ILPB2/415-221/13-4/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku (data wpływu 6 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 czerwca 2013 r. (data wpływu 6 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z dnia 29 maja 2013 r. nr ILPB2/415-221/13-2/ES, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 29 maja 2013 r., skutecznie doręczono w dniu 4 czerwca 2013 r., natomiast pismo stanowiące uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 6 czerwca 2013 r. (data nadania w polskiej placówce pocztowej w dniu 5 czerwca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni ma orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. Zainteresowana poinformowała, iż w 2012 r. korzystała z pobytu leczniczego w sanatorium, za który zapłaciła 1 350 zł. Natomiast razem z opłatą uzdrowiskową koszt tego pobytu wyniósł 1 410 zł. Wnioskodawczyni posiada fakturę potwierdzającą ww. opłatę.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż wydatki za pobyt w sanatorium poniosła tylko z własnych środków. Wydatki te nie zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, z zakładowego funduszu aktywności, z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, także z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zainteresowana dodała, że środki którymi opłaciła pobyt w sanatorium nie zostały Jej zwrócone w jakiejkolwiek innej formie, jak również nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostały odliczone od przychodu i nie zostały Jej zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może odliczyć od podatku rocznego opłatę za pobyt leczniczy w sanatorium w wysokości 1 350 zł, razem z opłatą uzdrowiskową - 1 410 zł.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z Jej wiedzą może odliczyć od podatku rocznego opłatę za pobyt leczniczy w sanatorium, bowiem nie korzystała z leczenia NFZ, ani z żadnych środków państwowych - tylko ze środków własnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Za wydatki, o których mowa w ww. ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (art. 26 ust. 7a pkt 6 cyt. ustawy).

Z kolei art. 26 ust. 7b stanowi, iż wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Natomiast w art. 26 ust. 7f ww. ustawy, wskazano, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Podkreślić przy tym należy, iż każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia.

Z analizy wniosku wynika, że Zainteresowana jest osobą niepełnosprawną, w 2012 r. korzystała z pobytu leczniczego w sanatorium, za który poniosła opłatę udokumentowaną fakturą VAT. Wnioskodawczyni podała, iż uiściła opłatę za pobyt w sanatorium w wysokości 1 350 zł, jednakże łącznie z opłatą uzdrowiskową dokonała ona wpłaty w wysokości 1 410 zł. Zainteresowana wskazała, iż wydatki za pobyt w sanatorium poniosła tylko i wyłącznie z własnych środków.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny w oparciu o przytoczone wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia od dochodu, w zeznaniu podatkowym za 2012 r. kwotę stanowiącą opłatę za pobyt leczniczy w sanatorium.

Równocześnie podkreślenia wymaga fakt, że rozpatrywana ulga jest odliczeniem wyłącznie od dochodu.

Ponadto należy stwierdzić, iż wskazana przez Zainteresowaną kwota opłaty uzdrowiskowej nie podlega odliczeniu od dochodu w zeznaniu podatkowym za 2012 r., bowiem nie została ona wymieniona w katalogu odliczeń zaliczanych do wydatków na cele rehabilitacyjne.

Tut. Organ pragnie nadmienić, że dokumenty dołączone przez Zainteresowaną do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowaną i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.