ILPB2/415-251/14-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2014 r. (data wpływu 26 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 26 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik (dalej również: Wnioskodawca) jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Podatnik wytworzył we własnym zakresie znak towarowy; znak ten nie został objęty ochroną patentową na terenie RP bądź UE. Zdaniem Wnioskodawcy, jest on pełnoprawnym właścicielem znaku towarowego, gdyż wytworzył go wyłącznie we własnym zakresie, za pomocą prywatnego sprzętu i oprogramowania w prywatnym czasie wolnym. W związku z tym stanowiskiem na tym tle powstał spór pozaprocesowy z innym podmiotem ten znak wykorzystującym. Podatnik uważa, że to on jest pełnoprawnym właścicielem znaku towarowego, co kwestionuje podmiot, który uważa stanowisko Wnioskodawcy za bezzasadne. Co więcej, znak towarowy jest objęty prawem ochronnym udzielonym decyzją Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek tego innego podmiotu.

Zainteresowany nie wyklucza, że w przyszłości pozwie przed właściwy sąd inny podmiot, który wystąpił między innymi o udzielenie jemu (tekst jedn.: innemu podmiotowi) ochrony na ww. znak towarowy. Zdaniem Podatnika, w toku postępowania sądowego bezsprzecznie powinny zostać uznane wszystkie jego roszczenia. Podmiotem, pod którego adresem Wnioskodawca formułuje żądanie zwrotu praw do znaku towarowego oraz wypłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z tego znaku jest spółka komandytowo-akcyjna, w której Zainteresowany był prezesem zarządu i był jej akcjonariuszem. Ponadto, Wnioskodawca pozostaje również z tym podmiotem w innych sporach prawnych. Wnioskodawca nie wyklucza, że na mocy prawomocnego wyroku sądowego (ewentualnie ugody sądowej) dojdzie do zwrotu praw do znaku towarowego oraz wypłaty odszkodowania za bezprawne wykorzystanie tego znaku przez inny podmiot na podstawie art. 296 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r., prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 182, poz. 1228, z 2012 r., poz. 1544.) dalej: PWP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane odszkodowanie na podstawie zawartego wyroku sądowego (ewentualnie ugody sądowej) za bezprawne wykorzystanie znaku towarowego na podstawie art. 296 ust. 1 PWP jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane odszkodowanie za naruszenie prawa własności do znaku towarowego na podstawie art. 296 ust. 1 PWP jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Swoje stanowisko Zainteresowany uzasadnił w nw. sposób.

Odnosząc się do pierwszej z wymienionych kwestii zasadnym wydaje się przytoczyć art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - dalej ustawa o p.d.o.f., który stanowi, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

* określonych w prawie pracy odpraw odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

* odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

* odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

* odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

* odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

* odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

* odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Jednocześnie zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o p.d.o.f., wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

* otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

* dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o p.d.o.f. użył sformułowania "inne odszkodowania lub zadośćuczynienia". Jest to niejednokrotnie stosowana w aktach prawnych konstrukcja tak zwanego katalogu otwartego, którą prawodawca posługuje się, gdyż częstokroć niemożliwe jest enumeratywnie wyliczyć lub kazuistycznie wskazać wszystkie możliwe do zaistnienia sytuacje.

Zdaniem Wnioskodawcy, uprawnione jest więc sądzić, że zapis ustawy należy rozumieć w ten sposób, że zwolnienie rozciąga się na te odszkodowania czy też zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim zwolnienia inne niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Zakres omawianego zwolnienia został ograniczony przez ustawodawcę poprzez wskazanie na kategorie odszkodowań niekorzystających ze zwolnienia od podatku. I tak, ze zwolnienia nie korzysta odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku sądowego lub ugody sądowej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz odszkodowanie obejmujące tzw. utracone korzyści. Analogicznie w tej kwestii wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 października 2008 r. (sygn. II FSK 888/07), gdzie stwierdził, że ustawodawca w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o p.d.o.f. wyraźnie wyłączył odszkodowanie z tytułu utraconego zysku z zakresu wymienionego powyżej zwolnienia. Tym samym, wypłatom w zakresie "lucrum cessans" odmówił charakteru odszkodowawczego w rozumieniu prawa podatkowego. Twierdzenie to - słuszne w odniesieniu do odszkodowań, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o p.d.o.p. - nie może być jednak zdaniem Wnioskodawcy rozciągane na wszystkie odszkodowania; dotyczy wyłącznie odszkodowań "innych", czyli niewymienionych w przepisach poprzedzających, tj. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f. Wracając do przywołanej sentencji Naczelnego Sądu Administracyjnego, odszkodowanie w zakresie utraconych korzyści może korzystać ze zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f., w sytuacji gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy. Dla przedmiotowej sprawy oznacza to, że otrzymane odszkodowanie będzie mogło skorzystać z dobrodziejstw zwolnienia, gdyż jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego nie zachodzą przesłanki, by zastosowanie znalazło wyłączenie.

Ze względu na przedmiot sprawy - znak towarowy - zastosowanie znajdą przepisy PWP. Aby ocenić czy i w jakim zakresie odszkodowania na podstawie PWP będą korzystały ze zwolnienia wynikającego z art. 296 ust. 1 PWP należy zdaniem Wnioskodawcy w pierwszej kolejności je przytoczyć.

Zgodnie z art. 296 ust. 1 PWP osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone, lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody:

Analizując w powyższym kontekście przepisy podatkowe należy, zdaniem Wnioskodawcy, dokonać zgodnie z wykładnią prezentowaną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 października 2008 r. (sygn. II FSK 888/07) subsumpcji treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f. do art. 296 ust. 1 PWP, w zakresie stwierdzenia czy art. 296 PWP określa wysokość lub zasady ustalania odszkodowania oraz czy odszkodowanie to nie jest wyłączone ze zwolnienia wolą ustawodawcy, tj. nie mieści się w dyspozycji przepisów 21 ust. 3 lit. a-g ustawy o p.d.o.f. Jednocześnie ustawodawca nie stawia wymogu, aby w przepisach odrębnych były określone jednocześnie wysokość i zasady ustalania wysokości odszkodowania. Występujący pomiędzy wyrazami "wysokość", "zasady" spójnik "lub" będący alternatywą oznacza, że powinna być określona bądź to wysokość odszkodowania, bądź zasady jego ustalania.

Zdaniem Wnioskodawcy, sformułowanie użyte przez ustawodawcę w art. 296 ust. 1 PWP, umożliwia zastosowanie zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f., jednocześnie nie będzie miało zastosowania wyłączenie od zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o p.d.o.f., gdyż norma ta ustanawia zwolnienie przedmiotowe odnoszące się do odszkodowań wynikających z ugód sądowych przez przywrócenie stosowania w tym przypadku zasady ogólnej, czyli zwolnienia odszkodowania od p.d.o.f. Dodatkowo Wnioskodawca pragnie wskazać, że w podobnym tonie w analogicznej sprawie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 3 lutego 2012 r. (sygn. IPPB4/415-908/11-2/SP), gdzie podkreślił, że cyt.: "Należy uznać, iż przedmiotowe odszkodowanie przysługujące Wnioskodawcy w związku z naruszeniem autorskich praw majątkowych jest odszkodowaniem zasądzonym na mocy ugody sądowej, a podstawą jego zasądzenia jest art. 79 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Oznacza to, iż Wnioskodawcy przyznano odszkodowanie, którego zasady ustalania i wysokość wynikają wprost z przepisów odrębnej ustawy, tj. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i równocześnie odszkodowanie to nie zostało wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem odszkodowanie to podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Biorąc pod uwagę stan faktyczny opisany w treści wniosku oraz przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż odszkodowanie otrzymane na podstawie ugody sądowej, w związku z naruszeniem autorskich praw majątkowych, na podstawie z art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o prawie autorskim prawach pokrewnych, jako niewymienione w katalogu odszkodowań wyłączonych ze zwolnienia, o których mowa w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Końcowo należy wskazać, iż Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego powołał się na art. 21 ust. 3 lit. g oraz art. 21 ust. 3b, natomiast w przypadku odszkodowań zastosowanie mają: art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b".

Przywołana interpretacja zapadła w sprawie regulującej odszkodowanie wynikające z naruszenia przepisów o prawie autorskim, niemniej zasady jego określania zostały ustalone w niemal identyczny sposób jak w art. 296 ust. 1 lit. b PWP i dlatego zdaniem Wnioskodawcy na zasadzie analogii będącej powszechnie przyjętym sposobem wnioskowania prawniczego znajdzie ona również zastosowanie w niniejszej sprawie. W ocenie Wnioskodawcy spełnienie warunków w zakresie określenia wysokości lub zasad ustalania wysokości odszkodowania w odrębnych przepisach następuje również w zakresie art. 296 ust. 1 lit. a PWP, co wynika z odesłania w zakresie naprawienia szkody do zasad ogólnych, to jest art. 363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) zwanej dalej k.c.

Uznając, że w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku zastosowanie może mieć 296 ust. 1 lit. b PWP a przez to art. 363 k.c., to odesłanie powinno zostać zinterpretowane jako korzystające ze zwolnienia. Taką tezę wywieść można z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2012 r. (sygn. III Sa/Wa 2080/11), w którym sąd stwierdził, że cyt.:"Skoro ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. odesłał do art. 417 k.c. i w żadnym innym przepisie nie określił ani zasad ustalania odszkodowania ani jego wysokości, to tym samym przyjął, iż należy stosować w tym zakresie przepisy Kodeksu cywilnego. Zgodnie z twierdzeniem Skarżącej zasady ustalania odszkodowania zostały określone w art. 361, art. 362 i art. 363 k.c. Art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Według postanowień § 2 tego artykułu w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wskazany przepis zawiera ogólną normę regulującą granice odpowiedzialności z punktu widzenia związku przyczynowego oraz określa związek przyczynowy między działaniem lub zaniechaniem zobowiązanego a powstałym skutkiem w postaci szkody jako przesłankę odpowiedzialności cywilnej za szkodę. Według postanowień art. 362 k.c., jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Cytowany przepis stanowi podstawę ograniczenia obowiązku naprawienia szkody z uwagi na przyczynienie się poszkodowanego do jej wyrządzenia. Dłużnik nie powinien ponosić ciężaru kompensowania szkody w zakresie, w jakim spowodowanie uszczerbku przypisać można wierzycielowi. Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. § 2 tego artykułu stanowi, iż jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Ww. przepis określa sposób naprawienia szkody, wskazując na możliwość skompensowania szkody bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, jednocześnie zapewniając poszkodowanemu prawo dokonania wyboru. Wskazuje też jak powinna być określona wysokość odszkodowania. Niewątpliwie powyżej przytoczone przepisy określają zasady, według których powinno być określone odszkodowanie oraz sposób określenia wysokości odszkodowania. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego wyraz "zasada" znaczy: "prawo rządzące jakimiś procesami, zjawiskami; też: formuła wyjaśniająca to prawo, norma postępowania", "ustalony na mocy jakiegoś przepisu lub zwyczaju sposób postępowania wdanych okolicznościach", "podstawa funkcjonowania lub konstrukcji czegoś" (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN SA, wydanie internetowe). Ww. przepisy zawierają normy postępowania, które wytyczają sposób ustalania odszkodowania, zakreślają granice odszkodowania, wskazują kryteria jakie należy uwzględnić, normują kwestię obliczania wysokości odszkodowania. Należy więc stwierdzić, iż organ interpretacyjny błędnie przyjął, że w przypadku takim jak przedstawiony we wniosku Skarżącego o wydanie interpretacji indywidualnej zasady ustalania odszkodowania nie wynikają z przepisów odrębnych ustaw i tym samym nie została spełniona przesłanka z art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Owo błędne założenie doprowadziło organ do nieprawidłowych wniosków. Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę organ zobowiązany jest uwzględnić powyżej wyrażone stanowisko Sądu". Analizując treść ww. uzasadnienia WSA w Warszawie odesłanie do zasad Kodeksu cywilnego jest w pewnym znaczeniu odesłaniem do ustawy, która reguluje warunki w zakresie określenia wysokości lub zasad ustalania odszkodowania. W rezultacie, zdaniem Zainteresowanego, odesłanie do ogólnych norm prawa cywilnego będzie korzystało z dobrodziejstw art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f., co oznacza, że znajdą one również zastosowanie w niniejszej sprawie.

Konkludując ponieważ uzyskane odszkodowanie otrzymane na podstawie art. 296 ust. 1 PWP spełnia przesłanki wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3, tym samym będzie zwolnione z opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednakże, na podstawie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań bądź zadośćuczynień, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

W niniejszej sprawie wątpliwości Zainteresowanego wzbudza możliwość zwolnienia od podatku odszkodowania za bezprawne wykorzystanie znaku towarowego otrzymanego na podstawie art. 296 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego (ewentualnie ugody sądowej).

Artykuł 296 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410) stanowi, że osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone, lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody:

Zgodnie natomiast z art. 363 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) - do zastosowania którego odsyła ww. art. 296 ust. 1 Prawa własności przemysłowej - naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z powyższego wynika, że zasady ustalania przedmiotowego odszkodowania - wypłaconego w wykonaniu wyroku sądowego (ewentualnie ugody sądowej) - będą wynikały wprost z przepisów art. 296 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 363 ustawy - Kodeks cywilny albo wysokość tego odszkodowania będzie wynikała z art. 296 ust. 1 pkt 2 ustawy - Kodeks cywilny, z których to przepisów wszystkie są przepisami aktów prawnych rangi ustawy. Jednocześnie nie zostaną spełnione przesłanki negatywne określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zawierającym katalog odszkodowań i zadośćuczynień wyłączonych ze zwolnienia - które uniemożliwiałyby zastosowanie zwolnienia od podatku uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 tejże ustawy.

Reasumując: analizowane odszkodowanie za bezprawne wykorzystanie znaku towarowego otrzymane przez Wnioskodawcę na podstawie art. 296 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego (ewentualnie ugody sądowej) będzie wolne od podatku dochodowego, ponieważ spełni przesłanki wynikające z uregulowań art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślenia jednak wymaga, że w niniejszej interpretacji oparto się na przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że rzeczone odszkodowanie spełni przesłanki umożliwiające skorzystanie z dobrodziejstwa zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku, gdy przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, to wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Zainteresowanego w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia, gdyż tut. Organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego. Należy też zauważyć, że to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Końcowo, należy wskazać, że przywołane w treści wniosku orzeczenia sądów nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Ponadto, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.