ILPB2/415-74/09-5/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2009 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie - 26 stycznia 2009 r.), uzupełnionym pismami z dnia: 7 marca 2009 r. i 12 marca 2009 r. (data wpływu: 9 marca 2009 r. i 16 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 13 stycznia 2009 r. P złożył do Urzędu Skarbowego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Pismem z dnia xx stycznia 2009 r., znak, Naczelnik Urzędu Skarbowego - działając na podstawie art. 170 § 1 i art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) - przekazał według właściwości miejscowej wniosek Pana X wraz z załącznikami do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił - w drodze ww. rozporządzenia - dyrektorów czterech izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r., dla Wnioskodawcy jest - w związku z § 6 ww. rozporządzenia - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 3 marca 2009 r., znak ILPB2/415-74/09-2/ES, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia tego wniosku o własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano, iż stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 3 marca 2009 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 5 marca 2009 r.), natomiast w dniach: 9 marca 2009 r. i 16 marca 2009 r. (data nadania: 6 marca 2009 r. i 12 marca 2009 r.) do tut. Organu wpłynęły odpowiedzi na wezwanie, w których Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca ma dwudziestoletniego syna, który jest dzieckiem specjalnej troski z upośledzeniem umysłowym w stopniu znacznym. Dziecko jest nadpobudliwe i wymaga ciągłej opieki drugiej osoby. Syn jest ubezwłasnowolniony, a Zainteresowany jest jego opiekunem prawnym. Mieszkają w domu jednorodzinnym z lat xx-tych. Pod domem znajduje się garaż z bardzo stromym zjazdem, natomiast obok mieszczą się schody do domu, które mają dwa podesty. Wysokość między zjazdem a podestem wynosi ok. 10 m. Dziecko od wczesnej wiosny do późnej jesieni stoi na tym podeście i obserwuje ulicę. Pomimo zamontowanych balustrad, wychyla się i krzyczy do osób chodzących ulicą, co rodzi ryzyko upadku na beton. Mimo swojego wieku syn jest nieprzewidywalny i trudny do upilnowania. Wnioskodawca, powodowany obawą o bezpieczeństwo syna, że może on spaść i połamać się (tym bardziej, że jakakolwiek kontuzja jeszcze bardziej utrudniłaby jakikolwiek kontakt z nim), bądź też nawet stracić życie, planuje zabudować podest przy schodach zewnętrznych przed domem. Po zabudowie syn będzie zmuszony stać na ogrodzonej ścianami powierzchni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty zabudowy tych podestów i części schodów można obniżyć o wydatki na cele rehabilitacyjne.

Zdaniem Wnioskodawcy, może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej i obniżyć koszty poniesione tytułem zabudowy podestów i części schodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy, stanowi że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

Powyższy przepis enumeratywnie wymienia wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegających odliczeniu od dochodu. Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, wobec czego nie może być traktowany rozszerzająco.

Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g. odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Natomiast zgodnie z ust. 7e przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w trosce o bezpieczeństwo dziecka planuje zabudować podest przy schodach zewnętrznych przed budynkiem mieszkalnym. Mieszkają w domu jednorodzinnym, pod którym znajduje się garaż z bardzo stromym zjazdem, natomiast obok mieszczą się schody do domu, które mają dwa podesty. Wysokość między zjazdem a podestem wynosi ok. xx m. Syn jest ubezwłasnowolniony, a jedną z niewielu atrakcji jest dla niego obserwacja otoczenia z podestu. Obecnie konstrukcja podestu, pomimo balustrad, jest niebezpieczna dla zdrowia i życia. Po zabudowie niepełnosprawny syn będzie zmuszony stać na ogrodzonej ścianami powierzchni, co zwiększy jego bezpieczeństwo.

W związku z przytoczonym przepisem art. 26 ust. 7a pkt 1, przykładem wydatków rehabilitacyjnych może być np. adaptacja i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Istotnym jest, aby adaptacja i wyposażenie budynku mieszkalnego podyktowana była potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności. Z uwagi na takie sformułowanie przepisów konieczne staje się wyjaśnienie tego, czym jest adaptacja.

Opierając się na literalnym brzmieniu przepisów zauważyć należy, iż adaptacja oznacza przystosowanie czegoś do innego użytku, przeróbkę dla nadania czemuś innego charakteru. Adaptacja budynku to nic innego jak przerobienie budynku w taki sposób, aby umożliwić osobie niepełnosprawnej sprawne i bezpieczne poruszanie się po budynku, ułatwienie jej dostępu do określonych pomieszczeń i urządzeń. Każdy przypadek związany z adaptacją budynku oceniany jest indywidualnie, zależnie od konkretnych okoliczności oraz rodzaju niepełnosprawności danej osoby.

Mając na uwadze unormowania prawne w tym zakresie oraz przedstawione okoliczności zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w celu przystosowania budynku do użytku przez osobę niepełnosprawną, wskazuje na cechy indywidualnego przeznaczenia i może być odliczony w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Ponadto podkreślić należy, że odliczenie w ramach ulgi rehabilitacyjnej będzie zasadne, jeżeli zabudowa podestu i części schodów będzie stanowić część składową budynku mieszkalnego.

Jednocześnie tutejszy Organ pragnie nadmienić, że dokumenty dołączone przez Zainteresowanego do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.