ILPB2/415-336/13-3/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2013 r. (data wpływu 5 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 5 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność jako agencja pracy tymczasowej. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników tymczasowych, których oddelegowuje do pracy na terenie Francji. Wnioskodawca zawiera z pracownikami tymczasowymi umowy o pracę tymczasową oraz dopełniania innych obowiązków, które na agencję pracy tymczasowej nakłada ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Warunki zatrudnienia regulują umowy o pracę, akty wewnątrzzakładowe Wnioskodawcy (np. regulamin pracy) oraz powszechnie obowiązujące przepisy prawa.

Wnioskodawca zawiera umowy z pracodawcami użytkownikami, którymi są podmioty mające siedziby we Francji. Przedmiotem umów jest zapewnienie pracodawcom użytkownikom pracowników tymczasowych, za umówionym przez strony wynagrodzeniem.

Praca jest wykonywana w miejscach wskazanych przez pracodawców użytkowników, tj. na terenie Francji. Pracodawcy użytkownicy zobowiązani są do wykonania ciążących na nich obowiązków pracodawcy użytkownika, zgodnie z ustawą o zatrudnianiu pracowników tymczasowych i innych obowiązujących przepisów prawa.

Pracownicy delegowani do pracy u pracodawców użytkowników na terenie Francji mają miejsca zamieszkania w Polsce. Wnioskodawca nie kontroluje w jakim kraju pracownicy przebywają w dni wolne od pracy (np. niedziele, urlopy, święta). Wnioskodawca nie wymaga od pracowników oświadczeń na temat ilości dni pobytu we Francji.

Wnioskodawca nie posiada na terenie Francji zakładu lub stałej placówki.

Praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą pracodawcy użytkownika. Czas pracy jest ewidencjonowany przez pracodawcę użytkownika. Materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez pracodawcę użytkownika. Pracodawca użytkownik zapewnia pracownikom odpowiednie szkolenia w zakresie wykonywanej pracy. Pracownicy tymczasowi otrzymują wynagrodzenie od agencji pracy tymczasowej, tj. od Wnioskodawcy, przy czym jest ono naliczane na podstawie ewidencji godzin przysłanych i zatwierdzonych przez pracodawcę użytkownika. Pracownicy tymczasowi nie otrzymują świadczeń od pracodawców użytkowników.

Wnioskodawca wyjaśnia, że w odniesieniu do przedstawionego stanu prowadzona była kontrola podatkowa, która zakończyła się w dniu 30 maja 2012 r. W protokole kontroli organ kontrolujący stwierdził, że Wnioskodawca nie powinien pobierać zaliczek na podatek dochodowy swoich pracowników uznając, że do zaistniałej sytuacji nie ma zastosowania art. 15 ust. 2 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien pobrać z wynagrodzenia za pracę, które wypłaca swoim pracownikom tymczasowym, wykonującym pracę dla pracodawców użytkowników na terenie Francji, zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za pracę, które pracownicy tymczasowi otrzymują od Wnioskodawcy za pracę wykonywaną we Francji podlega opodatkowaniu na terenie Francji, niezależnie od tego jak długo dany pracownik przebywa we Francji w danym roku podatkowym. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. Z przepisu tego wynika, że w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiąga dochody z pracy najemnej wykonywanej we Francji, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu we Francji.

Zdaniem Wnioskodawcy nie znajduje zastosowania wyjątek opisany w art. 15 ust. 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r., który nakazuje dochody z pracy najemnej opodatkować wyłącznie w miejscu zamieszkania pracownika. Warunkiem zastosowania tego wyjątku jest spełnienie trzech przesłanek (i) pracownik przebywa w drugim umawiającym się Państwie krócej niż 183 dni w roku podatkowym, (ii) wynagrodzenie wypłacane jest przez podmiot, który nie ma siedziby w drugim umawiającym się Państwie, (iii) wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub placówkę pracodawcy znajdującą się w drugim umawiającym się Państwie. Na gruncie powyższych okoliczności uzasadnione jest stanowisko, że wynagrodzenie pracowników Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu we Francji a zatem nie znajduje zastosowania wyjątek od reguły, który pozwalałby na opodatkowanie dochodów pracownika wyłącznie w Polsce.

Należy zaznaczyć, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r., zgodnie z którym wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby we Francji, należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Pkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność. W przypadku więc międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej. W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać agencji pracy tymczasowej (pośrednikowi). W celu ustalenia, który podmiot (agencja pracy tymczasowej czy pracodawca użytkownik) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r., należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

* czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika,

* czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika,

* czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika,

* czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy,

* czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik czy też faktyczny użytkownik pracy.

Analiza powyższych przesłanek prowadzi do wniosku, że faktycznym pracodawcą (na gruncie konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania) jest pracodawca użytkownik. Dlatego należy uznać, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. nie jest spełniony, a zatem wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (tekst jedn.: we Francji i w Polsce). Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną metodę unikania podwójnego opodatkowania.

W związku z faktem, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu we Francji, Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego pracownikowi wynagrodzenia. Stanowisko takie wynika z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym, który przewiduje, że pracodawca nie pobiera zaliczek na podatek, w sytuacji gdy wynagrodzenie podlegać będzie opodatkowaniu poza granicami Polski. Przepis ten statuuje wyjątek od ogólnej zasady pobierania przez pracodawcę zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych wynagrodzeń. W związku z tym w sytuacji, gdy wynagrodzenie za pracę wypłacane pracownikowi podlega opodatkowaniu w innym kraju (we Francji), wówczas pracodawca nie ma obowiązku pobierania zaliczek zgodnie z ogólną zasadą wskazaną w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, iż jego stanowisko pozostaje zgodne z ugruntowaną linią interpretacji organów podatkowych, m.in. interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 22 kwietnia 2011 r., nr IPPB4/415-91/11-4/SP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy Wnioskodawca ma obowiązek naliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium i czy winien zaprzestać poboru tychże zaliczek konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca deleguje zatrudnione osoby do pracy we Francji. W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy umowy polsko-francuskiej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie.

Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Przepis art. 15 ust. 2 ww. umowy określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Francji. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno we Francji jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Należy zaznaczyć, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy, zgodnie z którym wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby we Francji, należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Pkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność. W przypadku więc międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej. W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać pośrednikowi. W celu ustalenia, który podmiot (pośrednik czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) umowy, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

* kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;

* czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;

* czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;

* czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;

* czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;

* czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik czy też faktyczny użytkownik pracy.

W przypadku, jeśli analiza powyższych funkcji doprowadziła do wniosku, iż faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy nie jest spełniony, a zatem wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy (tekst jedn.: we Francji i w Polsce). Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

W przypadku oddelegowania pracowników do Francji, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania, na podstawie art. 23 ust. 1 lit. a ww. umowy polsko-francuskiej w związku z art. 27 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się metodę wyłączenia z progresją, która polega na tym, że dochód uzyskany z tytułu pracy za granicą, jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, jednakże dla ustalenia stawki podatku od pozostałych dochodów podatnika podlegających opodatkowaniu w Polsce stosuje się stawkę podatku wyliczoną dla całego dochodu osiągniętego zarówno w Polsce jak i za granicą.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi działalność jako agencja pracy tymczasowej. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników tymczasowych, których oddelegowuje do pracy na terenie Francji. Wnioskodawca zawiera umowy z pracodawcami użytkownikami, którymi są podmioty mające siedziby we Francji. Przedmiotem umów jest zapewnienie pracodawcom użytkownikom pracowników tymczasowych, za umówionym przez strony wynagrodzeniem.

Praca jest wykonywana w miejscach wskazanych przez pracodawców użytkowników, tj. na terenie Francji.

Pracownicy delegowani do pracy u pracodawców użytkowników na terenie Francji mają miejsca zamieszkania w Polsce. Wnioskodawca nie kontroluje w jakim kraju pracownicy przebywają w dni wolne od pracy (np. niedziele, urlopy, święta). Wnioskodawca nie wymaga od pracowników oświadczeń na temat ilości dni pobytu we Francji.

Wnioskodawca nie posiada na terenie Francji zakładu lub stałej placówki.

Praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą pracodawcy użytkownika. Czas pracy jest ewidencjonowany przez pracodawcę użytkownika. Materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez pracodawcę użytkownika. Pracodawca użytkownik zapewnia pracownikom odpowiednie szkolenia w zakresie wykonywanej pracy. Pracownicy tymczasowi otrzymują wynagrodzenie od agencji pracy tymczasowej, tj. od Wnioskodawcy, przy czym jest ono naliczane na podstawie ewidencji godzin przysłanych i zatwierdzonych przez pracodawcę użytkownika. Pracownicy tymczasowi nie otrzymują świadczeń od pracodawców użytkowników.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca zatrudniający pracowników na umowę o pracę ma status jedynie pośrednika, gdyż faktycznym pracodawcą jest użytkownik francuski, to nie został spełniony warunek art. 15 ust. 2 pkt b) ww. umowy, tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej umowy, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Francji opodatkować tylko w Polsce, nawet gdyby pozostałe warunki art. 15 ust. 2 tej umowy były spełnione. W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, podlega opodatkowaniu we Francji i w Polsce. To oznacza, że dochody uzyskane przez pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Francji, niezależnie od długości ich pobytu we Francji w danym roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu według przepisów prawa francuskiego poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

W świetle powyższego, na Wnioskodawcy jako płatniku - nie ciąży obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji u francuskiego pracodawcy - użytkownika.

Reasumując, należy stwierdzić, iż dla pracowników oddelegowanych do pracy we Francji Wnioskodawca pełni rolę pośrednika. Wynagrodzenia tych pracowników podlegają opodatkowaniu według przepisów prawa francuskiego poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym. Zatem na Wnioskodawcy jako płatniku - nie ciąży obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce z ww. tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.