ILPB2/415-645/14-5/JK - PIT w zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek od wynagrodzenia wyegzekwowanego przez komornika

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2014 r. (data wpływu 30 maja 2014 r.), uzupełnionym w dniach 9 czerwca 2014 r. i 1 lipca 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek od wynagrodzenia wyegzekwowanego przez komornika - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek od wynagrodzenia wyegzekwowanego przez komornika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Komornik prowadzi postępowanie egzekucyjne z wniosku wierzyciela przeciwko Firmie na podstawie tytułu wykonawczego Wyroku Zaocznego Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 stycznia 2014 r., o ustalenie istnienia stosunku pracy, wynagrodzenie i diety.

Sąd w pkt 1, ww. wyroku, zasądził na rzecz wierzyciela kwotę 12 825,00 zł netto (dwanaście tysięcy osiemset dwadzieścia pięć złotych).

W postępowaniu egzekucyjnym komornik kwotę zasądzoną wyegzekwował, zgodnie z zasądzonym wyrokiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy Sąd zasądza wynagrodzenie w kwocie netto, komornik ma obowiązek, jako płatnik podatku dochodowy od osób fizycznych, naliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy stosownie do obowiązku wynikającego z art. 42e ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, komornik sądowy jako organ egzekucyjny nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym zgodnie z treścią przepisu art. 804 k.p.c.

W przedmiotowej sprawie Sąd zasądził kwotę netto, co oznacza, że dłużnik zobowiązany jest zapłacić wierzycielowi jedynie 12 825,00 zł. Komornik na podstawie tak sformułowanego tytułu wykonawczego, nie może egzekwować żadnych kwot ponad 12 825,00 zł. Wnioskodawca uważa, że skoro Sąd zasądził kwotę netto, komornik nie może wykonać obowiązku płatnika, tym samym nie może od wypłaconych kwot wynagrodzeń, w przypadku gdy są one zasądzone w kwotach netto, pobrać zaliczki na podatek dochodowy.

Według Wnioskodawcy, organy podatkowe nie mogą domagać się spełnienia obowiązku, którego nie można wykonać ze względu na przepisy wiążące komornika jako funkcjonariusza publicznego, w tym przypadku związany jest on treścią tytułu wykonawczego, na który komornik nie ma wpływu.

Wnioskodawca stwierdza, że podobne stanowisko w zakresie obowiązków komornika jako płatnika zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 marca 2011 r. sygn. akt I FSK 396/10 " (...) naruszeniem zasady praworządności jest postępowanie polegające na stosowaniu wyłącznie przepisów prawa podatkowego bez analizy unormowań zawartych w innych gałęziach prawa".

Komornik, będąc organem egzekucyjnym, zobowiązany jest do stosowania również, a nawet zwłaszcza, przepisów postępowania egzekucyjnego. W świetle powyższego komornik nie może wykonać obowiązku płatnika, co oznacza, że nie pobierze i nie odprowadzi od zasądzonego w kwocie netto wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl powołanego wyżej artykułu należności wynikające ze stosunku pracy zasądzone wyrokiem sądowym, których wypłata na rzecz pracownika jest realizowana przez komornika sądowego, są przychodem ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 42e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku gdy za zakład pracy wypłaty świadczeń określonych w art. 12 dokonuje komornik sądowy lub podmiot niebędący następcą prawnym zakładu pracy, przejmujący jego zobowiązania wynikające ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, jest on obowiązany, jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek, stosując do wypłacanych świadczeń najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 42e ust. 2 ww. ustawy przy obliczaniu zaliczki, o której mowa w ust. 1, uwzględnia się:

Artykuł 42e ust. 3 stanowi, że zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1 i 2 zmniejsza się o kwotę:

Kwoty pobranych zaliczek na podatek płatnik przekazuje w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (art. 42e ust. 4).

Z kolei w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnik jest obowiązany przekazać podatnikowi i do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (art. 42e ust. 6 ustawy).

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca - komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym - prowadzi egzekucję należności pracowniczych na podstawie tytułu wykonawczego wyroku zaocznego sądu rejonowego. W ww. sąd zasądził kwotę 12 825,00 zł netto.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że wynagrodzenie za pracę jest pojęciem określonym przepisami prawa pracy - dział trzeci ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Z przepisów tych w sposób niewątpliwy wynika, że wynagrodzenie za pracę i inne świadczenia związane z pracą należą się pracownikowi, stanowiąc całość obejmującą także tę część, którą pracodawca może lub ma obowiązek potrącić (odliczyć). Nie można więc w ogóle konstruować takiej definicji wynagrodzenia za pracę, w której będzie się wyróżniać część wynagrodzenia za pracę należną pracownikowi (wynagrodzenie netto) i część, która pracownikowi nie przysługuje.

Wynagrodzenie za pracę należy się pracownikowi w całości i takie wynagrodzenie wyznaczone jest przez treść stosunku pracy również w przypadku dochodzenia przez pracownika roszczeń o wypłatę zaległych wynagrodzeń przed sądem pracy.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz zacytowane przepisy prawa, stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy komornik sądowy dokonuje egzekucji należności wynikających ze stosunku pracy, przejmuje obowiązki płatnika i wobec tego jest obowiązany do naliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wyegzekwowanych kwot, zgodnie z zasadami określonymi w art. 42e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez znaczenia pozostaje fakt, że należność ta została nazwana należnością "netto".

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.