ILPB2/415-552/13-2/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2013 r. (data wpływu 31 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sprzedaży udziałów w lokalach - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sprzedaży udziałów w lokalach.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Nieruchomość budynkowa jest wybudowana na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste właścicielom wyodrębnionych lokali położonych w tej nieruchomości budynkowej. Właścicielami wyodrębnionych lokali oraz współużytkownikami wieczystymi gruntu są:

Wielkość udziałów poszczególnych współwłaścicieli:

Pan X posiadając zgodę z 2006 r. ówczesnych właścicieli lokali wybudował przylegającą do nieruchomości budynkowej dobudówkę. Koszt wybudowania wyniósł 150 000 zł. Budowa została zakończona w 2007 r. Pozwolenie na użytkowanie wydano 25 lipca 2011 r., natomiast zaświadczenie o samodzielności dwóch lokali powstałych w dobudówce wydano w 2012 r. Lokale znajdujące się w dobudówce zostaną wyodrębnione w dniu dokonania sprzedaży (na chwilę obecną nie posiadają odrębnej księgi wieczystej).

Do dnia dzisiejszego współwłaściciele lokali nie rozliczyli się z Wnioskodawcą w zakresie poniesionych przez niego kosztów budowy dobudówki. W celu umorzenia zobowiązania postanowili sprzedać przedmiotową dobudówkę (dwa samodzielne lokale) Panu..za kwotę 150 000 zł. Cena sprzedaży zostanie potrącona z wierzytelnością Wnioskodawcy wobec współwłaścicieli na kwotę 150 000 zł. Po sporządzeniu prywatnego operatu szacunkowego biegły wyliczył wartość nieruchomości na 230 000 zł. Udział właściciela nr 1 zostanie przeniesiony na Wnioskodawcę poprzez zawarcie umowy darowizny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, jako właściciel lokalu nr 2 w związku ze sprzedażą udziału w dobudówce, który nabył swój lokal w 2003 r. zostanie opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach obowiązujących w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. tj. zobowiązany będzie uiścić podatek w wysokości 10% od uzyskanego przychodu wynoszącego 32 200 zł (tekst jedn.: 14%z 230 000 zł) tj. 3 200 zł (którego wysokość pokryje Pan...) z możliwością skorzystania z ulgi podatkowej określonej w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze względu na upływ 5-letniego okresu liczonego od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło nabycie.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, iż po wybudowaniu dobudówki do wielorodzinnego domu, dobudówka ta stała się częścią wspólną nieruchomości budynkowej, a jej współwłaścicielami są osoby będące właścicielami odrębnych lokali położonych w budynku oraz współużytkownikami wieczystymi gruntu, na którym znajduje się budynek. Zgodnie bowiem z art. 48 kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Zgodnie natomiast z art. 235 § 1 kodeksu cywilnego budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. Wielkość udziałów przysługujących współwłaścicielom w dobudówce odpowiada ich udziałom w pozostałych częściach wspólnych budynku ustalonych w zależności od wielkości ich lokalu.

Dla oceny zasad opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych czynności polegającej na odpłatnym zbyciu nieruchomości znaczenie posiada data nabycia nieruchomości będącej przedmiotem obrotu.

Dobudówka stanie się dwiema odrębnymi nieruchomościami lokalowymi po zawarciu stosownej umowy przez współwłaścicieli, a następnie te dwa odrębne lokale zostaną sprzedane Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy dla ustalenia, który reżim prawny będzie miał zastosowanie dla ustalenia zasad opodatkowania sprzedaży dobudówki (w postaci odrębnych lokali) znaczenie będzie miała data nabycia lokali przez współwłaścicieli, tj. lokali, w których owi współwłaściciele zamieszkują, a nie data wyodrębnienia lokali stanowiących uprzednio dobudówkę.

W tym wypadku zastosowanie znajdą przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Stosownie do art. 195 k.c. współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega bowiem na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy - o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Tym samym można też uznać, że prawo do całej rzeczy każdy ze współwłaścicieli nabywa w momencie nabycia udziału w prawie własności.

Kwestie ustanowienia odrębnej własności lokalu reguluje ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.), gdzie ustawodawca w przepisie art. 2 ust. 1 ustawy stwierdza, iż samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu mogą stanowić odrębne nieruchomości. Pod pojęciem samodzielny lokal mieszkalny należy rozumieć wydzieloną trwałymi ścianami w obrębie budynku izbę lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne (art. 2 ust. 2 ustawy). Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność przy czym umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego, a do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej (ust. 2). W myśl art. 8 ust. 1 ustawy omawiana umowa powinna określać w szczególności: 1) rodzaj, położenie i powierzchnię lokalu oraz pomieszczeń do niego przynależnych, 2) wielkość udziałów przypadających właścicielom poszczególnych lokali w nieruchomości wspólnej.

Zatem ustanowienie odrębnej własności lokalu nie stanowi nabycia rzeczy (prawa lub przedmiotu materialnego), jeżeli wartość majątku uzyskanego w wyniku wyodrębnienia lokalu mieści się w ramach udziału w rzeczy wspólnej, jaki przypadał byłemu współwłaścicielowi i nie nastąpiły żadne spłaty i dopłaty.

Ponadto ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości, stąd też należy również odnieść się do przepisów Kodeksu cywilnego. W myśl przepisu art. 46 Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Prawo rzeczowe rozróżnia więc trzy rodzaje nieruchomości: gruntowe, budynkowe, części budynków (lokalowe).

Zatem datą nabycia nieruchomości w opisanym stanie faktycznym jest data nabycia udziału w nieruchomości (tożsama z datą nabycia lokalu przez współwłaściciela, w którym on zamieszkuje), nie zaś data wyodrębnienia lokali powstałych w dobudówce.

W związku z powyższym właściciele lokalu nr 2 zostaną opodatkowani na zasadach obowiązujących w ustawie z dna 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r., nowelizującej ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r. stosuje się zasady określone w ustawie w brzemieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

A zatem zgodnie z art. 10 ust. pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości.

Natomiast zgodnie z art. 28 ust. 1 i 2 ustawy, przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z przychodami (dochodami) z innych źródeł. Podatek od przychodu, o którym mowa w ust. 1, ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu.

Mając na względzie, iż od dnia nabycia przez właścicieli lokalu nr 2 tego lokalu do dnia zbycia nowopowstałych (w dobudówce) odrębnych lokali upłynęło pięć lat, osoby te nie zapłacą podatku dochodowego od zbycia nieruchomości, zgodnie bowiem z art. 10 źródłem przychodu jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Mając na względzie, że sprzedaż nie zostaje dokonana przez żadnego ze współwłaścicieli w ramach działalności gospodarczej powyższa regulacja znajdzie w pełni zastosowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) źródłem przychodu jest - z zastrzeżeniem ust. 2 - odpłatne zbycie:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości następuje po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec wyżej powołanych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego dla opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości.

Z informacji wskazanych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem wyodrębnionego lokalu w nieruchomości budynkowej wybudowanej na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, a zarazem współużytkownikiem wieczystym gruntu od 2003 r.

Pan X posiadając zgodę z 2006 r. ówczesnych właścicieli lokali wybudował przylegającą do nieruchomości budynkowej dobudówkę. Koszt wybudowania wyniósł 150 000 zł. Budowa została zakończona w 2007 r. Pozwolenie na użytkowanie wydano 25 lipca 2011 r., natomiast zaświadczenie o samodzielności dwóch lokali powstałych w dobudówce wydano w 2012 r. Lokale znajdujące się w dobudówce zostaną wyodrębnione w dniu dokonania sprzedaży (na chwilę obecną nie posiadają odrębnej księgi wieczystej).

Z uwagi na to, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości, należy skorzystać z definicji zawartej w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 46 § 1 ww. ustawy, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Sytuację taką przewidują przepisy o użytkowaniu wieczystym.

Pojęcie użytkowania wieczystego zawarte zostało w art. 232 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z § 1 powołanego przepisu grunty stanowiące własność Skarbu Państwa położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

Natomiast w myśl art. 235 § 1 wskazanego kodeksu, budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Zgodnie jednak z § 2 cytowanego przepisu przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.

Z powyższego wynika, że prawo własności budynku wybudowanego na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste jest ściśle związane z tym prawem, jednakże oba te prawa stanowią oddzielny przedmiot władania.

Kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków znajdujących się na tym gruncie. Prawem głównym jest w tym przypadku prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym jest prawo własności budynków i urządzeń. Jednakże żadne z nich nie może stanowić samodzielnie przedmiotu obrotu prawnego.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani w żadnym innym jej miejscu nie zawarł definicji "wybudowania". Nie uprawnia to jednak do odwoływania się przy wykładni do przepisów prawa budowlanego, a w szczególności do instytucji pozwolenia na budowę bądź pozwolenia na użytkowanie budynku i przenoszenia ich na grunt ustawy podatkowej.

Skoro ww. przepis zawiera potoczne słowo języka polskiego, to należy użyte w tym przepisie słowo "wybudowanie" tłumaczyć w myśl sensu, jaki nadaje temu słowu słownik języka polskiego, czyli "postawienie, wzniesienie domu". Jeżeli słowu "wybudowanie" przypisać czas przeszły dokonany, to musi ono oznaczać budynek, który został wybudowany w takim stanie, iż nadaje się on do zamieszkania.

Natomiast przepis ten jednoznacznie stanowi o 5-letnim okresie liczonym od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie nieruchomości. Nie budzi zatem wątpliwości, że przy sprzedaży prawa wieczystego użytkowania nieruchomości zabudowanej termin 5-letni jest liczony odrębnie dla sprzedaży gruntu (od jego nabycia) i dla budynku (od jego wybudowania), gdy wybudowanie budynku nastąpiło w terminie późniejszym niż nabycie gruntu. Termin ten natomiast będzie biegł od daty nabycia równolegle dla gruntu i budynku, jeżeli w dniu nabycia nieruchomości zabudowanej budynek był już wybudowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje również pojęć "zbycie" i "nabycie". W orzecznictwie sądowo-administracyjnym utrwalił się pogląd, że nie jest "nabyciem" zmiana formy własności, poprzez np. zniesienie współwłasności, przekształcenie współwłasności łącznej w ułamkową. W orzeczeniu z dnia 3 listopada 2009 r. Sygn. akt II FSK 1489/08 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że "Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji ustawowej pojęcia użytego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a to jest nabycia nieruchomości. Zatem, aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu, określonego w analizowanej normie prawnej, zasadnie Wojewódzki Sąd Administracyjny odwołał się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Niewątpliwie według Kodeksu cywilnego nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Podmiot bowiem uzyskuje prawo rzeczowe w stosunku do rzeczy. W zasadzie to nabycie jest ekwiwalentne, a więc związane z koniecznością spełnienia świadczenia na rzecz zbywcy. Typowym przykładem nabycia rzeczy jest umowa sprzedaży (art. 535 i następne Kodeksu cywilnego). Reasumując należy stwierdzić, że przez pojęcie "nabycie" użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a in fine u.p.d.o.f., należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika."

W świetle ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623) dobudowanie dobudówki przylegającej do nieruchomości budynkowej jest traktowane na równi z budową. Artykuł 3 pkt 6 ww. ustawy stanowi bowiem, iż ilekroć w ustawie jest mowa o budowie, należy przez to rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

Należy zauważyć, że dobudowanie dobudówki przylegającej do nieruchomości budynkowej - traktowane jako jeden ze sposobów zwiększenia powierzchni mieszkalnej - dokonywana jest w istniejących już obiektach budowlanych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, iż w wyniku dokonanego dobudowania dobudówki powstały nowe lokale mieszkalne i uległa powiększeniu powierzchnia przedmiotowego budynku. W związku z powyższym zwiększyła się wartość udziału w budynku, jaki przysługiwał Wnioskodawcy przed dokonaniem dobudowy.

Z informacji wskazanych we wniosku wynika, że budowa przedmiotowych lokali zakończona została w 2007 r. Natomiast nabycie lokalu oraz prawa użytkowania wieczystego przez Wnioskodawcę nastąpiło w 2003 r. Zatem nabycie udziałów w przedmiotowych lokalach przez Wnioskodawcę nastąpiło w terminie późniejszym od nabycia lokalu oraz prawa użytkowania wieczystego, czyli w roku wybudowania tych lokali, tj. w 2007.

Zatem sprzedaż udziałów w lokalach wybudowanych w 2007 r., nie będzie stanowiła źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem upłynął wskazany w tym przepisie pięcioletni termin. Tym samym zbycie to nie spowoduje obowiązku uiszczenia podatku dochodowego.

Z uwagi jednak na to, że Wnioskodawca wskazał, że datą nabycia udziałów w wybudowanych lokalach jest data nabycia udziału w nieruchomości, czyli rok 2003, a nie 2007, a także, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., Jego stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.