ILPB2/436-167/10-2/MK - Obowiązek zgłoszenia do opodatkowania darowizny otrzymanej od ojca w kwocie 400 000 złotych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2010 r. (data wpływu 2 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie obowiązku zgłoszenia do opodatkowania darowizny środków pieniężnych w kwocie 400 000 zł - jest prawidłowe.

W dniu 2 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie obowiązku zgłoszenia do opodatkowania darowizny środków pieniężnych w kwocie 400 000 zł.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W lipcu 1999 r. Wnioskodawca otrzymał od ojca kwotę 400 000 zł uznając ją za darowiznę, ponieważ nie było napisane na przelewie z jakiego tytułu otrzymał tę kwotę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Tutejszy Organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze, dotyczące podatku od spadków i darowizn. Natomiast w zakresie odpowiedzi na pytanie drugie i trzecie w dniu 1 października 2010 r. zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB2/436-167/10-3/MK.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, jego obowiązkiem było zgłoszenie uznanej przez niego darowizny w urzędzie skarbowym i opłacenie podatku od spadków i darowizn, czego nie zrobił.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że w myśl art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stosownie do art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez przepisy prawa podatkowego należy rozumieć przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Natomiast według art. 3 pkt 1 ww. ustawy, przez ustawy podatkowe należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Mając powyższe na uwadze Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie odpowiedź na przedstawione we wniosku pytanie nr 1 i jedynie w przedmiocie wynikającym z ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zatem, tutejszy Organ podatkowy nie rozstrzyga w niniejszej interpretacji, czy otrzymana w lipcu 1999 r. przez Wnioskodawcę od ojca kwota 400 000 zł wypełnia ustawowe znamiona umowy darowizny, tylko przyjął za Wnioskodawcą, że jest to darowizna.

Przechodząc na grunt ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768) wyjaśnić należy co następuje.

Artykuł 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 222, poz. 1629) stanowi, że do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosuje się przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. Z kolei zgodnie z art. 1 ust. 3 ww. ustawy przepis art. 15 ust. 4 ustawy o podatku od spadków w brzmieniu nadanym ustawą nowelizacyjną, ma zastosowanie również do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych w drodze darowizny lub polecenie darczyńcy przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli obowiązek podatkowy powstał wskutek powołania się na fakt nabycia po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn - w brzmieniu obowiązującym w dacie otrzymania przez Wnioskodawcę środków pieniężnych - podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie własności rzeczy znajdujących się w kraju i praw majątkowych wykonywanych w kraju, w drodze spadku lub darowizny, przez osoby fizyczne.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie definiuje pojęcia "darowizna", należy w tej kwestii odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Na podstawie art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Natomiast zgodnie z art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisy powyższe nie uchybiają przepisom, które ze względu na przedmiot darowizny wymagają zachowania szczególnej formy dla oświadczeń obu stron.

Z powyżej zacytowanych przepisów wynika, że co do zasady umowa darowizny powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Jednakże ustawodawca wprowadził wyjątek zgodnie, z którym w przypadku, gdy ze względu na przedmiot darowizny przepisy szczególne nie nakładają obowiązku zachowania szczególnej formy, np. aktu notarialnego, umowa darowizny bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Zgodnie z treścią art. 5 i art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn - w brzmieniu obowiązującym w dacie otrzymania przez Wnioskodawcę środków pieniężnych - obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze darowizny ciąży solidarnie na obdarowanym i darczyńcy i powstaje z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń. Z kolei zgodnie z art. 6 ust. 4 zd. 2 ww. ustawy, gdy nabycie w drodze darowizny nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przed organem podatkowym na okoliczność dokonania tej darowizny.

Ponadto zgodnie z art. 15 ust. 4 ww. ustawy, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych w drodze darowizny lub polecenie darczyńcy podlega opodatkowaniu według stawki 20%, jeżeli obowiązek podatkowy powstał wskutek powołania się podatnika przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej w toku czynności sprawdzających, postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego na okoliczność dokonania tej darowizny, a należny podatek od tego nabycia nie został zapłacony.

Jak z powyższego wynika w ustawie o podatku od spadków i darowizn w sposób szczególny uregulowana została instytucja powstania obowiązku podatkowego. Mianowicie przewidziano w nim możliwość zaistnienia czterech momentów powstania obowiązku podatkowego z tego samego tytułu.

Zgodnie z ww. przepisami obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze darowizny:

* z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego,

* z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia (w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy),

* jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń,

* gdy nabycie w drodze darowizny nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przed organem podatkowym na okoliczność dokonania tej darowizny.

Z przepisów tych wynika, że przewidziane w nich rozwiązania nawzajem się uzupełniają, z tym, że z analizy poszczególnych uregulowań wynika, że różne są stany faktyczne, w jakim przepisy te znajdują zastosowanie.

Zgłoszenie nabycia do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn następuje poprzez złożenie zeznania podatkowego.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w lipcu 1999 r. Wnioskodawca otrzymał od ojca kwotę 400 000 zł, którą uznał za darowiznę jednakże nie zgłosił jej w urzędzie skarbowym.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w dacie otrzymania ww. środków pieniężnych powstał obowiązek podatkowy skutkujący koniecznością złożenia zeznania podatkowego i zapłatą należnego podatku od spadków i darowizn.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo informuje się, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.