ILPB2/415-617/10-4/WS - Skutki podatkowe udzielenia przez pracodawcę pracownikowi nieoprocentowanej pożyczki ze środków obrotowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2010 r. (data wpływu 11 maja 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 lipca 2010 r. (data wpływu 14 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udzielenia przez pracodawcę nieoprocentowanej pożyczki pracownikowi ze środków obrotowych - jest prawidłowe.

W dniu 11 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udzielenia przez pracodawcę nieoprocentowanej pożyczki pracownikowi ze środków obrotowych oraz Ordynacji podatkowej w zakresie stwierdzenia nadpłaty.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 8 lipca 2010 r. nr ILPB2/415-617/10-2/WS Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Zainteresowaną do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, iż w przypadku, gdy wskaże Ona, którego stanu faktycznego dotyczy uiszczona kwota w wysokości 40 zł, a nie uiści dodatkowej opłaty w wyznaczonym terminie, wniosek będzie podlegać rozpatrzeniu w zakresie wskazanego stanu faktycznego (pod warunkiem przedstawienia własnego stanowiska w sprawie w tym zakresie), natomiast w pozostałej części wniosek zostanie pozostawiony bez rozpatrzenia.

Natomiast w przypadku, gdy Zainteresowana nie wpłaci brakującej kwoty w wysokości 40 zł, wniosek będzie podlegać rozpatrzeniu w zakresie jednego stanu faktycznego wg kolejności w nim przedstawionej, tj. podatku dochodowego od osób fizycznych pod warunkiem uzupełnienia własnego stanowiska w tym zakresie.

Ponadto poinformowano, iż nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Pouczono również Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 8 lipca 2010 r. (skutecznie doręczono dnia 13 lipca 2010 r.). W dniu 13 lipca 2010 r. na konto Izby Skarbowej w Poznaniu wpłynęła brakująca kwota w wysokości 40 zł. Natomiast pismem z dnia 13 lipca 2010 r. (data wpływu 14 lipca 2010 r.) Zainteresowana uzupełniła ww. wniosek tylko w zakresie podatku dochodowego. Zatem mając na uwadze pouczenie zawarte w wezwaniu z dnia 8 lipca 2010 r. wydano interpretację tylko w tym zakresie, natomiast w przedmiocie Ordynacji podatkowej wniosek pozostawiono bez rozpatrzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W marcu 2006 r. pracodawca udzielił Wnioskodawczyni indywidualnej nieoprocentowanej pożyczki w kwocie 20000,00 zł ze środków obrotowych. Pożyczka według pisemnej umowy miała zostać spłacona do dnia 31 marca 2011 r. w 60 ratach, 59 rat po 333,33 zł oraz 1 rata w kwocie 333, 53 zł.

Pracodawca Zainteresowanej nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek ani kredytów. Zasady udzielania pożyczek były w firmie jednakowe dla wszystkich pracowników i zostały sformułowane na piśmie.

Pracodawca uznał, że z tytułu otrzymania nieoprocentowanej pożyczki powstał u Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy.

Uznano, że zgodnie z zasadami określonymi w przepisach art. 11 ust. 2-2b ustawy o p.d.o.f., wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń należy ustalić na podstawie stawek oprocentowania pożyczek funkcjonujących na wolnym rynku.

Zgodnie z tą zasadą wyliczono Zainteresowanej odsetki od pożyczki według ówczesnych stawek rynkowych, biorąc za wzór przykładowy kredyt jednego z banków i korzystając z kalkulatora kredytowego dostępnego na stronie internetowej.

Suma odsetek tak wyliczonych wyniosła 7772,00 zł (kredyt oferowany przez x przy oprocentowaniu 14%). Pracodawca sumę tę potraktował jako przychód i zaliczył go do przychodów Zainteresowanej ze stosunku pracy w roku podatkowym 2006, czyli w roku uzyskania przez Nią pożyczki.

Od ww. przychodu naliczono składki ZUS w kwocie 1454,14 zł, składkę zdrowotną w kwocie 552,82 zł oraz zaliczkę na podatek dochodowy 711,00 zł. Spółka wyliczone kwoty pobrała od Wnioskodawczyni i przekazała jednorazowo, w całości, na rachunki ZUS oraz urzędu skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy istotnie pracodawca postąpił prawidłowo i wartość odsetek w przypadku udzielenia pracownikowi przez pracodawcę pożyczki nieoprocentowanej stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o p.d.o.f.

Czy pracodawca miał prawo postąpić w ten sposób, skoro pożyczka ze swej istoty zakłada zwrot tej samej ilości pieniędzy i nie następuje w wyniku jej udzielenia stałe przysporzenie majątkowe dla pracownika, a pracodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek i pożyczki udzielił indywidualnie jedynie pracownikowi, w celu niekomercyjnym, na zasadach jasno określonych i jednakowych dla wszystkich pracowników firmy.

Czy w przypadku zinterpretowania wniosku na korzyść Wnioskodawczyni powstaje po stronie organu podatkowego obowiązek zwrócenia Jej nienależnie pobranej przez pracodawcę zaliczki na podatek dochodowy w kwocie 711,00 zł.

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieoprocentowanej pożyczki udzielonej pracownikowi ze środków obrotowych.

Natomiast odnośnie pytania dotyczącego Ordynacji podatkowej w zakresie stwierdzenia nadpłaty w dniu 11 sierpnia 2010 r. zostało wydane postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia Nr ILPB2/415-617/10-5/WS.

Zdaniem Wnioskodawczyni, pracodawca nie postąpił prawidłowo, a wartość hipotetycznych odsetek w przypadku udzielenia pracownikowi przez pracodawcę pożyczki nieoprocentowanej nie stanowi przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o p.d.o.f.

Już w momencie otrzymania przez Zainteresowaną pożyczki ówczesny stan prawny temu przeczył.

Na potwierdzenie powyższego stanowiska Wnioskodawczyni powołuje się na interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 stycznia 2006 r., sygn. akt 1401/FB/005-880/ZL/05.

W ocenie Zainteresowanej pracodawca nie powinien traktować odsetek od tej pożyczki jako przychodu, ponieważ pożyczka ze swej istoty zakłada zwrot tej samej ilość pieniędzy i nie następuje w wyniku jej udzielenia stałe przysporzenie majątkowe dla pracownika, a pracodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek i ww. pożyczki udzielił jedynie indywidualnie, w celu niekomercyjnym, na zasadach jasno określonych i jednakowych dla wszystkich pracowników firmy, którzy chcieliby z takiej formy pomocy skorzystać.

Na potwierdzenie powyższego stanowiska Wnioskodawczyni powołuje szereg interpretacji organów podatkowych i orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wnioskodawczyni uważa, że biorąc pod uwagę ogromne zróżnicowanie w zakresie oferty kredytów i pożyczek funkcjonujących na rynku, pracodawca nie jest w stanie określić kwoty przychodu pracownika i nie ma do tego podstaw.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do31 grudnia 2006 r. - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

W myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) - dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy, tego samego gatunku i tej samej jakości.

Samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy nie stanowi przychodu dla pracownika.

W sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek lub kredytów, a zasady udzielania tych kredytów (pożyczek) stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników, wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej, jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w marcu 2006 r. pracodawca udzielił Wnioskodawczyni indywidualnej nieoprocentowanej pożyczki w kwocie 20000,00 zł ze środków obrotowych. Pracodawca Zainteresowanej nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek ani kredytów. Zasady udzielania pożyczek były w firmie jednakowe dla wszystkich pracowników i zostały sformułowane na piśmie.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że brak jest podstaw do zakwalifikowania wartości niezapłaconych odsetek od nieoprocentowanej pożyczki udzielonej przez zakład pracy pracownikowi (w sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności w zakresie udzielania pożyczek), jako przychodu ze stosunku pracy, gdy zasady i warunki udzielania pożyczek były jednakowe dla wszystkich pracowników.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny i przytoczone przepisy prawne stwierdzić należy, iż wartość odsetek w przypadku udzielenia Wnioskodawczyni przez pracodawcę nieoprocentowanej pożyczki nie stanowi dla Niej przychodu z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu pragnie nadmienić, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.