ILPB2/415-1171/14-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku (data wpływu 24 listopada 2014 r.), uzupełnionym w dniu 24 lutego 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe (w odniesieniu do pytania nr 1).

W dniu 24 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 13 lutego 2015 r. nr ILPB2/436-347/14-2/WS ILPB2/415-1171/14-2/JK wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, pouczono Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane w dniu 13 lutego 2015 r., zostało skutecznie doręczone w dniu 17 lutego 2015 r. Natomiast w dniu 24 lutego 2015 r. (data nadania 21 lutego 2015 r.) wpłynęło pismo stanowiące uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 12 czerwca 2009 r. zmarła matka Wnioskodawczyni (pozostawiając Zainteresowanej, bratu oraz siostrze mieszkanie o pow. 50 m2).

Cały spadek po zmarłej - na podstawie prawomocnego postanowienia sądu rejonowego z dnia 20 października 2009 r., na podstawie testamentu notarialnego z dnia 21 sierpnia 1996 r. - został podzielony po 1/3 części na każdego ze spadkobierców.

Mieszkanie sprzedano 21 grudnia 2010 r. za kwotę 120.000 zł, czyli część spadku Zainteresowanej wyniosła 40.000 zł.

Z tej kwoty na cele remontowe Wnioskodawczyni wydała 30.718,05 zł, a po korekcie urzędu skarbowego 29.525,02 zł, a oprócz tego zakupiono działkę o wartości 5000 zł + 576,75 zł koszty notarialne.

Zakup działki nie został uwzględniony, ponieważ nie jest to wg urzędu działka budowlana.

W momencie nabycia spadku Zainteresowana złożyła w urzędzie zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu. Urzędniczka poinformowała Wnioskodawczynię, że ma 3 lata na rozliczenie kwoty spadku i, że ma czekać na wezwanie.

Upłynęły 3 lata i z końcem kwietnia 2014 r. Zainteresowana otrzymała zawiadomienie, żeby zgłosiła się do urzędu.

Wnioskodawczyni zgłosiła się z rachunkami. Urzędniczka po pobieżnym przejrzeniu faktur dała druki na zestawienie poniesionych wydatków, w związku z powyższą sprawą, które Wnioskodawczyni wypełniła i przyniosła do urzędu. Urzędniczka przyjęła i kazała czekać na kolejne wezwanie.

Trwało to około 2 tygodni. Po tym czasie Wnioskodawczyni została powiadomiona, że musi zapłacić podatek od całej kwoty wraz z odsetkami dlatego, że przedstawione rachunki były wystawione na nazwisko męża Zainteresowanej, z którym od 30 lat Wnioskodawczyni wspólnie się rozlicza.

Urzędniczka powiedziała, że gdyby choć 1 rachunek był na Zainteresowaną, to zaliczyłaby wszystko na konto rozliczenia.

Po jakimś czasie Wnioskodawczyni została wezwana znów do Urzędu. Powiedziano Jej, żeby z marketu, w którym dokonywała zakupów wzięła faktury korygujące.

Sprzedawca stwierdził, że faktury korygujące wystawia się, jeżeli są błędy typu nazwisko, nazwa ulicy itp., a jedyne co mogą dać Wnioskodawczyni to noty korygujące.

Urząd odrzucił tę decyzję i w związku z tym Zainteresowana zapłaciła podatek w kwocie 7600 zł podatek + 2891 zł odsetki = 10.491 zł, co uważa za niesłuszne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni słusznie zapłaciła podatek + odsetki od całej kwoty (40.000 zł), tylko dlatego, że rachunki były "wystawione" na męża, z którym Zainteresowana rozlicza się wspólnie od 30 lat i nie mają rozdzielności majątkowej.

2. Czy nota korygująca, którą zobowiązał się wystawić sklep, gdzie Wnioskodawczyni nabyła towar, może być uznana jako dokument dla urzędu skarbowego (potwierdzający/korygujący błąd - faktura na nazwisko męża).

3. Czy za błąd ze strony urzędnika (niepoinformowanie, że faktury muszą być tylko i wyłącznie na nazwisko Wnioskodawczyni i po 3 latach musi się zgłosić sama a nie na wezwanie urzędu) musi płacić podatnik - czyli Zainteresowana.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1. Natomiast w pozostałym zakresie w dniu 4 marca 2015 r. wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni - odniesieniu do pytania nr 1 - niesłusznie zapłaciła Ona podatek od całej kwoty (40.000 zł a nie od brakującej kwoty 10.474,98 zł) spadku wraz z odsetkami, bo przecież ma rachunki na remont mieszkania swojego i męża. A to, że rachunki są wystawione na męża wynika z tego, że mąż dokonywał zakupów w markecie budowlanym, a urząd nie powiedział jednoznacznie, że rachunki muszą też być na Zainteresowaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, przychody uzyskane z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem w przypadku sprzedaży nieruchomości lub udziału w takiej nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu, ma moment jej nabycia.

Z wniosku wynika, że w 2009 r. zmarła matka Wnioskodawczyni, po której Zainteresowana wraz z rodzeństwem odziedziczyła mieszkanie. Mieszkanie zostało sprzedane w 2010 r. za kwotę 120.000 zł (udział Zainteresowanej 40.000 zł). Część środków uzyskanych ze sprzedaży Wnioskodawczyni przeznaczyła na remont mieszkania. Faktury na remont wystawione zostały na nazwisko męża.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z treścią art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Na mocy art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

Stosownie do art. 30e ust. 5 tej ustawy, dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.

Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości, co wynika z treści art. 19 ust. 1 ustawy, jest jej wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej, którą zgodnie z ust. 3 tegoż artykułu określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22 ust. 6d cyt ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e cytowanej ustawy).

Na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 25 ww. ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się m.in.:

- w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.

Na podstawie art. 21 ust. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Natomiast stosownie do art. 21 ust. 28 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 25, nie uważa się wydatków poniesionych na:

- przeznaczonych na cele rekreacyjne.

Zauważyć w tym miejscu należy, że cytowany powyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym wiąże skutki prawne w postaci zwolnienia od opodatkowania z faktem przeznaczenia - w warunkach określonych w ustawie - uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych dochodu wyłącznie na własne cele wymienione w przepisie art. 21 ust. 25 ww. ustawy.

Jednakże, w rozpatrywanej sprawie, dla zastosowania zwolnienia od podatku dochodowego, w odniesieniu do dochodu ze sprzedaży mieszkania, istotne jest - poza poniesieniem wydatku m.in. na remont mieszkania - również jego odpowiednie udokumentowanie przez podatnika.

Odnosząc się w niniejszej sprawie do kwestii zastosowania zwolnienia przedmiotowego z tytułu wydatkowania środków pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży mieszkania, na remont własnego mieszkania, należy stwierdzić, że dla celów podatkowych czynność ta winna być udokumentowana rzetelnymi i wiarygodnymi dowodami. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje ściśle określonego sposobu dokumentowania poniesionego przez podatnika wydatku. Takimi dokumentami mogą być, m.in. rachunki, faktury VAT, umowy przedwstępne, bądź też inne dokumenty, które ten fakt mogą potwierdzić. Art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód dopuszcza wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że część środków uzyskanych ze sprzedaży odziedziczonego mieszkania Wnioskodawczyni przeznaczyła na remont własnego mieszkania. Faktury na remont wystawione zostały jednakże nie na nazwisko Zainteresowanej, a na nazwisko Jej męża.

W konsekwencji powyższych zapisów, faktura wystawiona na imię i nazwisko męża Wnioskodawczyni, będzie w rozpatrywanej sprawie stanowiła podstawę udokumentowania wydatku poniesionego przez Niego na remont mieszkania. Nie można uznać natomiast, że faktura (y) wystawione na imię i nazwisko męża Zainteresowanej uprawniają do uznania tych wydatków jako poniesionych przez Wnioskodawczynię.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić zatem należy, że skoro Wnioskodawczyni - jako dokumenty poniesienia wydatków na remont własnego mieszkania - posiada jedynie faktury wystawione na nazwisko męża, nie przysługiwało Jej zwolnienie z podatku określone w treści art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stosunku do przypadającej na Wnioskodawczynię kwoty przychodu z tytułu sprzedaży mieszkania, w przypadku wydatkowania kwoty uzyskanej ze sprzedaży mieszkania remont mieszkania. W konsekwencji czego Wnioskodawczyni słusznie zapłaciła podatek dochodowy od osób fizycznych wraz z odsetkami, z tytułu zbycia mieszkania. Zatem stanowisko Zainteresowanej należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, informuje, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały weryfikacji i analizie w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.