ILPB2/415-145/07-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2007 r. (data wpływu 10 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczki - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 września 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni - zawarła umowę pożyczki z osobą niespokrewnioną w Berlinie (Niemcy), tj. w miejscu zamieszkania pożyczkodawcy. Pożyczkobiorcą jest osoba mieszkająca w Polsce, posiadająca obywatelstwo polsko-niemieckie oraz drugie miejsce zamieszkania w Berlinie. Kwota udzielonej pożyczki została przelana z konta bankowego pożyczkodawcy z Polski na konto w Niemczech w celu pokrycia kosztów nabycia samochodu przez pożyczkobiorcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od udzielonej Wnioskodawczyni pożyczki jest ona zobowiązana zapłacić podatek w wysokości 2% od czynności cywilnoprawnych i złożyć deklarację p.c.c.-3, czy też czynność ta nie podlega opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawczyni od udzielonej pożyczki nie powinna ona płacić podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%, ponieważ umowa pożyczki została zawarta w Berlinie oraz udzielona pożyczka została przesłana z konta bankowego w Polsce do Niemiec. W związku z powyższym według Wnioskodawczyni nie zostały spełnione łącznie 2 warunki przewidziane w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych tj. pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania na terytorium RP a czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Niemiec. Spełniony został tylko pierwszy z warunków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450) podatkowi temu podlegają m.in. umowy pożyczki.

Uregulowania art. 1 ust. 4 ww. ustawy wskazują, że czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi jeżeli ich przedmiotem są:

W związku z powyższym, istotne jest ustalenie czy w omawianej sprawie przedmiot stanowi rzecz czy prawo majątkowe.

Istota umowy pożyczki zawarta jest w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Umowa ta polega na zobowiązaniu się dającego pożyczkę do przeniesienia na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorącego do zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego gatunku.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju. Dlatego też na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych pieniądz gotówkowy jak i bezgotówkowy traktowany jest jak rzecz ruchoma.

Pieniądze są szczególnym rodzajem rzeczy (sui generis), bowiem ich wartość nie jest wynikiem naturalnych właściwości fizycznych, lecz wynikiem przyznanej przez państwo mocy umarzania zobowiązań pieniężnych i są przede wszystkim prawnym środkiem płatniczym. W obrocie pełnią więc głównie funkcje przedmiotu świadczeń w stosunkach obligacyjnych. Można więc uznać je za szczególny rodzaj rzeczy, podobnych rzeczom oznaczonym co do gatunku.

Dla powstania zatem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych ważne jest to, aby w momencie zawarcia umowy pieniądze znajdowały się na terenie kraju, a w przypadku gdy pieniądze znajdują się za granicą, aby nabywca (pożyczkobiorca) miał miejsce zamieszkania na terytorium Polski i jednocześnie czynność dokonana została na terytorium Polski.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem umowy są rzeczy znajdujące się w Polsce. Nie ma więc zastosowania pkt 2, a co się z tym wiąże nie ma znaczenia, że czynność cywilnoprawna została dokonana za granicą.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż przedmiotowa umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%, gdyż w chwili zawierania umowy środki finansowe znajdowały się na terenie Polski. Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych Wnioskodawczyni powinna złożyć deklarację p.c.c.-3.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.