ILPB2/4511-1-1158/15-5/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2015 r. (data wpływu 20 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 stycznia 2016 r. (data wpływu 27 stycznia 2016 r.) oraz pismem z dnia 4 lutego 2016 r. (data wpływu 8 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 20 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w ustawie - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 29 stycznia 2016 r. nr ILPB2/4511-1-1158/15-3/TR Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłane w dniu 29 stycznia 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 4 lutego 2016 r. W dniu 8 lutego 2016 r. (z datą nadania 5 lutego 2016 r.) wpłynęła do tut. Organu odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 15 lutego 1988 r. (przez okres 26 lat) Wnioskodawczyni zatrudniona była w firmach (...). W okresie zatrudnienia wykonywała prace na różnych stanowiskach - ostatnio jako Starszy Inspektor ds. obsługi klienta, w pełnym wymiarze czasu pracy. Stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron, jednak w Świadectwie pracy wskazano, że umowę rozwiązano z przyczyn niedotyczących pracownika - art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W dniu 19 lipca 1994 r., pomiędzy związkami zawodowymi działającymi przy między innymi A, w którym pracowała Zainteresowana, a B, została zawarta Umowa Społeczna - (...) dotycząca zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji Grupy Kapitałowej C.

Umowa Społeczna została zawarta na podstawie art. 9 § 1 Kodeksu Pracy traktującym o możliwości zawieszania stosowania, w określonych sytuacjach, przepisów prawa pracy oraz w oparciu o przepis art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 z późn. zm.).

Umowa powyższa weszła w życie z dniem 1 sierpnia 2007 r. i obejmowała wszystkich pracowników Spółki, w tym Zainteresowaną.

Przedmiotowa umowa gwarantowała zatrudnienie pracowników w przekształcanych podmiotach, a w przypadku dokonywania przez pracodawcę zwolnień lub rozwiązywania umów (w związku z likwidacją lub restrukturyzacją) na mocy porozumienia stron, stosowne odszkodowania. Wymieniona wyżej Umowa Społeczna w swej treści posługuje się pojęciem "odszkodowanie" (nie ".odprawa") w sytuacji przyznania pracownikowi świadczeń związanych z rozwiązywaniem umów o pracę - bez względu na przyczynę ustania stosunku pracy (vide: art. 15 i art. 16 Umowy Społecznej).

Celem przyznania odszkodowań było zrekompensowanie pracownikom utraty pracy i zarobków, zwłaszcza że większość z pracowników nie ma szans społecznych na podjęcie nowego zatrudnienia (z uwagi na wiek, środowisko zamieszkania - małe miejscowości, dużą stopę bezrobocia wynikającą z braku szerokiego kręgu pracodawców).

W związku z planowaną restrukturyzacją Grupy Kapitałowej C i grupowymi zwolnieniami Pracodawca w porozumieniu ze związkami zawodowymi wprowadził także Regulamin zwolnień grupowych oraz Program Dobrowolnych Odejść.

Wobec realnego zamiaru dokonywania przez Pracodawcę zwolnień grupowych i wejścia w życie Regulaminu zwolnień grupowych, Wnioskodawczyni złożyła Pracodawcy Ofertę rozwiązania umowy o pracę zawartej pomiędzy Zainteresowaną a pracodawcą - A. Złożenie Oferty przez pracownika było de facto formą narzuconą przez pracodawcę. Tylko złożenie oferty przez pracownika dawało szansę na objęcie Programem Dobrowolnych Odejść i pozyskanie odszkodowania.

W wyniku złożenia przeze Wnioskodawczynię oferty w dniu 27 lutego 2014 r. zostało zawarte z pracodawcą - A, Porozumienie rozwiązujące umowę o pracę. Porozumienie zostało zawarte w oparciu o wewnętrzne dokumenty pracodawcypowstałe w wyniku porozumienia ze związkami zawodowymi, w związku z grupowymi zwolnieniami w Grupie Kapitałowej C.

Umowa Społeczna, Regulamin PDO, określały, iż w celu uniknięcia (zminimalizowania) zwolnień grupowych, pracownikom zatrudnionym do tej pory na likwidowanych stanowiskach pracy, Pracodawca tworzy możliwość wzięcia udziału w procesach rekrutacji na nowo tworzone stanowiska pracy.

Zawarcie ww. Porozumienia wynikało z faktu, iż pracodawca przedstawił pracownikom konieczność wprowadzenia w zakładzie pracy zmian restrukturyzacyjnych skutkujących zwolnieniami grupowymi. Alternatywą dla rozwiązania umowy o pracę było złożenie wniosku o rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron, albowiem tylko w takiej sytuacji przysługiwało pracownikowi korzystne, zapewnione przez pracodawcę "odszkodowanie".

Mając na uwadze powyższe z dniem 30 września 2014 r. została rozwiązana umowa o pracę Zainteresowanej.

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę przyznano Wnioskodawczyni "świadczenie pieniężne" (na jego określenie w § 3 ust. 1 Porozumienia nie użyto słowa ani "odszkodowanie" ani "odprawa") w wysokości 135.000.12 zł.

Kwota ta w całości stanowiła odszkodowanie, mimo iż w § 3 ust. 1 Porozumienia nie użyto tego określenia. Natomiast w § 5 ust. 1 tego samego Porozumienia pracodawca stwierdził, iż "odszkodowanie, o którym mowa w § 3 niniejszego Porozumienia" zaspokaja wszelkie roszczenia pracownika. Zatem używając stwierdzenia "odszkodowanie" pracodawca przyznał charakter przyznanego świadczenia pieniężnego.

Świadczenie w kwocie 135.000,12 zł wypłacone zostało następująco:

Do chwili obecnej Zainteresowana otrzymała 30 tys. zł i 13 rat. Łącznie wypłacono kwotę 30.000,00 zł + 75,833,42 zł = 105.833,42 zł. Pozostało do zapłaty 5 rat na łączną kwotę 29.166,70 zł.

Od kwoty otrzymanej pobrany został podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości łącznej 19.050,00 zł (18% otrzymanego świadczenia pieniężnego). Podatek ten został rozliczony częściowo na podstawie dokumentu PIT za 2014 rok. Pozostała część zostanie rozliczona za 2015 r. i 2016 r.

Przyznane świadczenie miało stanowić odszkodowanie za nagłą utratę pracy i służyć aktywizacji zawodowej pracownika. Pobranie ww. podatku dochodowego zaprzecza celom odszkodowania.

Na charakter przyznanego w § 3 ust. 1 Porozumienia świadczenia pieniężnego - kwoty 135.000,12 zł - jako odszkodowania, wskazuje zapis § 5 ust. 1 cyt. Porozumienia, który jednoznacznie potwierdza, iż przyznane świadczenie pieniężne stanowi "odszkodowanie". Ponadto § 5 ust. 2 Porozumienia określa, że otrzymana kwota 135.000,12 zł zwalnia pracodawcę ze zobowiązania do wypłaty świadczeń przewidzianych przepisami powszechnie lub wewnętrznie obowiązującymi u Pracodawcy, w szczególności zwalnia Pracodawcę od:

* odprawy przewidzianej przepisami ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

* innych.

Zatem pracodawca dobrowolnie wskazał na fakt, iż określone w § 3 Porozumienia świadczenie pieniężne stanowi odszkodowanie. Z całą pewnością ww. zapisy Porozumienia wskazują, że na kwotę 135.000,12 zł nie składa się "odprawa".

Ponadto należy podkreślić, że w skład kwoty 135.000,12 zł nie wchodzą dodatkowe należności określone w § 4 Porozumienia. Są to: premia roczna proporcjonalna do okresu zatrudnienia, premia za osiągnięte cele oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Sam pracodawca w tym paragrafie przyznał, że są to świadczenia "niezależne" od przewidzianych na podstawie Regulaminu. Zresztą logika i zasady prawa pracy włączają traktowanie tych świadczeń jako przyznawanych tytułem odszkodowania, zadośćuczynienia etc. Urlop w naturze lub ekwiwalent przysługuje pracownikowi bez względu na formę rozwiązania stosunku pracy.

Z żadnych dokumentów wytworzonych pomiędzy Wnioskodawczynią a pracodawcą nie wynika, by powyższa kwota 135.000,12 zł stanowiła odprawę lub inne świadczenie pieniężne, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wobec faktu, że przyznane Wnioskodawczyni na mocy Porozumienia zawartego z pracodawcą świadczenie pieniężne w kwocie 135.000,12 zł należy uznać za "odszkodowanie" wynikające z Ponadzakładowego Układu Zbiorowego (wydanego na podstawie przepisu art. 238 i następne Kodeksu pracy), jak również przysługujące na podstawie Umowy Społecznej zawartej w oparciu o art. 9 Kodeksu pracy, kwota 135.000,12 zł-rekompensaty (odszkodowania) wypłaconego Zainteresowanej na podstawie porozumienia zbiorowego, czyli porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą, a międzyzakładową organizacją związkową (dotyczącego rozwiązywania z pracownikami umów z przyczyn niedotyczących pracowników, na mocy którego wypłacane były rekompensaty z tego tytułu) jest wolna od podatku dochodowego (art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

2. Czy kwota pobranego już podatku w wysokości 19.050,00 zł podlega zwrotowi.

Zdaniem Wnioskodawczyni, należy zauważyć, że § 8 ust. 3 Programu Dobrowolnych Odejść jednoznacznie określa, że pracodawca jest zwolniony od odprawy przewidzianej przepisami ustawy o szczególnym zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W tej sytuacji należy tym bardziej wnioskować, że przyznane świadczenie nie jest "odprawą" lecz "odszkodowaniem".

Również w piśmie (...) wskazano, że "wysokość odszkodowań" będzie zależna od stażu pracy.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawczyni wskazuje, iż w sprawie o tym samym stanie faktycznym interpretacji dokonał już:

1. organ podatkowy - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach - interpretacja z dnia 30 grudnia 2014 r. nr IBPBII/1/415-881/14/BD (na korzyść podatnika),

2. Trybunał Konstytucyjny w wyroku sygn. S 2/13 z dnia 29 marca 2013 r. wyraził w tej kwestii jasne stanowisko,

3. w dwóch sprawach tożsamych merytorycznie (pracownicy różnią się stanowiskami, stażem pracy i wysokością odszkodowań) interpretacji dokonał także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - organ upoważniony przez Ministra Finansów do wydawania interpretacji m.in. w indywidualnych sprawach podatkowych.

vide sprawy:

1) ILPB2/4511-1-608/15-4/TR

2) ILPB2/4511-1-607/15-2/TR

3) sprawa dot. interpretacji indywidualnej (...) i inni, którzy uzyskali w tożsamych sytuacjach pozytywną interpretację indywidualną.

W świetle prawidłowej interpretacji przepisów prawa i poprawnej interpretacji zapisów zawartych w dokumentach dotyczących zasad przyznania świadczenia pieniężnego w związku z grupowymi zwolnieniami, w szczególności zasadami wyrażonymi w Umowie Społecznej, Porozumieniu, PDO i Regulaminie, kwota 135.000,12 zł, w ocenie Wnioskodawczyni, stanowi całości "odszkodowanie".

Zasady i wysokość przyznanego Zainteresowanej odszkodowania wynika z Umowy Społecznej i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego dla Grupy Kapitałowej C, wydanych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i innych ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw.

Wnioskodawczyni kwestionuje zasadność pobrania od przyznanej i wypłaconej dotychczas kwoty odszkodowania 105.833,42 zł podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 18% (kwota 19.050,00 zł).

Kwota 135.000,12 zł zważywszy na obowiązujące prawo i jego wykładnię zawartą w orzecznictwie sądowym min. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, jak również w dokonanych już przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu interpretacjach w co najmniej 4 znanych Zainteresowanej indywidualnych sprawach, pozwala na przyjęcie, że otrzymane świadczenie nie stanowiło "odprawy" przyznawanej na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. Poz. 192) mimo iż przepis art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy znalazł się na Świadectwie pracy. Wnioskodawczyni uważa, że został on użyty w Świadectwie pracy bardziej dla wskazania i podkreślenia, iż mimo złożenia przez nią wniosku o rozwiązanie stosunku pracy, właściwa przyczyna ustania stosunku pracy leżała po stronie pracodawcy, który restrukturyzował zakład pracy i w związku z tym redukował zatrudnienie.

Tylko takie określenie przyczyny ustania stosunku pracy dawało Zainteresowanej szansę na pozyskanie "odszkodowania" wynikającego z art. 12 i następne ww. Umowy Społecznej oraz Regulaminu zwolnień grupowych.

O tym, że otrzymane świadczenie pieniężne nie stanowi "odprawy" określonej w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2012 r. poz. 192) świadczy także jego wysokość. Przepis art. 8 cyt. ustawy nie wskazuje na możliwość otrzymania odszkodowania tylko odprawy i w wysokości nie przekraczającej maksymalnie 3 miesięcznego wynagrodzenia i nie dozwala na wyższe kwoty odpraw.

Otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota przekraczała znacznie kwoty dopuszczalne do wypłaty na podstawie ww. przepisu.

Zgodnie z zacytowanym w części art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są:

Wnioskodawczyni jest zdania, iż odszkodowanie, które zostało określone w Porozumieniu wynikało z ww. Umowy Społecznej i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego, wydanych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw, w związku z czym otrzymane przez Zainteresowaną odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż spełnione zostały warunki wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku podnosi, że pobrane świadczenie pieniężne w kwocie 19.050 zł nie powinno zostać opodatkowane podatkiem dochodowym. Zgodnie z art. 72 § 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn.zm) za nadpłatę uważa się kwotę:

Kwota pobranego już podatku powinna podlegać jednorazowemu zwrotowi lub w następującej postaci - kwota podatku pobrana w roku 2014, a rozliczona w zeznaniu podatkowym za 2015 r. w Urzędzie Skarbowym, powinna zostać zwrócona bezpośrednio po złożeniu korekty do zeznania podatkowego za ten okres. Natomiast kwoty podatku dochodowego pobranego w roku 2015 oraz pozostałe cztery raty, od których podatek zostanie pobrany w roku 2016, zwrócone przy każdym kolejno składanym zeznaniu za dany rok.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pod pojęciem przychodu kryją się więc wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Należy jednak nadmienić, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Z kolei zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. #8722; Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Zainteresowana we wniosku podała, że kwota 135.000,12 zł stanowi odszkodowanie, którego wysokość przyznanego wynika z Umowy Społecznej i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego, wydanych w oparciu o przepisy art. 9 § 1 Kodeksu pracy i ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw.

Stwierdzić zatem należy, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od 1 stycznia 2014 r. Skoro bowiem, jak wskazała Wnioskodawczyni, przedmiotowe świadczenie stanowi odszkodowanie, a jego wypłata nastąpiła na podstawie Umowy Społecznej i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego, wydanych w oparciu o przepisy art. 9 § 1 Kodeksu pracy i ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw, to spełnione zostały w tym zakresie przesłanki do zastosowania zwolnienia od opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania należy uznać, że przyznane Wnioskodawczyni odszkodowanie w kwocie 135.000,12 zł korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, jeśli od ww. odszkodowania pobrano podatek dochodowy w kwocie 19.050,00 zł - to kwota ta powinna podlegać zwrotowi.

Końcowo należy nadmienić, że zgodnie z dyspozycją Wnioskodawczyni zawartą w części A.1. wniosku, w przedmiotowej interpretacji tut. Organ odniósł się jedynie do pytań dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych zadanych we wniosku. Należy bowiem podkreślić, że oceniając stanowisko Wnioskodawczyni Organ nie ma obowiązku ustosunkowania się do wszystkich tez przedstawionych przez Zainteresowaną we własnym stanowisku, a w szczególności do tych, które wykraczają poza zakres zadanych we wniosku pytań.

Ponadto, Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz wyrażonej przez Wnioskodawczynię oceny prawnej tego stanu faktycznego. Tym samym tut. Organ podatkowy nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego, nie jest obowiązany ani uprawniony do oceny dołączonych do wniosku dokumentów, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku tylko do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które jest ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) przedstawionego przez Wnioskodawczynię.

Dodatkowo, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawczynię rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.