ILPB3/423-102/11-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2011 r. (data wpływu 11 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi z tytułu rozwiązania umowy o pracę - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi z tytułu rozwiązania umowy o pracę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. zatrudniała pracownika na stanowisku Inżynier ds. Projektów na podstawie umowy o pracę od dnia 3 lipca 2006 r. Z dniem 6 września 2010 r. rozwiązano z ww. umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia, wskazując jako powód działanie na szkodę firmy, ujawnianie informacji firmom konkurencyjnym, szpiegostwo na rzecz firm konkurencyjnych. Pracownikowi wydano świadectwo pracy uwzględniające powyższy stan - wskazano w nim, że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Dnia 20 września 2010 r. Sp. z o.o. otrzymała od ww. pracownika pismo, w którym wnioskował o sprostowanie świadectwa pracy. Zaznaczył, że w jego przekonaniu umowa powinna być rozwiązana z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia i w związku z tym domagał się sprostowania świadectwa pracy i przesłania go na podany adres.

W odpowiedzi na wniosek Pracownika o sprostowanie świadectwa pracy 27 września 2010 r. przesłano pismo, w którym poinformowano, że brak jest podstaw faktycznych i prawnych do zmiany treści wydanego świadectwa pracy, gdyż odzwierciedla ono fakt rozwiązania umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych oraz zawiera wszelkie inne informacje wymagane przez przepisy prawa, w szczególności zaś rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania.

W dniu 24 września 2010 r. Sp. z o.o. otrzymała z Sądu Rejonowego (...) wezwanie do osobistego stawiennictwa w dniu 15 października 2010 r. w charakterze strony w sprawie z powództwa ww. pracownika przeciwko Sp. z o.o. - dotyczącej rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Pracownik wnosił w pozwie o uchylenie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika i zastąpienie tegoż oświadczenia rozwiązaniem umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. W jego opinii, podane przez pracodawcę powody rozwiązania umowy o pracę były nieprawdziwe i nie znajdowały odzwierciedlenia w rzeczywistości. Pracownik wniósł również o zasądzenie odszkodowania w oparciu o art. 58 Kodeksu Pracy w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy, tj. w kwocie 18.000,00 PLN brutto. Sp. z o.o. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości, poza dowodami z dokumentów wniosła o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka - byłego Prezesa Zarządu Sp. z o.o. Na posiedzeniu jawnym Sądu Rejonowego (...), które miało miejsce 15 października 2010 r., po tym jak Przewodniczący poddał stronom pod rozwagę możliwość ugodowego zakończenia sporu, strony podjęły negocjacje i zawarły ugodę.

Strona pozwana Sp. z o.o. zobowiązała się na poczet całkowitego zaspokojenia roszczeń ze stosunku pracy łączącego strony anulować powodowi (...) rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z dnia 6 września 2010 r., zmienić tryb rozwiązania umowy o pracę na "za porozumieniem stron" z tą samą datą ustania stosunku pracy, sprostować świadectwo pracy powoda z dnia 6 września 2010 r. w punkcie 3 w ten sposób, że w miejsce dotychczasowego zapisu wpisać, iż stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania "za porozumieniem stron" i tak sprostowane świadectwo pracy wydać powodowi w terminie 7 dni od zawarcia ugody, listem poleconym na adres zamieszkania powoda znany stronie pozwanej. Ponadto strona pozwana zobowiązała się wypłacić powodowi kwotę 6.000,00 PLN brutto tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę oraz kwotę 2.400,00 PLN brutto tytułem premii gwarantowanej w terminie 10 dni od dnia zawarcia ugody, przelewem na rachunek bankowy powoda znany stronie pozwanej, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia płatności. Pracownik wyraził zgodę na tak sformułowaną ugodę i oświadczył, że jej treść w całości wyczerpuje jego roszczenia ze stosunku pracy łączącego strony, a ponadto zrzekł się wszelkich ewentualnych roszczeń ze stosunku pracy łączącego strony. Na tym zakończono spór między stronami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo zakwalifikowała wypłacone ugodowe pozasądowe odszkodowanie jako koszty Spółki będące kosztami podatkowymi.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Spółkę związane z zawartą ugodą z byłym pracownikiem miały swe uzasadnienie i miały na celu głównie zmniejszenie późniejszych wydatków Spółki związanych z powyższymi sprawami, spełnione są więc przesłanki do zaliczenia powyższych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, w ocenie Spółki, należy podkreślić, że brak w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnego wyłączenia z kosztów odszkodowania pozasądowego wypłaconego pracownikowi.

Poniżej kilka interpretacji w podobnych sprawach. Spółka zdaje sobie sprawę, że są to interpretacje w indywidualnych sprawach i nie mogą być dla Spółki podstawą do stosowania prawa. Spółka przytacza je w celu potwierdzenia, iż stanowisko Spółki jest spójne ze stanowiskiem Izb Skarbowych, Sądów w podobnych, indywidualnych sprawach.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w dniu 8 stycznia 2008 r. w interpretacji indywidualnej (nr ITPB3/423-155/07/AT), uznał stanowisko Spółki za prawidłowe w kwestii zaliczenia do kosztów podatkowych wypłaconego odszkodowania. W uzasadnieniu Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, iż zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, prawodawca zawarł natomiast zamknięty katalog wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Odszkodowania zasądzone na rzecz byłych pracowników z tytułu nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę oraz odsetki za zwłokę od tych należności nie zostały ujęte w treści wskazanego przepisu.

Zatem wydatek, o którym mowa, jako świadczenie pozostające w ścisłym związku ze stosunkiem pracy jaki łączył pracodawcę z osobą, na rzecz której świadczenia dokonano, wyczerpuje znamiona cytowanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z czym może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jednostki.

Także Izba Skarbowa w Krakowie na pytanie podatnika, czy "odszkodowanie wypłacone przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów...", odpowiedziała twierdząco. W decyzji z dnia 17 sierpnia 2004 r. (PD-1/005/2-193/04/WK) wyjaśniła, że odszkodowanie to jest konsekwencją wcześniejszego zatrudnienia pracownika, a przez to wykazuje związek z przychodami spółki.

Spółka zaznacza także, iż generalnie stanowiska sądów administracyjnych są w tych kwestiach podobne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 7 stycznia 2010 r., o sygn. I SA/Ol 768/09 stwierdził, iż: "Skoro zatem Sąd powszechny zasądził od zakładu pracy na rzecz pracownika świadczenie (do którego pracodawca się zobowiązał w umowie o pracę), to stanowi ono koszt uzyskania przychodu w momencie wypłaty. W takim wypadku nie ma znaczenia fakt, że płatność jest dokonywana na rzecz osoby, która nie jest aktualnie zatrudniona". Wydaje się, iż przez analogię odnieść można powyższe także do sytuacji, gdy odszkodowanie płatne ma być na podstawie ugody zawartej z byłym pracownikiem.

Również Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził w uchwale NSA z dnia 18 czerwca 2007 r., sygn. akt II FPS 8/06, iż: "Może się zdarzyć, że mimo uzasadnionych ekonomicznie, uwzględniających zasady logiki działań, nie dojdzie do powstania lub zwiększenia przychodu. Istotne jest natomiast to, że kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby przynosiło ono przychody także w przyszłości. W ramach tej kategorii wydatków mieszczą się niewątpliwie także wydatki, wskutek których podatnik uzyska oszczędności albo uniknie ciężarów większych od rzeczywiście poniesionych".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Z uwagi na fakt, iż prawo podatkowe nie posługuje się pojęciem kosztu w kategorii ekonomicznej czy rachunkowej, lecz specyficzną i właściwą tylko sobie kategorią kosztów uzyskania przychodów, podatkowe ujęcie kosztów różni się znacznie od ujęcia ekonomicznego czy rachunkowego. Z tego też względu, wydatek będący kosztem w sensie ekonomicznym, poniesiony przez podatnika w związku z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa nie musi wcale stanowić kosztu w znaczeniu podatkowym i w konsekwencji, nie każdy poniesiony koszt w znaczeniu ekonomicznym jest możliwym do potrącenia kosztem podatkowym. W polskim prawie podatkowym, koncepcja kosztu uzyskania przychodu oparta jest na klauzuli generalnej, określonej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Gramatyczna wykładnia przepisu art. 15 ust. 1 ww. ustawy, prowadzi do wniosku, iż aby dany wydatek można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów muszą zaistnieć poniższe warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż od dnia 3 lipca 2006 r. na podstawie umowy o pracę Spółka zatrudniała pracownika na stanowisku Inżynier ds. Projektów. Z dniem 6 września 2010 r. Spółka rozwiązała ww. umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia, wskazując jako powód działanie pracownika na szkodę firmy. Pracownikowi wydano świadectwo pracy uwzględniające powyższy stan - wskazano w nim, że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Dnia 20 września 2010 r. Spółka otrzymała pismo, w którym pracownik wnioskował o sprostowanie świadectwa pracy. W odpowiedzi na powyższe, Spółka przesłała pismo, w którym poinformowała, że brak jest podstaw faktycznych i prawnych do zmiany treści wydanego świadectwa pracy, gdyż odzwierciedla ono fakt rozwiązania umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych oraz zawiera wszelkie inne informacje wymagane przez przepisy prawa.

W dniu 24 września 2010 r. Spółka otrzymała z Sądu Rejonowego wezwanie do stawiennictwa w charakterze strony w sprawie z powództwa ww. pracownika przeciwko Spółce - dotyczącej rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Pracownik wnosił w pozwie o uchylenie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika i zastąpienie tegoż oświadczenia rozwiązaniem umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Pracownik wniósł również o zasądzenie odszkodowania w oparciu o art. 58 Kodeksu Pracy w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy. Spółka, w odpowiedzi na pozew, wniosła o oddalenie powództwa w całości. Na posiedzeniu jawnym Sądu Rejonowego, które miało miejsce 15 października 2010 r., po tym jak Przewodniczący poddał stronom pod rozwagę możliwość ugodowego zakończenia sporu, strony podjęły negocjacje i zawarły ugodę.

Spółka zobowiązała się na poczet całkowitego zaspokojenia roszczeń ze stosunku pracy łączącego strony anulować powodowi rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z dnia 6 września 2010 r., zmienić tryb rozwiązania umowy o pracę na "za porozumieniem stron" z tą samą datą ustania stosunku pracy, sprostować świadectwo pracy powoda z dnia 6 września 2010 r. w punkcie 3 w ten sposób, że w miejsce dotychczasowego zapisu wpisać, iż stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania "za porozumieniem stron" i tak sprostowane świadectwo pracy wydać powodowi w terminie 7 dni od zawarcia ugody, listem poleconym na adres zamieszkania powoda znany stronie pozwanej. Ponadto strona pozwana zobowiązała się wypłacić powodowi kwotę 6.000,00 PLN brutto tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę oraz kwotę 2.400,00 PLN brutto tytułem premii gwarantowanej w terminie 10 dni od dnia zawarcia ugody, przelewem na rachunek bankowy powoda znany stronie pozwanej, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia płatności. Pracownik wyraził zgodę na tak sformułowaną ugodę i oświadczył, że jej treść w całości wyczerpuje jego roszczenia ze stosunku pracy łączącego strony, a ponadto zrzekł się wszelkich ewentualnych roszczeń ze stosunku pracy łączącego strony. Na tym zakończono spór między stronami.

W świetle powyższego, jako że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują bezpośredniego wyłączenia odszkodowania wypłaconego na rzecz zwolnionego pracownika z tytułu rozwiązania umowy o pracę z kosztów uzyskania przychodów, zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia wskazanego wydatku do kosztów uzyskania przychodu będzie miało określenie, czy koszt ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki zmniejszać podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być ten cel widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności;

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu z danego źródła. Wydatek musi przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów.

Podkreślić w tym miejscu należy, że jakkolwiek celowość i efektywność nakładów gospodarczych pozostawiona jest ocenie podatnika, organy podatkowe uprawnione są do badania związku nakładów gospodarczych z przychodami.

Tak rozumianego związku między wydatkiem a przychodem nie można doszukać się w niniejszej sprawie. Przedmiotowego wydatku w postaci odszkodowania na rzecz byłego pracownika w związku z zawartą ugodą, nie można powiązać z osiągniętym czy planowanym przychodem Spółki. Dodatkowo tut. Organ zwraca uwagę, iż odszkodowanie to zostało wypłacone byłemu pracownikowi, tj. pracownikowi, który nie ma już wpływu już na wyniki ekonomiczne Spółki.

Wobec powyższego, oceniając charakter przedmiotowego wydatku nie można wykazać związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy wypłatą odszkodowania a uzyskaniem przez Wnioskodawcę przychodów. Celem wypłaty odszkodowania nie jest bowiem uzyskanie przychodu (pracownik został zwolniony), lecz zwolnienie się Wnioskodawcy z ciążącego na Nim zobowiązania. Odszkodowanie to nie przyniesie żadnego przychodu.

Skoro celem poniesionego przez Wnioskodawcę wydatku w postaci odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na podstawie zawartej ugody pozasądowej nie jest uzyskanie przychodu, ani zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, lecz zwolnienie ze zobowiązania, to nie stanowi on kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę wyroków sądów administracyjnych, interpretacji indywidualnej oraz informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że nie stanowią one źródła prawa a rozstrzygnięcia w nich zawarte zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną. Ponadto należy zauważyć, że przywołane przez Spółkę orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie sygn. akt I SA/Ol 768/09 jest nieprawomocne, a interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 8 stycznia 2008 r. nr ITPB3/423-155/07/AT została zmieniona w trybie art. 14e ustawy - Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.