ILPB2/415-391/07-2/AK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 10 marca 2008 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB2/415-391/07-2/AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2007 r. (data wpływu 10 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego pracownikowi przez pracodawcę na podstawie ugody sądowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego pracownikowi przez pracodawcę na podstawie ugody sądowej.

W przedstawionym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od dnia 2 maja 1990 r. była zatrudniona w zakładzie w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony. Dnia 29 września 2006 r. po odwołaniu Zainteresowanej z funkcji członka zarządu, pracodawca wręczył jej informację dotyczącą rozwiązania umowy o pracę z dniem 31 grudnia 2006 r. W otrzymanym piśmie powołano się na przepisy, które zacytowano błędnie, gdyż była ona w tym czasie objęta ochroną o której mowa w art. 39 Kodeksu Pracy. Wnioskodawczyni w dniu 6 października skierowała pozew do Sądu Rejonowego, Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, w dniu 9 maja odbyła się rozprawa w tym zakresie. Na posiedzeniu Sądu Rejonowego została zawarta ugoda sądowa. Zakład pracy zobowiązany został do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni tytułem odszkodowania kwoty w wysokości 41.529,39 zł w trzech ratach. Zawarta ugoda wyczerpała wzajemne roszczenia stron wynikające z łączącego stosunku pracy. Zakład pracy do dnia 30 listopada 2007 r. przekazał na konto bankowe Zainteresowanej kwoty odszkodowania po uprzednim potrąceniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2007 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przyznane i wypłacone odszkodowanie na mocy ugody sądowej z dnia 9 marca 2007 r. w związku z niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę spełnia wymogi art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) oraz czy nastąpiła nadpłata tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 listopada 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. 226 poz. 1657) oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2007 r. sygnatura akt II FSK 467/06 - zawarta ugoda sądowa spełnia wymogi określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wypłata była odszkodowaniem, którego podstawy prawne znajdują się w przepisach kodeksu pracy tj. art. 45 i 47 normujących zasady przyznawania odszkodowania za nieuzasadnione lub niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy źródłami przychodów są m.in.: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań wynikających z zawartych umów i ugód.

Instytucja ugody została unormowana w przepisach kodeksu cywilnego w art. 917. Zgodnie z tym przepisem przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo, by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Zgodnie z ugodą zawartą przed sądem w sprawie o wypłatę odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, zakład pracy zobowiązał się zapłacić na rzecz Zainteresowanej kwotę 41.529,39 zł tytułem odszkodowania. Zakład pracy (płatnik) wypłacił zasądzone na rzecz pracownika odszkodowanie.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje Kodeks pracy.

Zatem przedmiotowe odszkodowanie należy zakwalifikować jako odszkodowanie, którego wysokość lub zasady ustalania wynikające wprost z przepisów odrębnych ustaw, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 29 listopada 2006 r. sygnatura akt SK 51/06 (opublikowanym w Dz. U. z 2006 r. Nr 226 poz. 1657) uznał, iż art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie, w jakim wyłącza zwolnienie podatkowe w stosunku do odszkodowań uzyskanych na podstawie ugody sądowej, jest niezgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Trybunał Konstytucyjny podniósł, że co do zasady otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast kwestionowany przepis wyłącza zwolnienie odszkodowania ustalonego na mocy umowy lub ugody. Prowadzi to do sytuacji, w której odszkodowania ustalone na mocy ugody są opodatkowane, a przyznane wyrokiem sądu korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Konsekwencją takiego uregulowania jest naruszenie zasady równości wobec prawa, poprzez zróżnicowanie sytuacji osób, które uzyskały odszkodowanie na podstawie wyroku albo ugody. Ponadto wyłączenie zwolnienia odszkodowania ustalonego ugodą sądową, stoi w sprzeczności z zasadą demokratycznego państwa prawnego i prowadzi do rażącej niespójności rozwiązań prawnych.

Powyższe orzeczenie weszło w życie z dniem ogłoszenia w Dzienniku Ustaw, tj. 11 grudnia 2006 r. i ma zastosowanie do odszkodowań otrzymanych od tego dnia.

W przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż w tym przepisie zawarte jest zwolnienie od podatku dochodowego przewidziane dla innych odszkodowań (czyli innych niż te, których zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tychże), otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej, do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie.

Na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz obowiązującego prawa, stwierdzić więc należy, iż odszkodowanie wypłacone Wnioskodawczyni przez zakład pracy na podstawie ugody sądowej mieści się w uregulowaniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże w związku z tym, iż wyłączenie od zwolnienia podatkowego w stosunku do odszkodowań o których mowa w pkt 3 lit. g) powyższego przepisu zostało uznane za niezgodne z Konstytucją, to w świetle powyższego przedmiotowe odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestię nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych reguluje art. 72 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), która stwierdza że za nadpłatę uważa się kwotę:

1.

nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;

2.

podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;

3.

zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;

4.

zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkobiercy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Reasumując na podstawie przedstawionego stanu faktycznego oraz zacytowanych wyżej przepisów jeżeli zakład pracy nienależnie pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, od kwoty wypłaconej na podstawie ugody sądowej zawartej przed sądem nastąpiła nadpłata podatku w myśl art. 72 § 1 pkt 1 cytowanej powyżej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl