ILPB2/415-856/09-2/ES - Opodatkowanie przychodów ze stosunku pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2009 r. (data wpływu 4 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów ze stosunku pracy - jest prawidłowe.

W dniu 4 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów ze stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zatrudnia kilku przedstawicieli handlowych na podstawie umów o pracę. Miejscem pracy przedstawicieli handlowych wskazanym w umowie o pracę jest obszar geograficzny obejmujący kilka województw Polski. Przedstawiciele faktycznie wykonują swoją pracę na obszarze wskazanym w umowie o pracę, który jest inny dla każdego z zatrudnionych pracowników.

Spółka nie traktuje podróży przedstawicieli po obszarze wskazanym w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu Pracy. Spółka uważa, iż pracownicy faktycznie wykonują pracę na obszarze wskazanym jako miejsce wykonywania pracy, a zatem ich wyjazdy nie spełniają definicji podróży służbowej, która zgodnie z przyjętą doktryną i orzecznictwem jest zdarzeniem incydentalnym w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy.

Z tego względu Spółka nie wypłaca pracownikom diet oraz innych należności przysługujących pracownikom z tytułu odbywania podróży służbowych.

W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni przedstawiciele handlowi ponoszą jednak wydatki, które są związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należą głównie: wydatki na wyżywienie oraz noclegi w trasie, zakup paliwa do samochodów służbowych, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe.

Przedstawiciele handlowi zbierają na potwierdzenie dokonania powyższych wydatków faktury, rachunki lub paragony, które następnie przedstawiają Spółce. Spółka natomiast zwraca przedstawicielom kwoty poniesionych wydatków. Faktury i rachunki, które pracownicy przedstawiają Spółce są wystawiane na Nią. w zakresie wydatków poniesionych na wyżywienie oraz noclegi Spółka zwraca zatrudnionym pracownikom kwoty faktycznych wydatków do wysokości limitu ustalonego w umowie o pracę, tj. nie więcej niż 250,00 PLN za nocleg w hotelu oraz nie więcej niż 25,00 PLN za dzienne wyżywienie. Przykładowo - jeżeli nocleg w hotelu wyniósł 230,00 PLN, Spółka zwraca 230,00 PLN; a jeżeli nocleg wyniósł 260,00 PLN, Spółka zwraca 250,00 PLN. Pozostałe wydatki - paliwa, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe zwracane są w pełni, bez stosowania żadnych limitów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez przedstawicieli handlowych można podzielić na dwie grupy:

Wnioskodawca uważa, iż wydatki zaliczone do l grupy, takie jak zakup paliwa do samochodów służbowych, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe nie stanowią po stronie pracowników przychodów, pracownik wykonuje bowiem pracę na rzecz pracodawcy, a do obowiązków pracodawcy należy ponoszenie wszelkich kosztów związanych z pracą (np. dostarczenie narzędzi, urządzeń, materiałów, przygotowanie stanowiska pracy itp.).

Obowiązek ten nie może być przerzucony na pracownika. Przedstawiciele wykorzystują samochody będące własnością Spółki (samochody służbowe) w celu wykonywania zadań nałożonych na nich na podstawie stosunku pracy. Samochody służbowe stanowią narzędzie pracy zatrudnionych pracowników, a ponoszenie wydatków na zakup paliwa do ich napędu (zwracanych następnie przez Spółkę) stanowi czynność bez której nie jest możliwe wykonywanie pracy. Podobnie należy traktować zwracane pracownikom wydatki ponoszone przez nich z tytułu przejazdów autostradami oraz opłaty parkingowe, które podobnie jak wydatki na zakup paliwa są ponoszone w imieniu i na rzecz pracodawcy; - zwrot wydatków z tych tytułów nie stanowi zdaniem Spółki przychodów / dochodów podlegających opodatkowaniu po stronie pracowników.

Wnioskodawca uważa natomiast, iż wydatki na wyżywienie oraz noclegi stanowią odmienny rodzaj wydatków aniżeli wydatki np. z tytułu zakupu paliwa do samochodów służbowych, dlatego zakwalifikowane zostały do II grupy. Spółka zwraca pracownikom poniesione przez nich wydatki z tytułu wyżywienia i noclegów (do wysokości limitów ustalonych w umowach o pracę) ze względu na to, iż przebywający stale w podróży pracownicy niewątpliwie narażeni są na ponoszenie zwiększonych wydatków z tych tytułów. Spółka uważa, iż pracownicy co prawda nie znajdują się w podróży służbowej, podczas gdy odwiedzają klientów na obszarze wskazanym jako miejsce wykonywania pracy w umowie o pracę, jednak wykonują pracę dla pracodawcy, której koszty nie mogą być przerzucane na pracownika.

Fakt, iż przedstawiciele handlowi nie znajdują się w podróży służbowej podczas wykonywania swoich obowiązków wynikających z umowy o pracę na obszarze wskazanym jako miejsce wykonywania pracy Spółka wywodzi z analizy przepisów Kodeksu Pracy (art. 77⁵) oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego.

Sąd Najwyższy w uchwałę z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. II PZP 11/08 uznał, że pracownicy mobilni są grupą osób pracujących w warunkach stałego przemieszczania się (podróży). Podróż nie stanowi u nich zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Nie jest zatem możliwe uznanie, że pracownik nieustannie przebywa w podróży służbowej. Konkluzją uchwały jest brak możliwości przyznania kierowcom transportu międzynarodowego jako pracownikom mobilnym diety podróżnej w sytuacji, gdy wykonują pracę na umówionym obszarze. Uchwała odnosiła się co prawda do kierowców transportu międzynarodowego, jednak z treści jej uzasadnienia wynika wyraźnie, że dotyczy ona innych "pracowników mobilnych", w tym przedstawicieli handlowych.

W konsekwencji nie jest możliwe zastosowanie do zatrudnionych przedstawicieli zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości wynikających z odrębnych przepisów.

Powyższe oznacza, iż skoro pracownicy nie znajdują się w podróży służbowej gdy wykonują prace na umówionym obszarze, wypłacone im kwoty z tytułu zwrotu wydatków na wyżywienia i noclegi w trasie nie będą dla nich neutralne podatkowo (inaczej niż w przypadku należności wypłaconych z tyt. odbywania podróży służbowej). Wnioskodawca uważa jednak, że ustalone między pracodawcą a pracownikiem zasady rozliczania wydatków ponoszonych przez pracownika w związku z pracą na rzecz pracodawcy nie mogą prowadzić do sytuacji, w której pracownik będzie finansował działalność gospodarczą pracodawcy. Przedstawione stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2006, sygn. II PK 94/06 lub wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2001 r. sygn. I PKN 350/00.

Dlatego spółka stoi na stanowisku, iż dokonywane zwroty wydatków z tytułu wyżywienia i noclegów przedstawicieli stanowią dla nich dochód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

System rozliczeń z przedstawicielami bazuje na przedstawieniu przez nich raportów, z których wynikają kwoty wydatków ponoszonych przez przedstawicieli w danym okresie - tygodniowym, dwutygodniowym lub miesięcznym. Na podstawie raportów Spółka zwraca przedstawicielom poniesione przez nich wydatki w trakcie danego miesiąca w wysokości wynikających z raportów (w zakresie wyżywienia i noclegów - do wysokości umówionych limitów). Na końcu miesiąca natomiast, przy sporządzaniu listy płac, wydatki na noclegi i wyżywienie wynikające z raportów i mieszczące się w umówionych limitach są sumowane oraz traktowane jako stały składnik wynagrodzenia zasadniczego. Taki sposób rozliczania powoduje swoiste "ubruttowienie" kwot dokonanych zwrotów z tytułu wydatków na wyżywienie i noclegi, ponieważ kwoty te zostały już postawione do dyspozycji pracowników wcześniej jako "kwoty netto". System "ubruttowienia" powoduje, iż zwrot wydatków poniesionych z tytułu noclegów i wyżywienia jest dokonywany 1:1. Jeśli na przykład pracownik poniósł 1.000.00 PLN wydatków z wyżej wymienionych tytułów, to Spółka, zwraca mu faktycznie 1. 000.00 PLN, które jest następnie powiększane o przypadającą na tę kwotę zaliczkę na podatek dochodowy i składki ZUS w miesięcznym rozliczeniu wynagrodzeń.

Traktowanie zwrotu wydatków jako przychodu pracownika doprowadziłoby do sytuacji, w której przy bardzo wysokich wydatkach związanych z przemieszczaniem się przedstawicieli podczas wykonywania pracy (noclegi, zwiększone koszty wyżywienia) kwota wynagrodzenia netto mogłaby ulec znacznemu obniżeniu w stosunku do sytuacji, gdy zwrot traktowany jest jako "dochód". Obciążenia z tytułu składek ZUS i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych byłyby bowiem potrącane z kwoty wynagrodzenia zasadniczego. w ocenie Spółki, mogłoby wówczas dojść do sytuacji, w której pracownik wykonuje pracę na rzecz pracodawcy kosztem znacznej części swojego podstawowego uposażenia. a to prowadziłoby właśnie do sytuacji, w której pracownik ponosiłby ciężar działalności gospodarczej pracodawcy.

Uzasadnieniem dla systemu "ubuttowienia" jest poniższe wyliczenie, mające charakter przykładowy:

--------------------------------------------------

I II III

--------------------------------------------------

Wynagrodzenie zasadnicze brutto 5.500,00 5.500,00

Koszty poniesione za noclegi i wyżywienie

mieszczące się w limicie wskazanym w umowie

o pracę poniesione w danym miesiącu 1.740,00 1.740,00

Koszty zwrócone pracownikowi w danym miesiącu 1.740,00 1.740,00

Kalkulacja wynagrodzenia w danym miesiącu:

Wynagrodzenie zasadnicze brutto 5.500,00 5.500,00 5.500,00

Zwrócone wydatki - przychód podatkowy 1.740,00 2.497,50

Wynagrodzenie netto 3.903,81 3.376,07 3.903,81

Koszt pracodawcy w zw. ze zwrotem wydatków

(tj. przychód dodatkowy + ZUS) 2.061,88 2.958,78

Aby pracownik otrzymał zwrot poniesionych wydatków w kwocie netto równej 1.740,00 PLN pracodawca musi ponieść koszt całkowity w wysokości 2.958,78 PLN, co obejmuje kwotę wydatków (1.740,28 PLN) oraz podatek i ZUS (tj. 1.218,50 PLN). Obliczenia przedstawia kolumna III powyższej tabeli (system ubruttowienia).

W przeciwnym wypadku ZUS i podatek dotyczący zwracanych wydatków zostanie potrącony z wynagrodzenia zasadniczego pracownika (tj. 5.500,00 PLN). Wówczas pracownik nie otrzyma kwoty 3.903,81 PLN, tj. kwoty netto wynagrodzenia zasadniczego. Wynagrodzenie netto zmniejszy się do 3.376,07 PLN (por. obliczenia w kolumnie l i II tabeli), co spowoduje powstanie dodatkowego obciążenia pracownika.

Podsumowując powyższe, Spółka uważa że zwrot wydatków zaliczonych do grupy l jest neutralny podatkowo dla pracowników, natomiast zwrot wydatków zaliczonych do grupy II należy traktować jako dochód pracowników ze stosunku pracy. w konsekwencji Spółka jako płatnik jest zobowiązana do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, jednak może dokonywać "pełnego" zwrotu wydatków stosując wskazany system "ubruttowienia".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z zawartego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, którzy wykonują swoje obowiązki na obszarze oznaczonym geograficznie. w czasie wyjazdów pracownicy ci ponoszą wydatki zakwalifikowane do dwóch grup:

Pracownicy nie odbywają jednak podróży służbowych w myśl przepisów Kodeksu pracy.

Po okazaniu stosowanych dokumentów pracownicy otrzymują od pracodawcy zwrot podniesionych wydatków.

W tym miejscu zauważyć należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, do których należy między innymi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w zakresie przychodów ze stosunku pracy - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot: składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.):

- odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 31 wyżej wskazywanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zaliczki, o których mowa powyżej - w myśl art. 32 ww. ustawy - za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

W tym miejscu podkreślenia wymaga fakt, iż w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Podstawowym warunkiem skorzystania z ww. zwolnienia jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pracownicy nie odbywają jednak podróży służbowych w myśl przepisów Kodeksu pracy. w związku z tym podkreślenia wymaga fakt, że po stronie tych pracowników z tytułu zwrotu przez pracodawcę poniesionych przez nich wydatków dochodzi do uzyskania realnych korzyści majątkowych.

Rozważając podatkowoprawne konsekwencje opisanego we wniosku stanu faktycznego należy przede wszystkim ocenić istotę przedmiotowych świadczeń pod kątem cywilnoprawnym.

W odniesieniu do i grupy wydatków ponoszonych przez pracowników, tj. wydatków na zakup paliwa do samochodów służbowych, opłat za przejazdy autostradą, opłat parkingowych stwierdzić należy, że wszystkie przytoczone wyżej okoliczności sprawy wskazują na to, że świadczenia te są wynikiem wzajemnych rozliczeń pracodawcy z pracownikami.

Należy zauważyć, że pracownik ponosząc za pracodawcę wydatki związane z wykonywaniem czynności pracowniczych, w pewnym sensie kredytuje pracodawcę. Zwrot pracownikowi tych wydatków stanowi jedynie formę wyrównania rozliczeń.

W takiej sytuacji nie może być zatem mowy o jakimkolwiek przysporzeniu majątkowym dla pracownika. Zwrot wydatków poniesionych za inny podmiot jest bowiem jedynie wyrównaniem ubytku w majątku osoby ponoszącej wydatki za kogoś innego.

Dlatego też zwrot wydatków zaliczonych przez pracodawcę do i grupy nie może być uznany za przychód pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem, gdyż opodatkowanie tego zwrotu spowodowałoby obciążenie finansowe pracownika z powodu przyjętego przez pracodawcę sposobu rozliczeń z pracownikami z tytułu wydatków związanych z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych.

W odniesieniu natomiast do drugiej grupy wydatków zwracanych pracownikowi Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdza co następuje.

Wydatki na wyżywienie oraz na noclegi pracowników - jak słusznie zauważył Wnioskodawca - stanowią odmienny rodzaj wydatków, aniżeli wydatki, o których była mowa powyżej. Wydatki te nie są niezbędne dla wykonywania przez pracownika czynności służbowych, tak jak np. zakup paliwa. Wobec tego to od woli pracodawcy zależy ich refundacja. Tut. organ pragnie podkreślić, iż w drodze interpretacji w trybie art. 14 ustawy - Ordynacja podatkowa nie może ingerować w techniczne sposoby rozliczania pracowników z pracodawcą. Tak więc, jeżeli pracodawca przyzna swoim pracownikom zwrot wydatków, które nie są bezpośrednio związane z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, to po stronie tych pracowników dojdzie do powstania realnego przysporzenia majątkowego. Przysporzenie to w "ubruttowionej" kwocie stanowi przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychód ze stosunku pracy.

Wobec powyższego tut. organ uznaje za słuszne stanowisko Wnioskodawcy, iż może dokonywać pełnego zwrotu wydatków, tj. zwrotu w kwotach faktycznie poniesionych przez przedstawicieli handlowych.

Zauważyć jednak należy, że wypłacona przedstawicielom należność - jak wskazano we wniosku - jest kwotą wynagrodzenia ustaloną jako należny (po ubruttowieniu) przychód pracownika z tytułu zwrotu poniesionych przez niego wydatków pomniejszony o pobrane składki na ubezpieczenia społeczne oraz zaliczkę na podatek dochodowy.

Wypłacona w takiej wysokości kwota nie stanowi zatem dochodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż dochodem ze źródła przychodów - w myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy - jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Dopiero ustalony w wyżej wskazany sposób dochód po pomniejszeniu o odliczenia, o których mowa w art. 26 cytowanej powyżej ustawy stanowi podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu pragnie zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wydając interpretację w trybie ww. przepisu organ nie oblicza wysokości należnego podatku. w związku z tym nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawcę obliczeń.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.