ILPB2/4511-1-407/15-4/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, we wniosku z dnia 20 kwietnia 2015 r. (data wpływu 22 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 lipca 2015 r. (data wpływu 24 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń z Niemiec oraz z Włoch - jest:

* prawidłowe - w odniesieniu do świadczenia z Niemiec,

* nieprawidłowe - w odniesieniu do świadczenia z Włoch.

W dniu 22 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń z Niemiec oraz z Włoch.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 137 § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 21 lipca 2015 r. nr ILPB2/4511-1-407/15-2/TR Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 21 lipca 2015 r., zaś w dniu 24 lipca 2015 r. (data nadania 23 lipca 2015 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Od ponad 15 lat Zainteresowana jest wdową. Z powodu choroby pobiera polskie świadczenie chorobowe. Trzy lata temu przeszła na emeryturę.

Zmarły mąż Zainteresowanej był obywatelem Włoch i przez wiele lat pracował w Niemczech oraz we Włoszech, i z tych dwóch państw pobierał świadczenia emerytalne. Po śmierci męża w 1999 r., polskie świadczenie rentowe Wnioskodawczyni było bardzo niskie i dlatego poprosiła włoski zakład ubezpieczeń społecznych oraz niemiecki o pomoc, pytając, czy ma prawo do odbierania jakichś świadczeń po mężu.

Zainteresowanej przyznano świadczenie socjalne z Włoch - 427,58 EUR i z Niemiec - 203 EUR (w roku 2010 Włosi obniżyli Wnioskodawczyni świadczenie na 291 EUR z powodu mieszkania na stałe w Polsce i tu się rozliczania; uznali że nie należy się poprzednia wysokość świadczenia).

Od początku pobierania tych świadczeń wpływają one do banku, który pobiera co miesiąc zaliczki na poczet podatku od obydwu świadczeń. W roku 2005 w Niemczech wyszła ustawa nakazująca odprowadzanie podatku od świadczeń socjalnych i wdowich w Niemczech; na każdy jeden rok Zainteresowana dostała odrębną decyzję, że musi podatek zapłacić w Niemczech od roku 2003 do roku 2015. Wnioskodawczyni napisała pismo do niemieckiego urzędu skarbowego, gdzie przedstawiła fakt odprowadzania podatku w Polsce, lecz urząd odpisał, że podatek musi być odprowadzony w Niemczech.

Wnioskodawczyni pobiera także świadczenie włoskie, które rozlicza co roku w Polsce na prośbę INPS (włoski odpowiednik ZUS). Co roku Zainteresowana wysyła swoje zeznanie PIT na potwierdzenie odprowadzania podatku w Polsce.

Zainteresowana zwróciła się z tą sprawą do urzędu skarbowego, do którego podlega, lecz urzędnicy nie wiedzą, czy może się ubiegać o zwrot podatku od świadczenia niemieckiego, czy też nie, od roku 2009 do roku 2013. Ponadto urzędnicy nie wiedzą, czy podatek od włoskiego świadczenia ma być naliczany z progresją czy bez.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni może się starać o zwrot wpłaconego podatku za ostatnie pięć lat od roku 2009 do roku 2013 z niemieckiego świadczenia.

2. Czy Wnioskodawczyni ma płacić podatek od świadczenia włoskiego z progresją czy bez.

Zdaniem Wnioskodawczyni, powołując się na ustawę o unikaniu podwójnego opodatkowania, skoro Niemcy nakazują Zainteresowanej wpłacenie podatku w Niemczech, a do tej pory był wpłacany w Polsce, to urząd skarbowy powinien zwrócić Zainteresowanej wpłacone pieniądze, bo i tak musi je wpłacić do Niemiec.

Odnośnie do świadczenie włoskiego - zdaniem Zainteresowanej - podatek powinien być naliczony z progresją, dlatego że pobiera także świadczenie polskie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest:

* prawidłowe - w odniesieniu do świadczenia z Niemiec,

* nieprawidłowe - w odniesieniu do świadczenia z Włoch.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak podano we wniosku, Zainteresowana poprosiła włoski zakład ubezpieczeń społecznych oraz niemiecki o pomoc, pytając, czy ma prawo do odbierania jakichś świadczeń po mężu. Zainteresowanej przyznano świadczenia socjalne: z Włoch i z Niemiec.

W myśl art. 18 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że emerytury i podobne świadczenia lub renty otrzymywane z Niemiec, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają co do zasady opodatkowaniu tylko w Polsce. Wyjątek dotyczy jednak sytuacji, gdy świadczenia są wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych. Wtedy, stosownie do art. 18 ust. 2 ww. umowy, płatności takie podlegają opodatkowaniu tylko w państwie źródła, tj. w Niemczech.

Wobec powyższego, na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego, świadczenie socjalne przyznane Zainteresowanej przez niemiecki zakład ubezpieczeń społecznych - zgodnie z art. 18 ust. 2 ww. umowy polsko-niemieckiej - podlega opodatkowaniu tylko w Niemczech i tym samym nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

W konsekwencji, pobieranie zaliczek od tegoż świadczenia przez bank jest niezasadne, wobec czego Zainteresowanej przysługuje prawo do starania się o zwrot nadpłaconego podatku.

Odnosząc się natomiast do kwestii zwrotu nadpłaconego podatku, należy wskazać, że zgodnie z art. 72 § 1 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, za nadpłatę uważa się kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Z kolei na mocy art. 76c ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, nadpłatę wynikającą z zaliczek na podatek zwraca się po zakończeniu okresu, za który rozlicza się podatek. Jeżeli jednak nadpłata wynika z decyzji stwierdzającej nadpłatę, wydanej w związku z art. 75 § 1, zwrot nadpłaty następuje w terminie 30 dni od dnia wydania tej decyzji.

Zgodnie z art. 79 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Biorąc powyższe po uwagę, należy stwierdzić, że w celu odzyskania kwoty podatku pobranej przez bank nienależnie od świadczenia niemieckiego, Zainteresowana winna złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty, o którym mowa w art. 75 § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, w tym za lata 2009-2013.

Przechodząc natomiast do opodatkowania świadczenia włoskiego, należy wskazać, co następuje.

Z godnie z art. 18 umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374), z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Należy jednakże podkreślić, że ww. umowa polsko-włoska została sporządzona w trzech językach: polskim, włoskim i angielskim. Zgodnie z art. 30 ww. umowy - zdaniem końcowym, w razie rozbieżności przy ich interpretacji, tekst angielski uważany będzie za rozstrzygający. Z wersji angielskiej tego przepisu wynika, że świadczenia w tym przepisie wymienione nie muszą być związane z uprzednim zatrudnieniem osoby uprawnionej do dochodu. Przepis ten wyłącznie stwierdza, że otrzymywany dochód powinien wynikać z uprzedniego zatrudnienia, bez wskazania konkretnej osoby.

Oznacza to, że w polskiej wersji językowej dokonano niewłaściwego przetłumaczenia z języka angielskiego na język polski przepisu art. 18 polsko-włoskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Stosownie do zapisów rozstrzygającej wersji umowy, prawidłowo przepis ten powinien brzmieć: emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

W konsekwencji, przedmiotowe świadczenia z Włoch wypłacane osobom mającym stałe miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.

Reasumując: na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego, świadczenie socjalne otrzymywane przez Zainteresowaną z Włoch - na podstawie art. 18 ww. umowy polsko-włoskiej - podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Zatem, w tym przypadku pobieranie przez bank zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych jest zasadne.

Oznacza to również, że skoro nie dochodzi w niniejszej sprawie do opodatkowania świadczenia w drugim umawiającym się państwie - czyli do tzw. podwójnego opodatkowania - to tym samym nie zachodzi potrzeba zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania. W konsekwencji, przy opodatkowaniu rzeczonego świadczenia nie stosuje się metody wyłączenia z progresją.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń.

Końcowo informuje się również, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Zainteresowaną i stanowiskiem Zainteresowanej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.