ILPB2/415-768/11-2/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2011 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie 18 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2011 r. Pan złożył do Urzędu Skarbowego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Pismem z dnia 14 lipca 2011 r. nr OB/415-11/11 Naczelnik Urzędu Skarbowego działając na podstawie art. 17 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - przesłał wniosek Pana według właściwości miejscowej wraz z załącznikami do załatwienia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił - w drodze ww. rozporządzenia - dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest - w związku z § 6 ww. rozporządzenia - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną - I grupa inwalidztwa - niedowład kończyn dolnych - stan po złamaniu kręgosłupa L-1. Zainteresowany porusza się przy pomocy wózka inwalidzkiego oraz zaopatrzenia ortopedycznego - kule łokciowe i aparaty na kończyny dolne. Inwalidztwo Wnioskodawcy trwa od 1973 r. - wypadek w drodze do pracy. Zainteresowany jest także osobą jednooczną - odklejenie siatkówki - także nastąpiło to w wypadku w drodze do pracy. Żona Wnioskodawcy jest również osobą niepełnosprawną narządu ruchu - II grupa - stan po polio od 1947 r. (dodatek pielęgnacyjny), jest współwłaścicielem samochodu.

Zainteresowany zakupił samochód wyposażony w automatyczną skrzynię biegów, czujniki parkowania, tempomat, klimatyzację oraz centralny zamek-zdalnie sterowany.

Ich ceny jednostkowe są uwidocznione na fakturze zakupu, brakuje ceny jednostkowej zdalnie sterowanego zamka - co można uzupełnić zwracając się do dilera.

Dla Wnioskodawcy takie wyposażenie samochodu jest niezbędne, by małżonkowie mogli go wspólnie użytkować. Kupując samochód Zainteresowany sugerował się wyposażeniem w to co Jemu i małżonce konieczne jest do bezpiecznego jego użytkowania.

Ponadto Wnioskodawca konsultował się z przedstawicielem PFRON, według którego jest to oprzyrządowanie samochodu (taka wiadomość istnieje na ich stronie internetowej).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie posiadanej faktury (na której uwidocznione są ceny jednostkowe), Wnioskodawca może odliczyć to wyposażenie, jako oprzyrządowanie samochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnia On wszystkie warunki aby to wyposażenie w przypadku Jego - I grupy narządu ruchu, jak i żony - II grupy narządu ruchu, uznać jako niezbędne oprzyrządowanie samochodu.

Zainteresowany wskazał, iż dla Jego rodziny samochód jest niezbędny, daje małżonkom możliwość bycia samodzielnymi zastępując w ich przypadku nogi. Jego celem był zakup samochodu wyposażonego w to co dla Wnioskodawcy i małżonki jest niezbędne do bezpiecznego użytkowania.

Zainteresowany codziennie dojeżdża do pracy przedmiotowym samochodem. Ponadto małżonkowie wspólnie dojeżdżają na zabiegi rehabilitacyjne.

Małżonkowie są jeszcze i starają się być samodzielni, sami robią zakupy, załatwiają swoje sprawy bytowe. Mają świadomość, iż przyjdzie taki okres, że będą zdani na całkowitą opiekę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, uważa się m.in. wydatki poniesione na:

Zgodnie z art. 26 ust. 7b cyt. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Natomiast art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną - I grupa inwalidztwa. Zainteresowany zakupił samochód wyposażony w automatyczną skrzynię biegów, czujniki parkowania, tempomat, klimatyzację oraz centralny zamek-zdalnie sterowany.

Ustosunkowując się do możliwości odliczenia od dochodu - na podstawie wyżej cytowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatków poniesionych na zakup samochodu z automatyczną skrzynią biegów, czujnikami parkowania, tempomatem, klimatyzacją oraz centralnym zamkiem-zdalnie sterowanym należy stwierdzić, iż nie można uznać ich za wydatki na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. W rzeczywistości bowiem podatnik poniósł wydatek na zakup samochodu z alternatywną opcją wyposażenia samochodu. Opcja wyposażenia samochodu osobowego jest dostępna dla ogółu osób chcących kupić samochód w salonie samochodowym lub na rynku wtórnym. Natomiast odliczenie od dochodu na mocy przytoczonego przepisu ma zastosowanie, w przypadku zakupu samochodu niedostosowanego do rodzaju niepełnosprawności, a następnie poniesienia wydatku na przystosowanie tego pojazdu do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Przez wydatki na przystosowanie pojazdu do wskazanych potrzeb należy rozumieć wydatki, których skutkiem jest przerobienie pojazdu mechanicznego w sposób umożliwiający korzystanie z niego przez osobę niepełnosprawną. Zakres tych przeróbek powinien być podyktowany potrzebami osoby niepełnosprawnej wynikającymi z charakteru jej niepełnosprawności.

Ponadto montaż automatycznej skrzyni biegów, czujników parkowania, tempomatu, klimatyzacji oraz centralnego zamka-zdalnie sterowanego jest wyłącznie zamontowaniem dodatkowych urządzeń (bardzo przydatnych), z których dobrodziejstw mogą skorzystać nie tylko osoby niepełnosprawne, lecz wszyscy właściciele samochodów pragnący podnieść komfort korzystania z tegoż pojazdu.

Zatem w przypadku zakupu samochodu wraz z zamontowaną automatyczną skrzynią biegów, czujnikami parkowania, tempomatem, klimatyzacją oraz centralnym zamkiem-zdalnie sterowanym nie można odliczyć od dochodu wartości jednostkowych tych urządzeń, bowiem takiego zakupu nie można uznać za wydatek na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb niepełnosprawności.

Podstawą odliczenia ww. wydatków nie może być również cytowany wyżej art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Samochód bowiem nie jest sprzętem, urządzeniem czy narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji i nie posiada cech indywidualnych. Jest on dobrem powszechnego użytku, z którego może skorzystać każdy, niezależnie od posiadanej niepełnosprawności. Nie można więc stwierdzić, że samochód nosi znamiona urządzenia, które jest wykorzystywane stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Dodatkowo wskazać należy, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, na automatyczną skrzynię biegów, czujniki parkowania, tempomat, klimatyzację oraz centralny zamek-zdalnie sterowany wchodzących w skład ceny zakupu samochodu.

Powyższe bowiem wydatki - nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tut. Organ pragnie nadmienić, że dokumenty dołączone przez Zainteresowanego do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.