ILPB2/415-211/11-8/TR - Możliwość i warunki skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w odniesieniu do leczenia stomatologicznego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku (data wpływu: 22 lutego 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 maja 2011 r. (data wpływu: 30 maja 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 16 maja 2011 r., nr ILPB2/415-211/11-3/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 16 maja 2011 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 19 maja 2011 r.), zaś w dniu 30 maja 2011 r. (data nadania: 26 maja 2011 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

Ponadto, uzupełniając wniosek, Zainteresowana doprecyzowała, co następuje.

Wszystkie przedmiotowe wydatki zostały poniesione przez Wnioskodawczynię w roku 2010.

W roku podatkowym, w którym zostały poniesione przez Wnioskodawczynię przedmiotowe wydatki, syn Wnioskodawczyni był na Jej utrzymaniu.

W roku podatkowym, w którym zostały poniesione przez Wnioskodawczynię przedmiotowe wydatki, dochód syna Wnioskodawczyni nie przekroczył kwoty 9.120 zł.

Syn Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydane na podstawie odrębnych przepisów.

Przedmiotowe wydatki nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, ani nie zostały zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie.

Przedmiotowe wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ani nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym, ani nie zostały zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie.

Przedmiotowe wydatki odnoszące się do pobytu na turnusie rehabilitacyjnym są wydatkami dotyczącymi pobytu na turnusie rehabilitacyjnym syna Wnioskodawczyni i również Wnioskodawczyni (z orzeczenia o niepełnosprawności syna Zainteresowanej wynika, iż konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a także konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji).

Przedmiotowa operacja korekcji zeza była zabiegiem rehabilitacyjnym.

Przedmiotowy zabieg typu "biofeedback" był zabiegiem rehabilitacyjnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy zabieg ten jest uznawany jako rehabilitacja osoby niepełnosprawnej, czy jako koszty poniesione na zakup leków.

Czy do faktury potrzebne jest zaświadczenie o konieczności takiego zabiegu.

Uzupełniając wniosek Wnioskodawczyni doprecyzowała, iż pytanie odnoszące się do operacji korekcji zeza dotyczy możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatku poniesionego na zabieg rehabilitacyjny (nie na leki).

Czy w związku z tym, faktury za zabiegi Zainteresowana może odliczyć od dochodu. Czy do faktury potrzebne jest zaświadczenie od lekarza o konieczności takich zabiegów.

Czy faktury wystawione na leczenie zębów syna Wnioskodawczyni może odliczać od dochodu.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 4 przedstawione we wniosku. Natomiast w zakresie:

* pytania nr 1 w dniu 2 czerwca 2011 r. wydano odrębne rozstrzygnięcie nr ILPB2/415-211/11-5/TR,

* pytania nr 2 w dniu 2 czerwca 2011 r. wydano odrębne rozstrzygnięcie nr ILPB2/415-211/11-6/TR,

* pytania nr 3 w dniu 2 czerwca 2011 r. wydano odrębne rozstrzygnięcie nr ILPB2/415-211/11-7/TR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w tym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

W artykule 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wyraźnie wskazał, które wydatki uznaje za "wydatki" poniesione na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną lub osobę mającą na utrzymaniu taką osobę do dokonania odliczeń od dochodu.

Przepis ww. ust. 7a stanowi, iż wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14. (art. 26 ust. 7c ww. ustawy).

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Rozpatrując bowiem wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe należy jednoznacznie podkreślić, że nie stanowią one standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika, iż niepełnosprawny syn Wnioskodawczyni choruje na dziecięce porażenie mózgowe czterokończynowe z przewagą strony lewej. Ponieważ ból zębów i stany zapalne nie pozwalały na prowadzenie ćwiczeń rehabilitacyjnych przez rehabilitanta, wymagało to zastosowania formy leczenia stomatologicznego w specjalistycznym gabinecie, zajmującym się m.in. leczeniem uzębienia dzieci z różnymi dysfunkcjami.

W tym miejscu zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Natomiast, zgodnie z art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Na podstawie art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W przedmiotowym wniosku Zainteresowana zadała m.in. następujące pytanie: "Czy możemy tę formę leczenia traktować jako leczenie-rehabilitację osób niepełnosprawnych (syn choruje na dziecięce porażenie mózgowe czterokończynowe z przewagą strony lewej), ponieważ ból zębów i stany zapalne nie pozwalały na prowadzenie ćwiczeń rehabilitacyjnych przez rehabilitanta."

Analiza wyżej przedstawionego pytania wskazuje, iż pytanie to nie jest pytaniem z zakresu prawa podatkowego.

W konsekwencji, ww. kwalifikacja opisanych zabiegów nie może stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej, wydawanej na mocy przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa, w tym niniejszego rozstrzygnięcia.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała jednak, iż przedmiotowe zabiegi są formą leczenia stomatologicznego, a nie rehabilitacji.

Leczenie stomatologiczne nie wypełnia znamion zabiegu rehabilitacyjnego.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny obowiązujący w ww. zakresie, stwierdzić należy, iż brak jest możliwości zakwalifikowania wydatków poniesionych na leczenie stomatologiczne do katalogu zawartego w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wydatki te nie mieszczą się w ww. katalogu.

Zatem, Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu za 2010 rok wydatków poniesionych na leczenie stomatologiczne niepełnosprawnego syna w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie, informuje się, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem. Wobec tego, niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis stanu faktycznego przedstawiony przez Zainteresowaną w złożonym wniosku i jego uzupełnieniu. Jeżeli przedstawiony opis stanu faktycznego różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.