ILPB2/436-181/13-2/MK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 10 października 2013 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB2/436-181/13-2/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2013 r. (data wpływu 10 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie konsekwencji podatkowych zniesienia współwłasności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie konsekwencji podatkowych zniesienia współwłasności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 1999 r. (...) (Wnioskodawca) oraz (...) nabyli, w częściach równych po 1/2, trzy nieruchomości położone w (...), dla których prowadzone są księgi wieczyste X (Pierwsza Nieruchomość), Y (Druga Nieruchomość) oraz Z (Trzecia Nieruchomość). Wobec powstałego między współwłaścicielami konfliktu jedynym sposobem zniesienia współwłasności było orzeczenie sądu. W dniu 1 lutego 2012 r. Sąd Rejonowy w (...) wydał postanowienie z wniosku Zainteresowanego przy udziale (...) o zniesienie współwłasności ww. nieruchomości bez obowiązku spłat. Podziału dokonano w oparciu o art. 623 Kodeksu postępowania cywilnego Sąd zastosował ten przepis orzekając jednocześnie, że tak Wnioskodawca jak i drugi współwłaściciel nie są wzajemnie obowiązani do spłat. Zgodnie z postanowieniem Sądu dwie pierwsze nieruchomości przypadły na wyłączną własność Wnioskodawcy, a trzecia drugiemu współwłaścicielowi. To oznacza, że wartość przyznanych udziałów po 1/2 w nieruchomościach będących przedmiotem zniesienia współwłasności były jednakowe. W urzędzie skarbowym poinformowano Wnioskodawcę, że z tytułu tej czynności będzie musiał uregulować podatek od spadków i darowizn z tytułu nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z dokonanym zniesieniem współwłasności, po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn z tytułu nieodpłatnego zniesienia współwłasności skutkujący zapłatą tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym nie doszło do nieodpłatnego zniesienia współwłasności. Sąd przyznał na wyłączną własność Zainteresowanego dwie z trzech nieruchomości, które podlegały zniesieniu współwłasności, a trzecią drugiemu współwłaścicielami. Orzekając jednocześnie o braku obowiązku spłat Sąd nie zrobił nic innego jak przesądził o tym, że nie ma różnic wartości nieruchomości podlegających zniesieniu współwłasności. Innymi słowy dokonano podziału, zgodnie z art. 623 Kodeksu postępowania cywilnego, tj. na części odpowiadające wartością udziałom współwłaścicieli z uwzględnieniem wszelkich okoliczności zgodnie z interesem społeczno-gospodarczym. Tym samym zniesienie współwłasności nie miało charakteru nieodpłatnego. Wnioskodawca uważa tak, gdyż zapłacił uczestnikowi (...) za nabyte udziały w dwóch pierwszych nieruchomościach równowartością przypadającego Zainteresowanemu udziałowi w trzeciej nieruchomości przyznanej współwłaścicielowi i odwrotnie. Co za tym idzie na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

W myśl art. 5 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych i przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności. Podstawę opodatkowania w takim przypadku - na podstawie art. 7 ust. 6 ustawy #61485; stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Ponieważ ustawa o podatku od spadków i darowizn nie definiuje pojęcia współwłasność ani nie określa sposobów jej zniesienia należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. W myśl art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Co oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Z kolei niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej części odpowiadającej udziałowi.

W myśl art. 210 zd. 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1.

podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny);

2.

przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli;

3.

sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).

Na gruncie prawa procesowego wyjście ze współwłasności regulują, m.in. art. 622 i 623 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.). W myśl art. 622 § 1 Kodeksu w toku postępowania o zniesienie współwłasności sąd powinien nakłaniać współwłaścicieli do zgodnego przeprowadzenia podziału, wskazując im sposoby mogące do tego doprowadzić. Z kolei według drugiego z przywołanych artykułów jeżeli brak jest podstaw do wydania postanowienia w myśl artykułu 622, a zachodzą warunki do dokonania podziału w naturze, sąd dokonuje tego podziału na części odpowiadające wartością udziałom współwłaścicieli z uwzględnieniem wszelkich okoliczności zgodnie z interesem społeczno-gospodarczym. Różnice wartości wyrównuje się przez dopłaty pieniężne.

Z treści przywołanych dotychczas regulacji jasno wynika, że obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności powstaje, gdy jedna ze stron stosunku współwłasności nabywa wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał tej osobie. Stąd też w przypadku zniesienia współwłasności pierwszą czynnością jest ustalenie wartości rynkowej przedmiotu zniesienia współwłasności, następnie jego czystej wartości i dopiero mając na względzie art. 7 ust. 6 cytowanej ustawy, możliwe jest ustalenie czy współwłaściciele, w drodze zniesienia współwłasności, nie nabyli nieruchomości o wartości przewyższającej dotychczasowe udziały we współwłasności. Tymczasem, w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca (współwłaściciel w udziale wynoszącym 1/2 w trzech nieruchomościach) w efekcie sądowego zniesienia współwłasności nabył na wyłączną własność rzeczy (dwie nieruchomości), które wartością odpowiadają wartości przysługującego Zainteresowanemu udziałowi we współwłasności. Analogicznie przedstawia się sytuacja drugiego współwłaściciela ww. nieruchomości. Należy zatem stwierdzić, że dokonane zniesienie współwłasności było ekwiwalentne. Przesądza o tym zastosowanie przez Sąd art. 623 Kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi, że różnice wartości wyrównuje się przez dopłaty pieniężne. W rezultacie, skoro Sąd nie orzekł dopłat, to nie było różnic w wartości przyznanych nieruchomości. Zatem po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn.

W świetle powyższego stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl