ILPB2/4511-1-988/15-2/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2015 r. (data wpływu 12 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 12 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, jako autoryzowany dealer. Jednocześnie Wnioskodawca świadczy usługi serwisowe, jako autoryzowany serwis.

W ramach umowy dealerskiej, Wnioskodawca od dnia 15 października 2015 r. zobowiązany będzie udostępniać klientom autoryzowanego serwisu, wykonującym naprawy mechaniczne pojazdów, samochód zastępczy. Wnioskodawca wyjaśnia, że chodzi wyłącznie o naprawy odpłatne. Opisywane zdarzenie przyszłe nie będzie bowiem dotyczyć napraw przeprowadzanych w ramach gwarancji, jak również napraw wykonywanych w ramach likwidacji szkód komunikacyjnych z tytułu ubezpieczenia.

Nieodpłatne udostępnianie samochodu zastępczego, w zamierzeniu importera ma promować zarówno samą markę, jak i pojazdy marki. W dokumentach dotyczących tej akcji samochód zastępczy nazywany będzie wymiennie "samochodem zastępczym" lub "samochodem promocyjnym". Samochód zastępczy będzie udostępniany nieodpłatnie, tylko na czas naprawy samochodu klienta. Po wykonaniu naprawy pracownik serwisu będzie się kontaktował z klientem, informując go, że jego samochód będzie gotowy do odbioru w określonym dniu i o określonej godzinie. W przypadku gdy klient nie odbierze pojazdu po naprawie w wyznaczonym terminie, Wnioskodawca uprawniony będzie do naliczania opłaty za pojazd zastępczy według stawki godzinowej lub dziennej. Ostatecznie uzależnione to będzie od momentu, w którym klient odbierze swój pojazd po naprawie i odda samochód zastępczy.

Samochód zastępczy udostępniany klientowi będzie posiadał określony zapas paliwa, a klient przy odbiorze swojego pojazdu po naprawie, będzie musiał zwrócić Wnioskodawcy pojazd zastępczy z taką samą ilością paliwa jaką ten pojazd posiadał w momencie udostępnienia go klientowi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy udostępnienie klientowi nieodpłatnie samochodu zastępczego, na warunkach opisanych powyżej, Wnioskodawca powinien traktować jako przychód po stronie klienta, w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i czy tym samym Wnioskodawca będzie zobowiązany, na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do sporządzania informacji według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przekazywania jej, w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, klientowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania klienta.

Zdaniem Wnioskodawcy, udostępnienie nieodpłatnie samochodu zastępczego, na warunkach opisanych powyżej, nie będzie stanowić po stronie klienta przychodu, w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do sporządzania informacji o wysokości przychodu według określonego wzoru i przekazywania jej, w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, klientowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2 powołanej wyżej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na potrzeby powyższych przepisów przyjąć należy, że świadczeniami nieodpłatnymi są tylko takie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W ocenie Wnioskodawcy powyższy warunek nie ma tu miejsca.

Udostępnienie bowiem klientowi pojazdu zastępczego mieści się w umowie o dzieło, lub też w umowie o świadczenie usługi, jaką jest naprawa pojazdu, stanowiąc łącznie z naprawą element świadczenia ze strony serwisu. Jest to obecnie, w warunkach wzmożonej konkurencji między serwisami i warsztatami naprawczymi niezbędny element gry rynkowej o klienta, prowadzący do zwiększenia zakresu usług świadczonych w ramach zapłaty za usługę serwisową. Należy zatem przyjąć, że udostępnienie pojazdu znajduje pokrycie (ekwiwalent) w świadczeniu Wnioskodawcy jakim jest zapłata za wykonaną naprawę, w związku z czym udostępnienie to nie będzie darmowe z puntu widzenia przepisów.

Drugą istotną kwestią jest także to, że poza zapewnieniem klientowi mobilności podczas naprawy jego samochodu, udostępnienie mu pojazdu zastępczego nosi w sobie także element promocji marki, pojazdów oraz Wnioskodawcy, z czym Wnioskodawca wiąże nadzieję na dalszą sprzedaż pojazdów. Tym samym, analogicznie jak w przypadku udostępniania nieodpłatnie potencjalnym klientom samochodów demonstracyjnych, nie może być tu mowy o przysporzeniu po stronie klienta, ponieważ nie jest to do końca świadczenie na jego rzecz, lecz prowadzenie na nim (kliencie) działań marketingowych, które to działania w przyszłości mogą się przekuć w świadczenie ze strony klienta konkretyzujące się zakupem kolejnego samochodu.

Po trzecie, podkreślić należy, iż jak to wynika ze stanu faktycznego, w ogromnej większości przypadków klient będzie miał udostępniany samochód zastępczy nieodpłatnie jedynie częściowo, zanim bowiem klient odbierze z serwisu swój samochód po naprawie, Wnioskodawca będzie uprawniony do obciążenia go opłatami za najem pojazdu zastępczego według stawek godzinowych, lub nawet dziennych. Tym samym, trudno kwalifikować takie częściowo płatne, częściowo darmowe udostępnienie pojazdu zastępczego, jako powstanie przychodu po stronie klienta.

Mając zatem na uwadze powyższe, nie sposób przyjąć, że udostępnienie klientowi samochodu zastępczego na warunkach opisanych powyżej stanowi świadczenie nieodpłatne w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak jest zatem obowiązku po stronie serwisu do składania do końca lutego następnego roku podatkowego deklaracji PIT-8C, zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Natomiast na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako autoryzowany dealer. Jednocześnie Wnioskodawca świadczy usługi serwisowe, jako autoryzowany serwis.

W ramach umowy dealerskiej, zawartej z importerem samochodów, Wnioskodawca od dnia 15 października 2015 r. zobowiązany będzie udostępniać klientom autoryzowanego serwisu, wykonującym naprawy mechaniczne pojazdów, samochód zastępczy. Nieodpłatne udostępnianie samochodu zastępczego, w zamierzeniu importera ma promować zarówno samą markę, jak i pojazdy marki. Samochód zastępczy będzie udostępniany nieodpłatnie, tylko na czas naprawy samochodu klienta. Po wykonaniu naprawy pracownik serwisu będzie się kontaktował z klientem, informując go, że jego samochód będzie gotowy do odbioru w określonym dniu i o określonej godzinie. W przypadku gdy klient nie odbierze pojazdu po naprawie w wyznaczonym terminie, Wnioskodawca uprawniony będzie do naliczania opłaty za pojazd zastępczy według stawki godzinowej lub dziennej. Ostatecznie uzależnione to będzie od momentu, w którym klient odbierze swój pojazd po naprawie i odda samochód zastępczy.

Samochód zastępczy udostępniany klientowi będzie posiadał określony zapas paliwa, a klient przy odbiorze swojego pojazdu po naprawie, będzie musiał zwrócić Wnioskodawcy pojazd zastępczy z taką samą ilością paliwa jaką ten pojazd posiadał w momencie udostępnienia go klientowi.

Należy zatem stwierdzić, że udostępnienie klientowi nieodpłatnie samochodu zastępczego, na warunkach opisanych powyżej, nie będzie stanowić przychodu dla klienta, w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak słusznie zauważył Wnioskodawca udostępnienie klientowi pojazdu zastępczego mieści się w umowie o dzieło, lub też w umowie o świadczenie usługi, jaką jest naprawa pojazdu, stanowiąc łącznie z naprawą element świadczenia ze strony serwisu. Krąg osób którym pojazd zastępczy będzie udostępniany nie jest zawężony, a więc samochód nie będzie udostępniany tylko wybranym klientom, ale dotyczy wszystkich klientów autoryzowanego serwisu, wykonujących odpłatnie naprawy mechaniczne pojazdów.

Reasumując, udostępnienie klientowi nieodpłatnie samochodu zastępczego, nie będzie stanowić przychodu dla klienta, w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany, na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do sporządzania informacji o wysokości przychodów PIT-8C.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.