ILPB2/415-39/09-2/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sądu Okręgowego przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2008 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 15 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 9 stycznia 2009 r. Sąd Okręgowy złożył do Dyrektora Izba Skarbowej w Warszawie Biura Krajowej Informacji w Płocku wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Pismem z dnia 12 stycznia 2009 r. nr IPIA2/071-6/09-1/JP Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - przekazał zgodnie z właściwością wniosek Sądu Okręgowego w XX do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, iż z dniem 1 stycznia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 236, poz. 1632) zmieniające rozporządzenie w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Powyższa zmiana dotyczy podatników posiadających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terenie województwa łódzkiego, dla których od 1 stycznia 2009 r. interpretacje indywidualne w imieniu Ministra Finansów wydawane będą przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 stycznia 2009 r. jest Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

Biegły sądowy złożył oświadczenie, że jest podatnikiem podatku VAT. Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 15 października 2008 r. przyznał biegłemu wynagrodzenie w wysokości 447,28 zł brutto. Sąd Apelacyjny polecił dokonać wypłaty wynagrodzenia biegłemu Sądowi Okręgowemu. Biegły złożył zestawienie kosztów, w którym zawierał się podatek VAT na kwotę 914,28 zł. Zarządzeniem Sądu Okręgowego z dnia 5 listopada 2008 r. polecono Oddziałowi Finansowemu tegoż Sądu dokonać wypłaty wynagrodzenia przyznanego postanowieniem w wysokości 447,28 zł brutto. Oddział Finansowy zwrócił się telefonicznie oraz pismem z dnia 19 listopada 2008 r. do biegłego sądowego o złożenie w terminie 7 dni faktury VAT na ww. kwotę. Z uwagi na brak doręczenia przez biegłego faktury VAT, pismem z dnia 8 grudnia 2008 r. ponaglono biegłego w tym zakresie. Ponaglenie doręczono biegłemu za zwrotnym potwierdzeniem odbioru w dniu 11 grudnia 2008 r. Do chwili obecnej biegły nie złożył faktury VAT, a telefonicznie domaga się wypłaty kwoty bez składania faktury VAT, zgodnie z zarządzeniem Sądu po potrąceniu jedynie podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty 447,28 zł brutto.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Tutejszy organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku od towarów i usług w dniu 2 kwietnia 2009 r. wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie nr ILPP1/443-64/09-2/MK.

Zdaniem Wnioskodawcy - w odniesieniu do pytania drugiego - wynagrodzenie biegłego w wysokości 447,28 zł brutto uwzględnia zarówno kwotę podatku od towarów i usług jak i kwotę podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z treścią art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

W świetle powyższego, przychody biegłych z tytułu świadczenia usług, na zlecenie sądów, należy kwalifikować do przychodów, o których mowa w treści art. 13 pkt 6 w związku z treścią art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją takiej kwalifikacji przychodu jest spoczywający na organach dokonujących wypłaty przedmiotowych kwot, obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodać przy tym należy, iż stosownie do treści art. 155 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 11, poz. 535 z późn. zm.) w przypadkach nieuregulowanych w odrębnych przepisach, do przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług oraz zwróconej różnicy podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż przychodem biegłego sądowego jest kwota należności określona przez sąd. Kwota będąca w istocie wynagrodzeniem biegłego za sporządzenie opinii (po pomniejszeniu o koszty uzyskania przychodów oraz składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowić będzie dla płatnika podstawę do wyliczenia należnej zaliczki na podatek dochodowy.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., nadanym art. 1 pkt 34 lit. a) ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. Nr 209 poz. 1316).

Zauważyć należy, iż do dochodów uzyskanych w roku 2008 r. znajduje zastosowanie przepis w brzmieniu obowiązującym w ww. roku, w świetle którego zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie, zmniejsza się, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2, o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne pobranej przez płatnika, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Jednocześnie podatnik osiągający przychody z działalności wykonywanej osobiście obowiązany jest wykazać je w zeznaniu rocznym z uwzględnieniem cytowanego powyżej art. 155 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż wynagrodzenie przyznane biegłemu stanowi przychód z tytułu działalności wykonywanej osobiście. Zasadne jest zatem naliczenie, pobranie i odprowadzenie zaliczki na podatek dochodowy. Jednakże należy przy tym uwzględnić dyspozycję przepisu z art. 155 ustawy o podatku od towarów i usług, z którego wynika, iż do przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych - w tym uzyskanych przez biegłego sądowego z działalności wykonywanej osobiście - nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. W związku z powyższym, za prawidłowe należy uznać stanowisko Zainteresowanego, w którym stwierdzono, iż wynagrodzenie biegłego w wysokości 447,28 zł brutto uwzględnia zarówno kwotę podatku od towarów i usług jak i kwotę podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.