ILPB2/415-1149/11-2/WM - Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2011 r. (data wpływu 5 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce oraz możliwości łącznego opodatkowania małżonków w odniesieniu do rozliczenia za lata 2010 i 2011.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotem zapytania Zainteresowanej są konsekwencje związane z oddelegowaniem Jej męża do pracy na Bliskim Wschodzie, tj. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej: ZEA) oraz Arabii Saudyjskiej (dalej: AS).

Wnioskodawczyni podaje, iż Jej mąż jest zatrudniony w spółce kapitałowej z siedzibą na terytorium Polski na podstawie umowy o pracę. Pracodawca męża Zainteresowanej należy do międzynarodowej grupy, która w Dubaju posiada centralę obsługującą kraje Bliskiego Wschodu, w tym ZEA oraz AS.

Z dniem 1 lutego 2010 r. mąż został oddelegowany przez swojego pracodawcę do pracy w ZEA i AS na okres jednego roku, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. W trakcie tego oddelegowania do pracy w ZEA i AS Zainteresowana towarzyszyła mężowi przez cały pobyt w ZEA i AS, przy czym okazjonalnie przyjechała do Polski - wraz z mężem przyjechała na wakacje na przełomie września/października 2010 r., a wcześniej sama w maju 2010 r. W konsekwencji pobyt Wnioskodawczyni na terytorium Polski w 2010 r. nie przekroczył 183 dni, natomiast w związku z faktem, iż okres oddelegowania Jej męża skończył się z dniem 31 stycznia 2011 r., Zainteresowana przebywała w 2011 r. w Polsce dłużej niż 183 dni.

W okresie oddelegowania do ZEA i AS inwestycje małżonków zlokalizowane były na terytorium Polski (nieruchomości, tj. dom oraz mieszkanie, które było wynajmowane podczas pobytu w ZEA i AS, konta bankowe, rachunki oszczędnościowe, fundusze inwestycyjne, kredyty). Wnioskodawczyni podaje, iż zasadniczo małżonkowie nie posiadali inwestycji na terytorium ZEA i AS poza kontem bankowym otwartym w tamtejszym banku.

Zainteresowana wskazuje, iż w okresie oddelegowania Jej męża do pracy na Bliskim Wschodzie, w ZEA małżonkowie mieszkali w hotelu, natomiast w AS - w wynajętym mieszkaniu, przy czym mieszkanie to było wynajmowane przez partnera handlowego pracodawcy męża Wnioskodawczyni.

Małżonkowie byli objęci programem opieki medycznej w ZEA i AS, zgodnie z polityką grupową pracodawcy męża Zainteresowanej. Po zakończeniu oddelegowania do pracy w ZEA i AS Wnioskodawczyni powróciła wraz z mężem do Polski z zamiarem stałego pobytu.

W odniesieniu do dochodów uzyskanych przez Zainteresowaną i Jej męża w 2010 r. za pracę wykonywaną w Polsce małżonkowie wybrali opodatkowanie wspólne i w terminie przewidzianym przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: p.d.o.f.) złożyli wspólne zeznanie o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym 2010 (deklarację PIT-37). Wnioskodawczyni podaje, iż naczelnik urzędu skarbowego w piśmie z dnia 25 maja 2011 r. odmówił małżonkom prawa do złożenia wspólnego zeznania podatkowego za rok podatkowy 2010. Pomimo pisemnych wyjaśnień ostatecznie została złożona korekta ww. zeznania rocznego dla każdego z małżonków odrębnie.

Zainteresowana wskazuje, iż:

* w latach 2010-2011 istniała i będzie istnieć między małżonkami wspólność majątkowa,

* w latach 2010-2011 małżonkowie byli i nadal pozostaną w związku małżeńskim,

* w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych w latach 2010-2011 małżonkowie złożyli (w pierwotnie złożonym zeznaniu podatkowym) i złożą wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym składanym za dany rok podatkowy,

* w latach 2010-2011 zarówno mąż Wnioskodawczyni, jak i Ona nie osiągali ani nie będą osiągać dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c ustawy o p.d.o.f., ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy o podatku tonażowym.

Zainteresowana wskazuje, iż Jej mąż wystąpił do Ministra Finansów z wnioskiem o indywidualną interpretację, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że:

* od 1 stycznia 2010 r. do momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS w związku z oddelegowaniem męża Wnioskodawczyni posiadał On w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy ze względu na fakt, iż miejsce zamieszkania zlokalizowane było w Polsce, tym samym podlegał On opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia ich źródeł,

* od momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS w ramach oddelegowania, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. miejsce zamieszkania męża Zainteresowanej dla celów p.d.o.f. znajdowało się poza terytorium Polski, i tym samym od tego momentu podlegał On w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli podlegał w Polsce opodatkowaniu wyłącznie od dochodów osiąganych na terytorium Polski,

* w momencie powrotu do Polski, tj. od dnia 1 lutego 2011 r. nastąpiła ponowna zmiana miejsca zamieszkania na terytorium Polski i tym samym od momentu powrotu męża Wnioskodawczyni wraz z Nią do Polski jest On traktowany jako osoba posiadająca nieograniczony obowiązek podatkowy dla celów p.d.o.f. w Polsce, a więc podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia ich źródeł,

* w związku ze zmianą rezydencji podatkowej męża Zainteresowanej dla celów p.d.o.f. w Polsce spowodowaną najpierw oddelegowaniem do pracy w ZEA i AS, a następnie powrotem z ZEA i AS do Polski, Jego dochody uzyskane za pracę wykonywaną w ZEA i AS w okresie, w którym posiadał On ograniczony obowiązek podatkowy, czyli od momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do momentu Jego powrotu wraz żoną z ZEA i AS do Polski, nie powinny być w ogóle (nie były i nie będą) uwzględnione przy sporządzaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), w tym nie były (i nie będą) również brane pod uwagę dla celów ustalenia efektywnej stawki podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze. W zakresie odpowiedzi na pytania drugie i trzecie dnia 5 marca 2012 r. wydane zostały odrębne interpretacje indywidualne - odpowiednio nr: ILPB2/415-1149/11-3/WM i ILPB2/415-1149/11-4/WM.

Zdaniem Wnioskodawczyni - w odniesieniu do pytania pierwszego - od momentu wyjazdu z Polski do ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do momentu powrotu do Polski z ZEA i AS, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. Jej miejsce zamieszkania dla celów p.d.o.f. znajdowało się poza terytorium Polski. Tym samym w Polsce podlegała Ona w tym okresie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. posiadała status nierezydenta podatkowego.

Zainteresowana wskazuje, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia ich źródeł (nieograniczony obowiązek podatkowy). Jednocześnie, Wnioskodawczyni zauważa, iż zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o p.d.o.f. osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski (ograniczony obowiązek podatkowy).

W opinii Zainteresowanej, definicja miejsca zamieszkania dla celów p.d.o.f. w Polsce określona została w art. 3 ust. 1a ustawy o p.d.o.f. Zgodnie ze wskazaną definicją, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

* posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

* przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jednocześnie zgodnie z art. 4a ustawy o p.d.o.f. przepisy dotyczące ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Mając na uwadze powyższe przepisy ustawy o p.d.o.f., zdaniem Wnioskodawczyni, w Jej przypadku istotnym jest określenie, czy od momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do dnia powrotu do Polski z ZEA i AS, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. posiadała w Polsce miejsce zamieszkania.

Analizując pierwszy z warunków pozwalający na uznanie danej osoby fizycznej za mającą miejsce zamieszkania w Polsce, tj. posiadanie na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), należy dojść do wniosku, iż ze względu na użycie przez ustawodawcę spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" wystarczy, iż na terytorium Polski zlokalizowane jest albo "centrum interesów osobistych" albo też "centrum interesów gospodarczych". Zainteresowana zauważa, iż w praktyce organów podatkowych przyjmuje się, iż "przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby, itp.

Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd."

Z kolei, drugi z warunków pozwalający na uznanie danej osoby fizycznej za mającą miejsce zamieszkania w Polsce dotyczy długości pobytu w Polsce, tj. w przypadku, gdy dana osoba fizyczna przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym należy uznać, iż posiada ona miejsce zamieszkania w Polsce. Należy przy tym wskazać, iż spełnienie choćby jednego z ww. warunków powoduje, iż dana osoba uznana jest za posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Uwzględniając powyższe, w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz wskazanych przepisów ustawy o p.d.o.f., Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż od momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do momentu powrotu do Polski z ZEA i AS, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. nie posiadała na terytorium Polski miejsca zamieszkania dla celów p.d.o.f. - głównie ze względu na fakt przeniesienia Jej centrum interesów osobistych poza Polskę. Konsekwentnie, jako że już w oparciu o przepisy ustawy o p.d.o.f., od momentu wyjazdu z Polski do ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do momentu powrotu do Polski, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. Zainteresowana nie posiadała na terytorium Polski miejsca zamieszkania dla celów p.d.o.f., w Polsce podlegała Ona w tym okresie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. posiadała status nierezydenta podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z związku z powyższym dalsza analiza przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z ZEA staje się bezprzedmiotowa. Jednocześnie fakt, iż Polska nie zawarła z AS stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie będzie mieć żadnego wpływu na określenie Jej rezydencji podatkowej dla celów p.d.o.f. w Polsce, jako że już w oparciu o wewnętrzne przepisy p.d.o.f. obowiązujące w Polsce, w okresie pobytu Zainteresowanej w ZEA i AS była Ona uznana za nierezydenta podatkowego dla celów p.d.o.f. w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Jednocześnie, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawczynię pism Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, tut. Organ informuje, że wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Końcowo informuje się, że zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, iż interpretacje prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie.

Z uwagi na to, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, został złożony przez jednego z małżonków, zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego z małżonków, tj. dla męża Zainteresowanej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.