ILPB2/415-255/10-2/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2010 r. (data wpływu 18 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 18 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracownikiem zatrudnionym na podstawie umowy o pracę i dojeżdża do pracy 60 km Zakład pracy sam organizuje środki transportu na dojazdy do pracy (dopłaca pracownikom za dojazdy) - zalicza te dopłaty do przychodów opodatkowanych. Część opłat za dojazdy pracownicy ponoszą sami i jest to potrącane na listach płac. Zakład pracy stosuje koszty uzyskania przychodu wg zryczałtowanej stawki, zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zainteresowany informuje również, iż dojazdy do zakładu pracy odbywają się środkami transportu autobusowego. Z tytułu tych dojazdów Wnioskodawca otrzymuje kwartalne karty na przewozy pracownicze. Karty te nie zawierają informacji o cenie, poniesionym koszcie.

Na koniec roku zakład pracy wystawia:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie otrzymanych zaświadczeń wydanych przez pracodawcę Wnioskodawca może przy rozliczeniu zeznań rocznych ująć faktycznie poniesione koszty uzyskania przychodu w wysokości wykazanej na zaświadczeniach.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do treści art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Kwestia, czy imienny bilet okresowy jest sporządzany w postaci jednego dokumentu, bądź też dokumentu z załącznikiem ma charakter techniczny, a nie normatywny i nie może zatem pozbawić go cech dowodu na okoliczność poniesienia ww. kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanego w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do ust. 2 ww. artykułu, dochodem ze źródła przychodów (...) jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Treść art. 22 ust. 2 ww. ustawy określa wysokość naliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi (ust. 11 wyżej cytowanego artykułu).

W przedmiotowej sprawie kluczowe jest ustalenie pojęcia imiennego biletu okresowego.

Wykładnia gramatyczna powołanego wyżej art. 22 ust. 11 wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

* wydatki pracownika były wyższe od kosztów ustawowo określonych,

* były poniesione na transport do zakładu pracy,

* odbyły się wymienionymi ściśle środkami transportu oraz

* zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia "imiennego biletu okresowego". Kwestia, czy imienny bilet okresowy jest sporządzony w postaci jednego dokumentu, bądź też dokumentu z załącznikiem ma charakter techniczny, a nie normatywny i nie może zatem pozbawić go cech dowodu na okoliczność poniesienia ww. kosztów. Z tego względu należało uznać, że w świetle treści art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest, aby w załączniku do biletu określona została cena biletu, a więc koszt jaki pracownik poniósł na dojazd do zakładu pracy w ciągu roku, tym bardziej, że koszty te rozliczane są w deklaracji rocznej. Ponadto bilet ten w swej treści musi określać osobę uprawnioną do korzystania z niego. Dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w celu dojazdu do pracy korzysta z transportu autobusowego organizowanego przez pracodawcę. Finansowanie z tego tytułu odbywa się dwutorowo, tj. pracodawca dopłaca pracownikom za dojazdy zaliczając te dopłaty do przychodów opodatkowanych, zaś częściowo pracownicy sami partycypują w kosztach - co również znajduje wyraz w postaci potrąceń na listach płac. Z tytułu dojazdu do pracy Zainteresowany otrzymuje kwartalne karty na przewozy pracownicze, które w istocie spełniają funkcję imiennych biletów okresowych. Natomiast na koniec roku pracodawca wydaje Wnioskodawcy zaświadczenie o wydawaniu kwartalnych kart przejazdu oraz zaświadczenie, z którego wynika, że odpłatność za bilety na dojazd do pracy potrącana jest w danym okresie, a następnie doliczana do przychodów opodatkowanych pracownika.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż posiadanie przez pracownika wyłącznie zaświadczenia o wydawaniu kwartalnych kart przejazdu oraz zaświadczenia o wysokości faktycznie poniesionych wydatków nie stanowi przesłanki uprawniającej do zastosowania faktycznie poniesionych kosztów uzyskania przychodu. Wskazać bowiem należy, iż z przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy wprost wynika, iż w rocznym rozliczeniu podatku koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, mogą być zastosowane wyłącznie na podstawie imiennych biletów okresowych.

Przedmiotowe zaświadczenia z zakładu pracy stanowią jedynie załączniki do ww. biletów, z których wynika m.in. wysokość poniesionych przez pracownika kosztów w związku z dojazdem do pracy. Natomiast dopiero udokumentowanie wydatków okresowymi biletami imiennymi spełnia ustawową przesłankę, o której mowa w ww. art. 22 ust. 11.

W konsekwencji, tut. Organ stoi na stanowisku, iż Zainteresowany - posiadając łącznie okresowe bilety imienne oraz zaświadczenie o wysokości poniesionych wydatków - może zastosować w rozliczeniu rocznym koszty faktycznie poniesione na dojazdy do zakładu pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.