ILPB2/415-297/10-4/WS - Poniesione zwiększone wydatki na dojazd do pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2010 r. (data wpływu 26 lutego 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 maja 2010 r. (data wpływu 28 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy - jest prawidłowe.

W dniu 26 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym, pismem z dnia 7 maja 2010 r., nr ILPB2/415-297/10-2/WS, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano dnia 7 maja 2010 r. (skutecznie doręczono dnia 21 maja 2010 r.), zaś w dniu 28 maja 2010 r. do tut. organu wpłynęła odpowiedź, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni, zatrudniona na podstawie umowy o pracę, ponosi koszty z tytułu dojazdów ze stałego miejsca zamieszkania do miejsca zatrudnienia. Od czerwca 2009 r. Zainteresowana, w wyniku reorganizacji firmy, w której jest zatrudniona, zmieniła miejsce wykonywania pracy w wyniku czego co tydzień - w poniedziałek - dojeżdża do pracy z P do T, a w piątek wyrusza w podróż powrotną. Wnioskodawczyni przemieszcza się na podstawie biletu abonamentowego uprawniającego do konkretnej ilości przejazdów na danej trasie w określonym czasie. Do każdego biletu Zainteresowana otrzymuje imienną fakturę VAT. Bilet jest ważny wyłącznie z legitymacją imienną ze zdjęciem uprawniającą, na mocy umowy zawartej między x a pracodawcą, do przejazdów objętych 33% ulgą. x nie wystawia imiennych biletów abonamentowych. Miesięczne koszty dojazdu Wnioskodawczyni oscylują w granicach 300 zł. Zainteresowana chce dokonać odliczenia faktycznie poniesionych wydatków z tytułu dojazdów do pracy za okres od 1 czerwca 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.

Wnioskodawczyni wskazała, że miesięcznie ma naliczane przez zakład pracy zryczałtowane koszty uzyskania przychodu w wysokości 139,06 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z poniesieniem zwiększonych wydatków na dojazd do pracy istnieje możliwość ich odliczenia od przychodów ze stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawczyni koszty nabycia biletów na przejazd z miejscowości miejsca zamieszkania do miejscowości wykonywania pracy mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy. W opinii Zainteresowanej bilety abonamentowe, które nabywa posiadają znamiona imiennego biletu okresowego, gdyż do każdego biletu otrzymuje imienną fakturę VAT, a sam bilet jest ważny tylko z legitymacją służbową, uprawniającą jednocześnie do 33% ulgi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 2 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Z kolei, w myśl przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów określone w ust. 2 są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Wykładnia gramatyczna tego przepisu wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

Użyty przez ustawodawcę w ostatniej przesłance zwrot "wyłącznie", wskazuje nie tylko, iż warunkiem koniecznym udokumentowania jest imienny bilet okresowy, ale również bilet tak określony nie może być zastąpiony jakimkolwiek innym biletem.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia "imiennego biletu okresowego", wobec czego należy odwołać się do znaczenia językowego składowych tego pojęcia.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, s. 53: "bilet" to "karteczka, kartonik, będący dokumentem uprawniającym do czegoś jej posiadacza albo nabywcę". Tamże, s. 274, zdefiniowano słowo: "imienny" jako "określający imię i nazwisko (to znaczy odpowiednią osobę); zawierający spis nazwisk", a s. 600, słowo "okresowy" jako "obejmujący pewien okres; dotyczący danego okresu".

Bilet ten w swej treści musi zatem określać osobę uprawnioną do korzystania z niego - imienny bilet i dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Kwestia czy bilet imienny i okresowy jest sporządzony w postaci jednego dokumentu, czy też dokumentu z załącznikiem ma charakter techniczny, a nie normatywny i nie może pozbawić go cech dowodu w postępowaniu podatkowym. Brak jest normy prawnej określającej jednolity wzór biletu w rozumieniu powołanego przepisu. Z tego względu należy uznać, że, świetle treści art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, istotnym jest, ażeby w samym bilecie lub innym dokumencie z nim związanym, określona została cena biletu, a więc koszt jaki pracownik poniósł na dojazd do zakładu pracy w ciągu roku, tym bardziej, że koszty te rozliczane są w deklaracji rocznej.

Z opisanego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, iż przedmiotowy bilet abonamentowy uprawnia jego posiadacza do konkretnej ilości przejazdów na danej trasie w określonym czasie. Sam bilet jest ważny tylko i wyłącznie z legitymacją służbową uprawniającą do przejazdów z 33% ulgą, co pozwala na wskazanie osoby uprawnionej do jego używania. Ponadto Zainteresowana do każdego biletu otrzymuje imienną fakturę VAT, zatem jest możliwe określenie jego ceny, a co za tym idzie sumy wydatków jakie Wnioskodawczyni poniosła z tytułu dojazdu do pracy w 2009 r. Biorąc pod uwagę powyższe można stwierdzić, że bilet abonamentowy, na podstawie którego Wnioskodawczyni przemieszcza się pomiędzy miejscem zamieszkania, a miejscem wykonywania pracy, wraz z załączonymi do niego dokumentami, spełnia przesłanki imiennego biletu okresowego.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone wyżej przepisy, stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni w rozliczeniu rocznym może zastosować koszty faktycznie poniesione, udokumentowane imiennymi biletami okresowymi.

Końcowo, tut. Organ informuje, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.