ILPB2/415-1219/09-2/WS - Obowiązki płatnika w zakresie złożenia korekty PIT-4R oraz PIT-11.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2009 r. (data wpływu 15 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 5 sierpnia 2007 r. została zawarta umowa zlecenia na okres od 5 sierpnia 2007 r. do 24 czerwca 2008 r. Należność wynikająca z powyższej umowy została zapłacona jednorazowo 24 czerwca 2008 r., w kwocie 3.850 zł. od której odprowadzono składkę zdrowotną oraz należny podatek. W tym czasie pracownik pracował po 8 godzin, ale był przez Wnioskodawcę traktowany jako uczeń. Po zakończeniu umowy pracownik skierował sprawę do Sądu Pracy, który umowę zlecenia przekwalifikował na umowę o pracę i nakazał wystawić świadectwo pracy za wyżej podany okres i w pełnym wymiarze godzin pracy. W związku z powyższym Zainteresowany odprowadził należne składki do ZUS od minimalnej płacy obowiązującej w tamtym okresie. Nie zostało jednak pracownikowi wypłacone żadne wyrównanie w związku z tym, że płaca minimalna była większa od wypłaconego wynagrodzenia za umowę zlecenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy do urzędu skarbowego Wnioskodawca powinien odprowadzić podatek od płacy minimalnej, złożyć korektę PIT-4R oraz PIT-11 pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy złożyć korektę do PIT-11 za 2008 r., wykazując kwotę 3850 brutto jako należności ze stosunku pracy, jednocześnie pomniejszając koszty uzyskania przychodu, skorygować PIT-4R wykazując należny podatek jako podatek ze stosunku pracy.

Według Zainteresowanego nie powinien On odprowadzać podatku od płacy minimalnej wykazanej do ZUS, ponieważ nie nastąpiła wypłata różnicy między wynagrodzeniami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż w powyższej sprawie, z uwagi na to, iż wynagrodzenie z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy zlecenia, przekwalifikowanej następnie na umowę o pracę, wypłacone było w dniu 24 czerwca 2008 r., będą miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2008 r.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, źródłami przychodów są:

Ponadto na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast przepis art. 13 pkt 8 ww. ustawy stanowi, iż za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 22 ust. 2, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi (ust. 11 wyżej cytowanego artykułu).

Natomiast koszty uzyskania przychodów z tytułu umowy zlecenia lub umowy o dzieło określone są w art. 22 ust. 9 pkt 4 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wynoszą 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenia chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych (art. 22 ust. 10 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Sposób pobierania zaliczek na podatek, o których mowa w art. 31 ww. ustawy, uregulowany został w art. 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei, stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1 (czyli osobom fizycznym mającym miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Terminy wpłat zaliczek na podatek z powyższego tytułu uregulowane zostały w art. 42 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnił osobę na umowę zlecenie. Od wypłaconego świadczenia z tytułu tej umowy, Zainteresowany, jako płatnik odprowadził należny podatek. Po zakończeniu umowy pracownik skierował sprawę do Sądu Pracy, który powyższą umowę przekwalifikował na umowę o pracę i nakazał wystawić świadectwo pracy za wyżej podany okres i w pełnym wymiarze godzin pracy. Pracownikowi nie zostało wypłacone żadne wyrównanie w związku z tym, że płaca minimalna była większa od wypłaconego wynagrodzenia za umowę zlecenia.

Z powołanego wyżej art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż pod pojęciem przychodu ustawodawca rozumie otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku podatkowym pieniądze. Skoro zatem Wnioskodawca nie wypłacił pracownikowi żadnego wyrównania (w związku z tym, że płaca minimalna była wyższa niż wypłacone wynagrodzenie za umowę zlecenia), to przychodem dla niego jest faktycznie otrzymane w danym roku wynagrodzenie. W związku z tym Wnioskodawca, jako płatnik, nie ma obowiązku odprowadzania podatku od płacy minimalnej.

Natomiast w świetle przedstawionego stanu faktycznego sprawy należy stwierdzić, iż poprzez błędne zakwalifikowanie przez Wnioskodawcę wynagrodzenia zatrudnionej osoby do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, tj. do przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 8 ww. ustawy, a nie do przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1, Zainteresowany obliczał, pobierał i odprowadzał zaliczki na zasadach określonych w art. 41 i art. 42, a nie na zasadach określonych w art. 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru.

Ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika. Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Jednakże przepisy Ordynacji podatkowej przewidują odpowiedzialność płatnika za jego nieprawidłowe wywiązanie się z obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, iż jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych.

Korekta może również być związana z błędnym obliczeniem podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych, polegającym na jej zmniejszeniu lub podwyższeniu poprzez zastosowane w nieprawidłowej wysokości kosztów uzyskania przychodu.

Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Dlatego też powołane wyżej przepisy, znajdują zastosowanie do korekt deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11 w sytuacji przedstawionej przez Wnioskodawcę.

Reasumując, Wnioskodawca jako płatnik, nie ma obowiązku odprowadzania podatku od płacy minimalnej, skoro nie wypłacił pracownikowi żadnego wyrównania związanego z tym, że płaca minimalna była wyższa niż wypłacone wynagrodzenie za umowę zlecenia.

Natomiast w związku z tym, iż Zainteresowany błędnie zakwalifikował wynagrodzenie zatrudnionej osoby do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, powinien skorygować deklaracje PIT-4R oraz informację PIT-11.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.