ILPB2/415-1214/10-2/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2010 r. (data wpływu 26 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodu - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni podaje, iż grudniu 2007 r. zakończona została budowa domu jednorodzinnego, w którym instalację wodną wykonano z produktów firmy X Sp. z o.o. (dalej: Spółka), zajmującej się sprzedażą elementów instalacji ciepłej i zimnej wody z tworzyw sztucznych. Po dwóch latach nastąpiło zalanie domu, w wyniku czego doszło do istotnych strat. Przyczyną awarii okazały się wadliwie wykonane kolanka i złączki instalacji wodnej. Technologiczne wady kolanek i złączek uznali eksperci firmy X Sp. z o.o. w trybie reklamacji zgodnej z przepisami rękojmi ustanowionej w kodeksie cywilnym i opisanej w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej.

W toku postępowania reklamacyjnego zostały przedstawione dokumenty potwierdzające nabycie produktów, tj. zgłoszenie reklamacyjne wraz z opisem wad oraz została przeprowadzona przez rzeczoznawcę ww. firmy wizja lokalna wraz z dokumentacją fotograficzną skutków awarii. Przedmiotowej firmie dostarczono zdemontowane wyroby.

Reklamacja zgłoszona przez Zainteresowaną została uznana przez firmę X Sp. z o.o. za zasadną. W związku z powyższym, poszkodowanej, tj. Wnioskodawczyni zaproponowano wypłatę rekompensaty poniesionych kosztów demontażu wadliwej instalacji i wykonania nowej instalacji wolnej od wad oraz odtworzenie stanu pierwotnego domu, w oparciu o kosztorys sporządzony przez rzeczoznawcę spółki. Spółka podpisując ugodę dotyczącą zakresu robót określonych kosztorysem oraz wysokości rekompensaty wynikającej z tego kosztorysu (za demontaż starej, montaż nowej instalacji oraz odtworzenie stanu pierwotnego domu) poinformowała o konieczności wystawienia informacji do urzędu skarbowego w formie PIT-8C. Zainteresowana, jako osoba pokrzywdzona, klient firmy - stoi na stanowisku, iż otrzymana kwota rekompensaty nie stanowi dla Niej przychodu, ponieważ nie spełnia definicji przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawczyni, zasadne jest odwołanie się w tym miejscu do treści przepisu art. 8 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego. Zgodnie z brzmieniem przytoczonego artykułu, jeżeli towar jest niezgodny z umową kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę, albo wymianę na nowy, chyba że naprawa lub wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia.

Z treści ust. 2 art. 8 omawianej ustawy wynika, iż nieodpłatność naprawy wymiany oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia materiałów, robocizny oraz ponownego zamontowania i uruchomienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymana kwota rekompensaty stanowi dla Wnioskodawczyni przychód, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, spółka nie musi sporządzać i wysyłać PIT-8C, ponieważ otrzymane kwoty nie stanowią dla Zainteresowanej - jako osoby reklamującej - przychodów. W opinii Zainteresowanej, są one tylko rekompensatą już poniesionych wydatków na wadliwe wyroby i odtworzenie stanu sprzed awarii. Ponieważ kwoty te nie spełniają definicji przychodów, o których mowa w artykule 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, trudno uznać zasadność wystawiania PIT-8C.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawczyni wskazuje, iż - Jej zdaniem - podobna sytuacja została opisana w interpretacji indywidualnej z dnia 26 stycznia 2010 r. opublikowanej na stronie Ministerstwa Finansów, oznaczonej symbolem IPPB/415-671/09-5/MG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Natomiast, zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 tej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie ust. 2a ww. art. 11 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy.

Z analizy wniosku wynika, że Zainteresowana poniosła straty w wyniku zalania domu. Zdarzenie to nastąpiło po upływie dwóch lat po zakończeniu budowy domu jednorodzinnego. Przyczyną awarii były wady technologiczne w zakresie wykonania kolanek i złączek instalacji wodnej. Wnioskodawczyni złożyła reklamację na wyroby Spółki, która wyprodukowała rzeczone elementy instalacji. Podstawą reklamacji była rękojmia wynikająca z ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1176 z późn. zm.).

Rozpatrując reklamacje firma zbiera dokumentację w postaci dokumentów potwierdzających nabycie wyrobów Spółki, zgłoszenia reklamacyjnego z opisem wad, stosowanych materiałów montażowych, przeprowadza wizję lokalną. Ze względu na fakt, iż reklamacja okazała się zasadna Spółka zrealizowała roszczenie Wnioskodawczyni w postaci wymiany towarów na wolne od wad i wypłatę rekompensaty poniesionych kosztów montażu wadliwych wyrobów, ich demontażu i ponownego montażu wyrobów wolnych od wad, ustalone w oparciu o kosztorys sporządzony przez rzeczoznawcę spółki.

W związku ze szczegółową analizą treści przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, iż otrzymywana przez Nią - po upływie dwóch lat od zakończenia budowy domu - kwota z tytułu rekompensaty (odszkodowania) i wartość zwróconych wyrobów - nie spełnia definicji przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tut. Organ pragnie bowiem wskazać, iż w przypadku reklamacji zasadnych, a więc takich, do których ubiegania się klient ma prawo uzasadnione jest odwołanie się do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia.

Z treści ust. 2 art. 8 omawianej ustawy wynika, iż nieodpłatność naprawy i wymiany w rozumieniu ust. 1 oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia.

Jednakże odwołanie się w tym miejscu do przepisu art. 8 powołanej ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, nie daje podstaw do uznania, iż wypłacane rekompensaty, lub/i zwrócone wyroby, w sytuacji, gdy reklamacja jest niezasadna, nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem organu podatkowego należy zwrócić uwagę na treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy, na mocy którego sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu. Termin ten biegnie na nowo w razie wymiany towaru. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest rzecz używana, strony mogą ten termin skrócić, jednakże nie poniżej jednego roku.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy reklamacja wyrobów Spółki jest niezasadna, tj. upłynął termin rękojmi, wypłacana rekompensata kosztów poniesionych przez kupującego związanych z reklamowanym wyrobem dokonywana przez Spółkę, skutkuje powstaniem u klientów Spółki przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy podatkowej, bowiem jak wynika z treści powołanego powyżej art. 10 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, Spółka obowiązku takiego nie ma, ponieważ termin przewidziany ustawą upłynął, a tym samym klient - osoba fizyczna uzyskuje korzyść majątkową.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz analizę przepisów prawa, stwierdzić należy, iż wypłacona rekompensata kosztów poniesionych przez kupującego związanych z reklamowanym wyrobem - w sytuacji, gdy Spółka nie była zobowiązania do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz klienta, tj. Wnioskodawczyni - stanowi dla Zainteresowanej podlegające opodatkowaniu źródło przychodu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślić bowiem należy, iż na gruncie przedmiotowej sprawy po stronie Wnioskodawczyni nastąpiło konkretne przysporzenie majątkowe.

Nadmienić ponadto należy, iż ww. świadczenie podlega wykazaniu w informacji PIT-8C, którą płatnik powinien sporządzić i przekazać podatnikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.