ILPB3/423-105/11-3/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2011 r. (data wpływu 11 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* zwolnienia z opodatkowania dochodów uzyskanych ze sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych powstałych w wyniku produkcji strefowej - jest prawidłowe,

* ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu i odpadów poprodukcyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 11 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony o brakującą opłatę w dniu 8 czerwca 2011 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia z opodatkowania dochodów uzyskanych ze sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych powstałych w wyniku produkcji strefowej oraz ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu i odpadów poprodukcyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca prowadzi na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej działalność gospodarczą w zakresie produkcji silników spalinowych i części do nich na podstawie zezwolenia wydanego w dniu 30 kwietnia 2004 r. Zezwolenie to obejmuje prowadzenie na terenie strefy działalności gospodarczej w zakresie produktów przetwórstwa przemysłowego (PKWiU Sekcja D działy 29, 31, 34, 36, 73). Spółka prowadzi działalność zachowując warunki określone w zezwoleniu.

W wyniku realizacji procesu produkcyjnego, w fabryce Wnioskodawcy powstają odpady produkcyjne (np. wiór aluminiowy, wiór stalowy) oraz złomy (części, podzespoły, uszkodzone wyroby gotowe). Odpady takie i złomy podlegają sprzedaży do podmiotów zewnętrznych w celu ich utylizacji. Wnioskodawca posiada zawartą umowę o zbieranie, ewidencję, transport odpadów przemysłowych oraz komunalnych z fabryki Spółki. Na podstawie zawartej umowy, Zleceniobiorca zobowiązuje się do gospodarowania odpadami poprodukcyjnymi i komunalnymi, w szczególności do odbierania odpadów i złomów przekazywanych przez Wnioskodawcę własnym transportem sukcesywnie wg potrzeb zgłaszanych przez Wnioskodawcę i zapewnienia kontenerów w ilości zgodnej z planem gospodarowania odpadami. Wnioskodawca posiada wgląd do Systemu Ewidencji Odpadów w celu nadzorowania ich obrotem. Odpady produkcyjne i złomy odbierane są przez Zleceniobiorcę i na podstawie rodzaju otrzymanych z tych części odpadów kalkulowana jest cena ich nabycia (w szczególności przewidziana jest odrębna cena dla: zgarów i żużli odlewniczych, odpadów z toczenia i piłowania metali nieżelaznych - wiór aluminiowy, wiórów żeliwnych, metali żelaznych - złom, metali nieżelaznych - złom aluminiowy itd.). Sprzedaż złomu i odpadów poprodukcyjnych nie została wymieniona w zezwoleniu na działalność w strefie. Spółka osiąga także przychody z działalności nie objętej zezwoleniem, np. obsługi magazynowej, refakturowania usług transportowych, przychody z lokat bankowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zasady funkcjonowania specjalnych stref ekonomicznych w Polsce określa ustawa z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.). Zgodnie z art. 12 tej ustawy "dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych".

Na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zwolnienie przychodów osiąganych w specjalnych strefach ekonomicznych reguluje art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy. Przepis ten stanowi, że "wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia (...)". Powyższe zwolnienie, zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Z przytoczonych wyżej regulacji wynika wyraźnie, że korzystanie ze zwolnienia z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej jest ograniczone w dwóch aspektach. W aspekcie terytorialnym zwolnienie dotyczy wyłącznie działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy. W aspekcie przedmiotowym zwolnienie obejmuje wyłącznie rodzaje (kategorie) działalności wskazane w zezwoleniu. Zatem zwolnieniu w podatku dochodowym od osób prawnych podlega tylko dochód z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy i w zakresie określonym w zezwoleniu. A contrario, jeżeli jakiś rodzaj działalności nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega omawianemu zwolnieniu podatkowemu.

W zakresie kwalifikowania danego rodzaju prowadzonej działalności do zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obok enumeratywnego wymienienia określonego rodzaju działalności w zezwoleniu na działalność w strefie, należy również mieć na uwadze kryterium zaliczenia do produkcji pomocniczej. Oznacza to, że zwolnienie podatkowe obejmuje również działalność pomocniczą, czyli niezbędną do realizacji zakresu działalności gospodarczej wymienionej w zezwoleniu. W celu określenia jaka działalność jest "działalnością pomocniczą" odwołuje się w praktyce do definicji zawartej w Rozporządzeniu Rady (EWG) nr 696/93 z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie jednostek statystycznych do celów obserwacji i analizy systemu produkcyjnego we Wspólnocie (Dz. U. UE z 1993 r. Nr 76, poz. 1 z późn. zm.). Zgodnie z Rozporządzeniem, działalność pomocnicza w ramach danej jednostki prowadzona jest w celu umożliwienia lub ułatwienia produkcji określonych towarów i usług przez daną jednostkę na rzecz stron trzecich; produkty działalności pomocniczej nie są jako takie dostarczane stronom trzecim. Za działalność pomocniczą uznaje się taką działalność, która spełnia wszystkie następujące warunki:

Na tle przedstawionych regulacji prawnych Wnioskodawca uważa, że przychody ze sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych nie są objęte zwolnieniem o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przychody te nie zostały wyszczególnione w zezwoleniu na prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej. Pozostają one jedynie w pośrednim związku z prowadzoną działalnością zwolnioną, jednak związek taki jest niewystarczający. Zwolnienia podatkowe należy interpretować ściśle, a więc obejmują one wyłącznie przychody bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą prowadzoną w strefie na podstawie zezwolenia. Opisane w stanie faktycznym przychody nie mieszczą się również w przedstawionym wyżej rozumieniu działalności pomocniczej. Złom i inne odpady poprodukcyjne nie służą bowiem jedynie Spółce, ale są sprzedawane innym podmiotom.

Przedstawione stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, przychody ze sprzedaży złomu i odpadów poprodukcyjnych nie korzystają ze zwolnienia dla działalności prowadzonej w strefie, znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych i praktyce organów podatkowych. W prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 listopada 2007 r. (sygn. I SA/Gl 614/07), który zapadł w zbliżonym do podanego wyżej stanie faktycznym, czytamy: "Zgodnie z cytowanym już wyżej przepisem art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy podatkowej zwolnione od podatku są wyłącznie dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie odpowiedniego zezwolenia, w którym określa się m.in. przedmiot prowadzonej w strefie działalności gospodarczej. Z treści tego przepisu wynika, że dochody uzyskane z prowadzenia każdej innej niż określona w zezwoleniu działalności gospodarczej osoby prawnej nie są objęte przedmiotowym zwolnieniem. (...) Określenie przedmiotu prowadzonej działalności gospodarczej jako działalności w zakresie wyrobów ujętych w odpowiedniej pozycji klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) powinno nastąpić zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności (PKD). Klasyfikacja ta wyróżnia działalność poligraficzną, jak i działalność polegającą na sprzedaży hurtowej odpadów jako działalności gospodarcze o różnym przedmiocie. Prowadzenie działalności w postaci sprzedaży odpadów produkcyjnych, powstałych w procesie wykonywania działalności w ramach określonych w zezwoleniu, o ile nie została w nim uwzględniona, nie stanowi działalności, z której uzyskane dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy podatkowej. Uwarunkowania, przebieg czy uboczny efekt procesów technologicznych czy produkcyjnych nie definiują dochodów czy prowadzonej działalności gospodarczej".

Analogiczny pogląd przedstawiają: interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 stycznia 2008 r. (sygn. IBPB3/423-188/JS), interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 marca 2008 r. (sygn. IBPB3/423-16/08/JS), interpretacja Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego z dnia 30 października 2005 r. (sygn. PDII/423/1/253/06). W tej ostatniej organ podatkowy stwierdza: "Jeżeli więc Spółka uzyskuje dochody z innych źródeł niż wymienione w zezwoleniu, to nawet jeśli - jak podkreśla Spółka, a tutejszy Organ podatkowy tego nie neguje - jest to działalność nie mająca cech samoistności, a ściśle związana z działalnością objętą zezwoleniem, to w świetle obowiązujących przepisów nie ma możliwości, aby uznać, że ta działalność jest również objęta zezwoleniem, a dochody z niej uzyskane są wolne od podatku dochodowego tak jak dochody z działalności gospodarczej wymienionej w zezwoleniu".

Powyższe stanowisko zostało także potwierdzone w wydanym dla Wnioskodawcy postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego, w którym organ podatkowy nie zgadzając się ze stanowiskiem Wnioskodawcy o zaliczeniu przychodów ze sprzedaży odpadów poprodukcyjnych za działalność objętą zwolnieniem z art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznał, że sprzedaż odpadów poprodukcyjnych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, działalność w zakresie sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych nie jest działalnością gospodarczą wskazaną w zezwoleniu na działalność w specjalnej strefie ekonomicznej i jako taka nie podlega zwolnieniu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Pytanie drugie dotyczy zasad ustalania kosztów uzyskania przychodów dla opisanych w stanie faktycznym przychodów ze sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych. Zasady ustalania, jaki wydatek jest kosztem podatkowym określa art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowi on, że "kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1". Przytoczony artykuł jest podstawowym przepisem określającym pojęcie kosztów podatkowych. Zawiera on zasadę ogólną określania jaki wydatek jest kosztem uzyskania przychodów. Należy uznać, że przepis ten ma zastosowanie do wszystkich kosztów podatkowych, o ile ustawa nie wskazuje na specjalny sposób ich określania.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, w doktrynie i w praktyce wyprowadza się warunki, jakie muszą zostać spełnione, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów. Po pierwsze, wydatek ten musi zostać poniesiony przez podatnika. Termin "ponieść" w znaczeniu językowym oznacza "zostać obarczonym, obciążonym czymś". Z perspektywy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poniesienie to faktyczne wydatkowanie, gdyż wykładnia całego zwrotu wskazuje na czas dokonany co oznacza, że chodzi o taki stan, w którym nastąpiło obciążenie kosztem nie tylko w sensie ewidencyjnym, ale w znaczeniu realnym. W sytuacji poniesienia kosztów musiało dojść do wydatkowania określonej sumy pieniężnej. Wydatek musi być poniesiony przez podatnika, a więc w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych tego podatnika; nie stanowią kosztów podatkowych wydatki, które zostały poniesione na rzecz działalności podatnika przez osoby trzecie.

Po drugie, wydatek musi mieć charakter definitywny. Oznacza to, że wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona albo zrefundowana.

Po trzecie, wydatek musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. O związku takim można mówić z punktu widzenia treści umowy spółki, statutu lub innego aktu organizacyjnego, w którym określony został przedmiot przedsiębiorstwa podatnika.

Po czwarte, wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła. Jak wskazuje się w orzecznictwie sądowym sformułowanie "w celu uzyskania przychodów" oznacza, że wydatek musi być poniesiony w taki sposób, aby racjonalnie działający przedsiębiorca, mógł w związku z nim spodziewać się z dużym prawdopodobieństwem wystąpienia przychodu (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 sierpnia 2003 r., sygn. SA/Bd 1627/03). Przy czym nie podlega wykluczeniu z kosztów podatkowych wydatek, którego poniesienie nie przyniosło efektu w postaci uzyskanego przychodu lub uzyskany przychód był w wysokości niższej od poniesionego kosztu, jeżeli poniesienie wydatku nastąpiło w celu uzyskania przychodu - racjonalnie przyjmując mogło przyczynić się do uzyskania przychodu.

Po piąte, wydatek należy właściwie udokumentować. Za dowody świadczące o poniesionych przez podatnika kosztach mogą być uznane dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnych transakcji.

Po szóste, wydatek nie może być wymieniony w negatywnym katalogu z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten zawiera listę wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Przechodząc na grunt analizowanego stanu faktycznego należy stwierdzić, że art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma zastosowanie również do określenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych. Jak wskazano powyżej, jest to przepis ogólny, który ma zastosowanie do uznawania wydatków za koszty podatkowe. Brak jest specjalnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które wskazywałyby zasady określania kosztów z tytułu sprzedaży złomów czy odpadów, dlatego też konieczne jest zastosowanie zasady ogólnej. Tym samym, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, kosztem uzyskania przychodów będą wydatki poniesione w związku z uzyskiwanym przychodem, a więc wydatki które rzeczywiście obciążały podatnika. Za koszty uzyskania przychodu należy więc uznać cenę nabycia materiałów, które zostały sprzedane jako złom czy odpad poprodukcyjny bądź koszt wytworzenia wyrobu gotowego, jeżeli przedmiotem sprzedaży na złom jest wyrób gotowy. Wydatki na nabycie tych materiałów i koszt wytworzenia wyrobu gotowego spełniają wszystkie wskazane wyżej warunki, od których zależy uznanie za koszt podatkowy. Wydatki te zostały rzeczywiście poniesione przez Spółkę i pozostawały w ścisłym związku z Jej działalnością. Wydatki te niewątpliwie służą osiąganiu przychodów, które Spółka uzyska ze sprzedaży złomu i innych odpadów. Wydatki zostały należycie udokumentowane, a ponadto nie są wymienione w negatywnym katalogu wydatków nie uznawanych za koszty podatkowe (art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Konkludując ten fragment rozważań należy stwierdzić, że zdaniem Wnioskodawcy, cena nabycia materiałów bądź koszt wytworzenia wyrobu gotowego, które następnie podlegają sprzedaży jako złom bądź odpad poprodukcyjny, jest bezpośrednio związany z uzyskanym przez Spółkę przychodem ze sprzedaży tych złomów czy odpadów. Dlatego kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych będzie wartość materiałów według ich ceny nabycia bądź wartość wyrobu gotowego według kosztu jego wytworzenia.

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w interpretacji wydanej przez Naczelnika Warmińsko - Mazurskiego Urzędu Skarbowego w dniu 14 maja 2007 r. (sygn. US.PD/423-10/ER/07) oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 marca 2008 r. (sygn. IBPB3/423-16/08/JS). Organ stwierdził: "Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że złom stanowią odpady powstałe w toku produkcji puszek z zakupionej w tym celu blachy. Zatem wydatek poniesiony na zakup blachy odpowiadający ilości powstałych odpadów produkcyjnych (złomu) stanowi koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży tego złomu, gdyż wiąże się w sposób bezpośredni z przychodem z tego tytułu". Interpretacja została wydana w bardzo zbliżonym stanie faktycznym i na tle tych samych przepisów prawa. Wnioskodawca zgadza się z przedstawioną w niej argumentacją.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, że taka wartość kosztu uzyskania przychodu w wysokości ceny nabycia materiału bądź kosztu wytworzenia wyrobu gotowego ustalana jest, co do zasady, także w przypadku standardowej sprzedaży do nabywców pełnowartościowego materiału bądź wyrobu gotowego. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazują na możliwość różnicowania wysokości kosztu uzyskania przychodu w zależności od tego czy materiał bądź wyrób gotowy podlega sprzedaży jako wyrób pełnowartościowy, czy sprzedaż dotyczy materiałów, czy wyrobów gotowych uszkodzonych w ramach procesu produkcyjnego z ich przeznaczeniem do złomowania. W każdym z tych przypadków wysokość kosztu określa się w wysokości kosztu poniesionego na nabycie materiału bądź wytworzenie wyrobu gotowego. Dlatego wysokość kosztu uzyskania przychodu ze sprzedaży materiałów bądź wyrobów gotowych bez względu na ich przeznaczenie i uzyskaną cenę ze sprzedaży, powinna być ustalana według takich samych zasad.

Na zakończenie Wnioskodawca chciałby podkreślić, że w omawianej sprawie nie ma żadnych podstaw do poszukiwania zasad określania kosztów podatkowych w ustawie o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Regulacja tej ustawy, zaliczana do prawa bilansowego, nie może wpływać na określanie kosztów uzyskania przychodów i innych zasad opodatkowania. Wynika to z powszechnie przyjętego w doktrynie i orzecznictwie założenia o autonomii prawa podatkowego. W żadnym razie przyjęte przez podatnika dobrowolnie rozwiązania księgowe albo narzucone mu przepisami o rachunkowości księgowe zasady ujęć zdarzeń, nie determinują innych, niż zapisane w przepisach podatkowych kwalifikacji prawno - podatkowych. Podstawą określania, co jest kosztem uzyskania przychodów w analizowanej sprawie mogą być wyłącznie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Taki sposób interpretacji przepisów potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 września 2010 r. (sygn. VIII SA/Wa 419/10) czy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 sierpnia 2007 r. (sygn. I SA/Wr 913/07). Ponadto należy zauważyć, że podatkowa kategoria kosztów ponoszonych przez podatnika, na określenie której prawo podatkowe utworzyło własny termin "koszty uzyskania przychodów", jest odrębną kategorią kosztów, której nie można wprost wiązać z kategorią kosztów w prawie rachunkowym. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 pkt 31 ustawy o rachunkowości, przez koszty i straty rozumie się "uprawdopodobnione zmniejszenia w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli".

Zatem z punktu widzenia prawa rachunkowego (bilansowego), oceniany jest związek kosztu z prowadzoną działalnością gospodarczą i funkcjonowaniem podmiotu. Natomiast z punktu widzenia prawa podatkowego, ocenie podlega związek poniesionego wydatku (uznawanego za koszt) z efektem działalności podatnika mierzonym wielkością przychodu, który w określonych konkretnie okolicznościach potencjalnie może być osiągnięty. Koszt podatkowy określony w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wiążę się ściśle z takimi pojęciami prawnymi jak "przychód", "koszty uzyskania przychodów" i "wydatki nie uznawane za koszty uzyskania przychodów". Wszystkie te terminy mają swoje specyficzne znaczenie prawne wynikające z treści ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie można ich łączyć albo zastępować zupełnie innymi terminami z ustawy o rachunkowości. Takie postępowanie prowadziłoby do wypaczenia sensu tych terminów oraz do zmieniania i obchodzenia regulacji podatkowej za pomocą prawa bilansowego, co oczywiście jest niedopuszczalne.

Reasumując: Wnioskodawca uważa, że koszt uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych powinien zostać określony w wysokości ceny nabycia materiałów, gdy sprzedaży na złom podlega zakupiony materiał lub w wysokości kosztu wytworzenia wyrobu gotowego, gdy sprzedaży na złom podlega wyrób gotowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe - w zakresie zwolnienia z opodatkowania dochodów uzyskanych ze sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych powstałych w wyniku produkcji strefowej,

* prawidłowe - w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu i odpadów poprodukcyjnych.

Odpowiedź na pytanie nr 1.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Odpowiedź na pytanie nr 2.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji oraz pism stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.