ILPB2/436-2/11-2/AJ - Skutki podatkowe transakcji wpłacania utargów dziennych przez sklepy na rachunki osobiste wspólników spółki jawnej, a następnie ich przelewania na rachunek firmowy spółki jawnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2010 r. (data wpływu 29 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 29 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (spółka jawna) prowadzi handel detaliczny w większości wyspecjalizowanych sklepach piekarsko-ciastkarskich. Sprzedaż towarów realizowana/ewidencjonowana jest poprzez kasy fiskalne.

Zainteresowany prowadzi pełną księgowość.

Dotychczas utargi dzienne z każdego sklepu (pieniądze otrzymywane od klientów każdego dnia) są wpłacane każdego dnia bezpośrednio na bankowy rachunek firmowy Wnioskodawcy (konto firmowe).

Opłaty bankowe stanowiące prowizje bankowe od wpłat utargów na konto firmowe Zainteresowanego są ogromne i sięgają rzędu kilkudziesięciu tysięcy złotych rocznie.

Opłaty bankowe stanowią koszty spółki.

Wspólnikami spółki jawnej są 3 (trzy) osoby fizyczne.

W związku z faktem, że od wpłat na rachunki osobiste bank nie pobiera prowizji oraz celem ograniczenia kosztów Wnioskodawcy w zakresie ponoszenia opłat prowizji bankowych

Zainteresowany zamierza podjąć następujące kroki prawne:

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana czynność nie stanowi depozytu nieprawidłowego określonego w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. j) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wobec czego nie jest opodatkowana podatkiem p.c.c.

Zainteresowany uważa, że do ww. czynności nie stosuje się także przepisów o pożyczce (art. 845 k.c.) z uwagi na fakt, że przechowawca nie ma prawa rozporządzać zdeponowanymi na jego rachunku bankowym środkami finansowymi oraz przechowawca nie pobiera żadnego wynagrodzenia z tytułu przechowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. j) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.) podatkowi temu podlegają umowy depozytu nieprawidłowego.

Zgodnie z art. 845 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu.

Depozyt nieprawidłowy uznawany jest albo za odmianę zwykłej umowy przechowania, instytucję odrębną od umowy pożyczki, albo odrębny typ umowy nazwanej. Uznaje się również, że depozyt nieprawidłowy (przechowanie nieprawidłowe) jest umową szczególnego rodzaju, zawierającą elementy przechowania i pożyczki. Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze lub rzeczy oznaczone tylko co do gatunku. Osoba biorąca pieniądze (rzecz) do depozytu nieprawidłowego ma obowiązek oddać taką samą ilość pieniędzy (rzeczy), ale niekoniecznie tę samą. Przyjmuje się, że dopuszczalne jest zawieranie umowy depozytu nieprawidłowego, gdy jej przedmiotem mają być papiery wartościowe.

Depozyt nieprawidłowy ma miejsce wtedy, gdy z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Do przyjęcia depozytu nieprawidłowego nie jest konieczne wyraźne zastrzeżenie tego w umowie, niemniej dla zastosowania art. 845 Kodeksu cywilnego konieczne jest ustalenie, że przechowawca uprawniony został do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub rzeczami oznaczonymi co do gatunku. Upoważnienie do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi jest dla bytu umowy depozytu nieprawidłowego konieczne - sam fakt oddania na przechowanie pieniędzy nie tworzy bowiem jeszcze stosunku depozytu nieprawidłowego z prawem rozporządzania nimi.

Przechowawca "nieprawidłowy" nabywa na własność przedmiot depozytu i może nim rozporządzać tak, jak w umowie pożyczki. Depozyt nieprawidłowy różni się jednak od pożyczki tym, że jest zawierany w interesie składającego. Nie można utożsamiać depozytu nieprawidłowego z pożyczką. Depozyt nieprawidłowy może być odpłatny lub nieodpłatny.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje, aby każdy ze wspólników spółki jawnej jako osoba fizyczna otworzył bankowy rachunek osobisty, na który będą wpłacane przez sklepy utargi dzienne.

Następnie każdy ze wspólników kwoty wpłacone na jego rachunek osobisty będzie przelewał niezwłocznie w drodze przelewu bankowego na rachunek firmowy Wnioskodawcy. Osobiste rachunki bankowe będą wykorzystywane przez wspólników tylko i wyłącznie w celu przyjmowania wpłat ze sklepów i dalszego ich przekazywania na rachunek firmowy Zainteresowanego.

Wspólnicy jako osoby fizyczne zawrą z Zainteresowanym umowę przechowania w trybie art. 835 k.c., na podstawie której nie będą uprawnieni do dysponowania/rozporządzania danymi im na przechowanie środkami stanowiącymi wpłaty utargów ze sklepów.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skoro przelanymi na konta osobiste wspólników środkami pieniężnymi - na mocy zawartej umowy przechowania - nie będą oni swobodnie dysponować/rozporządzać - to opisana we wniosku transakcja polegająca na wpłacaniu utargów dziennych przez sklepy na rachunki osobiste wspólników spółki jawnej, a następnie ich przelewanie na rachunek firmowy spółki nie stanowi umowy depozytu nieprawidłowego. W konsekwencji transakcja ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnej na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. j) tej ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.