ILPB2/415-351/08-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2008 r. (data wpływu 6 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 18 grudnia 2007 r. Wnioskodawca zakupił za kwotę 36 550,00 zł, na podstawie umowy kupna-sprzedaży, samochód osobowy marki X, rok produkcji 2004 r. Zakup ww. samochodu, jako pojazdu przystosowanego do Jego niepełnosprawności, został w części sfinansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (tj. w kwocie 18 000,00 zł), a w pozostałej części wynoszącej 18 550,00 zł - przez Zainteresowanego.

Samochód ten jest pojazdem fabrycznie dostosowanym do niepełnosprawności Wnioskodawcy, a jego oprzyrządowanie (np. automatyczna skrzynia biegów) stanowi integralną, nierozerwalną fabryczną całość z pojazdem i nie było montowane jako dodatkowe oprzyrządowanie. Ponadto samochód wyposażony jest w specjalny uchwyt na kierownicę, który umożliwia Zainteresowanemu prowadzenie auta. Uchwyt ten także znajdował się w pojeździe w chwili jego zakupu.

Wnioskodawca wskazuje, że ze względu na rodzaj Jego niepełnosprawności, tj. obustronne porażenie spastyczne kończyn górnych i dolnych, samochód ten jest dla Niego narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji oraz ułatwiającym i umożliwiającym wykonywanie Mu podstawowych czynności życiowych, takich jak samodzielne poruszanie i przemieszczanie się np. z domu do pracy, do ośrodka rehabilitacyjnego, czy też z domu na uczelnię. Dzięki niemu może On samodzielnie przemieszczać się bez pomocy osób trzecich. Nadto Zainteresowany wskazuje, że ww. pojazd został zakupiony w ramach programu "Sprawny dojazd" realizowanego przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Celem strategicznym tego programu jest wyrównywanie szans osób niepełnosprawnych w dostępie do rehabilitacji zawodowej i społecznej. Wnioskodawca podkreśla, że zakupiony samochód był od razu samochodem przystosowanym do Jego niepełnosprawności. Nie był zakupiony jako pojazd nieprzystosowany, w którym zostały przeprowadzone dodatkowe przeróbki i modyfikacje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jako osoba niepełnosprawna, posiadająca orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności (dawna 1 grupa inwalidzka), ma prawo do odliczenia poniesionego wydatku w kwocie 18 550,00 zł od dochodu z tytułu zakupu ww. specjalnie dostosowanego samochodu osobowego jako indywidualnego sprzętu, urządzenia, czy też narzędzia technicznego niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności lub może z innego tytułu.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro zakupiony w ramach programu "Sprawny dojazd" samochód jest dla Niego narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji oraz umożliwiającym Mu samodzielne wykonywanie podstawowych czynności życiowych, takich jak samodzielne poruszanie i przemieszczanie się, a jego oprzyrządowanie stanowi integralną, nierozerwalną fabryczną całość z pojazdem i nie było przez Zainteresowanego oddzielnie montowane jako dodatkowe, to powinna być możliwość odliczenia całej kwoty poniesionego przez Niego wydatku tj. kwoty 18 550,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c, oraz 30e stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25 po odliczeniu kwot: wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a tej ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się między innymi wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy). Art. 26 ust. 7c ww. ustawy, stanowi, że wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.

Niekwestionowanym w przedmiotowej sprawie jest, iż samochód w przypadku osoby niepełnosprawnej, której niepełnosprawność dotyczy narządu ruchu - znacznie ułatwia dojazd do pracy czy na zabiegi rehabilitacyjne - co podnosi Wnioskodawca we wniosku. Jednakże ustawodawca wyraźnie - w art. 26 ust. 7a - określił, które wydatki uznaje za "wydatki" poniesione przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

W myśl ust. 7a pkt 2 ww. przepisu za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Skoro więc prawodawca tworzy przepis, z którego brzmienia wynika jednoznacznie kiedy wydatki na cele rehabilitacyjne w przypadku pojazdu mechanicznego mogą być odliczone od dochodu, to znaczy, że w tym właśnie przepisie ta problematyka uregulowana jest wyczerpująco. Z brzmienia art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy wynika, że tylko i wyłącznie mogą być odliczone od dochodu wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż zakup samochodu osobowego nie jest wydatkiem podlegającym odliczeniu od podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby wydatek na zakup samochodu osobowego uznać za poniesiony na rehabilitację - musiałoby to wprost wynikać z zapisów ustawowych. Tymczasem, jak wykazano wyżej, w obowiązujących przepisach brak jest podstaw do odliczenia od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym wydatków poniesionych przez osobę niepełnosprawną na zakup samochodu osobowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.