygn. PD-1/42180-41/07.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może uznać poniesiony wydatek na wypłatę odszkodowania jako koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Przy czym kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty pośrednie, tj. dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania źródła przychodów).

Treść powyższej regulacji, będącej w istocie klauzulą generalną, wskazuje, że ustawodawca dopuszcza jej elastyczne stosowanie w zależności od okoliczności faktycznych sprawy. Wobec powyższego, uzasadnieniem dla poniesienia niektórych wydatków może być dążenie do uniknięcia ryzyka wystąpienia ewentualnych strat, zapobieżenia ich wzrostowi, jeżeli są one związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, albowiem kosztem uzyskania przychodów są również wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę na przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

* wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,

* zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

* zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Stosownie do treści art. 361 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), odszkodowanie to świadczenie, które wyrównuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz utracone przez niego korzyści.

Wymienione w treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Z powyższego wynika, że ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z karą za wadliwie wykonaną usługę, bądź za zwłokę w usunięciu powstałych wad. Nie odniósł się natomiast do wydatków należnych z tytułu odstąpienia od umowy z najemcą o wybudowanie lokali mieszkalnych i ich odprzedaż ze względu na niewpłacenie przez nabywcę wymaganych kwot zaliczek. Oznacza to, że kary umowne i odszkodowania inne niż wymienione, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełniają ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka zawarła w 2006 r. umowy o wybudowanie 10 lokali mieszkalnych i ich odprzedaż. Strony zobowiązały się w umowie do wypłacenia 5% wartości przedmiotu umowy w przypadku odstąpienia od umowy. Nabywca zobowiązał się do wpłaty zaliczki na lokale mieszkalne, następnie nie wywiązał się ze zobowiązania i nie wpłacił wszystkich należnych kwot. Ze względu na niewpłacenie przez nabywcę wymaganych kwot w wymaganym terminie, Spółka złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Następnie nabywca wystąpił na drogę sądową o stwierdzenie nieważności postanowień umowy odnośnie zapisów umowy dotyczących kwestii odstąpienia od umowy. Ostatecznie Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz nabywcy należność w formie odszkodowania w wysokości 160.000 zł.

Ponadto Spółka wskazała, iż powyższe działanie miało służyć zabezpieczeniu i zachowaniu źródła przychodów. Po podpisaniu ugody Spółka uzyskała pełną możliwość dysponowania lokalami mieszkalnymi i dokonała ich ponownej sprzedaży, uzyskując w ten sposób przychód ze sprzedaży.

Wobec powyższego, wydatek w kwocie 160.000 zł będący konsekwencją zawartej ugody z tytułu odstąpienia od umowy uznać należy za koszt poniesiony w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996, przez pojęcie "zachować" ("zachowywać") należy rozumieć "dochować coś w stanie nie zmienionym, nie naruszonym, utrzymać". Natomiast "zabezpieczyć" ("zabezpieczać") oznacza "uczynić bezpiecznym - nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić". Można zatem przyjąć, iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nie naruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. W analizowanej sprawie, Spółka przedstawiała informacji, które wskazują, iż dla zachowania (zabezpieczenia) obecnych i przyszłych przychodów racjonalnym było odstąpienie od umowy oraz zapłata odszkodowania. Zatem argumentacja Spółki w zakresie kwalifikacji ww. wydatku odpowiada przytoczonej definicji.

Reasumując powyższe wyjaśnienia, stwierdzić należy, iż wydatek w kwocie 160.000,00 zł poniesiony przez Spółkę w związku z odstąpieniem od umowy z najemcą o wybudowanie lokali mieszkalnych i ich odprzedaż stanowi - w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - koszt uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia.

Zaznacza się jednak, że zaliczenie tegoż wydatku do kosztów uzyskania przychodów powoduje obniżenie podstawy opodatkowania, zatem Spółka winna dysponować stosownymi dowodami, iż zaliczenie przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów było zasadne i celowe. W szczególności zaś, że wydatek ten został poniesiony w celu uzyskania lub zagwarantowania przychodów, względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.