ILPB2/436-164/13-2/MK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 11 września 2013 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB2/436-164/13-2/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2013 r. (data wpływu 17 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie przedmiotu opodatkowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie przedmiotu opodatkowania, a także w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Strony transakcji:

1. Wnioskodawca (zwany w dalszej części "Podatnikiem" lub "Spółką Córką", "Przystępującym", "Spółką przystępującą").

2. "Ax" z siedzibą w Niemczech (zwana w dalszej części "Spółką Matką" lub "Dłużnikiem").

Stan faktyczny.

Spółka Matka zamierza zaciągnąć kredyt w banku na kwotę 100.000.000,00 Euro. Środki uzyskane z kredytu zostaną przeznaczone na finansowanie jej działalności gospodarczej.

W celu dodatkowego zabezpieczenia wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu, bank zażądał od Dłużnika zabezpieczenia w postaci przystąpienie do długu jednostek powiązanych, w tym Spółki Córki. Zgromadzenie Wspólników podjęło uchwałę o przystąpieniu Spółki Córki do długu.

W przypadku, gdy Dłużnik nie będzie w stanie spłacać kredytu, Spółka Córka będzie zobowiązana do spłaty kredytu wraz z należnymi odsetkami.

Z faktu przystąpienia do długu, po stronie dłużników, na mocy art. 366 Kodeksu cywilnego, wierzyciel (bank) może żądać spełnienia świadczenia w całości lub części od każdego z dłużników lub od wszystkich łącznie. Zaspokojenie wierzytelności może nastąpić zarówno z majątku pierwotnego dłużnika, jak i z majątku dłużnika przystępującego. Przystępując do długu wszyscy dłużnicy odpowiadają za spłatę całości zobowiązania do momentu zaspokojenia wierzyciela.

Przystąpienie do długu nie oznacza, że Spółka przystępująca będzie dokonywać spłaty zobowiązania dłużnika wobec banku. Jej rola ograniczy się do funkcji gwarancyjnej. Do dokonania zapłaty przystępująca do długu Spółka będzie zobowiązana jedynie wówczas, gdy wystąpi o to wierzyciel.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Czy przystąpienie do długu podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja przystąpienia do długu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649; zwana dalej "ustawa o p.c.c.") podatkowi podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

* umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych;

* umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku;

* umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy;

* umowy dożywocia;

* umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat;

* ustanowienie hipoteki;

* ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności;

* umowy depozytu nieprawidłowego;

* umowy spółki.

Ze względu na to, że umowa dotycząca przystąpienia do długu nie została wymieniona w art. 1 ustawy o p.c.c., w związku z tym umowa ta nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.), podatkowi temu podlegają

1.

następujące czynności cywilnoprawne:

a.

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

b.

umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

c.

(uchylona),

d.

umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

e.

umowy dożywocia,

f.

umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

g.

(uchylona),

h.

ustanowienie hipoteki,

i.

ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

j.

umowy depozytu nieprawidłowego,

k.

umowy spółki;

2.

zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4;

3.

orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, zgodnie z którą o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Szczegółowe ustalenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył z opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same, bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Należy wskazać, że instytucja przystąpienia do długu #61485; choć nieuregulowana wprost w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) #61485; jest instytucją prawa cywilnego. W następstwie zawarcia takiej umowy przystępujący do długu staje się współdłużnikiem solidarnym. Można zatem stwierdzić, że celem takiej umowy jest de facto zabezpieczenie interesów wierzyciela, którego wierzytelność w dacie zawarcia takiej umowy zyskuje dodatkowe zabezpieczenie. Podobne stanowisko reprezentuje judykatura.

"Jak już wspomniano, w kodeksie cywilnym nie przewidziano zmiany strony w stosunku prawnym nawiązanym umową wzajemną. Unormowano w nim natomiast zmiany wierzyciela i dłużnika. Wzajemność umowy polega na tym, że każda ze stron jest jednocześnie i wierzycielem, i dłużnikiem. Dopełnienie zatem wymagań przepisanych dla przelewu i dla przejęcia długu powinno doprowadzić do zmiany strony w stosunku nawiązanym umową wzajemną, jeśli tylko zmiana nie sprzeciwia się ustawie, umownemu zastrzeżeniu albo właściwości zobowiązania. Nie widać w kodeksie cywilnym przeciwwskazań co do takiej zmiany, przydatność zaś jej wykazuje sytuacja wytworzona w rozpatrywanej sprawie decyzją Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium PRN w R. z dnia 10 I 1969 r. w przedmiocie "przekazania" umów kontraktacyjnych. W odniesieniu do stosunku kontraktacji również brak przepisu, który by zabraniał zmiany po stronie jednostki kontraktującej. Umowa (której wzór znajduje się w aktach) nie zawiera zastrzeżenia zabraniającego takiej zmiany. Właściwość zaś zobowiązań jednostki kontraktującej, dotyczących fazy dostarczania produktu przez producenta, również nie przemawia przeciwko dopuszczalności zmiany jednostki kontraktującej, gdyż producentowi - ze względu na jednakowe ceny - obojętne jest, komu dostarcza produkt. Stwierdzić więc można, że zmiana jednostki kontraktującej w toku wykonywania umowy kontraktacji jest dopuszczalna. Wymaga ona przelewu praw (art. 509 i 511 k.c.) oraz przejęcia obowiązków (art. 519 i 522 k.c.) jednostki kontraktującej. Dopełnienie tych wymagań powoduje wyjście ze stosunku kontraktacji dotychczasowej jednostki kontraktującej, a zatem jej zwolnienie z obowiązków (art. 519 § 1 k.c.). Przepis art. 522 k.c., według którego umowa o przejęciu długu wymaga formy pisma pod rygorem nieważności, dotyczy przejęcia przewidzianego w art. 519 k.c. Jest to przejęcie zwalniające z długu dotychczasowego dłużnika. Właśnie z powodu skutku zwalniającego wymaga ono zgody wierzyciela. Do kodeksu cywilnego nie wprowadzono kumulatywnego przejęcia długu, które nie potrzebowało zgody wierzyciela. Niemniej jednak, wobec swobody stron w kształtowaniu stosunków zobowiązaniowych, takie przejęcie długo powinno być dopuszczalne. W wyniku takiego przyjęcia wierzyciel uzyskuje w przejemcy dodatkowego dłużnika, gdyż pierwotny dłużnik wobec braku zgody wierzyciela nie zostaje zwolniony z długu. Przejęcie takie polepsza sytuację wierzyciela. Ten wzgląd powoduje, że kumulatywne przejęcie długu nie musi być stwierdzone pismem. Mylne byłoby odpowiednie zastosowanie do niego przepisu art. 522 k.c." #61485; wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 6 listopada 1972 r. sygn. akt III CRN 266/72.

W świetle przywołanych okoliczności faktycznych oraz prawnych należy stwierdzić, że czynność przystąpienia do długu znajduje się poza zakresem przedmiotowy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W efekcie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, dodaje się, że wniosek Spółki w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w dniu 11 września 2013 r. został załatwiony odrębnym pismem. Natomiast w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl