ILPB2/4511-1-1235/15-2/BC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2015 r. (data wpływu 4 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 4 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 15 września 1978 r. do 30 listopada 2014 r. Wnioskodawca zatrudniony był w firmach należących do sektora branży energetycznej tj. od 15 września 1978 r. do 30 października 2011 r. w A, następnie od 1 listopada 2011 r. do 30 listopada 2014 r. w B. Łącznie przepracował w ww. firmach 36 lat. W okresie zatrudnienia wykonywał prace na różnych stanowiskach: elektromontera sieci napowietrznych średnich i niskich napięć, elektromontera linii napowietrznych średnich i niskich napięć, elektromontera pogotowia elektroenergetycznego, elektromontera linii napowietrznych wysokich i najwyższych napięć, elektromontera pogotowia sieciowego, elektromontera pogotowia energetycznego, elektromontera sieci i ostatnio elektromontera układów pomiarowych - w pełnym wymiarze czasu pracy.

Stosunek pracy został rozwiązany w dniu 30 listopada 2014 r., na mocy porozumienia stron. W Świadectwie pracy wskazano, że umowę rozwiązano na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy

z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 z późn. zm.).

W dniu 19 lipca 1994 r. w Straszynie, pomiędzy związkami zawodowymi działającymi przy między innymi A i B (pod które to zakłady pracy Zainteresowany podlegał jako pracownik), a C, została zawarta Umowa Społeczna dotycząca zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji Grupy Kapitałowej C. Umowa Społeczna została zawarta na podstawie art. 9 § 1 Kodeksu pracy traktującym o możliwości zawieszania stosowania, w określonych sytuacjach, przepisów prawa pracy oraz w oparciu o przepis art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 z późn. zm.).

Umowa powyższa weszła w życie z dniem 1 sierpnia 2007 r. i obejmowała wszystkich pracowników Spółki, w tym osobę Wnioskodawcy.

Przedmiotowa umowa gwarantowała zatrudnienie pracowników w przekształcanych podmiotach, a w przypadku dokonywania przez pracodawcę zwolnień lub rozwiązywania umów (w związku z likwidacją lub restrukturyzacją) na mocy porozumienia stron, stosowne odszkodowania.

Wymieniona wyżej Umowa Społeczna w swej treści posługuje się pojęciem " odszkodowanie" (nie "odprawa") w sytuacji przyznania pracownikowi świadczeń związanych z rozwiązywaniem umów o pracę - bez względu na przyczynę ustania stosunku pracy.

Celem przyznania odszkodowań było zrekompensowanie pracownikom utraty pracy i zarobków, zwłaszcza, że większość z nich nie ma szans społecznych na podjęcie nowego zatrudnienia (z uwagi na wiek, środowisko zamieszkania - małe miejscowości, dużą stopę bezrobocia wynikającą z braku szerokiego kręgu pracodawców).

Zawarcie Umowy Społecznej było "wstępem" do dalszych regulacji prawnych wewnątrzzakładowych (poza układem zbiorowym i innymi przepisami prawa) określających zasady ewentualnych "odejść" pracowników.

Pracodawca wiedział, że restrukturyzacja Grupy Kapitałowej C pociągnie za sobą w konsekwencji ogromne zwolnienia pracowników i w tym celu zasady zwolnień pracowników uregulował w aktach wydanych na podstawie art. 9 Kodeksu pracy np. PDO, Regulaminie.

Umowa Społeczna została podana do publicznej wiadomości poprzez opublikowanie jej na stronie internetowej, gdzie jest możliwość zapoznania się z jej szczegółową treścią.

W związku z planowaną restrukturyzacją Grupy Kapitałowej C i grupowymi zwolnieniami Pracodawca w porozumieniu ze związkami zawodowymi wprowadził także Regulamin zwolnień grupowych oraz Program Dobrowolnych Odejść.

Wobec realnego zamiaru dokonywania przez Pracodawcę zwolnień grupowych i wejście w życie PDO i Regulaminu zwolnień grupowych, w dniu 18 listopada 2013 r. Wnioskodawca złożył Pracodawcy Ofertę rozwiązania umowy o pracę zawartej pomiędzy Nim, a pracodawcą.

Złożenie Oferty przez pracownika było de facto formą narzuconą przez pracodawcę. Tylko złożenie oferty przez pracownika dawało szansę na objęcie Programem Dobrowolnych Odejść i pozyskanie stosownego odszkodowania. Wzór wniosku/oferty o rozwiązanie umowy został opracowany przez samego pracodawcę i stanowił Załącznik nr 2 do Regulaminu zwolnień grupowych.

W wyniku złożenia przez Zainteresowanego oferty w dniu 7 marca 2014 r. zostało zawarte pomiędzy Nim, a pracodawcą, Porozumienie rozwiązujące umowę o pracę. Porozumienie zostało zawarte w oparciu o wewnętrzne dokumenty pracodawcy powstałe w wyniku porozumienia ze związkami zawodowymi, w związku z grupowymi zwolnieniami w Grupie Kapitałowej C.

Umowa Społeczna, Regulamin, PDO, określały, iż w celu uniknięcia (zminimalizowania) zwolnień grupowych, pracownikom zatrudnionym do tej pory na likwidowanych stanowiskach pracy, Pracodawca tworzy możliwość wzięcia udziału w procesach rekrutacji na nowotworzone stanowiska pracy.

Zawarcie ww. Porozumienia wynikało z faktu, iż pracodawca przedstawił pracownikom konieczność wprowadzenia w zakładzie pracy zmian restrukturyzacyjnych skutkujących zwolnieniami grupowymi. Alternatywą dla rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę było złożenie wniosku o rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron albowiem tylko w takiej sytuacji przysługiwało pracownikowi korzystne, zapewnione przez pracodawcę "odszkodowanie". Mając na uwadze powyższe z dniem 30 listopada 2014 r. została rozwiązana umowa o pracę Wnioskodawcy.

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę Zainteresowanemu przyznano "świadczenie" (na jego określenie w § 1 pkt 3 Porozumienia nie użyto słowa ani odszkodowanie ani odprawa) w wysokości 135 127,00 zł. W dalszej treści tego Porozumienia skonkretyzowano charakter ww. świadczenia poprzez użycie słowa odszkodowanie. Kwota ta w całości stanowiła odszkodowanie, mimo iż w § 1 pkt 3 Porozumienia nie użyto tego określenia.

Świadczenie w kwocie 135 127,00 zł brutto wypłacone zostało następująco

* I rata w wysokości 40 538,10 zł w terminie 14 dni od ustania stosunku pracy

* II rata w wysokości 94 588,90 zł w terminie do 10 stycznia 2015 r.

Do chwili obecnej Wnioskodawca otrzymał całą należną wg Porozumienia kwotę 135 127.00 zł. Od kwoty otrzymanej pobrany został podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości łącznej 24 303,00 zł (18% otrzymanego świadczenia pieniężnego), podatek ten został potrącony przez pracodawcę przy wypłacie odszkodowania i w części rozliczony na podstawie dokumentu PIT za 2014 rok. Podatek od kwoty 94 588,90 zł, która została wypłacona w 2015 r. może być zweryfikowany w rozliczeniu rocznym dokumentem PIT za 2015 r.

W potwierdzeniach dokonania przelewu ww. wpłat pracodawca jednoznacznie określił, że przelewane kwoty stanowią "odszkodowanie" wynikające z Programu Dobrowolnych Odejść. Również w § 2 ust. 2 i 3 Porozumienia pracodawca wskazuje wprost, że "pracodawca w związku z rozwiązaniem stosunku pracy wypłaci pracownikowi odszkodowanie w kwocie 135 127,00". W związku z powyższym dalsze rozważanie czy przyznane mi świadczenie pieniężne stanowi odszkodowanie czy odprawę byłoby nieuprawnione.

Przyznane świadczenie miało stanowić odszkodowanie za nagłą utratę pracy i służyć aktywizacji zawodowej pracownika. Pobranie ww. podatku dochodowego zaprzecza celom odszkodowania.

Z żadnych dokumentów wytworzonych pomiędzy Wnioskodawcą, a pracodawcą nie wynika by powyższa kwota 135 127,00 zł stanowiła odprawę lub inne świadczenie pieniężne, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wręcz przeciwnie - już w samym Porozumieniu pracodawca użył określeń nie budzących najmniejszych wątpliwości co do charakteru świadczenia pieniężnego wypłaconego mi w ramach Dobrowolnych Odejść Pracowniczych.

Ponadto z § 4 ust. 1 Zasad rozwiązywania umów o pracę za porozumieniem stron, z pracownikami, którzy wystąpią z taką inicjatywą w roku 2013 również wynika, że przyznawane świadczenia pieniężne stanowią "odszkodowanie".

Wnioskodawca zauważył, że § 8 ust. 3 Programu Dobrowolnych Odejść jednoznacznie określa, że pracodawca jest zwolniony od odprawy przewidzianej przepisami ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W tej sytuacji należy wnioskować, że przyznane świadczenie nie jest "odprawą" i nie zawiera w sobie elementów ww. odprawy, lecz stanowi "odszkodowanie"

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca pragnie wskazać, że w sprawie o tym samym stanie faktycznym interpretacji dokonał już:

* organ podatkowy - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach - interpretacja z dnia 30 grudnia 2014 r. nr IBPBII/1/415-881/14/BD (na korzyść podatnika),

* Trybunał Konstytucyjny w wyroku sygn. S 2/13 z dnia 29 marca 2013 r. wyraził w tej kwestii jasne stanowisko,

* w 2 sprawach tożsamych merytorycznie (pracownicy różnią się stanowiskami, stażem pracy i wysokością odszkodowań) interpretacji dokonał także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - organ upoważniony przez Ministra Finansów do wydawania interpretacji m.in. w indywidualnych sprawach podatkowych - ILPB2/4511-1-608/15-4/TR oraz ILPB2/4511-1-607/15-2/TR.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle prawidłowej interpretacji przepisów prawa i poprawnej interpretacji zapisów zawartych w dokumentach zasad przyznawania Wnioskodawcy świadczenia pieniężnego w związku z grupowymi zwolnieniami, w szczególności zasadami wyrażonymi w Umowie Społecznej, Porozumieniu, PDO i Regulaminie, kwota 135 127,00 zł stanowi w całości "odszkodowanie" podlegające zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zasady i wysokość przyznanego odszkodowania wynika z Umowy Społecznej, Programu Dobrowolnych Odejść i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego dla Grupy Kapitałowej C, wydanych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i innych ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw.

Zainteresowany kwestionuje zasadność pobrania od przyznanej i wypłaconej kwoty odszkodowania 135 127,00 zł podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 18%.

Kwota 135.127,00 zł zważywszy na obowiązujące prawo i jego wykładnię zawartą w orzecznictwie sądowym m.in. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, jak również w dokonanych już przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu interpretacjach w co najmniej 6 znanych Wnioskodawcy indywidualnych sprawach, pozwala na przyjęcie, że otrzymane świadczenie nie stanowiło odprawy przyznawanej na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 192). Pracodawca wdrażając akty wewnętrzne dotyczące zasad tzw. odejść pracowników tak naprawdę miał na względzie fakt, że prawdziwa przyczyna zwolnień leżała po stronie pracodawcy, który restrukturyzował zakład pracy i w związku z tym redukował zatrudnienie, a nie po stronie pracownika. Tylko takie określenie przyczyny ustania stosunku pracy dawało szansę na pozyskanie "odszkodowania" wynikającego z art. 12 i następne ww. Umowy Społecznej oraz Regulaminu zwolnień grupowych, a nie mniejszego, określonego w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

O tym, że otrzymane świadczenie pieniężne nie stanowi "odprawy" określonej w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 192) świadczy także jego wysokość. Przepis art. 8 cyt. ustawy nie wskazuje na możliwość otrzymania odszkodowania tylko odprawy i w wysokości nie przekraczającej maksymalnie 3 miesięcznego wynagrodzenia i nie dozwala na wyższe kwoty odpraw. Logika wskazuje, że żaden pracodawca nie będąc zmuszony do odmiennej regulacji odejść pracowniczych, nie uszczupli dobrowolnie aktywów zakładu pracy poprzez wypłatę pracownikom znaczących świadczeń finansowych. Otrzymana kwota przekraczała znacznie kwoty dopuszczalne do wypłaty na podstawie ww. przepisu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych: "Wolne od podatku dochodowego są:

Wnioskodawca uważa, iż odszkodowanie zostało określone w Porozumieniu wynikało z ww. Umowy Społecznej i innych aktach wewnętrznych pracodawcy wydanych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw, w związku z czym otrzymane przez Zainteresowanego odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż spełnione zostały warunki wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek dochodowy od kwoty 135 127,00 zł został naliczony i pobrany bez podstawy prawnej i jako taki powinien zostać zwrócony.

Ponadto Wnioskodawca zaznaczył, że kwota podatku jest tak wysoka, że mógłby ją wykorzystać na całoroczne utrzymanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pod pojęciem przychodu kryją się więc wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Również - zgodnie z utrwalonym orzecznictwem - przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 9 ust. 1 ww. ustawy) są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jednakże w myśl przywołanego przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Z kolei zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. #8722; Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Jak wskazał Zainteresowany we wniosku, kwota otrzymana 135 127,00 zł stanowi w całości odszkodowanie. Wysokość przyznanego Wnioskodawcy odszkodowania wynika z Umowy Społecznej i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego, wydanych w oparciu o art. 9 § 1 Kodeksu pracy traktującym o możliwości zawieszania stosowania, w określonych sytuacjach przepisów prawa pracy oraz w oparciu o przepis art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od 1 stycznia 2014 r. Skoro bowiem, jak wskazał Wnioskodawca, przedmiotowe świadczenie w całości stanowi odszkodowanie, a jego wypłata nastąpiła na podstawie Umowy Społecznej i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego, wydanych w oparciu o art. 9 § 1 Kodeksu pracy traktującym o możliwości zawieszania stosowania, w określonych sytuacjach przepisów prawa pracy oraz w oparciu o przepis art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych., to spełnione zostały w tym zakresie przesłanki do zastosowania zwolnienia od opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując: przyznane Wnioskodawcy odszkodowanie w kwocie 135 127,00 zł korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego, zostały spełnione warunki wskazane w tymże przepisie. W konsekwencji, jeśli od ww. odszkodowania pobrano podatek dochodowy w kwocie - łącznie 23 400,00 zł - to kwota ta winna podlegać zwrotowi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.