ILPB2/436-316/12-4/TR - Podatek od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczek.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez pełnomocników, przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2012 r. (data wpływu: 21 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 lutego 2013 r. (data wpływu: 1 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczek - jest prawidłowe.

W dniu 21 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczek.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 20 lutego 2013 r., nr ILPB2/436-316/12-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 20 lutego 2013 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 22 lutego 2013 r.), zaś w dniu 1 marca 2013 r. (data nadania: 28 lutego 2013 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka (Wnioskodawca) posiada siedzibę w Polsce oraz jest zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług (dalej: "podatek VAT"). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży nieruchomości. Działalność ta jest opodatkowana podatkiem VAT.

W latach 2010-2011 Spółka otrzymała od swojej spółki siostry sp. z o.o. (dalej: "Pożyczkodawca") trzy oprocentowane pożyczki pieniężne:

* w roku 2010, zgodnie z umową z dnia 20 czerwca 2010 r. w kwocie 1 000 000 zł,

* w roku 2010, zgodnie z umową z dnia 17 sierpnia 2010 r. w kwocie 800 000 zł,

* w roku 2011, zgodnie z umową z dnia 8 lipca 2011 r. w kwocie 1 000 000 zł.

Umowy pożyczki zostały zawarte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W chwili zawarcia tych umów środki pieniężne będące ich przedmiotem również znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pożyczki nie zostały udzielone przez wspólnika Spółki.

Pożyczkodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT. Pożyczkodawca nie jest natomiast podmiotem profesjonalnie zajmującym się działalnością w zakresie pośrednictwa finansowego, w szczególności działalność ta nie została wskazana w umowie oraz w KRS Pożyczkodawcy. Pożyczki były udzielane ze środków uzyskanych przez Pożyczkodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pożyczkodawca potraktował udzielenie pożyczek jako czynność (usługę) podlegającą opodatkowaniu VAT, do której ma zastosowanie zwolnienie z opodatkowania i udokumentował te czynności fakturami VAT, przyjmując za podstawę opodatkowania kwoty otrzymywanych odsetek. W konsekwencji, Spółka nie zapłaciła podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej: "p.c.c.") od umów pożyczek.

W tak przedstawionym stanie faktycznym, Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowości zastosowanego podejścia w zakresie opodatkowania przedmiotowych pożyczek p.c.c.

W związku z tym, że Spółka nie wyklucza, że będzie otrzymywała kolejne oprocentowane pożyczki w przyszłości, Spółka wniosła o potwierdzenie Jej stanowiska w odniesieniu zarówno do zaistniałego stanu faktycznego, jak i ewentualnego zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 Zawarte przez Spółkę umowy pożyczek były wyłączone z opodatkowania p.c.c. na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o p.c.c.

Ad. 2 Ewentualne zawierane przez Spółkę w przyszłości umowy pożyczek z Pożyczkodawcą będą wyłączone z opodatkowania p.c.c. na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o p.c.c.

Swoje stanowisko Zainteresowany uzasadnił następująco:

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o p.c.c., opodatkowaniu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Definicję umowy pożyczki zawiera art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm. dalej: "Kodeks cywilny"). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku tej samej jakości.

Obowiązek podatkowy przy umowie pożyczki ciąży na biorącym pożyczkę, stosownie do art. 4 pkt 7 ustawy o p.c.c.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 4 ustawy o p.c.c. (w brzmieniu od 22 kwietnia 2010 r.), opodatkowaniu p.c.c. nie podlegają czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

Ustawa o p.c.c. zawiera także definicję podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 1a pkt 7 ustawy o p.c.c., podatek od towarów i usług to podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, 535 z późn. zm.: dalej: "ustawa o VAT") lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Mając na uwadze powyższe przepisy, należy stwierdzić, że dokonanie czynności cywilnoprawnej, która co do zasady podlega opodatkowaniu p.c.c., ale która jednocześnie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (bądź jest zwolniona z tego podatku), nie będzie podlegać opodatkowaniu p.c.c.

Należy przy tym zauważyć, że o wyłączeniu z opodatkowania p.c.c. umowy pożyczki nie decyduje jedynie okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika VAT, lecz fakt, że przynajmniej jedna ze stron, w odniesieniu do tej konkretnej czynności, jest opodatkowana podatkiem VAT lub jest z tego podatku zwolniona.

W opinii Spółki, Pożyczkodawca prawidłowo uznał, że udzielając pożyczki działał w charakterze podatnika VAT (stosując jednocześnie zwolnienie z opodatkowania).

Przede wszystkim należy zauważyć, że stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że udzielenie pożyczki pieniężnej stanowi świadczenie usług w rozumieniu powołanych przepisów ustawy o VAT. Podmiot dający pożyczkę świadczy na rzecz podmiotu biorącego pożyczkę usługę, polegającą na przeniesieniu na własność biorącego określonej sumy pieniędzy, na określony czas. Usługa ta może mieć przy tym charakter zarówno odpłatny (gdy strony ustaliły wynagrodzenie w postaci odsetek), jak nieodpłatny (w przypadku braku oprocentowania pożyczki).

W celu jednak stwierdzania czy dana pożyczka stanowi świadczenie usług podlegające przepisom ustawy o VAT, konieczne jest jeszcze ustalenie czy pożyczkodawca działa w charakterze podatnika podatku VAT w odniesieniu do czynności udzielenia pożyczki. W przypadku bowiem uznania, że udzielenie pożyczki zostało dokonane przez podmiot działający poza zakresem swojej działalności gospodarczej (w sferze prywatnej), czynność taka nie będzie podlegała przepisom ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W opinii Spółki, Pożyczkodawca działał jako podatnik VAT w odniesieniu do przedmiotowych czynności udzielenia pożyczek. Pożyczkodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT, a udzielenie pożyczek było czynnością dokonaną w zakresie tej działalności. Udzielone pożyczki były oprocentowane, czyli Pożyczkodawca uzyskał przychód z działalności gospodarczej w postaci odsetek. Skoro zatem dochód z udzielanych pożyczek podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym łącznie z pozostałymi dochodami z działalności gospodarczej to nie sposób uznać, że udzielanie pożyczek jako takie jest wykonywane poza działalnością gospodarczą Pożyczkodawcy. Wykorzystywanie do udzielania pożyczek środków uzyskanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz czerpanie zysku z tej działalności wskazuje, że jest ona prowadzona w sposób profesjonalny.

Poza tym Pożyczkodawca zawarł ze Spółką trzy umowy pożyczki w dość regularnym odstępie czasu i nie wyklucza, że w przyszłości będzie zawierać kolejne. To zaś świadczy o tym, że od początku miał zamiar wykonywać tego typu czynności w sposób częstotliwy.

Na powyższą kwalifikację nie ma wpływu fakt, że udzielanie pożyczek nie jest wymienione w akcie założycielskim Pożyczkodawcy (oraz w jego KRS) jako jeden z rodzajów jego działalności. Ustawa o VAT uzależnia bowiem objęcie danej czynności swoim zakresem, od spełnienia wyłącznie przesłanek obiektywnych, tj. dokonania jej przez podatnika działającego w sferze prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Jak wskazał Zainteresowany, powyższe stanowisko potwierdzają także liczne interpretacje organów podatkowych wydawane w imieniu Ministra Finansów, i tak m.in.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 16 marca 2011 r. (sygn. IPPP1-443-40/11-2/IGo) stwierdził, że:

"Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym".

Tożsame stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 31 marca 2010 r. (sygn. IBPP2/443-8/ 10/ICz).

Spółka zauważyła również, że przedmiotowe usługi udzielania pożyczek są zwolnione z opodatkowania VAT. W stanie prawnym przed 1 stycznia 2011 r., zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zwolnieniu od opodatkowania VAT podlegały usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy o VAT. W pozycji nr 3 tego załącznika zawarto sekcję J ex (65-67), tj. usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem enumeratywnie wskazanych tam usług m.in. usług doradztwa finansowego czy usług ściągania długów. Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT (w brzmieniu przed 1 stycznia 2011 r.), usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej były identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji. Udzielenie pożyczki było usługą sklasyfikowaną w sekcji J Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 1997 r. (PKWiU z 1997 r.), zaliczaną do usług pośrednictwa finansowego.

Z kolei w stanie prawnym po 1 stycznia 2011 r., zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od opodatkowania usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W konsekwencji, w stanie prawnym zarówno przed, jak i po, 1 stycznia 2011 r., usługi udzielania pożyczek były zwolnione przedmiotowo z podatku V AT.

Reasumując, Spółka uważa, że spełniła przesłankę określonego w art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o p.c.c. wyłączenia z opodatkowania p.c.c., tj. przynajmniej jedna ze stron (w tym przypadku Pożyczkodawca) była z tytułu zawartych w latach 2010-2011 umów pożyczek zwolniona od podatku VAT. W rezultacie, przedmiotowe umowy pożyczki nie podlegały opodatkowaniu p.c.c.

Spółka uważa, że również w odniesieniu do pożyczek pieniężnych, które Spółka otrzyma w przyszłości od Pożyczkodawcy, zastosowanie znajdzie art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o p.c.c., z uwagi na fakt, że Pożyczkodawca będzie działał w charakterze podatnika VAT w odniesieniu do tych transakcji (stosując jednocześnie zwolnienie od podatku VAT). Konsekwentnie, umowy pożyczek pieniężnych, które Spółka zawrze w przyszłości z Pożyczkodawcą, nie będą podlegały opodatkowaniu p.c.c.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 7 obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej i ciąży na biorącym pożyczkę.

Artykuł 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu - który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Ponadto, zauważyć również należy, że stosownie do ww. art. 720 Kodeksu cywilnego przedmiotem umowy pożyczki są tylko pieniądze i rzeczy oznaczone co do gatunku. Przepis ten nie ustanowił zatem praw majątkowych jako przedmiotu pożyczki, a skoro tak, należy przyjąć, że pieniądze to rzeczy o szczególnych właściwościach. Zgodnie bowiem z powszechnym w orzecznictwie poglądem pieniądze to rzeczy o szczególnych właściwościach, których wartość nie wynika z właściwości fizycznych, lecz z określenia i gwarancji państwa, uznających je za prawny środek płatniczy. W rezultacie przedmiotem umowy pożyczki pieniężnej są rzeczy o szczególnym charakterze (pieniądze). Ani wydanie przedmiotu pożyczki, ani prawo dochodzenia jego wydania nie zmienia konsensualnego charakteru umowy pożyczki, zatem forma przekazania przedmiotu umowy nie wpływa na ważność zawartej umowy. Umowa pożyczki jest ważna i podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych niezależnie od wydania pieniędzy.

Jednak, dokonując oceny opisanych we wniosku czynności cywilnoprawnych z punktu widzenia ich opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, rozstrzygnąć należy również kwestię opodatkowania takich czynności podatkiem od towarów i usług.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Spółka (Zainteresowany) wskazała, iż przedmiotowe umowy pożyczki zostały zawarte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W chwili zawarcia tych umów środki pieniężne będące ich przedmiotem również znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pożyczki nie zostały udzielone przez wspólnika Spółki. Pożyczkodawca potraktował udzielenie pożyczek jako czynność (usługę) podlegającą opodatkowaniu VAT, do której ma zastosowanie zwolnienie z opodatkowania i udokumentował te czynności fakturami VAT, przyjmując za podstawę opodatkowania kwoty otrzymywanych odsetek. W konsekwencji, Spółka nie zapłaciła podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej: "p.c.c.") od umów pożyczek. W związku z tym, że Spółka nie wyklucza, że będzie otrzymywała kolejne oprocentowane pożyczki w przyszłości, Spółka wniosła o potwierdzenie Jej stanowiska w odniesieniu zarówno do zaistniałego stanu faktycznego, jak i ewentualnego zdarzenia przyszłego.

Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi nie podlegają czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

Z kolei według definicji zawartej w art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przez "podatek od towarów i usług" rozumie się podatek nakładany ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Przepis ten - art. 2 pkt 4 #61485; ustanawia zasadę, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają wyłącznie czynności cywilnoprawne podejmowane w ramach obrotu nieprofesjonalnego, natomiast obrót zawodowy (profesjonalny) objęty został podatkiem od towarów i usług. Z jego treści wynika zasada rozgraniczenia obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych od obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, jak również zasada wzajemnego wykluczenia tych obowiązków. Powyższe oznacza, że nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych te czynności cywilnoprawne, których dokonanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Zauważyć jednak należy, że przepis ten znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy konkretna czynność cywilnoprawna objęta jest zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (np. umowa pożyczki) i jednocześnie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług albo zwolniona od tego podatku.

W związku z tym podkreślić należy, iż jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania umów pożyczek podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy powyższe transakcje podlegają regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ich podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tych czynności podatkiem od towarów i usług może bowiem skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując, stwierdzić należy, że tutejszy Organ - zgodnie z przedstawionymi we wniosku pytaniami - nie rozstrzyga w niniejszej interpretacji, czy opisane umowy pożyczek były, bądź będą objęte zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, jeżeli rzeczone czynności cywilnoprawne zostały, bądź zostaną objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług i jednocześnie korzystały bądź będą korzystały ze zwolnienia od tego podatku, wówczas powyższe czynność zostały, bądź zostaną wyłączone z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.