ILPB2/4511-1-1160/15-6/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) a także art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1649, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 17 listopada 2015 r. (data wpływu: 20 listopada 2015 r.), uzupełnionym: pismem oraz poprzez uiszczenie brakującej opłaty (11 lutego 2016 r. oraz 9 lutego 2016 r. - daty odpowiednio: wpływu do tut. Organu pisma stanowiącego uzupełnienie wniosku oraz uiszczenia brakującej opłaty), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 2 lutego 2016 r. nr ILPB2/4511-1-1160/15-2/WM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Ponadto, pouczono Zainteresowanego, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie zostało wysłane 2 lutego 2016 r. i skutecznie doręczone 5 lutego 2016 r., zaś 11 lutego 2016 r. do siedziby tut. Organu wpłynęło pismo, stanowiące uzupełnienie wniosku (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego: 8 lutego 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowany jest osobą niepełnosprawną stopnia znacznego. Zły stan zdrowia pociąga za sobą bardzo duże wydatki związane z zakupem leków, kosztów dojazdu na rehabilitację i inne wydatki związane z egzystencją życiową.

Ostatnio Wnioskodawca poniósł bardzo duże wydatki związane z zapłatą za remont nieruchomości polegający na ociepleniu budynku, w którym mieszka. Koszt ten wyniósł 4 567,00 zł. Całkowity koszt ocieplenia, zgodnie z posiadanymi udziałami w części wspólnej, wynosi 9 134,00 zł.

Zainteresowany zamierza dokonać odliczenia przy składaniu zeznania PIT-37 za 2015 r.

Na potwierdzenie przedstawionego wyżej stanu faktycznego Wnioskodawca dołączył komplet dokumentów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zeznaniu podatkowym za 2015 r., w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne, Wnioskodawca może dokonać odliczenia od dochodu kwoty wydatków związanych z remontem budynku mieszkalnego, polegającym na ociepleniu budynku, w którym mieszka.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawioną sumę wydatków w wysokości 4 567,00 zł może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, tj. w kwocie stanowiącej 50% wydatków z sumy 9 134,00 zł.

Zainteresowany wyraził nadzieję, że Organ Interpretacyjny pozytywnie ustosunkuje się do opisanego powyżej zamiaru.

Wnioskodawca ma nadzieję, że ocieplony budynek będzie mieć wpływ na utrzymanie należytej temperatury, a ta z kolei poprawi samopoczucie Zainteresowanego i może wpłynąć na poprawę stanu zdrowotnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym w 2015 r. - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 tej ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W myśl art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 o czym stanowi art. 26 ust. 7c ustawy.

Stosownie do postanowień art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy nie określa szczegółowo, jakie wydatki podlegają odliczeniu.

Literalne brzmienie "adaptacja" oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego, Tom I, pod redakcją prof. dr. Mieczysława Szymczaka, W-wa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza, zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku.

Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zakres prac adaptacyjnych bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności podatnika i musi być związany z rodzajem niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptacje należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard.

Jak z powyższego wynika zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego uzależniony jest zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym, i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną.

Z analizy stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, posiadającą znaczny stopień niepełnosprawności. Zainteresowany poniósł wydatki związane z ociepleniem budynku, w którym zamieszkuje. W opinii Wnioskodawcy, przedmiotowa inwestycja służyć ma utrzymaniu należytej temperatury, co może przyczynić się do poprawy samopoczucia i stanu zdrowia Zainteresowanego.

Reasumując, stwierdzić należy, że wydatek z tytułu ocieplenia budynku nie stanowi tytułu uprawniającego do skorzystania z odliczenia od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej. Należy bowiem zauważyć, że brak ocieplenia zamieszkiwanej nieruchomości jest uciążliwe dla każdej osoby zamieszkującej w podobnych warunkach. Z kolei, prace związane z dociepleniem budynku są podyktowane w każdym przypadku potrzebą remontu i modernizacji nieruchomości bez względu na to, kim są mieszkańcy budynku. A skoro tak, to brak jest podstaw do uznania, że wydatek na ocieplenie budynku spełnia przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy i w konsekwencji uprawnia do skorzystania z odliczenia w zeznaniu rocznym PIT-37 za 2015 r.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanego w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, wskazać należy, że specyfika postępowania interpretacyjnego polega na tym, iż upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej organ podatkowy orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Powyższe oznacza, że organ rozpatrujący konkretną sprawę nie ma możliwości modyfikowania (uzupełniania, odtwarzania) stanu faktycznego tej sprawy, nie prowadzi również postępowania dowodowego w trybie działu IV Ordynacji podatkowej. Stąd też informuje się, że dołączone do wniosku dokumenty nie podlegały analizie w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.