ILPB2/415-399/08-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2008 r. (data wpływu 6 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Polski - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Polski.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W latach 2004-2007 Wnioskodawczyni przebywała w Holandii ze względu na fakt, iż była tam zatrudniona (na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony). W związku z powyższym miejsce zamieszkania Zainteresowanej, czyli jej centrum interesów życiowych znajdowało się w Holandii.

We wrześniu 2007 r., po wcześniejszym wygaśnięciu umowy o pracę z holenderskim pracodawcą (z dniem 31 sierpnia 2007 r.), Wnioskodawczyni podjęła pracę w firmie z siedzibą w Warszawie, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

W konsekwencji na powyższy fakt, od września 2007 r. miejscem rozliczeń podatkowych Zainteresowanej na nowo stała się Polska.

Jak wynika z powyższej sytuacji, zdaniem Wnioskodawczyni, w roku 2007 jej krajem rocznych rozliczeń podatkowych winna stać się Holandia. Z uwagi na to, iż była krajem pobytu w sposób ciągły przez ponad 183 dni. W świetle ustawy, zatem rezydencja podatkowa Zainteresowanej za 2007 r. przypada na Holandię.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy krajem, w którym Zainteresowana powinna złożyć zeznanie roczne za 2007 r. jest Holandia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, miejscem rezydencji podatkowej za 2007 r., a tym samym miejscem rocznego rozliczenia podatkowego za tenże rok jest Holandia, gdzie Zainteresowana dokonała rozliczenia rocznego z dochodów osiągniętych w 2007 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a cyt. ustawy powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie w dniu 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 polsko-holenderskiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).

Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym lub posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. konwencji mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni z dniem powrotu do Polski przeniosła tu swój ośrodek interesów życiowych.

W państwie tym przebywa z zamiarem stałego pobytu. W kraju tym pracuje zawodowo (umowa zawarta z pracodawcą na czas nieokreślony).

Oznacza to, iż od miesiąca września 2007 r. Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Natomiast do dnia wyjazdu do Polski Zainteresowana podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. podlegała opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni do dnia 31 sierpnia 2008 r., posiadała miejsce zamieszkania w Holandii, co wynikało z faktu, iż tam znajdował się jej ośrodek interesów życiowych.

W związku z powyższym należy uznać, iż Zainteresowana, od osiąganych w tym okresie dochodów podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast od chwili powrotu do Polski, t.j. od dnia 1 września 2007 r. i podjęcia decyzji o pozostaniu w tym państwie na stałe, Wnioskodawczyni przeniosła centrum interesów osobistych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji w tym państwie, od września 2007 r. Zainteresowana, jako rezydent, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W związku z tym jest ona zobowiązana do złożenia rocznego zeznania za 2007 r. w Polsce i wykazania w nim wszystkich dochodów osiągniętych od 1 września 2007 r.

Jeżeli niektóre z tych dochodów będą podlegały opodatkowaniu w Holandii, wówczas w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania należy zastosować metodę, o której mowa w art. 23 ust. 5 lit. a) polsko - holenderskiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania (proporcjonalne odliczenie).

Jak stanowi wymieniony przepis, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Zasadzie tej odpowiada art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem jeżeli podatnik, który ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi o zastosowaniu metody odliczenia proporcjonalnego, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.