ILPB2/415-922/09-2/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2009 r. (data wpływu 21 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu ubezpieczenia pracowników od następstw nieszczęśliwych wypadków - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu ubezpieczenia pracowników od następstw nieszczęśliwych wypadków.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka) jako firma handlowa stosunkowo często wysyła swoich pracowników do klientów poza swoją siedzibą. Zdaniem Zainteresowanego, są to niewątpliwie konieczne delegacje służbowe. w związku z tym pracownikom przysługują i są wypłacane diety z tego tytułu. Towarzyszy temu jeszcze jedno świadczenie, a mianowicie polisa ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków. Spółka stoi bowiem na stanowisku, iż ochrona pracowników, wynikająca z tej polisy jest niezbędnym elementem organizacyjnym cementującym więź pracownika z pracodawcą. w opinii Wnioskodawcy, z taką polisą pracuje się lepiej, bo jest bezpieczniej.

Konkretyzując, Zainteresowany wskazuje, iż obecnie zwarte są dwie polisy:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczenia w postaci polis z tytułu następstw nieszczęśliwych wypadków są traktowane jako przychód pracownika i w konsekwencji objęte opodatkowaniem zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie w postaci zawartych przez pracodawcę polis ochrony od następstw nieszczęśliwych wypadków nie jest przychodem objętym podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem takie świadczenie nie jest żadnym realnym przysporzeniem przejawiającym się przyrostem majątku pracownika (podatnika).

W opinii Zainteresowanego, tak orzekł m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. III SA/Wa 2019/08. Wnioskodawca wskazuje, iż powyższy wyrok zapadł w sprawie dot. polisy OC, jednakże - Jego zdaniem - natura tego zjawiska jest identyczna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52 a i 52 c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 10 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów, do którego należy zaliczyć m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że poszczególne kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Zatem ww. katalog jest katalogiem otwartym. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z kolei przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast art. 11 ust. 2a pkt 2 przedmiotowej ustawy wskazuje, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

W związku z powyższym, należy zauważyć, iż w przypadku wykupienia przez pracodawcę polis ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków dla swoich pracowników, ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Świadczenia pieniężne ponoszone za pracowników przez pracodawcę (Wnioskodawcę) należą do nieodpłatnych świadczeń. Tego pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin "świadczenie" pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania się przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych przyjmuje się, iż pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Organ podatkowy pragnie zauważyć, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt uzyskania przez ubezpieczonego odszkodowania z tytułu zaistnienia wypadku wskazanego w umowie ubezpieczenia, lecz samo uzyskanie przez pracownika ochrony wynikającej z ww. umowy ubezpieczenia (o określonej wartości pieniężnej), dającej ewentualnie prawo do ubiegania się o odszkodowanie. Objęcie pracownika nieobowiązkowym ubezpieczeniem w zakresie następstw nieszczęśliwych wypadków stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu.

Z analizy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zawarł dwie polisy od następstw nieszczęśliwych wypadków, obejmujące ochroną ubezpieczeniową określoną liczbę pracowników.

Zatem, stwierdzić należy, iż w przypadku ubezpieczenia oferowanego przez pracodawcę pracownikom nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. w momencie wykupu ww. usług znana jest zarówno globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenie. w tej sytuacji ustalenie przychodu u poszczególnych pracowników jest sprawą oczywistą, nawet, jeżeli umowa nie określa jednostkowej ceny składki ubezpieczeniowej. Wnioskodawca jako płatnik zna pracowników z imienia i nazwiska, zna również dokładnie okresy, kiedy osoby te wyjeżdżały w celach służbowych, a tym samym korzystały z ubezpieczenia. To wszystko pozwala na przypisanie przychodu konkretnym osobom. Osoby te osiągają korzyść finansową, ponieważ nie są zobowiązane do zapłaty składki ubezpieczeniowej na własne ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków, gdyż składkę tę pokrywa Zainteresowany. Tym samym można więc wskazać każdą osobę, objętą tym ubezpieczeniem, a także okres, w którym korzysta z ochrony ubezpieczeniowej.

Dzięki takiemu działaniu u pracowników Wnioskodawcy dochodzi do przysporzenia w majątku, gdyż inny podmiot ponosi za nich koszt finansowy ubezpieczenia, a tym samym nie muszą oni uszczuplać swojego majątku. z tej też przyczyny składkę ubezpieczeniową ponoszoną na ich rzecz przez pracodawcę należy zaliczyć do przychodów tychże pracowników.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż w przypadku ubezpieczenia przez Zainteresowanego swoich pracowników od następstw nieszczęśliwych wypadków oraz opłacenia składki z tego tytułu - po stronie ww. pracowników wystąpi skonkretyzowana korzyść majątkowa w postaci opłaconej przez pracodawcę składki ubezpieczeniowej. Zatem, wartość uiszczonych przez Wnioskodawcę składek - w częściach odpowiadających poszczególnym pracownikom - stanowi dla nich przychód podlegający opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo, odnosząc się do powołanego przez Stronę wyroku WSA w Warszawie, tut. Organ informuje, iż został on wydany w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Orzeczenie zapadłe w sprawie toczącej się w innej konfiguracji podmiotowej, nawet jeśli przedmiot sporu jest taki sam, nie wpływa na wynik rozstrzygnięcia w żadnej innej sprawie. Nie są wiążące dla innych sądów ustalenia faktyczne i poglądy prawne wyrażone w orzeczeniu innego sądu. Nie taki jest zresztą cel orzecznictwa, które ogranicza się z natury rzeczy do rozstrzygania indywidualnych spraw i nie stanowi źródła prawa w polskim porządku prawnym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.