ILPB2/415-369/11-4/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2011 r. (data wpływu 23 marca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 czerwca 2011 r. (data wpływu 20 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne - jest prawidłowe.

W dniu 23 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 14 czerwca 2011 r. nr ILPB2/415-369/11-2/WM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia - w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania - braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 14 czerwca 2011 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 16 czerwca 2011 r.), zaś w dniu 20 czerwca 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego - 16 czerwca 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką zamieszkuje w bloku spółdzielczym z niepełnosprawnym, sparaliżowanym synem, który posiada znaczny stopień niepełnosprawności - porusza się na wózku inwalidzkim. Zainteresowany podaje, iż w ww. bloku, aby dostać się do windy trzeba pokonać osiem stopni.

W związku z likwidacją barier, dzięki pomocy MOPR-u i zgodzie spółdzielni mieszkaniowej, została zainstalowana platforma przyschodowa dla syna Wnioskodawcy. Koszt zakupu tej platformy oraz instalacji wyniósł 36 300 zł Z czego 80% było dofinansowane z MOPR-u, a 20%, tj. 7260 zł stanowiło udział własny. W uwagi na fakt korzystania z udźwigu Zainteresowany ponosi dodatkowo koszty związane z jego konserwacją i naprawami, tj. ok. 700 zł rocznie. Wnioskodawca wskazuje, iż powyższe wydatki wynikają z wymogów dozoru technicznego. Zainteresowany podaje, iż przedmiotowa platforma jest niezbędna, ponieważ syn nie mógłby wydostać się z bloku.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż wszystkie ww. koszty poniósł Zainteresowany. Wnioskodawca posiada dokumenty stwierdzające fakt poniesienia wydatków związanych zarówno z zakupem i instalacją platformy przyschodowej, jak również konserwacją i naprawami.

Ponadto, podano, iż syn Wnioskodawcy otrzymuje rentę socjalną w kwocie 540,62 zł miesięcznie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia poniesionych przez Niego wydatków związanych z platformą przyschodową.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro osoba niepełnosprawna może odpisać sobie chociaż parę złotych, np. z tytułu poniesionych wydatków na leki powyżej 100 zł i inne, tym bardziej w przypadku zainstalowania niezbędnego udźwigu dla niepełnosprawnego syna oraz napraw konserwacji tego urządzenia powinna przysługiwać taka możliwość. Zainteresowany uzasadnia swoje stanowisko tym, że koszty, o których mowa wyżej, są związane z niepełnosprawnością danej osoby i zostały poniesione przez jego opiekunów. Zdaniem Wnioskodawcy chyba jakiś paragraf powinien na ten temat istnieć. Końcowo, Zainteresowany wskazuje, iż w dzisiejszych czasach przypadki likwidacji barier dla niepełnosprawnych nie należą do rzadkości.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w sytuacji poniesienia kosztów wskazanych w ww. stanie faktycznym winna istnieć możliwość odliczenia podatkowego, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Za wydatki, o których mowa w ww. ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności (art. 26 ust. 7a pkt 1 przedmiotowej ustawy), a także zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego (art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy).

Z kolei art. 26 ust. 7b stanowi, iż wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Natomiast w art. 26 ust. 7f ww. ustawy, wskazano, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Ponadto, zauważyć należy, iż przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9 120 zł (art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z analizy wniosku wynika, że Zainteresowany zamieszkuje z będącym na Jego utrzymaniu niepełnosprawnym synem, którego dochody w roku podatkowych nie przekraczają kwoty 9 120 zł. Wnioskodawca w związku z niepełnosprawnością syna, który porusza się na wózku inwalidzkim, poniósł z własnych środków część wydatków związanych z zakupem i montażem platformy przyschodowej. Kwota odpowiadająca 80% całości ww. wydatku została dofinansowana przez MOPR. Ponadto, Zainteresowany ponosi koszty związane z konserwacją i naprawami platformy - ok. 700 zł rocznie. Platforma przyschodowa ułatwia wykonywanie czynności życiowych niepełnosprawnego syna. Bez tego urządzenia nie mógłby on opuścić bloku, w którym zamieszkuje wraz z rodzicami.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny w oparciu o przytoczone wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w związku z zakupem, montażem, konserwacją i naprawami platformy przyschodowej, która ułatwia wykonywanie czynności życiowych Jego niepełnosprawnemu synowi poruszającemu się na wózku inwalidzkim. Podkreślić przy tym należy, iż - stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - odliczeniu nie podlegają wydatki, które zostały dofinansowane lub zwrócone w jakikolwiek sposób.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.