ILPB2/4511-1-206/16-2/NK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2016 r. (data wpływu 16 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

U dotychczasowego pracodawcy Zainteresowanego został ustalony, a następnie realizowany Program Dobrowolnych Odejść (PDO). Program Dobrowolnych Odejść jest regulaminem, z którego wprost wynikają tryb rozwiązywania umów o pracę oraz wysokość i zasady ustalania rekompensaty i innych świadczeń pieniężnych dla pracowników.

W ramach Programu Dobrowolnych Odejść, z dniem 30 kwietnia 2015 r. łączący Wnioskodawcę z pracodawcą stosunek pracy został rozwiązany.

Zgodnie z § 4 ust. 3 Regulaminu PDO pracodawca wypłacił Zainteresowanemu świadczenie pieniężne, zwane w Regulaminie odprawą, związane z rozwiązaniem umowy o pracę w ramach PDO, w wysokości 3-miesięcznego Wynagrodzenia tj. wysokości indywidualnego miesięcznego wynagrodzenia brutto Pracownika, obliczonego na zasadach obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

Od wypłaconego świadczenia pracodawca potrącił i odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy.

Niezależnie od świadczenia pieniężnego, o którym mowa wyżej, od byłego pracodawcy Wnioskodawca otrzymał świadczenie pieniężne zwane w Regulaminie PDO rekompensatą z tytułu rozwiązania umowy o pracę, której wysokość została ustalona w Regulaminie kwotowo i jest uzależniona od stażu zakładowego Pracownika - § 5 ust. 3 Regulaminu.

Od wypłaconego świadczenia pracodawca potrącił i odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy.

Oprócz powyższych świadczeń Wnioskodawca otrzymał też świadczenie pieniężne zwane w Regulaminie dodatkową rekompensatą z tytułu rozwiązania umowy o pracę, której wysokość została ustalona w Regulaminie kwotowo i jest uzależniona jest od zakładowego stażu Pracownika - § 5 ust. 4 Regulaminu. Od wypłaconego świadczenia pracodawca potrącił i odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy.

Otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenia:

* rekompensata z tytułu rozwiązania umowy o pracę,

* dodatkowa rekompensata z tytułu rozwiązania umowy o pracę

stanowią odszkodowanie, którego zasady ustalania wynikają wprost z regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść.

Regulamin, będący podstawą wypłaty wymienionych świadczeń, jest przepisem prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone rekompensaty, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane świadczenia: rekompensata z tytułu rozwiązania umowy o pracę oraz dodatkowa rekompensata z tytułu rozwiązania umowy o pracę, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Program Dobrowolnych Odejść jest regulaminem, z którego wprost wynikają wysokość i zasady ustalania świadczeń pieniężnych wypłacanych w ramach PDO oraz pozostałe warunki realizacji Programu. Zatem, stanowi on akt prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy i to na podstawie wyłącznie tego aktu wypłacono wymienione świadczenia.

Bez względu na nazwę (świadczenie, rekompensata) świadczenia pieniężne wypłacone zostały wyłącznie tym pracownikom, z którymi rozwiązano umowy o pracę w ramach i na podstawie Regulaminu PDO, a nie na podstawie np. przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W Preambule Porozumienia Stron o rozwiązaniu stosunku pracy w ramach PDO zawarto zapis o następującej treści:

"Pracodawca nie podejmował w stosunku do niego (pracownika - red. Wnioskodawca) jakichkolwiek działań mających na celu nakłonienie do podpisania tego porozumienia i nie sugerował również w jakikolwiek sposób, aby zamierzał rozwiązać z nim (z pracownikiem - red. Wnioskodawca) stosunek pracy". Oznacza to, że nie zaistniało zdarzenie powodujące niemożność, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy, tym samym Pracodawca nie był zobowiązany do wypłaty odprawy w dosłownym tego słowa znaczeniu. Przemawia to za odszkodowawczym charakterem świadczeń, a celem ich wypłaty jest zadośćuczynienie pracownikowi z tytułu utraty źródła dochodu. Żadne z tych świadczeń nie podłoga wyłączeniu ze zwolnienia od podatku, gdyż nie znajduje się w katalogu wyjątków wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a-g (katalog zamknięty).

Natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia...jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że spełniona została przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Artykuł 12 ust. 1 ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), z wyjątkiem:

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Stosownie do art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy, ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) tego artykułu.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia, które należy się za wyrządzone szkody od podmiotu, który szkodę wyrządził lub ponosi za nią odpowiedzialność. Stanowi zatem pieniężną równowartość szkody majątkowej lub szkody na osobie. Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszonych zdarzeniem wyrządzającym szkodę, obejmując to, co z majątku ubyło na skutek tego zdarzenia lub do niego nie weszło (utracona korzyść).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 30 kwietnia 2015 r. ustał łączący Wnioskodawcę z Pracodawcą stosunek pracy. W związku z tym faktem, Zainteresowany otrzymał świadczenie pieniężne zwane w Regulaminie Programu Dobrowolnych Odejść rekompensatą z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Od wypłaconego świadczenia Pracodawca potrącił i odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy.

Oprócz powyższego świadczenia Wnioskodawca otrzymał świadczenie pieniężne zwane dodatkową rekompensatą z tytułu rozwiązania umowy o pracę, której wysokość została ustalona w regulaminie kwotowo i uzależniona jest od stażu pracy Pracownika. Od powyższego świadczenia Pracodawca potrącił zaliczkę na podatek dochodowy.

Wnioskodawca wskazał, że otrzymane przez niego świadczenia stanowią odszkodowanie, którego zasady ustalania wynikają wprost z Regulaminu Dobrowolnych Odejść. Regulamin będący podstawą wypłaty świadczeń, jest przepisem prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od 1 stycznia 2014 r. Skoro bowiem, jak wskazuje Wnioskodawca, rekompensata (odszkodowanie) zostało wypłacone na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten w nowym brzmieniu wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks Pracy.

Mając na uwadze powyższe uregulowania należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenia: rekompensata z tytułu rozwiązania umowy o pracę oraz dodatkowa rekompensata stanowią odszkodowanie, którego zasady ustalania wynikają wprost Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść - spełnione zostały przesłanki do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość i zasady ustalania ww. rekompensat stanowiących odszkodowanie wynikają z Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, który jest regulaminem o jakim mowa w art. 9 § 1 Kodeksu Pracy. Uznać więc należy, że Zainteresowany nie ma obowiązku odprowadzania podatku dochodowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.