ILPB3/423-117/09-5/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2009 r. (data wpływu - 4 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 4 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 17 marca 2009 r. (data wpływu 18 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest producentem produktów leczniczych, dla których zakres reklamy reguluje prawo farmaceutyczne.

Zgodnie z art. 52 ust. 1 prawa farmaceutycznego, reklamą produktu leczniczego jest działalnie polegające na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mające na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczaniu, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

W świetle wymogów prawa farmaceutycznego, działania Spółki w zakresie reklamy produktów leczniczych obejmują m.in. odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept przez przedstawicieli medycznych lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli medycznych i / lub handlowych, a także sponsorowanie spotkań promocyjnych dla tych osób. Odnosząc się do zasad organizowania spotkań promocyjnych, art. 58 prawa farmaceutycznego zabrania organizowania i finansowania spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania.

W ramach ww. działań reklamowych Spółka ponosi m.in. wydatki na zakup:

Artykuły wymienione w punkcie:

Wydatki na usługi gastronomiczne, catering, zakup na tzw. "wynos", artykuły spożywcze w porównaniu z liczbą uczestników biorących udział w spotkaniu promocyjnym nie mogą przekroczyć kwoty 100 złotych brutto na osobę.

Wyżej wymienione wydatki Spółka kwalifikuje do kosztów reklamy i w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznaje za koszty uzyskania przychodu.

Ponadto, Spółka ponosi wydatki na zakup kwiatów i galanterii cukierniczej (bombonierki, kosze słodyczy, itp.), które wręczane są ww. osobom z okazji imienin, świąt lub innych powszechnie uznawanych okazji. Wydatki te, Spółka kwalifikuje jako koszty reprezentacji i wyłącza z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy.

Pismem z dnia 17 marca 2009 r. Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny, informując, iż głównym celem organizowanych przez Niego spotkań promocyjnych jest promocja produktów leczniczych w celu zwiększenia liczby podpisywanych recept, sprzedaży lub ich konsumpcji. Spółka wskazała również, iż serwowane artykuły spożywcze, usługi gastronomiczne lub cateringowe podczas organizowanych spotkań nie wykraczają poza główny cel spotkania, poczęstunek ma wymiar symboliczny, a rodzaj i ilość serwowanych produktów nie mają charakteru okazałego ani wystawnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakres działań reklamowych przewidziany w prawie farmaceutycznym oparty jest na katalogu zawartym w art. 86 ust. 1 Dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi.

Odnosząc się do formy reklamy, jaką jest organizacja spotkań promocyjnych produktów leczniczych oraz biorąc pod uwagę, że termin "sponsorowanie" dotyczy pokrywania całokształtu kosztów związanych z organizacją takiego spotkania promocyjnego, w ocenie Spółki, brak jest podstaw, by różnicować podejście do poszczególnych wydatków z tym związanych.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W przypadku ponoszenia wydatków w związku z działaniami kwalifikowanymi jako reklama produktów leczniczych w rozumieniu art. 52 prawa farmaceutycznego oraz z uwzględnieniem wymogów tego prawa, wydatki te, zdaniem Spółki, w całości stanowią koszty reklamy. Ponieważ ponoszone są w celu osiągnięcia, zachowania bądź zabezpieczenia przychodów, mogą podlegać w całości zaliczeniu do kosztów podatkowych.

Natomiast, wydatki na kwiaty i galanterię czekoladową wręczane z okazji imienin, świąt, itp. okazji, mają na celu tworzenie pozytywnego wizerunku firmy i budowę odpowiednich relacji z klientami. W ocenie Spółki, wydatki te mają charakter reprezentacyjny i w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 nie mogą zostać uznane za koszt podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów kosztów ich uzyskania, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reprezentacji. Zatem należy odwołać się do wykładni językowej tych pojęć. "Słownik języka polskiego" pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Przenosząc powyższą definicję na grunt działalności gospodarczej, należy przyjąć, że reprezentacja to działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, które mają na celu kształtowanie oraz utrwalanie pozytywnego wizerunku firmy poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, czy wręczanie upominków.

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu.

Definicja i katalog czynności stanowiących reklamę produktu leczniczego zawarte zostały w przepisach szczególnych, którymi w przedmiotowej sprawie są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271).

Zgodnie z art. 52 ust. 1 i 2 tej ustawy, reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Obejmuje ona w szczególności:

Wskazać również należy, iż dla działalności reklamowej ustawa - Prawo farmaceutyczne określa szereg ograniczeń, które zostały wymienione w art. 53 - 64, spełnienie których decyduje o kwalifikacji wydatków do reklamy produktu leczniczego.

Przykładowo, art. 58 ust. 1 tej ustawy, zabrania kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania. Jednak zgodnie z art. 58 ust. 3 ww. ustawy, powyższy zakaz nie dotyczy dawania przedmiotów o wartości materialnej nieprzekraczającej 100 zł związanych z praktyką medyczną lub farmaceutyczną opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca organizuje spotkania promocyjne z osobami uprawnionymi do wystawiania recept oraz osobami prowadzącymi obrót produktami leczniczymi. Ich celem jest promocja produktu leczniczego. Spółka zapewnia uczestnikom poczęstunek, np. artykuły spożywcze typu: kawa, herbata, słodycze, napoje bezalkoholowe, artykuły przetworzone kupowane na tzw. "wynos" typu pizza, kanapki, kurczak z rożna, sałatki lub usługi gastronomiczne czy też usługi cateringowe. Wydatki na ww. poczęstunek nie przekracza kwoty 100 złotych brutto na osobę.

Ponadto, Spółka wręcza ww. osobom kwiaty i wyroby cukiernicze (bombonierki, kosze słodyczy, itp.) z okazji imienin, świąt lub innych okazji.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup artykułów spożywczych, usług gastronomicznych oraz usług cateringowych serwowanych podczas spotkań promocyjnych będą stanowiły reklamę produktu leczniczego w świetle art. 52 ust. 1 ustawy - Prawo farmaceutyczne, gdyż nie wykraczają one poza główny cel tych spotkań.

Stanowią one zwyczajowy poczęstunek kontrahentów, należący do powszechnie obowiązujących kanonów kultury (nie mające charakteru okazałości) mogą zatem zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym, Spółka postępuje prawidłowo, zaliczając je do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, iż przedmiotowe wydatki należy właściwie udokumentować dla celów podatkowych, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast, działania polegające na wręczaniu kontrahentom kwiatów i galanterii cukierniczej (bombonierki, kosze słodyczy, itp.) z okazji imienin, świąt lub innych okazji noszą, zdaniem tut. Organu, znamiona reprezentacji. Mają one bowiem na celu utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku Spółki firmy na zewnątrz, tj. w relacji z klientami. Zatem, wydatki na ich zakup, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wyłączone będą z kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie informuje się, iż w zakresie stanu faktycznego została wydana odrębna interpretacja w dniu 27 kwietnia 2009 r. nr ILPB3/423-117/09-4/MC.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.